'De horizon als Cadeautje'
Vanmorgen liep ik na dik anderhalve week ziek zijn de afdeling weer op. En toen ik er twee uur later weer af liep, wist ik het weer helemaal: Dìt is wat ik doen wil!
Het onderwerp was de 'horizon'. Waar denk je dan aan?
Al bij de voorbereiding kwam er bij mij een haiku uit. Maar die laat ik op de groep zelf voor wat hij is. Ik luister graag naar wat de mensen te vertellen hebben. Waar zij aan moeten denken, wat zij zich herinneren. De mooiste verhalen komen naar voren.
En bij de eerste groep - nota bene de groep met mensen met dementie- zit nu een man die als woordsmid ter wereld kwam.
Hij zei dat de horizon in essentie een bevrijdende ruimte is. Verbindend, ongrijpbaar en dat je daar de schoonheid van mag zien.
Wanneer je op een hoog punt staat, is het stil. En dan mag je in die doodse stilte de levende stilte ervaren. Het staat voor woordenloze verbinding met de wereld.
Maar het is ook een verlangen. Een verlangen naar licht, of om iets te ontstijgen en je ergens van te onttrekken. Of juist ergens mee te verbinden. Het is de kunst en levenskunst daar juist de verbinding in te vinden. Leven in het ongewisse, waar we alleemaal in oplossen.
God vindt je wel. Er ligt in alles een heleboel een heleboel Goddelijkheid op voorraad. Je hoeft het enkel maar te openen en te ontdekken.
Het was een gesprek van een uur, met meerdere mensen. Maar dit pareltje mocht ik meenemen. Vol energie en inspiratie liep ik naar de volgende groep.
Wat kunnen mensen mooi zijn.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten