Existentiële crisis. Of groei. Net hoe je het bekijkt

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Vakantie is een tijd van bezinning. Evalueren wat er de afgelopen tijd gebeurd is en wat er anders kon. Punten die losgelaten moeten worden, of moeten worden aangepast. Koersen die bijgesteld moeten worden.

En eerlijk gezegd... Voor mij nu ook even een tijd van existentiële crisis aangaande mijn religieuze pad.

Het is namelijk stil. Wanneer ik vragen stel, is er stilte, in plaats van een antwoord.

Dat kan sec gezien twee dingen betekenen:

A: Ik moet een andere weg in. Dat kan betekenen dat ik dit heidens pad moet verlaten en mijn geloofsbeleving anders in moet vullen. Als in: of een andere religie opzoeken, of me meer verdiepen in verschillende takken die onze religie rijk is en daar wat mee gaan doen.

2: Ik zit weldegelijk op het juiste pad. Want waarom zouden de Goden antwoorden wanneer je het goede doet? De enige die dan roet in het eten komt gooien is Loki. Die wil chaos en drama. En is alles wat nieuw is niet eng? Je hebt het nog nooit gedaan. Er is onbegonnen grond waar je nu bent. Tuurlijk voelt het ontheemd, alles is immers nieuw. En niet alles uit het oude leven kan mee naar de volgende fase in je ontwikkeling. Sommige mensen vallen dan af, sommige gebruiken zijn aan een update toe.

Dat betekent niet dat datgene dat niet meegaat niet goed is, maar het heeft voor jou geen doel meer. De mensen die achterblijven zijn niet dom of slecht. Jij bent niet verheven of juist slechter. Je bent nu gewoon anders en jouw pad gaat naar elders.

Ik ben al tijden aan het knuffelen met (zen)boeddhisme. Het geeft me veel rust. Maar moet ik dan nu het roer omgooien en me daarop gaan richten? Moet ik mijn Noors en Germaans pantheon in de boom hangen en een andere richting uit?

En hoe kom ik erachter wat de juiste stap is?

Grappig.

Dìt is nou zingeving. Dìt is waar ik mensen mee wil helpen. Dìt is waarin ik voor anderen een leidraad wil geven. Dus dat het onderdeel is van mijn ontwikkeling, dat begrijp ik wel. Dat ik dit door moet komen om ervaring op te doen met de stress, is mij duidelijk.

Nu is dit helaas niet de eerste keer dat ik zoveel stress ervaar in het vinden van mijn spirituele pad. En is het ook niet van de laatste tijd. Deze stress maak ik al dik een jaar door en is oorzaak van een deel van mijn ellende en verdriet. Het heeft wat opgeleverd, het heeft me mensen gekost

Onder aan de streep hoop ik in ieder geval daar te komen waar ik het beste kan floreren en groeien tot mijn ware zelf. En het zou ook wel fijn zijn wanneer ik 'mijn' pad voor eens en altijd duidelijk krijg, zodat ik me niet meer hoef af te vragen of ik het voor mezelf wel in de juiste hoek zoek.

Welnu, komt tijd komt raad.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Moe en een tijd van rust

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Wat betreft het plaatsen van haiku's is het even stil hier. Dat is niet omdat er niet geschreven wordt -al gaat het wel ietsje minder consistent- maar omdat er andere dingen spelen.

Ik ben moe, heel moe. Het is òf zo slecht slapen dat het aantal uren dat ik in drie dagen slaap op twee handen te tellen is, òf zoals vannacht gegaan is. En dat betekent dus dat ik nadat ik vanmorgen heb gemediteerd weer even mijn bed in ben gedoken, om vervolgens pas om 11 uur wakker te worden. Nog net niet tien uur in één dag, maar het scheelt niet veel.

Er is veel waar ik over na moet denken. Zowel op persoonlijk vlak als werkgebied. Maar mijn lijf geeft ook aan dat het even klaar is. Dat een heel jaar studie fantastisch is, maar dat ik even klaar ben.

Ik heb ideeën over kleine rituelen, ik ben op zoek naar onderwerpen met daarbij mooie plaatjes, teksten en gedichten. Al dan niet vergezeld door die in te passen ritueeltjes. Daar wil ik dan mee aan de slag op mijn werk, in september. Tot die tijd heb ik trouwens ook van stage voorlopig even vakantie. Dus tijd ervoor heb ik wel.

De moeheid slaat echter zo vaak toe. Alles vreet energie. En het feit dat ik afgelopen week positief testte op de biertjesgriep, hielp niet mee. Gelukkig ben ik ondertussen ook alweer genezen verklaard, maar toch. Het heeft me veel energie gekost, bijna een hele week en ik ben nog niet in mijn normale doen. Nu komt dat ook deels door een inzicht aangaande mijn werk.

Ik heb wel eens verteld dat ik dat ga doen omdat ik de opdracht heb gekregen dat pad te gaan bewandelen. Ik had daar heel erg het idee bij dat ik dit omwille van mijn religieuze stroming moest gaan doen. Dat deel van het idee is echter op losse schroeven komen te staan.

Ja, mijn Goden gaven de opdracht. Maar doe ik het enkel voor hen? Ik dacht een gezicht te moeten gaan geven aan 'heidense zielzorg'. Dat zal ik gerust wel doen. Maar is het echt mijn taak om dat op de kaart te zetten?

In de praktijk valt mij tot nu toe vooral op dat ik aansluit als ervaringsdeskundige. Het feit dat ik weet -uit eigen ervaring- wat depressie betekent in je leven. Dat ik snap hoe beklemmend angst kan zijn, hoe dat je helemaal lam kan slaan. En dat de opmerking 'Je moet gewoon je bed uitkomen en wat gaan doen' dan finaal de plank misslaat. Ik kèn die frustratie. Ik heb daar ook gezeten.

Soms -niet zo soms als ik zou willen- zit ik daar nog en de enige reden dat ik mijn bed uit kom is regelmatig dat kleine meisje dat mij mama noemt. Zij heeft mij nodig, letterlijk en figuurlijk. Dus ik sleep mij mijn bed uit en loop op wilskracht en cafeïne. En tranen, wanneer er niemand is die kijkt.

Heb jij PTSS? Welkom bij de club. Ik heb het t-shirt en die film die je bij de introductie hebt bekeken, dat ben ik. En nee, het is niet saai zoals men beweert. Als dat zo was had ik er ook niet meer mee te dealen.

Dat slaat aan. Mensen zeggen nu al dat ze het fijn vinden met mij te praten, omdat ik hun put ken. Ik ken dat zwarte doolhof.

Dus ik denk eerder dat mijn eigen geschiedenis doorslaggevend is. Dat en het feit dat ik een beetje in een religieuze crisis verkeer, maar dat is een verhaal voor later.

En reflecteren wil ik het niet noemen, maar ik ben wel de laatste maanden aan het overdenken. Wat er gebeurd is, wat er anders kon. Waar mijn eigen pijnpunten liggen, maar ook wat ik los moet laten.

Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik weer naar een psycholoog moet. En omdat ik daar nu op een best wel lange wachtlijst sta, ben ik naar een online cursus gegaan, Je Bent Niet je Depressie. Dat zal niet alles waar ik mee loop aanpakken (waarschijnlijk mag ik aan de slag met familie opstellingen), maar ik hoop in ieder geval het eeuwige gevecht met mijn grijze wolken op te kunnen lossen. Het aankomende jaar ben ik dus weer elke week minstens twee uur bezig met het bijschaven van mijn verwachtingen, ideeën en gedachten. En dan met name de waarde die ik daaraan meegeef.

Ik heb een aantal dingen niet handig aangepakt. Al kan ik het niet echt een fout noemen. Zeker omdat ik meerdere keren wel heb aangegeven waar ik zat en wat ik niet begreep en voelde. Dat is misgelopen, wat helemaal kan. Voor mijn idee ben ik er echter veel te hard op afgestraft. Dat deed verschrikkelijk veel pijn. Ik zal daarmee in het reine moeten geraken en een manier moeten vinden waardoor ik van niemand meer afhankelijk ben. Het is fijn wanneer je mensen hebt die je steunen, met name wanneer je tegen een zenuwinzinking aan zit. Maar ik kan er niet meer van uitgaan dat je er altijd hulp bij krijgt. Meer tijd voor mezelf inbouwen dus. En veel vaker 'nee' verkopen.

Goed, die cursus is per vandaag actief, de psycholoog staat in de stijgers en ik heb een aantal boekjes besteld omtrent rituelen die ik kan gaan gebruiken. Mocht je nog onderwerpen van gesprek met een groep voor me hebben die ik uit zou kunnen werken, dan houd ik mij aanbevolen.

Geheel de Uwe,

Mystic M

En er is een diploma in de pocket

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Vandaag mocht ik mijn laatste cijfer ontvangen voor de opleiding. Voor de module Jungiaanse Psychologie mocht ik een 9.5 ontvangen.

Blij, dankbaar en trots ga ik de vakantie in. Het waren twee jaren vol bezinning, leerpunten, pijnpunten, reflectie en opnieuw beginnen. Zowel op werkvlak, relationeel vlak als binnen mijn privéleven heeft deze opleiding mij veel gebracht en geleerd. Ik ben de leraren dankbaar, de medestudenten -zowel zij die het hele traject hebben doorlopen als hen wiens weg elders ging- nog veel meer.

In september begin ik vol goede moed en frisse zin aan de vervolgstudie.

Geheel de Uwe,

Mystic M

 

En dat was Juni aan haiku's

Vind eigen balans
Tussen duister en het licht
In je diepste kern
26-06-2024


De ziel van een hond
Weerspiegelt in zijn ogen
De Boeddha-natuur
26-06-2024


Lange zandbanken
Vaargeul en verstopte val
In mijn zielenzee
28-06-2024


Keten van mijn geest
Los komen of los laten
En wat dan daarna
28-06-2024


O mijn kapitein
Stuur uw schip door het water
Voor zachte ontvangst
29-06-2024


Ik wilde graag mee
In de plannen die jij maakt
Mijn weg gaat elders
30-06-2024


'Cat Buddhist Thought'

The red dot is self
The self is an illusion
Do not chase dot
30-06-2024

Ik schrijf nog steeds haiku´s

Ik poets huis en ziel
Lucht de kamers van mijn hart
Was mijn geest helder
20-06-2024 

Steeds dezelfde fout
Welke les leer ik nou niet
Wat begrijp ik niet
21-06-2024


Ik heb geen woorden
Voor wat er kolkt in mijn hart
Laat het gewoon zijn
22-06-2024


Alles is eindig
Lost op in verandering
Van evolutie
24-06-2024


Één druppel water
Mijn oorspronkelijk gelaat
van mijn grootouders
24-06-2024


Anderen en ik
Uniek in iedere kern
Druppels in de zee
24-06-2024

Zielenkreet

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik weet het, ik ben te veel.
Te dramatisch, te luidruchtig. Misschien wat te aanwezig.
Dit heeft me door de jaren heen al aardig wat gekost. Met name mensen om mij heen, die mij erg dierbaar waren.
Daar kan ik slecht mee omgaan. Deels door mijn gevoel van afwijzing, deels door mijn innerlijk verdriet.
Ik wil zo graag dat je van me houdt. Ik wil zo graag vastgehouden worden. Misschien wel juist wanneer er drama is. Misschien juist omdàt ik luidruchtig ben.

Ik weet dat ik soms schreeuw. Misschien wel vergezeld door tranen en snot. Hysterisch zelfs misschien? Denk ik horror-scenario’s hardop uit? Of trek ik er -in mijn emotie- simpelweg de stekker uit?
Ik ben overweldigd. Overweldigd door diepe angst. Ik hou zo veel van jou. En ik voel je uit mijn handen glippen. Dus ik duw je van me weg. Als ik bij jou vandaan ren, kun jij mij niet verlaten. Een stomme redenatie -daar ben ik het volledig mee eens- maar het is het enige dat ik ken.

Houd me vast. Druk me tegen je aan. En hoe harder ik tegen je begin te schreeuwen, des te dichter druk jij mij aan je hart. Ik heb het zo nodig. Horen dat er van me gehouden wordt. Ook nu. Misschien wel juist nu. Hou van mij. Zonder voorwaarden, zonder eisen.

Ik probeer het echt. Een versie van mijzelf te ontwikkelen die gebalanceerd is. Maar er is blijkbaar zo veel pijn, zo veel angst. Iedere keer dat ik denk een punt te vinden, waarin de wereld rust lijkt te geven, wordt het weer getorpedeerd. Een wezen vliegt op, verpulverd mijn zijn. Schreeuwend, krijsend, oorlog in mijn hoofd. Er is geen rust, er is geen stilte. En ik kan alleen maar om me heen slaan. Het gewonde dier, dat de redder de ogen uit wil krabben.

Ik wil mijn theater kunnen maken. Zo graag. Maar gebalanceerd. Zodat je er met liefde naar kunt kijken. Ik wil praten vanuit liefde, niet het gewonde kind.
Dat kind… Ze is zo bang. Alleen maar bang. Ze voelt zich niet waardig. Denk alles wat ze heeft te moeten verdienen en neemt dus veel te veel hooi op de vork. Maar tegen de tijd dat ze doorheeft dat ze er niet meer tegen kan is het al te laat. Dan slaat ze al om zich heen.

Houd me vast. Zeg dat het goedkomt. Dat ik het kan. En dat ik daar helemaal niemand voor nodig heb behalve mezelf. Zelfs jou niet.
Zet me neer op de bank, met een dampende kop thee. Duw me desnoods een sigaret in de handen, sleep me naar buiten en plant me in het gras. Hopen dat er een kat voorbij komt die wil knuffelen, me tot die tijd vastklampend aan kringelende rook, gloeiende as en de geur van brandende tabak.

Ik wil naar huis. Naar het huis in mezelf. Daar waar alle meisjes en vrouwen huizen, die er in mij zaten, zitten en zullen zijn. Ik wil rouwen, rauw en eerlijk. Om datgene dat ik mijzelf ontzegd heb. Ik wil vieren, om de inzichten die ik nu heb. Ik wil wandelen, over het pad van de toekomst.

En ik zou het heel fijn vinden, als jij nog een stuk met mij meeloopt.

Geheel de Uwe,

Mystic M