Lieve leukerds en leuke lieverds,
Ik kan mijn leven hartstochtelijk vervloeken. Echt vanuit de grond van mijn hart. Juist omdat het zo anders is dan het leven van anderen. Juist omdat ik een leven leidt dat afwijkt van wat de norm is en heersend.
Ja, ik ben (nog) braaf getrouwd en heb een kindje en een koophuis. Er lopen zelfs twee katten rond en ik ben een bakkende, hakende en boeken verslindende muts die nauwelijks meer de deur uitgaat. Hoe ouder ik word, hoe minder behoefte ik heb aan veel mensen en herrie. De avond op de bank met kat, boek en haakwerkje is voor mij subliem geworden. Ik kan me andere tijden herinneren.
Maar een mens verandert -als het goed is- constant, wordt ouder en behoeften veranderen. Dus we doen tegenwoordig wat gezapiger. Al ben ik twee weken geleden nog lekker uit mijn dak gegaan op Heidevolk. (metalband, google vooral.) Af en toe spring ik nog eens uit de ban, maar over het algemeen ben ik gewoon de standaard. Ach tja, niets is zo burgerlijk als niet burgerlijk willen zijn. En op veel punten ben ik toch echt burgerlijk geworden.
Maar hoe ik ook probeer gewoon te doen wat ik moet doen en mijn kind op wil voeden, mijn leven loopt niet langs de standaard lijn. En mijn opleiding is daar een goed voorbeeld van. Ik ben hem namelijk niet gaan volgen omdat ik dat zelf graag wilde. Ja, ik wilde zelf ook graag. Ik wilde de schoolbanken weer in, iets doen met dat brein. Thuiszitten vind ik niets en ik wilde een uitdaging. Ik wil altijd een uitdaging, ik heb altijd een diepgeworteld verlangen om boven mijzelf uit te stijgen. En ik word graag uitgedaagd op alle vlakken.
Hoe het ook zij, via een droom kreeg ik de opdracht naar school te gaan, ik moest opgeleid worden. En daarbij ben ik naar de site van mijn opleider geleid. Ik kreeg een opdracht van mijn Goden.
En dat is mijn probleem. Als ik eerlijk ben, dan mag ik vertellen dat ik alles doe wat ik doe, omdat ik die opdracht heb gekregen, omdat het verlangen is uitgesproken. Ik kreeg een opdracht om deze opleiding te doen, ben met mijn man meegegaan omdat mijn dochter vertelde dat ze ons als haar ouders wenste te hebben. De meeste partners die ik heb gehad (en een aantal mensen die überhaupt in mijn leven zitten of er in hebben gezeten) ken ik uit eerdere levens. De reden dat ik ook met mijn man mee wenste te gaan was omdat bij zijn ontmoeting alles zo lekker stil was. Ik werd niet naar een eerder leven getrokken, ik herkende hem helemaal nergens van. Het was een schone lei, een nieuw verhaal en hoofdstuk op mijn levenslijn. En dat werkte verfrissend. Eens beginnen zonder eerdere bagage. Dus ik ging er in geloven, deed mee en deed wat er verwacht werd.
Ik hoopte ook dat door te trouwen en alsnog een kind op de wereld te zetten, ik eindelijk geaccepteerd zou worden door mijn familie. Dat ze me eindelijk een beetje ruimte zouden geven, zodat ik verder kon gaan doen wat ik wilde. Daar kwam niets van terecht, ik ben een nog zwarter schaap geworden dan ik al was, maar dat terzijde.
Maar het is moeilijk! Zo moeilijk. Vertellen dat je geroepen bent door de Goden, over bijna dood-ervaringen, reïncarnaties en waar je mensen van kent. Niet omdat ik er zelf niet in geloof. Ik geloof het niet, ik weet dat het zo is. Voor mijn zijn het feiten.
Wat het moeilijk maakt, is het feit dat ik kan lezen en mijn verhaal ook kan horen. Ik begrijp dat ik voor anderen als een waanzinnige idioot kan klinken die in een strak pakje even bij moet komen in een zacht kamertje. Geroepen door de Goden.... Geloven dat je met vriend X zo vaak geleefd hebt. Waar heb jij op lopen trippen joh?
