Connectie
Het leven is een spiegel
Van de eigen ziel
Wanneer ik connectie maak
Met eigen zijn
Begint de liefde
Begint het leven
Begint de eenheid
De connectie met de Ander
07-01-2024
vrijdag 26 januari 2024
maandag 22 januari 2024
Ze zeggen dat je gezegend bent, wanneer je door de Goden geroepen wordt
Lieve leukerds en leuke lieverds,
Ik kan mijn leven hartstochtelijk vervloeken. Echt vanuit de grond van mijn hart. Juist omdat het zo anders is dan het leven van anderen. Juist omdat ik een leven leidt dat afwijkt van wat de norm is en heersend.
Ja, ik ben (nog) braaf getrouwd en heb een kindje en een koophuis. Er lopen zelfs twee katten rond en ik ben een bakkende, hakende en boeken verslindende muts die nauwelijks meer de deur uitgaat. Hoe ouder ik word, hoe minder behoefte ik heb aan veel mensen en herrie. De avond op de bank met kat, boek en haakwerkje is voor mij subliem geworden. Ik kan me andere tijden herinneren.
Maar een mens verandert -als het goed is- constant, wordt ouder en behoeften veranderen. Dus we doen tegenwoordig wat gezapiger. Al ben ik twee weken geleden nog lekker uit mijn dak gegaan op Heidevolk. (metalband, google vooral.) Af en toe spring ik nog eens uit de ban, maar over het algemeen ben ik gewoon de standaard. Ach tja, niets is zo burgerlijk als niet burgerlijk willen zijn. En op veel punten ben ik toch echt burgerlijk geworden.
Maar hoe ik ook probeer gewoon te doen wat ik moet doen en mijn kind op wil voeden, mijn leven loopt niet langs de standaard lijn. En mijn opleiding is daar een goed voorbeeld van. Ik ben hem namelijk niet gaan volgen omdat ik dat zelf graag wilde. Ja, ik wilde zelf ook graag. Ik wilde de schoolbanken weer in, iets doen met dat brein. Thuiszitten vind ik niets en ik wilde een uitdaging. Ik wil altijd een uitdaging, ik heb altijd een diepgeworteld verlangen om boven mijzelf uit te stijgen. En ik word graag uitgedaagd op alle vlakken.
Hoe het ook zij, via een droom kreeg ik de opdracht naar school te gaan, ik moest opgeleid worden. En daarbij ben ik naar de site van mijn opleider geleid. Ik kreeg een opdracht van mijn Goden.
En dat is mijn probleem. Als ik eerlijk ben, dan mag ik vertellen dat ik alles doe wat ik doe, omdat ik die opdracht heb gekregen, omdat het verlangen is uitgesproken. Ik kreeg een opdracht om deze opleiding te doen, ben met mijn man meegegaan omdat mijn dochter vertelde dat ze ons als haar ouders wenste te hebben. De meeste partners die ik heb gehad (en een aantal mensen die überhaupt in mijn leven zitten of er in hebben gezeten) ken ik uit eerdere levens. De reden dat ik ook met mijn man mee wenste te gaan was omdat bij zijn ontmoeting alles zo lekker stil was. Ik werd niet naar een eerder leven getrokken, ik herkende hem helemaal nergens van. Het was een schone lei, een nieuw verhaal en hoofdstuk op mijn levenslijn. En dat werkte verfrissend. Eens beginnen zonder eerdere bagage. Dus ik ging er in geloven, deed mee en deed wat er verwacht werd.
Ik hoopte ook dat door te trouwen en alsnog een kind op de wereld te zetten, ik eindelijk geaccepteerd zou worden door mijn familie. Dat ze me eindelijk een beetje ruimte zouden geven, zodat ik verder kon gaan doen wat ik wilde. Daar kwam niets van terecht, ik ben een nog zwarter schaap geworden dan ik al was, maar dat terzijde.
Maar het is moeilijk! Zo moeilijk. Vertellen dat je geroepen bent door de Goden, over bijna dood-ervaringen, reïncarnaties en waar je mensen van kent. Niet omdat ik er zelf niet in geloof. Ik geloof het niet, ik weet dat het zo is. Voor mijn zijn het feiten.
Wat het moeilijk maakt, is het feit dat ik kan lezen en mijn verhaal ook kan horen. Ik begrijp dat ik voor anderen als een waanzinnige idioot kan klinken die in een strak pakje even bij moet komen in een zacht kamertje. Geroepen door de Goden.... Geloven dat je met vriend X zo vaak geleefd hebt. Waar heb jij op lopen trippen joh?
Het klinkt ook raar. Althans, in deze westerse wereld. Wanneer ik in het oosten van de wereld zou vertellen dat Goden tegen mij praten en dat ik een ervaring met de Dood heb gehad, word ik gefeliciteerd.
Hier niet. Hier ben ik bang dat mensen mij nooit meer serieus nemen, dat ik voor idioot wordt versleten. En dat ik mijn opdracht heb gekregen van Goden, gelooft men ook niet.
En ik snap dat nog ook. Ik zou mezelf ook niet kiezen, als ik één der Goden was. Ik bedoel... te zwaar, zwak, gehandicapt, regelmatig depressief, bekend met de aanleg voor verslavingen... Nee! Doe mij maar iemand met minder hooi op de vork een een schonere kerfstok.
Maar toch ben ik geroepen. Waarschijnlijk omdat ik antwoordde. Ik leef niet in de illusie te denken dat ik veel specialer ben dan een ander. Het verschil tussen mij en anderen is dat ik Ze hoorde en antwoordde. De kans is best aanwezig dat de Goden veel meer mensen hebben aangesproken. Dat Ze veel meer mensen zo gek probeerden te krijgen dat die dingen gingen doen. Maar ik antwoordde en zei ja. Waarschijnlijk zijn er meer Goden dan gekken die antwoorden.
En daar is een reden voor. Het antwoorden op de lokroep van de Goden is namelijk helemaal geen zegen, maar een vloek. Zo ervaar ik het wel, in ieder geval. Je geeft er veel voor op, heel veel. Je zult een heleboel moeten opgeven en krijgt er bar weinig voor op.
Mijn familie heeft me de rug toegekeerd toen ik eenmaal meer ging leven als dat bij mij past. Ze kunnen het niet waarderen dat ik het niet langer op kan brengen om te leven volgens hun standaard en mezelf moet zijn. Je zou verwachten dat je familie juist wil dat je de gelukkigste versie van jezelf wordt, maar dat moet dus blijkbaar wel binnen de gestelde kaders. Ook wanneer je al lang en breed volwassen bent en dus eigenlijk je eigen kaders wilt gaan maken.
Kortom: een vangnet heb ik nauwelijks. Er lopen aardig wat mensen rond met wie ik genetisch materiaal deel, maar het zal hen aan de derrière oxideren of ik leef of dood neerval. Ik ben het hele zwikkie kwijt en mag in mijn eentje door ploeteren.
Daarnaast had ik gehoopt dat de opleiding mij antwoord op de vragen die ik had zou geven. En onder aan de streep is het gewoon het klassieke verhaal, van de anderhalve vraag van de 10 waar je mee begon die enigszins beantwoord zijn, maar waardoor je er alleen maar 15 extra schriften vol vragen bij hebt gekregen. Je schiet daar dus niet direct iets mee op.
Ook had ik gehoopt dat mijn relatie zou verbeteren. Omdat ik nu wat meer dingen van mezelf heb, minder tijd om alles te overdenken en eigen input heb. Ik heb weer eens iets om wat over te vertellen, zonder dat het over mijn dochter gaat, of mijn man. Kortom: Ik heb weer iets dat op een eigen leven lijkt. En dat zou dus inhouden dat ik weer wat te vertellen heb aan mijn man en dat we weer wat nader tot elkaar kunnen komen.
Illusie nummer zoveel. Het werkt helemaal niet verbindend. Hoe meer ik bezig ben met school, hoe meer ik mezelf vind. Hoe meer ik mezelf vind, hoe meer ik merk dat ik een ander pad moet gaan bewandelen dan dat ik tot nu toe heb gedaan. En dat pad dat ik moet wandelen, is anders dan het pad van mijn man. De kans dat wij aan het einde van mijn opleiding nog getrouwd zijn, schat ik niet hoog in. En dat doet mij intens verdriet.
Alles wat ik wilde, was iemand om mijn leven mee te delen. Met wie ik kennis kon vergaren, in wie ik een klankbord zou vinden en waar ik mee en van kon leren. Samen onderzoeken, samen zoeken en (niet) vinden. Die ene persoon voor wie ik gemaakt ben, die ene persoon met wie ik hoor te zijn. En ik wilde dat zo graag hier vinden, want mijn man is een goed mens. Hij maakt van de wereld een betere plek, is een voorbeeld voor menigeen. Ik had het een stuk slechter kunnen treffen en niet erg veel beter.
Ik wilde gewoon zo graag. Ik word zo moe van dat dwalen van pad naar pad. En van de veranderingen die steeds doorgevoerd worden, na ieder nieuw inzicht.
Spiritueel ontwaken lijkt misschien een verhaaltje over eenhoorns en regenbogen, maar dat is het niet. Het is een lange weg van kwelling, hysterie, angst, heel veel 'WTF????!!!!', je fundament onder je vandaan voelen verdwijnen en opnieuw beginnen vanaf het begin. En wanneer je dan eindelijk weer wat stabiliteit hebt gevonden in je leven, komt het volgende inzicht waardoor al je opgedane kennis zo'n beetje weer bij het oud vuil komt en je de hele cyclus gewoon nog een keertje door mag. Gefeliciteerd, je ontwaakt. Je leven is nu dus een puinbak en staat op zijn kop. En alles wat je tot nu toe diende, is niet meer nodig.
Is het zo ook de bedoeling om iedere keer een verband aan te leggen met een nieuwe partner? Dat wìl ik helemaal niet! Ik wil er gewoon eentje, waar ik minstens 30 jaar tegenaan zit te kijken. Waarmee ik mijn kind opvoed, pensioen opbouw, een spiritueel centrum start. Met wie ik al mijn visies kan delen. En al mijn inzichten veranderen niets aan het feit dat hij elke nacht naast mij ligt, bron van mijn lust en verlangen.
Maar dat schijnt wel mijn vloek te zijn. Omdat ik ben gekozen door de Goden om mijn werk te doen, moet ik dwalen. Allerlei paden afgaan, om kennis op te doen. En dus verschillende levenspartners te hebben.
Ze zeggen dat je gezegend bent, wanneer je door de Goden geroepen wordt. Maar ik ervaar het als een vloek. Wil jij een opdracht? Wil jij geroepen worden? Je mag mijn roeping hebben, gratis en voor niets. Dan ga ik wel weer strijken, voor mijn dochter zorgen en leuk en aardig mijn saga's en mythen lezen. Hopende dat ik tot het einde van mijn leven getrouwd ben met dezelfde man.
Ik kan mijn leven hartstochtelijk vervloeken. Echt vanuit de grond van mijn hart. Juist omdat het zo anders is dan het leven van anderen. Juist omdat ik een leven leidt dat afwijkt van wat de norm is en heersend.
Ja, ik ben (nog) braaf getrouwd en heb een kindje en een koophuis. Er lopen zelfs twee katten rond en ik ben een bakkende, hakende en boeken verslindende muts die nauwelijks meer de deur uitgaat. Hoe ouder ik word, hoe minder behoefte ik heb aan veel mensen en herrie. De avond op de bank met kat, boek en haakwerkje is voor mij subliem geworden. Ik kan me andere tijden herinneren.
Maar een mens verandert -als het goed is- constant, wordt ouder en behoeften veranderen. Dus we doen tegenwoordig wat gezapiger. Al ben ik twee weken geleden nog lekker uit mijn dak gegaan op Heidevolk. (metalband, google vooral.) Af en toe spring ik nog eens uit de ban, maar over het algemeen ben ik gewoon de standaard. Ach tja, niets is zo burgerlijk als niet burgerlijk willen zijn. En op veel punten ben ik toch echt burgerlijk geworden.
Maar hoe ik ook probeer gewoon te doen wat ik moet doen en mijn kind op wil voeden, mijn leven loopt niet langs de standaard lijn. En mijn opleiding is daar een goed voorbeeld van. Ik ben hem namelijk niet gaan volgen omdat ik dat zelf graag wilde. Ja, ik wilde zelf ook graag. Ik wilde de schoolbanken weer in, iets doen met dat brein. Thuiszitten vind ik niets en ik wilde een uitdaging. Ik wil altijd een uitdaging, ik heb altijd een diepgeworteld verlangen om boven mijzelf uit te stijgen. En ik word graag uitgedaagd op alle vlakken.
Hoe het ook zij, via een droom kreeg ik de opdracht naar school te gaan, ik moest opgeleid worden. En daarbij ben ik naar de site van mijn opleider geleid. Ik kreeg een opdracht van mijn Goden.
En dat is mijn probleem. Als ik eerlijk ben, dan mag ik vertellen dat ik alles doe wat ik doe, omdat ik die opdracht heb gekregen, omdat het verlangen is uitgesproken. Ik kreeg een opdracht om deze opleiding te doen, ben met mijn man meegegaan omdat mijn dochter vertelde dat ze ons als haar ouders wenste te hebben. De meeste partners die ik heb gehad (en een aantal mensen die überhaupt in mijn leven zitten of er in hebben gezeten) ken ik uit eerdere levens. De reden dat ik ook met mijn man mee wenste te gaan was omdat bij zijn ontmoeting alles zo lekker stil was. Ik werd niet naar een eerder leven getrokken, ik herkende hem helemaal nergens van. Het was een schone lei, een nieuw verhaal en hoofdstuk op mijn levenslijn. En dat werkte verfrissend. Eens beginnen zonder eerdere bagage. Dus ik ging er in geloven, deed mee en deed wat er verwacht werd.
Ik hoopte ook dat door te trouwen en alsnog een kind op de wereld te zetten, ik eindelijk geaccepteerd zou worden door mijn familie. Dat ze me eindelijk een beetje ruimte zouden geven, zodat ik verder kon gaan doen wat ik wilde. Daar kwam niets van terecht, ik ben een nog zwarter schaap geworden dan ik al was, maar dat terzijde.
Maar het is moeilijk! Zo moeilijk. Vertellen dat je geroepen bent door de Goden, over bijna dood-ervaringen, reïncarnaties en waar je mensen van kent. Niet omdat ik er zelf niet in geloof. Ik geloof het niet, ik weet dat het zo is. Voor mijn zijn het feiten.
Wat het moeilijk maakt, is het feit dat ik kan lezen en mijn verhaal ook kan horen. Ik begrijp dat ik voor anderen als een waanzinnige idioot kan klinken die in een strak pakje even bij moet komen in een zacht kamertje. Geroepen door de Goden.... Geloven dat je met vriend X zo vaak geleefd hebt. Waar heb jij op lopen trippen joh?
Het klinkt ook raar. Althans, in deze westerse wereld. Wanneer ik in het oosten van de wereld zou vertellen dat Goden tegen mij praten en dat ik een ervaring met de Dood heb gehad, word ik gefeliciteerd.
Hier niet. Hier ben ik bang dat mensen mij nooit meer serieus nemen, dat ik voor idioot wordt versleten. En dat ik mijn opdracht heb gekregen van Goden, gelooft men ook niet.
En ik snap dat nog ook. Ik zou mezelf ook niet kiezen, als ik één der Goden was. Ik bedoel... te zwaar, zwak, gehandicapt, regelmatig depressief, bekend met de aanleg voor verslavingen... Nee! Doe mij maar iemand met minder hooi op de vork een een schonere kerfstok.
Maar toch ben ik geroepen. Waarschijnlijk omdat ik antwoordde. Ik leef niet in de illusie te denken dat ik veel specialer ben dan een ander. Het verschil tussen mij en anderen is dat ik Ze hoorde en antwoordde. De kans is best aanwezig dat de Goden veel meer mensen hebben aangesproken. Dat Ze veel meer mensen zo gek probeerden te krijgen dat die dingen gingen doen. Maar ik antwoordde en zei ja. Waarschijnlijk zijn er meer Goden dan gekken die antwoorden.
En daar is een reden voor. Het antwoorden op de lokroep van de Goden is namelijk helemaal geen zegen, maar een vloek. Zo ervaar ik het wel, in ieder geval. Je geeft er veel voor op, heel veel. Je zult een heleboel moeten opgeven en krijgt er bar weinig voor op.
Mijn familie heeft me de rug toegekeerd toen ik eenmaal meer ging leven als dat bij mij past. Ze kunnen het niet waarderen dat ik het niet langer op kan brengen om te leven volgens hun standaard en mezelf moet zijn. Je zou verwachten dat je familie juist wil dat je de gelukkigste versie van jezelf wordt, maar dat moet dus blijkbaar wel binnen de gestelde kaders. Ook wanneer je al lang en breed volwassen bent en dus eigenlijk je eigen kaders wilt gaan maken.
Kortom: een vangnet heb ik nauwelijks. Er lopen aardig wat mensen rond met wie ik genetisch materiaal deel, maar het zal hen aan de derrière oxideren of ik leef of dood neerval. Ik ben het hele zwikkie kwijt en mag in mijn eentje door ploeteren.
Daarnaast had ik gehoopt dat de opleiding mij antwoord op de vragen die ik had zou geven. En onder aan de streep is het gewoon het klassieke verhaal, van de anderhalve vraag van de 10 waar je mee begon die enigszins beantwoord zijn, maar waardoor je er alleen maar 15 extra schriften vol vragen bij hebt gekregen. Je schiet daar dus niet direct iets mee op.
Ook had ik gehoopt dat mijn relatie zou verbeteren. Omdat ik nu wat meer dingen van mezelf heb, minder tijd om alles te overdenken en eigen input heb. Ik heb weer eens iets om wat over te vertellen, zonder dat het over mijn dochter gaat, of mijn man. Kortom: Ik heb weer iets dat op een eigen leven lijkt. En dat zou dus inhouden dat ik weer wat te vertellen heb aan mijn man en dat we weer wat nader tot elkaar kunnen komen.
Illusie nummer zoveel. Het werkt helemaal niet verbindend. Hoe meer ik bezig ben met school, hoe meer ik mezelf vind. Hoe meer ik mezelf vind, hoe meer ik merk dat ik een ander pad moet gaan bewandelen dan dat ik tot nu toe heb gedaan. En dat pad dat ik moet wandelen, is anders dan het pad van mijn man. De kans dat wij aan het einde van mijn opleiding nog getrouwd zijn, schat ik niet hoog in. En dat doet mij intens verdriet.
Alles wat ik wilde, was iemand om mijn leven mee te delen. Met wie ik kennis kon vergaren, in wie ik een klankbord zou vinden en waar ik mee en van kon leren. Samen onderzoeken, samen zoeken en (niet) vinden. Die ene persoon voor wie ik gemaakt ben, die ene persoon met wie ik hoor te zijn. En ik wilde dat zo graag hier vinden, want mijn man is een goed mens. Hij maakt van de wereld een betere plek, is een voorbeeld voor menigeen. Ik had het een stuk slechter kunnen treffen en niet erg veel beter.
Ik wilde gewoon zo graag. Ik word zo moe van dat dwalen van pad naar pad. En van de veranderingen die steeds doorgevoerd worden, na ieder nieuw inzicht.
Spiritueel ontwaken lijkt misschien een verhaaltje over eenhoorns en regenbogen, maar dat is het niet. Het is een lange weg van kwelling, hysterie, angst, heel veel 'WTF????!!!!', je fundament onder je vandaan voelen verdwijnen en opnieuw beginnen vanaf het begin. En wanneer je dan eindelijk weer wat stabiliteit hebt gevonden in je leven, komt het volgende inzicht waardoor al je opgedane kennis zo'n beetje weer bij het oud vuil komt en je de hele cyclus gewoon nog een keertje door mag. Gefeliciteerd, je ontwaakt. Je leven is nu dus een puinbak en staat op zijn kop. En alles wat je tot nu toe diende, is niet meer nodig.
Is het zo ook de bedoeling om iedere keer een verband aan te leggen met een nieuwe partner? Dat wìl ik helemaal niet! Ik wil er gewoon eentje, waar ik minstens 30 jaar tegenaan zit te kijken. Waarmee ik mijn kind opvoed, pensioen opbouw, een spiritueel centrum start. Met wie ik al mijn visies kan delen. En al mijn inzichten veranderen niets aan het feit dat hij elke nacht naast mij ligt, bron van mijn lust en verlangen.
Maar dat schijnt wel mijn vloek te zijn. Omdat ik ben gekozen door de Goden om mijn werk te doen, moet ik dwalen. Allerlei paden afgaan, om kennis op te doen. En dus verschillende levenspartners te hebben.
Ze zeggen dat je gezegend bent, wanneer je door de Goden geroepen wordt. Maar ik ervaar het als een vloek. Wil jij een opdracht? Wil jij geroepen worden? Je mag mijn roeping hebben, gratis en voor niets. Dan ga ik wel weer strijken, voor mijn dochter zorgen en leuk en aardig mijn saga's en mythen lezen. Hopende dat ik tot het einde van mijn leven getrouwd ben met dezelfde man.
Geheel de Uwe,
Mystic M
maandag 15 januari 2024
Depressie is een Iejoor
Lieve leukerds en leuke lieverds,
Zijn de eerste goede voornemens al gesneuveld? Of heb je die niet?
