Lieve leukerds en leuke lieverds,
Ik heb mijn verslag voor Kabbalah afgemaakt.
De grove versie staat op de computer. Het enige dat er nu nog moet gebeuren, is de spelling en grammatica. Zodra die is doorgelopen, kan het verslag naar de leraar en klaar.
Mijn wereld veranderd. Ingrijpend en alomvattend. Door alles wat ik op school leer. Allerlei aannames over mijzelf en de wereld om me heen worden met de grond gelijk gemaakt. Ideeën die ik heb worden rücksichtslos verwijderd. Helaas heb ik daar dan niet direct een nieuwe, beter passend en positief beeld voor ter vervanging. En het voelt dus leeg en vreemd. Zorgt voor vertwijfeling.
Ik heb een aantal overtuigingen nu los kunnen laten. Anderen zijn moeilijkere. Ik vul erg in voor mijn klasgenoten bijvoorbeeld. Denk steeds dat zij mij maar raar vinden. En eergisteren kreeg ik dus de opmerking dat ik daarmee op moet houden. Ze vinden me helemaal niet raar.
Het is overduidelijk de overtuiging die mij van huis uit is meegegeven, dat ik dat steeds denk. En van huis uit is dat inderdaad steeds bevestigd, dat ik raar zou zijn. Niet omdat het raar is, maar omdat het niet is wat zij van mij willen dat ik doe. Mijn geloof is verkeerd en heb ik 'gejat' van mijn zuster, mijn keuze van muziek ook. Ik kleed mij verkeerd, gebruik te veel of te weinig make up. Ik ben te dik, let niet goed op wat ik doe, voed mijn dochter verkeerd op, wil altijd alle aandacht hebben en ben egoïstisch. Volgens mijn moeder en zuster dan. En omdat vooral mijn moeder haar verdraaide versie van de werkelijkheid profileert naar de familie en kneppelhard beweerd dat ik het verkeerd zie als ik ook maar iets probeer te corrigeren, is dat dus ook het beeld dat de familie van mij heeft.
Ik ben daar klaar mee. Zoals ik in een eerder bericht al gezegd heb, keer ik de familie de rug toe. Ik heb geen behoefte aan een toxische familie die mij alleen maar afbrandt en niet luisteren wil naar welke vorm van nuancering ook. Laat hen leven in hun illusie. Vroeg of laat komen ze er vanzelf wel achter dat ik het probleem niet was. Of niet. En dan heb ik daar geen last van, want ik zie ze toch niet.
Hoe ik het oplos met mijn moeder, weet ik nog niet. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin meer in haar en al het contact komt nu van haar uit. Ik houd het op de oppervlakte en probeer haar zo snel mogelijk weg te werken als ze er is. Volgens mij ben ik ook best wel passief-agressief in mijn benadering naar haar. Maar zij doet alsof er niets aan de hand is en walst gewoon door. 'Als ik doe alsof er niets aan de hand is, gaat het vanzelf wel weg.' Die houding ongeveer.
Ik erger me er stijf aan. Ze WEET dat dit onzin is. Ze weet dat ze me er pijn mee doet, dat kan niet anders. En zeker na het gesprek van november doet ze schijnheilig. Dus ze weet dat er stront aan de knikker zit. Ze wil alleen liever dat de hele wereld brandt en dat ik doodongelukkig ben, dan dat ze zelf toegeeft dat ze fout zit. Wat zeg ik, ze zet de hele familie en mijn zus actief tegen me op, door verhalen zo te draaien dat het lijkt alsof wat er gebeurt mij niet interesseert en zij het slachtoffer is van de situatie. En ze wil iedere keer andere dingen.
Waar ze eerst ieder jaar de afzondering opzocht op de sterfdag van mijn vader en actief mijn toenadering afstrafte, kreeg ik dit jaar een (doorgestuurd!) berichtje. Een kus en een knuffel. Ze vond het geloof ik niet zo leuk dat ik haar zei dat ze die aandacht maar aan haar andere dochter moet geven.
Nog steeds begrijp ik het niet. Acht jaar lang probeerde ik op die bewuste dag naast haar te staan. Acht jaar lang stuurde ze me weg. Nu denk ik: Zoek het zelf maar uit, ik ben er klaar mee. En nu wil ze spontaan berichtjes sturen. Donder op joh. Nu ben je te laat.
Ik denk dat ik haar toch een brief zal moeten sturen. Dus daar mag ik na mijn tentamens mee aan de slag.
Een andere keer meer over school. Want naast kommer en kwel aangaande familie en zelfbeeld, krijg ik ook weer de mooiste cadeautjes. Ik kom namelijk meer in contact met mijn spirituele kant en krijg dus ook weer meer beelden door. Zoals dat van een surfende soulmate en de wetenschap dat ik de goede weg ben ingeslagen.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten