Van de week hoorde ik een gesprek in de trein. Drie jochies van een jaar of 17.
Ze waren aan het praten over een paar meisjes die ze kenden. En wat ze daar wel even mee zouden doen. Daarna zouden ze die dan weer dumpen.
Ik werd er verdrietig van. "Stel nou dat er zo'n blaag ooit zo over jou dochter praat. Vind je het dan ook zo stoer? Of wanneer iemand zo over jou zus praat. Schud je die knul dan ook de hand? Vind je het dan ook zo cool?" dacht ik.
Ik was even blij dat ik geen kinderen heb. Als ik een knul zo over mijn kind zou horen praten, schopte ik hem op de punt van mijn stiletto het dorp uit.
Aan hen die aan het daten zijn. Aan hen die een relatie hebben. Aan hen die het graag zouden willen. Aan hen die er lekker op los leven.
Stel: je hebt over twintig jaar een zoon of dochter. Daar wil je dan het beste voor, neem ik aan.
Je kind komt thuis met een nieuwe spouse. En die nieuwe geliefde van jouw kind, behandeld jouw kind zoals jij nu met (nieuwe) geliefden omgaat. Zoals jij met emoties en gevoelens omgaat, doet die nieuwe liefde dat ook. En dat met jou mooie pareltje.
Zou je dan blij zijn voor je kind? Zou je de vlag uit hangen? Of sla je die nieuwe liefde het liefste gister het ziekenhuis in?
Iedereen maakt fouten. Iedereen doet wel eens (erg veel) verdriet aan. Maar denk hier aan, wanneer je met of over iemand praat. Wees de ideale geliefde. Wees de ultieme schoondochter/zoon.
Je (aankomende) geliefde is iemand's kind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten