Depressie is een Iejoor

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Zijn de eerste goede voornemens al gesneuveld? Of heb je die niet?

Ik probeer er nooit aan te doen. Wanneer het een voornemen wordt, komt er bij mij altijd zo'n druk op te staan. Dat voel ik de hele tijd aan als een zwaar moeten, met als gevolg dat het drie keer zo moeilijk wordt om vol te houden. De kans van slagen is spontaan miniem.

Wanneer ik iets een goed idee vind, begin ik er gewoon aan. Daarom ben ik eind oktober al naar de sportschool gegaan, niet op 1 januari. En daarom ben ik eerder al begonnen met drastisch minder en minder vaak drinken, niet in januari. Nu zal drank waarschijnlijk wel een ding blijven. Verslaving in het algemeen en alcohol specifiek zijn punten die als rode draad door mijn familie lopen. Wat dat betreft klopt de tekst uit de Bijbel: De zonden van de vaderen worden verzocht aan de kinderen. Onderzoek heeft al uitgewezen dat de kans dat jij ergens verslaafd aan raakt groter is wanneer er al verslaving in je familie aanwezig is. Uiteindelijk gaat dat zelfs in de genen zitten.

Maar goed. Ik startte dit log niet om over mijn genen te beginnen. Ik startte het om te schrijven over de start van mijn nieuwe jaar, dat enerverend is. Gelijk ziek aan alle kanten, omdat de energie langzaam maar zeker uit mij wegvloeit. En donkere wolken die zich samenpakken in mijn geest, dankzij mijn dysthyme stoornis. (Ook wel bekend als chronische depressie, persisterende depressie.) Nu simpelweg omdat het januari is. Ik noem de depressie sinds langere tijd Iejoor. Die depressieve ezel uit de verhalen van Winny de Poeh.

Ergens eind februari zal hij weer vertrekken. Maar in januari en februari is Iejoor  heftiger aanwezig in mijn geest dan anders. Hij spreekt vaker en is minder makkelijk af te wimpelen of te negeren.

Altijd is hij aanwezig. zelfs op de mooiste dagen van het jaar, wanneer er geen vuiltje aan de psychologische lucht is. Elke dag moet hij wel even iets van zich laten horen. Wanneer ik dan maar even naar hem luister en hem een beetje aandacht geef, wil hij nog wel eens naar de achtergrond verdwijnen. Op zulke momenten kan ik redelijk tot goed genieten van wat er om mij heen gebeurt.

Soms echter heeft hij de overhand. Dan kan ik zeggen dat er mooie dingen zijn tot ik een ons weeg, hij overheerst. En in januari en februari heeft heftig tegen hem strijden geen zin. Hij wint altijd. Ik kan beter kijken naar wat het draaglijker maakt, zoals een paar kleine uitjes plannen (die nog wel af te zeggen zijn wanneer het niet gaat), het laten zetten van een piercing of een tattoo. Dingen waar ik blij van word, die mij er doorheen slepen.

En ja, het zetten van een piercing of een tattoo is een copingmechanisme. Pijn lijden om niet te denken aan nare dingen. Dat werkt bij mij. En ik ben niet een dame die aan mutilatie doet. Nu kun je discussiëren of tattoos en piercings mutilatie zijn, maar je snapt wat ik bedoel. Ik sta niet in mezelf te snijden. De lichte versie is zo'n beetje maandelijks, ik laat alle haren die mijn lichaam rijk is en niet bovenop mijn hoofd of op mijn armen zitten weg waxen. En val daarbij ondertussen in slaap. Ook een manier om Iejoor even stil te krijgen.

Die Iejoor is onderdeel van mijn leven. Ik heb geleerd te accepteren dat het nu eenmaal zo is en dat ik hem niet kwijt kan. Hij is een reisgezel die knap lastig is. Altijd aanwezig, soms wat hardnekkiger dan anders. Maar ik ben niet de enige die zo'n reisgenoot heeft. Sinds ik daar achter ben, is het een stukje draaglijker. Niet dat het makkelijker is, maar beter te behappen. Om het simpele feit dat ik niet de enige ben en dus niet gek. Dat ik niet ´gewoon kan stoppen met doemdenken´ of ´ophouden met zwartkijken´. En dat het niet gewoon dramatisch doen om het dramatisch doen is. Ik stel me niet aan, ik overdrijf niet. Het is gewoon altijd aanwezig en gaat niet meer weg. En wanneer je stopt zo hard te vechten om Iejoor je verhaal uit te krijgen, kun je leren om hem een gepaste plaats in je verhaal te geven. Dan is hij minder dominant en beter te sturen. En wie weet kan je leren om liefdevol met hem om te gaan, net zoals zijn vrienden in de verhalen doen. Dan wordt het leven voor Iejoor ook wat draaglijker.

Geheel de Uwe,

Mystic M