Het klinkt ook raar. Althans, in deze westerse wereld. Wanneer ik in het oosten van de wereld zou vertellen dat Goden tegen mij praten en dat ik een ervaring met de Dood heb gehad, word ik gefeliciteerd.
Hier niet. Hier ben ik bang dat mensen mij nooit meer serieus nemen, dat ik voor idioot wordt versleten. En dat ik mijn opdracht heb gekregen van Goden, gelooft men ook niet.
En ik snap dat nog ook. Ik zou mezelf ook niet kiezen, als ik één der Goden was. Ik bedoel... te zwaar, zwak, gehandicapt, regelmatig depressief, bekend met de aanleg voor verslavingen... Nee! Doe mij maar iemand met minder hooi op de vork een een schonere kerfstok.
Maar toch ben ik geroepen. Waarschijnlijk omdat ik antwoordde. Ik leef niet in de illusie te denken dat ik veel specialer ben dan een ander. Het verschil tussen mij en anderen is dat ik Ze hoorde en antwoordde. De kans is best aanwezig dat de Goden veel meer mensen hebben aangesproken. Dat Ze veel meer mensen zo gek probeerden te krijgen dat die dingen gingen doen. Maar ik antwoordde en zei ja. Waarschijnlijk zijn er meer Goden dan gekken die antwoorden.
En daar is een reden voor. Het antwoorden op de lokroep van de Goden is namelijk helemaal geen zegen, maar een vloek. Zo ervaar ik het wel, in ieder geval. Je geeft er veel voor op, heel veel. Je zult een heleboel moeten opgeven en krijgt er bar weinig voor op.
Mijn familie heeft me de rug toegekeerd toen ik eenmaal meer ging leven als dat bij mij past. Ze kunnen het niet waarderen dat ik het niet langer op kan brengen om te leven volgens hun standaard en mezelf moet zijn. Je zou verwachten dat je familie juist wil dat je de gelukkigste versie van jezelf wordt, maar dat moet dus blijkbaar wel binnen de gestelde kaders. Ook wanneer je al lang en breed volwassen bent en dus eigenlijk je eigen kaders wilt gaan maken.
Kortom: een vangnet heb ik nauwelijks. Er lopen aardig wat mensen rond met wie ik genetisch materiaal deel, maar het zal hen aan de derrière oxideren of ik leef of dood neerval. Ik ben het hele zwikkie kwijt en mag in mijn eentje door ploeteren.
Daarnaast had ik gehoopt dat de opleiding mij antwoord op de vragen die ik had zou geven. En onder aan de streep is het gewoon het klassieke verhaal, van de anderhalve vraag van de 10 waar je mee begon die enigszins beantwoord zijn, maar waardoor je er alleen maar 15 extra schriften vol vragen bij hebt gekregen. Je schiet daar dus niet direct iets mee op.
Ook had ik gehoopt dat mijn relatie zou verbeteren. Omdat ik nu wat meer dingen van mezelf heb, minder tijd om alles te overdenken en eigen input heb. Ik heb weer eens iets om wat over te vertellen, zonder dat het over mijn dochter gaat, of mijn man. Kortom: Ik heb weer iets dat op een eigen leven lijkt. En dat zou dus inhouden dat ik weer wat te vertellen heb aan mijn man en dat we weer wat nader tot elkaar kunnen komen.
Illusie nummer zoveel. Het werkt helemaal niet verbindend. Hoe meer ik bezig ben met school, hoe meer ik mezelf vind. Hoe meer ik mezelf vind, hoe meer ik merk dat ik een ander pad moet gaan bewandelen dan dat ik tot nu toe heb gedaan. En dat pad dat ik moet wandelen, is anders dan het pad van mijn man. De kans dat wij aan het einde van mijn opleiding nog getrouwd zijn, schat ik niet hoog in. En dat doet mij intens verdriet.
Alles wat ik wilde, was iemand om mijn leven mee te delen. Met wie ik kennis kon vergaren, in wie ik een klankbord zou vinden en waar ik mee en van kon leren. Samen onderzoeken, samen zoeken en (niet) vinden. Die ene persoon voor wie ik gemaakt ben, die ene persoon met wie ik hoor te zijn. En ik wilde dat zo graag hier vinden, want mijn man is een goed mens. Hij maakt van de wereld een betere plek, is een voorbeeld voor menigeen. Ik had het een stuk slechter kunnen treffen en niet erg veel beter.