Ik probeer er nooit aan te doen. Wanneer het een voornemen wordt, komt er bij mij altijd zo'n druk op te staan. Dat voel ik de hele tijd aan als een zwaar moeten, met als gevolg dat het drie keer zo moeilijk wordt om vol te houden. De kans van slagen is spontaan miniem.
Wanneer ik iets een goed idee vind, begin ik er gewoon aan. Daarom ben ik eind oktober al naar de sportschool gegaan, niet op 1 januari. En daarom ben ik eerder al begonnen met drastisch minder en minder vaak drinken, niet in januari. Nu zal drank waarschijnlijk wel een ding blijven. Verslaving in het algemeen en alcohol specifiek zijn punten die als rode draad door mijn familie lopen. Wat dat betreft klopt de tekst uit de Bijbel: De zonden van de vaderen worden verzocht aan de kinderen. Onderzoek heeft al uitgewezen dat de kans dat jij ergens verslaafd aan raakt groter is wanneer er al verslaving in je familie aanwezig is. Uiteindelijk gaat dat zelfs in de genen zitten.
Maar goed. Ik startte dit log niet om over mijn genen te beginnen. Ik startte het om te schrijven over de start van mijn nieuwe jaar, dat enerverend is. Gelijk ziek aan alle kanten, omdat de energie langzaam maar zeker uit mij wegvloeit. En donkere wolken die zich samenpakken in mijn geest, dankzij mijn dysthyme stoornis. (Ook wel bekend als chronische depressie, persisterende depressie.) Nu simpelweg omdat het januari is. Ik noem de depressie sinds langere tijd Iejoor. Die depressieve ezel uit de verhalen van Winny de Poeh.
Ergens eind februari zal hij weer vertrekken. Maar in januari en februari is Iejoor heftiger aanwezig in mijn geest dan anders. Hij spreekt vaker en is minder makkelijk af te wimpelen of te negeren.
Altijd is hij aanwezig. zelfs op de mooiste dagen van het jaar, wanneer er geen vuiltje aan de psychologische lucht is. Elke dag moet hij wel even iets van zich laten horen. Wanneer ik dan maar even naar hem luister en hem een beetje aandacht geef, wil hij nog wel eens naar de achtergrond verdwijnen. Op zulke momenten kan ik redelijk tot goed genieten van wat er om mij heen gebeurt.
Soms echter heeft hij de overhand. Dan kan ik zeggen dat er mooie dingen zijn tot ik een ons weeg, hij overheerst. En in januari en februari heeft heftig tegen hem strijden geen zin. Hij wint altijd. Ik kan beter kijken naar wat het draaglijker maakt, zoals een paar kleine uitjes plannen (die nog wel af te zeggen zijn wanneer het niet gaat), het laten zetten van een piercing of een tattoo. Dingen waar ik blij van word, die mij er doorheen slepen.
En ja, het zetten van een piercing of een tattoo is een copingmechanisme. Pijn lijden om niet te denken aan nare dingen. Dat werkt bij mij. En ik ben niet een dame die aan mutilatie doet. Nu kun je discussiëren of tattoos en piercings mutilatie zijn, maar je snapt wat ik bedoel. Ik sta niet in mezelf te snijden. De lichte versie is zo'n beetje maandelijks, ik laat alle haren die mijn lichaam rijk is en niet bovenop mijn hoofd of op mijn armen zitten weg waxen. En val daarbij ondertussen in slaap. Ook een manier om Iejoor even stil te krijgen.
Die Iejoor is onderdeel van mijn leven. Ik heb geleerd te accepteren dat het nu eenmaal zo is en dat ik hem niet kwijt kan. Hij is een reisgezel die knap lastig is. Altijd aanwezig, soms wat hardnekkiger dan anders. Maar ik ben niet de enige die zo'n reisgenoot heeft. Sinds ik daar achter ben, is het een stukje draaglijker. Niet dat het makkelijker is, maar beter te behappen. Om het simpele feit dat ik niet de enige ben en dus niet gek. Dat ik niet ´gewoon kan stoppen met doemdenken´ of ´ophouden met zwartkijken´. En dat het niet gewoon dramatisch doen om het dramatisch doen is. Ik stel me niet aan, ik overdrijf niet. Het is gewoon altijd aanwezig en gaat niet meer weg. En wanneer je stopt zo hard te vechten om Iejoor je verhaal uit te krijgen, kun je leren om hem een gepaste plaats in je verhaal te geven. Dan is hij minder dominant en beter te sturen. En wie weet kan je leren om liefdevol met hem om te gaan, net zoals zijn vrienden in de verhalen doen. Dan wordt het leven voor Iejoor ook wat draaglijker.
Geheel de Uwe,
Mystic M
woensdag 3 januari 2024
Het de volgende storm nu Ingrid? Of is de enige storm die nu nog komt enkel in mijn leven?
Lieve leukerds en leuke lieverds,
Nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Ik leef nog steeds en ook ik heb de feestdagen weer overleefd. Vraag niet hoe. Ieder jaar begin ik er meer weerzin voor te ontwikkelen. Het wordt steeds ingewikkelder, lijkt.
Ik heb het jaar goed mogen afsluiten. De presentatie waar ik 4 december over gelogd heb, is goed gegaan. Ik kreeg het voor elkaar om de basis van PowerPoint te leren kennen. Het bleek redelijk simpel te zijn. Al zal het nooit mijn grote liefde worden en laat deze tekstschrijver de opmaak liever over aan iemand die dat leuk vindt en daar verstand van heeft.
Desalniettemin heb ik in een week tijd een zinnige presentatie weten te houden, waarin ik meer informatie heb verwerkt dan dat ik in tien minuten vertellen kon. Maar daar schijnt bijna iedereen last van te hebben. Dus dan is er eindelijk eens iets waarin ik net zo normaal ben als de rest van de wereld. Ik heb dus drie weken voor niets met een knoop in mijn buik gelopen. De presentatie zelf ging prima en die knoop in de maag verdween spontaan toen het eenmaal gedaan was. Onder aan de streep heb ik er een acht voor gekregen, dus het was iets zinnigs.
Vervolgens mocht ik aan de bak voor mijn essay voor Ethiek. Dat was een hele kluif, waar ik mij vol passie op gestort heb. Als ik ondertussen iets ontdekt heb, dan is het wel dat ik filosofie -waar ethiek een onderdeel van is- erg leuk vind. Het drijft me ook tot waanzin, want het is soms erg ingewikkeld. En de helft van de schrijvers zal het echt niet simpel zeggen -ondanks dat dit wel kan- als het ook op wollige, ingewikkelde en onnavolgbare wijze kan. Maar het lezen, erover peinzen, nog eens lezen, informatie erbij zoeken, nog eens lezen en dan een mening vormen vind ik fantastisch. Er gaat een wereld van mogelijkheden en opties voor mij open. Ik heb het gevoel dat ik vlieg en dat ik eindelijk een weg insla die past bij wie ik ben.
Ik had ervoor gekozen om de rijksten der aarde, die het overal voor het zeggen hebben, te vergelijken met draken. Dat ze meer vergaren dan ze ooit op kunnen maken en dat dit ten koste van alles en iedereen gaat. Dat ze van de wet hun ethiek maken, al is per ongeluk het stukje waarin ik het erover had dat ze die wet ook nog beïnvloeden om hun verschrikkelijke agenda door te kunnen voeren vergeten. Dat is ergens in het redigeren en samenvoegen van de verschillende versies verloren gegaan. En daar heb ik wel wat verdriet van, want belangrijk vond ik het wel.
Desondanks heb ik een prachtige repliek gekregen en mag ik trots zijn op het cijfer, een negen.
Ik mag 2023 dus afsluiten in dankbaarheid voor mooie cijfers.
Het nieuwe jaar is stormachtig begonnen. En dat is niet alleen in letterlijke zin. Ik vraag me af of -nu ze de storm van gisteren Henk genoemd hebben- de volgende storm toevallig Ingrid gaat heten. Dan zijn ze weer samen.
Maar er is aardig wat mail verkeer die veel doet met mijn emoties. Dingen die gebeuren met mensen die ik liefheb, kleine wijzigingen die zijn doorgevoerd waarvan ik van slag raak, mensen die langzaam anders op mij reageren dan ik tot nu toe gewend ben.
Ik lijk een nieuwe weg in te slaan. Ik had al het gevoel dat mijn leven weer een wending aan het nemen was. Dat ik geestelijk en mentaal aan het groeien ben. Maar ik heb het idee dat er nog wat op stapel staat dit jaar. Dat is mooi en beangstigend tegelijk. Er staat nog wat op stapel. Ik hoop dat het ten gunste is.
Geheel de Uwe,
Mytsic M.
Abonneren op:
Posts (Atom)