Moe en een tijd van rust

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Wat betreft het plaatsen van haiku's is het even stil hier. Dat is niet omdat er niet geschreven wordt -al gaat het wel ietsje minder consistent- maar omdat er andere dingen spelen.

Ik ben moe, heel moe. Het is òf zo slecht slapen dat het aantal uren dat ik in drie dagen slaap op twee handen te tellen is, òf zoals vannacht gegaan is. En dat betekent dus dat ik nadat ik vanmorgen heb gemediteerd weer even mijn bed in ben gedoken, om vervolgens pas om 11 uur wakker te worden. Nog net niet tien uur in één dag, maar het scheelt niet veel.

Er is veel waar ik over na moet denken. Zowel op persoonlijk vlak als werkgebied. Maar mijn lijf geeft ook aan dat het even klaar is. Dat een heel jaar studie fantastisch is, maar dat ik even klaar ben.

Ik heb ideeën over kleine rituelen, ik ben op zoek naar onderwerpen met daarbij mooie plaatjes, teksten en gedichten. Al dan niet vergezeld door die in te passen ritueeltjes. Daar wil ik dan mee aan de slag op mijn werk, in september. Tot die tijd heb ik trouwens ook van stage voorlopig even vakantie. Dus tijd ervoor heb ik wel.

De moeheid slaat echter zo vaak toe. Alles vreet energie. En het feit dat ik afgelopen week positief testte op de biertjesgriep, hielp niet mee. Gelukkig ben ik ondertussen ook alweer genezen verklaard, maar toch. Het heeft me veel energie gekost, bijna een hele week en ik ben nog niet in mijn normale doen. Nu komt dat ook deels door een inzicht aangaande mijn werk.

Ik heb wel eens verteld dat ik dat ga doen omdat ik de opdracht heb gekregen dat pad te gaan bewandelen. Ik had daar heel erg het idee bij dat ik dit omwille van mijn religieuze stroming moest gaan doen. Dat deel van het idee is echter op losse schroeven komen te staan.

Ja, mijn Goden gaven de opdracht. Maar doe ik het enkel voor hen? Ik dacht een gezicht te moeten gaan geven aan 'heidense zielzorg'. Dat zal ik gerust wel doen. Maar is het echt mijn taak om dat op de kaart te zetten?

In de praktijk valt mij tot nu toe vooral op dat ik aansluit als ervaringsdeskundige. Het feit dat ik weet -uit eigen ervaring- wat depressie betekent in je leven. Dat ik snap hoe beklemmend angst kan zijn, hoe dat je helemaal lam kan slaan. En dat de opmerking 'Je moet gewoon je bed uitkomen en wat gaan doen' dan finaal de plank misslaat. Ik kèn die frustratie. Ik heb daar ook gezeten.

Soms -niet zo soms als ik zou willen- zit ik daar nog en de enige reden dat ik mijn bed uit kom is regelmatig dat kleine meisje dat mij mama noemt. Zij heeft mij nodig, letterlijk en figuurlijk. Dus ik sleep mij mijn bed uit en loop op wilskracht en cafeïne. En tranen, wanneer er niemand is die kijkt.

Heb jij PTSS? Welkom bij de club. Ik heb het t-shirt en die film die je bij de introductie hebt bekeken, dat ben ik. En nee, het is niet saai zoals men beweert. Als dat zo was had ik er ook niet meer mee te dealen.

Dat slaat aan. Mensen zeggen nu al dat ze het fijn vinden met mij te praten, omdat ik hun put ken. Ik ken dat zwarte doolhof.

Dus ik denk eerder dat mijn eigen geschiedenis doorslaggevend is. Dat en het feit dat ik een beetje in een religieuze crisis verkeer, maar dat is een verhaal voor later.

En reflecteren wil ik het niet noemen, maar ik ben wel de laatste maanden aan het overdenken. Wat er gebeurd is, wat er anders kon. Waar mijn eigen pijnpunten liggen, maar ook wat ik los moet laten.

Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik weer naar een psycholoog moet. En omdat ik daar nu op een best wel lange wachtlijst sta, ben ik naar een online cursus gegaan, Je Bent Niet je Depressie. Dat zal niet alles waar ik mee loop aanpakken (waarschijnlijk mag ik aan de slag met familie opstellingen), maar ik hoop in ieder geval het eeuwige gevecht met mijn grijze wolken op te kunnen lossen. Het aankomende jaar ben ik dus weer elke week minstens twee uur bezig met het bijschaven van mijn verwachtingen, ideeën en gedachten. En dan met name de waarde die ik daaraan meegeef.

Ik heb een aantal dingen niet handig aangepakt. Al kan ik het niet echt een fout noemen. Zeker omdat ik meerdere keren wel heb aangegeven waar ik zat en wat ik niet begreep en voelde. Dat is misgelopen, wat helemaal kan. Voor mijn idee ben ik er echter veel te hard op afgestraft. Dat deed verschrikkelijk veel pijn. Ik zal daarmee in het reine moeten geraken en een manier moeten vinden waardoor ik van niemand meer afhankelijk ben. Het is fijn wanneer je mensen hebt die je steunen, met name wanneer je tegen een zenuwinzinking aan zit. Maar ik kan er niet meer van uitgaan dat je er altijd hulp bij krijgt. Meer tijd voor mezelf inbouwen dus. En veel vaker 'nee' verkopen.

Goed, die cursus is per vandaag actief, de psycholoog staat in de stijgers en ik heb een aantal boekjes besteld omtrent rituelen die ik kan gaan gebruiken. Mocht je nog onderwerpen van gesprek met een groep voor me hebben die ik uit zou kunnen werken, dan houd ik mij aanbevolen.

Geheel de Uwe,

Mystic M