Ik wilde gewoon zo graag. Ik word zo moe van dat dwalen van pad naar pad. En van de veranderingen die steeds doorgevoerd worden, na ieder nieuw inzicht.
Spiritueel ontwaken lijkt misschien een verhaaltje over eenhoorns en regenbogen, maar dat is het niet. Het is een lange weg van kwelling, hysterie, angst, heel veel 'WTF????!!!!', je fundament onder je vandaan voelen verdwijnen en opnieuw beginnen vanaf het begin. En wanneer je dan eindelijk weer wat stabiliteit hebt gevonden in je leven, komt het volgende inzicht waardoor al je opgedane kennis zo'n beetje weer bij het oud vuil komt en je de hele cyclus gewoon nog een keertje door mag. Gefeliciteerd, je ontwaakt. Je leven is nu dus een puinbak en staat op zijn kop. En alles wat je tot nu toe diende, is niet meer nodig.
Is het zo ook de bedoeling om iedere keer een verband aan te leggen met een nieuwe partner? Dat wìl ik helemaal niet! Ik wil er gewoon eentje, waar ik minstens 30 jaar tegenaan zit te kijken. Waarmee ik mijn kind opvoed, pensioen opbouw, een spiritueel centrum start. Met wie ik al mijn visies kan delen. En al mijn inzichten veranderen niets aan het feit dat hij elke nacht naast mij ligt, bron van mijn lust en verlangen.
Maar dat schijnt wel mijn vloek te zijn. Omdat ik ben gekozen door de Goden om mijn werk te doen, moet ik dwalen. Allerlei paden afgaan, om kennis op te doen. En dus verschillende levenspartners te hebben.
Ze zeggen dat je gezegend bent, wanneer je door de Goden geroepen wordt. Maar ik ervaar het als een vloek. Wil jij een opdracht? Wil jij geroepen worden? Je mag mijn roeping hebben, gratis en voor niets. Dan ga ik wel weer strijken, voor mijn dochter zorgen en leuk en aardig mijn saga's en mythen lezen. Hopende dat ik tot het einde van mijn leven getrouwd ben met dezelfde man.
Ik kan mijn leven hartstochtelijk vervloeken. Echt vanuit de grond van mijn hart. Juist omdat het zo anders is dan het leven van anderen. Juist omdat ik een leven leidt dat afwijkt van wat de norm is en heersend.
Ja, ik ben (nog) braaf getrouwd en heb een kindje en een koophuis. Er lopen zelfs twee katten rond en ik ben een bakkende, hakende en boeken verslindende muts die nauwelijks meer de deur uitgaat. Hoe ouder ik word, hoe minder behoefte ik heb aan veel mensen en herrie. De avond op de bank met kat, boek en haakwerkje is voor mij subliem geworden. Ik kan me andere tijden herinneren.
Maar een mens verandert -als het goed is- constant, wordt ouder en behoeften veranderen. Dus we doen tegenwoordig wat gezapiger. Al ben ik twee weken geleden nog lekker uit mijn dak gegaan op Heidevolk. (metalband, google vooral.) Af en toe spring ik nog eens uit de ban, maar over het algemeen ben ik gewoon de standaard. Ach tja, niets is zo burgerlijk als niet burgerlijk willen zijn. En op veel punten ben ik toch echt burgerlijk geworden.
Maar hoe ik ook probeer gewoon te doen wat ik moet doen en mijn kind op wil voeden, mijn leven loopt niet langs de standaard lijn. En mijn opleiding is daar een goed voorbeeld van. Ik ben hem namelijk niet gaan volgen omdat ik dat zelf graag wilde. Ja, ik wilde zelf ook graag. Ik wilde de schoolbanken weer in, iets doen met dat brein. Thuiszitten vind ik niets en ik wilde een uitdaging. Ik wil altijd een uitdaging, ik heb altijd een diepgeworteld verlangen om boven mijzelf uit te stijgen. En ik word graag uitgedaagd op alle vlakken.
Hoe het ook zij, via een droom kreeg ik de opdracht naar school te gaan, ik moest opgeleid worden. En daarbij ben ik naar de site van mijn opleider geleid. Ik kreeg een opdracht van mijn Goden.
En dat is mijn probleem. Als ik eerlijk ben, dan mag ik vertellen dat ik alles doe wat ik doe, omdat ik die opdracht heb gekregen, omdat het verlangen is uitgesproken. Ik kreeg een opdracht om deze opleiding te doen, ben met mijn man meegegaan omdat mijn dochter vertelde dat ze ons als haar ouders wenste te hebben. De meeste partners die ik heb gehad (en een aantal mensen die überhaupt in mijn leven zitten of er in hebben gezeten) ken ik uit eerdere levens. De reden dat ik ook met mijn man mee wenste te gaan was omdat bij zijn ontmoeting alles zo lekker stil was. Ik werd niet naar een eerder leven getrokken, ik herkende hem helemaal nergens van. Het was een schone lei, een nieuw verhaal en hoofdstuk op mijn levenslijn. En dat werkte verfrissend. Eens beginnen zonder eerdere bagage. Dus ik ging er in geloven, deed mee en deed wat er verwacht werd.
Ik hoopte ook dat door te trouwen en alsnog een kind op de wereld te zetten, ik eindelijk geaccepteerd zou worden door mijn familie. Dat ze me eindelijk een beetje ruimte zouden geven, zodat ik verder kon gaan doen wat ik wilde. Daar kwam niets van terecht, ik ben een nog zwarter schaap geworden dan ik al was, maar dat terzijde.
Maar het is moeilijk! Zo moeilijk. Vertellen dat je geroepen bent door de Goden, over bijna dood-ervaringen, reïncarnaties en waar je mensen van kent. Niet omdat ik er zelf niet in geloof. Ik geloof het niet, ik weet dat het zo is. Voor mijn zijn het feiten.
Wat het moeilijk maakt, is het feit dat ik kan lezen en mijn verhaal ook kan horen. Ik begrijp dat ik voor anderen als een waanzinnige idioot kan klinken die in een strak pakje even bij moet komen in een zacht kamertje. Geroepen door de Goden.... Geloven dat je met vriend X zo vaak geleefd hebt. Waar heb jij op lopen trippen joh?
Het klinkt ook raar. Althans, in deze westerse wereld. Wanneer ik in het oosten van de wereld zou vertellen dat Goden tegen mij praten en dat ik een ervaring met de Dood heb gehad, word ik gefeliciteerd.
Hier niet. Hier ben ik bang dat mensen mij nooit meer serieus nemen, dat ik voor idioot wordt versleten. En dat ik mijn opdracht heb gekregen van Goden, gelooft men ook niet.
En ik snap dat nog ook. Ik zou mezelf ook niet kiezen, als ik één der Goden was. Ik bedoel... te zwaar, zwak, gehandicapt, regelmatig depressief, bekend met de aanleg voor verslavingen... Nee! Doe mij maar iemand met minder hooi op de vork een een schonere kerfstok.
Maar toch ben ik geroepen. Waarschijnlijk omdat ik antwoordde. Ik leef niet in de illusie te denken dat ik veel specialer ben dan een ander. Het verschil tussen mij en anderen is dat ik Ze hoorde en antwoordde. De kans is best aanwezig dat de Goden veel meer mensen hebben aangesproken. Dat Ze veel meer mensen zo gek probeerden te krijgen dat die dingen gingen doen. Maar ik antwoordde en zei ja. Waarschijnlijk zijn er meer Goden dan gekken die antwoorden.
En daar is een reden voor. Het antwoorden op de lokroep van de Goden is namelijk helemaal geen zegen, maar een vloek. Zo ervaar ik het wel, in ieder geval. Je geeft er veel voor op, heel veel. Je zult een heleboel moeten opgeven en krijgt er bar weinig voor op.
Mijn familie heeft me de rug toegekeerd toen ik eenmaal meer ging leven als dat bij mij past. Ze kunnen het niet waarderen dat ik het niet langer op kan brengen om te leven volgens hun standaard en mezelf moet zijn. Je zou verwachten dat je familie juist wil dat je de gelukkigste versie van jezelf wordt, maar dat moet dus blijkbaar wel binnen de gestelde kaders. Ook wanneer je al lang en breed volwassen bent en dus eigenlijk je eigen kaders wilt gaan maken.
Kortom: een vangnet heb ik nauwelijks. Er lopen aardig wat mensen rond met wie ik genetisch materiaal deel, maar het zal hen aan de derrière oxideren of ik leef of dood neerval. Ik ben het hele zwikkie kwijt en mag in mijn eentje door ploeteren.
Daarnaast had ik gehoopt dat de opleiding mij antwoord op de vragen die ik had zou geven. En onder aan de streep is het gewoon het klassieke verhaal, van de anderhalve vraag van de 10 waar je mee begon die enigszins beantwoord zijn, maar waardoor je er alleen maar 15 extra schriften vol vragen bij hebt gekregen. Je schiet daar dus niet direct iets mee op.
Ook had ik gehoopt dat mijn relatie zou verbeteren. Omdat ik nu wat meer dingen van mezelf heb, minder tijd om alles te overdenken en eigen input heb. Ik heb weer eens iets om wat over te vertellen, zonder dat het over mijn dochter gaat, of mijn man. Kortom: Ik heb weer iets dat op een eigen leven lijkt. En dat zou dus inhouden dat ik weer wat te vertellen heb aan mijn man en dat we weer wat nader tot elkaar kunnen komen.
Illusie nummer zoveel. Het werkt helemaal niet verbindend. Hoe meer ik bezig ben met school, hoe meer ik mezelf vind. Hoe meer ik mezelf vind, hoe meer ik merk dat ik een ander pad moet gaan bewandelen dan dat ik tot nu toe heb gedaan. En dat pad dat ik moet wandelen, is anders dan het pad van mijn man. De kans dat wij aan het einde van mijn opleiding nog getrouwd zijn, schat ik niet hoog in. En dat doet mij intens verdriet.
Alles wat ik wilde, was iemand om mijn leven mee te delen. Met wie ik kennis kon vergaren, in wie ik een klankbord zou vinden en waar ik mee en van kon leren. Samen onderzoeken, samen zoeken en (niet) vinden. Die ene persoon voor wie ik gemaakt ben, die ene persoon met wie ik hoor te zijn. En ik wilde dat zo graag hier vinden, want mijn man is een goed mens. Hij maakt van de wereld een betere plek, is een voorbeeld voor menigeen. Ik had het een stuk slechter kunnen treffen en niet erg veel beter.
Ik wilde gewoon zo graag. Ik word zo moe van dat dwalen van pad naar pad. En van de veranderingen die steeds doorgevoerd worden, na ieder nieuw inzicht.
Spiritueel ontwaken lijkt misschien een verhaaltje over eenhoorns en regenbogen, maar dat is het niet. Het is een lange weg van kwelling, hysterie, angst, heel veel 'WTF????!!!!', je fundament onder je vandaan voelen verdwijnen en opnieuw beginnen vanaf het begin. En wanneer je dan eindelijk weer wat stabiliteit hebt gevonden in je leven, komt het volgende inzicht waardoor al je opgedane kennis zo'n beetje weer bij het oud vuil komt en je de hele cyclus gewoon nog een keertje door mag. Gefeliciteerd, je ontwaakt. Je leven is nu dus een puinbak en staat op zijn kop. En alles wat je tot nu toe diende, is niet meer nodig.
Is het zo ook de bedoeling om iedere keer een verband aan te leggen met een nieuwe partner? Dat wìl ik helemaal niet! Ik wil er gewoon eentje, waar ik minstens 30 jaar tegenaan zit te kijken. Waarmee ik mijn kind opvoed, pensioen opbouw, een spiritueel centrum start. Met wie ik al mijn visies kan delen. En al mijn inzichten veranderen niets aan het feit dat hij elke nacht naast mij ligt, bron van mijn lust en verlangen.
Maar dat schijnt wel mijn vloek te zijn. Omdat ik ben gekozen door de Goden om mijn werk te doen, moet ik dwalen. Allerlei paden afgaan, om kennis op te doen. En dus verschillende levenspartners te hebben.
Ze zeggen dat je gezegend bent, wanneer je door de Goden geroepen wordt. Maar ik ervaar het als een vloek. Wil jij een opdracht? Wil jij geroepen worden? Je mag mijn roeping hebben, gratis en voor niets. Dan ga ik wel weer strijken, voor mijn dochter zorgen en leuk en aardig mijn saga's en mythen lezen. Hopende dat ik tot het einde van mijn leven getrouwd ben met dezelfde man.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten