Gewoon, humor

Ik kom nog eens op een idee.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

 

Het was vannacht weer zover. Status van totale melancholie. Geen enkele vorm van actie. Apathisch voor me uit zitten kijken met een glas in mijn hand, tot een uur of 2. Voor me uit zitten staren, zonder dat er iets constructiefs gebeurde.

Waarom verval ik in totale apathie, terwijl ik nu juist iets wil gaan ondernemen? Hoe te beginnen?

Mijn beste Yoda interpretatie: 'You either do, or do not. Complaining, helps not.'

Ja, ik weet het. Crappy en slecht. Maar het geeft een beetje mijn status van apathie aan. Want ik ben lekker aan het klagen, maar heb nog steeds geen contact opgenomen met de theoloog. Geen idee hoe ik beginnen moet. En een  'Ja, hallo, mijn naam is M.K. en ik heb wat probleempjes.' Blijkbaar is mezelf confronteren nog steeds wel eng. Mijn mond over verandering groter dan mijn daden.

En ja, ik ben in ieder geval weer ergens mee bezig. Ik schrijf het internet helemaal vol met hele filosofische dilemma's, klets over het gaan lezen van Thomas van Aquino, Soren Kierkegaard, Plato, Sokrates en Aristoleles, maar ben nog steeds geen lid van de bibliotheek. Ik heb de site bekeken en de verschillende abonnementen bestudeerd, maar verder dan dat komen we nog niet.

 

Te veel drinken werkt ook niet mee. Ik zit gammel van de sulfieten en het slaapgebrek te tikken. Kan best onder het kopje 'niet zo handig, dame K'.

Ik voel angst. Zo veel angst. En ook allerlei schuldgevoelens. Mijn zondige ziel en zo verder. Anderen zijn het niet met mij eens, zij denken dat het allemaal wel los zal lopen en er geen plek klaarstaat in de hel of het vagevuur met mijn naam erop. En hoe harder zij dat roepen, hoe zekerder ik word dat het wel zo is.
Vandaag of morgen zal ik het ook nog wel uitwerken waarom ik denk van wel. Iets in de richting van: 'Waarom ik zal branden, reden 1' en zo verder. Ben benieuwd op hoeveel redenen ik uit zal komen.

 

Mmmmmm. Misschien moet ik die redenen inderdaad maar schrijven. en dan sturen aan die theoloog. Wat is het ergste dat ze kan doen? Me als hopeloos geval wegschrijven en niet reageren. Op dat moment ben ik niet verder dan waar ik nu sta. Dan heb ik het in ieder geval wel voor mezelf eens op een rijtje gezet.

 

Weet je, zo'n log bijhouden is echt ergens goed voor. Al tikkende krijg ik gewoon inspiratie.

 

Geheel de Uwe,

 

Mystic M.

 

 

Wind der Verandering. Of eigenlijk weer terug naar hoe het was.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

 

Je verhaal uit de doeken doen doet nogal wat stof opwaaien

Men begrijpt niet wat ik bedoel, vrees ik. Want ik kreeg op mijn log de reactie dat men vind dat ik het moederschap moet waarderen. Okay, het werd anders geformuleerd. Meer als vraag dat of ik me dat niet besefte.

Tuurlijk doe ik dat.

De naam "mama" is heilig op de lippen van een kind.(Citaat uit de film The Crow) Mijn kleine meid kijkt op dit moment naar mij en ik ben haar godin. Ik ben haar lichtend baken. Haar wereld, DE manier waarop het moet.

Ook prijs ik me nog elke dag gelukkig met de man die ik getrouwd ben. (Of is het getrouwd heb?) Hij begrijpt me beter dan al zijn voorgangers bij elkaar, heeft me lief en staat me bij. Hij begrijpt dat ik dingen uit wil vogelen, maar dat er ook dingen zij n waar je mij niet mee moet terroriseren. (Alles wat maar met cijfertjes te maken heeft. Ik kan dat gewoon niet en weet niet of ik dat nu überhaupt nog wens te leren.)Ik sta hem bij, wil dat hij leert. Joh, ik ben zelfs in de leer gegaan om zijn blouses te strijken en zijn broeken te persen, want zo'n ongestreken blouse en pantalon zonder scherpe vouw kunnen echt niet.

Wat bijzonder is aan deze 'cursus'? Op zich niks. Ik volg hem bij mijn moeder. Die streek ook altijd alles voor mijn vader, toen hij nog leefde. (Werkte bij een bank en moest elke dag in pak.) Maar ik en strijken... Ik heb er een hartstochtelijke bloedhekel aan. Ik vind het nog ondankbaarder werk dan afwassen of de vloer dweilen. Maar niks is mooier dan een gladgestreken jurk, of een pantalon met haarscherpe vouw. En dus zet ik mezelf aan het werk. Ik doe mijn 'cursus' en ontwikkel.

 

Maar ik wil meer!

Ik zou wel weer inspiratie op willen doen. Weer hele vellen volschrijven met mijn sketches. Gedichten kladden op bierviltjes, omdat ik wel een pen heb meegenomen maar het papier weer eens ben vergeten. Twee boeken per week willen lezen, mijn horizon verbreden.

 

Ik ben gelukkig in het zijn van moeder. Maar het geeft me ook een 'Is dit alles?' gevoel. Als een andere vrouw haar doel heeft gevonden in haar kinderen, prima. Ik keur dat niet af. Sta je man bij, wees de beste moeder. Als dat is wat jou gelukkig maakt, heb je mijn zegen en die van God.

Maar het is niet het enige waar ik voor gemaakt ben. Ik moet spreken, ik moet dwalen. Alle paden die ik bewandeld heb, alle stegen waar ik mijn heil zocht. Dat is niet geweest om er niets mee te doen. Ik voel en weet al jaren dat ik daar iets mee moet. Ik weet alleen niet wat.

Ik draag de titel 'moeder' met trots, met dankbaarheid. God weet dat het lang geduurd heeft voordat ik het eindelijk werd. Ik ben na de tiende gestopt met het tellen van mijn miskramen. Ik heb zelfs jaren mezelf ervan overtuigd dat ik geen moeder wilde worden. Dat was helemaal niet waar, maar de waarheid kon ik niet aan. De partners die ik op dat moment had waren niet geschikt. En ik kon het aanhoudende krijgen van miskramen niet aan. Ik heb wat dat betreft een muur om mijn hart gebouwd, die er nog steeds is. En ik breek hem niet af, want dan ik zak door de knieën en barst ik in huilen uit. En dat houdt het eerste half jaar niet op. Dat verdriet om al die kindjes zit zo diep.

Ik wilde zo graag moeder worden van een groot gezin. Van mezelf maar twee of zo. Mijn lijf kan veel kinderen krijgen niet aan. Maar elk kind dat een dak en liefde nodig had zou welkom zijn. 'Wij hebben nog wel een plekje vrij, kom maar hier. Heb jij een huisje en wat liefde nodig? We máken ruimte voor je.' Ruimte genoeg in dit hart.

Het is niet zo gegaan. En ik had de hoop al opgegeven, toen ik leven in mij voelde. Leven dat dit keer sterk was en klopte.

Ondanks dat ik mijn dochter soms met liefde achter het behang plak (zoals vanmorgen, toen ze wéér één van mijn grote en dus favoriete bekers sloopte), houd ik zielsveel van haar. Haar opvoeding staat bij mij op de eerste plek.

 

En nu ik gewoon te veel tijd over ga houden zodra zij op school zit, MOET ik iets te doen hebben. Iets dat zin geeft.

Ik ben gewoon zo bang te sterven en niets gedaan te hebben met mijn talenten. Dat is zo zonde. En een zonde in God's ogen. Dus ik moet weer worden zoals ik was. Een onverzadigbaar kennisvat. Hongerend naar meer en meer kennis. Dorstend naar zelf-innovatie en een hoger doel. En nee, dat gaat niet zonder slag of stoot. Daar horen miscalculaties bij, tegenslag. Boze buien en misschien nog wel een stapel depressies. Maar ik lijd al heel mijn leven aan depressies. En die heb ik altijd overleefd. Dus dat zal ik nu ook wel doen. En dit keer heeft het tenminste een doel.

Neem mij mee in je gedachten,
Voer een rite voor mij uit,
Bid voor mij vanavond.


Geheel de Uwe,

Mystic M.

Prioriteiten stellen

Leuke lieverds en lieve leukerds,

 

Veel van mijn gepeins komt voort uit een diepgewortelde angst. De angst dat, wanneer ik mijn stoffelijk lichaam naast mij neerleg, er niets veranderd is. Dat mijn leven volledig nutteloos is gebleken  en ik nergens iets aan heb toegevoegd.

Nu ben ik immers enkel de vrouw van en de moeder van. Er is weinig dat ik zelf toevoeg. Waar ik vroeger nog gedichten schreef en optrad waardoor mensen geraakt werden, heb ik de laatste jaren geen letter geschreven. En dat wat ik wel heb geschreven ligt in de bureau-la te verstoffen.

Ik las me het ongans. De grootste nonsens, zoals fantasy en zo meer, tot klassiekers als Bram Stoker's Dracula, tot hoogst intellectuele dingen als Sokrates, Plato, Nietsche en Kierkegaard.

In de bieb was ik een veel geziene gast. Elke bibliothecaresse kon je wel vertellen in welk deel ik deze week nu weer te vinden was.

En het bleek hoogst opmerkelijk te zijn, zo'n achttien jarig mavo klantje dat Sokrates stuk las. Ik bleek op mijn negentiende bij een dominee (die een stuk beter nadacht dan die &*^%#$# figuren waar ik tot dan toe mee te maken heb gehad) vragen te stellen die hij nooit eerder heeft gehad. Hij moest er zelfs de boeken weer voor in. Waar hij mij, bleek later, erg dankbaar voor was.

Ik was (en ben) dus kritisch, trok mijn eigen plan. En ik keek daarbij niet naar wat normale ideeën en gewoonten waren binnen mijn sociale klasse, geslacht, achtergrond of leeftijd. Ik stelde prioriteiten en was daarbij niet bang om af te wijken van wat er om mij heen de standaard was.

Welke weldenkende vrouw kan eind 20e, begin 21e eeuw immers de gedachtengang van Kierkegaard over vrouwen nog waarderen. (Het dagboek van de Verleider) Nou, ik dus. En ik zal één`van de eersten zijn die zegt dat de ideeën ook echt thuishoren in de tijd waarin ze geschreven zijn. Haal ze alsjeblieft niet meer uit het stof. Maar een deel van de etiketten en gedragingen vind ik prachtig. Al is Johannes (de hoofdpersoon) uiteraard een klootzak, die dat meisje nooit zo in het ongeluk had mogen storten. Wie is hij om te beslissen over het lot van een ander. Hoe durf je mensen, willens en wetens, zo te benadelen.

Maar ik dwaal af.

 

De angst niks te hebben toegevoegd.

Ik leef absoluut niet in de overtuiging dat wat ik te melden heb van onschatbare waarde is. Ik hoef ook niet iets te bereiken waardoor mijn naam voor eeuwig in de geschiedenisboeken komt. Ik heb geen aspiraties om een politicus te worden, ik word niet de Sokrates en Shakespeare van de 21e eeuw. Mijn doel is echt niet om over 100 jaar te eindigen op een straatnaambord.

Maar als ik nu dood neerval, heb ik niets toegevoegd. Niets waardoor de wereld er mooier op geworden is of een betere en schonere plaats om in te leven. Geen radertje in het grote plan van wie of wat dan ook. Ik heb geen verschil gemaakt voor wie dan ook.

Ja, er zijn mensen die intens van mij houden. Mijn man kan studeren om een beter psycholoog te worden, omdat ik alle triviale huishoudelijke klusjes doe en hem, op een paar dingen na die ik niet kan, niets laat doen. Daardoor kan hij goed studeren en zijn patiënten nog beter helpen. Dat maakt de wereld beter en daar help ik hem indirect bij. Daar ben ik trots op, maar het is niet mijn verdienste.

Ik ben op dit moment DE wereld van mijn dochter. Maar haar wereld wordt vanzelf groter. En er komt een dag dat ze mij niet meer nodig heeft. Er komt een dag dat zij het nest verlaat en zelf haar vleugels uitslaat. En zo hoort het ook.

Maar ik wil op dat moment niet achter blijven met een leeg gevoel van nutteloosheid, omdat ik het "mama zijn van" tot mijn levensdoel gemaakt heb. Daar heb ik te veel talent voor.

 

Misschien is dat de reden dat ik de kerk mis. Daar ben je immers een onderdeel van. Je bent een stem in het koor, onderdeel van het geheel. Je gaat op in de groep van aanbiddenden, in het grote plan van de Heere. Met een doel, een focus en een gezamenlijk plan en ideaal waar je ten allen tijden op kunt terugvallen.

 

Ik wil weer prioriteiten stellen. Geven om dingen die er echt daadwerkelijk toe doen. Daar ideeën over delen, sparren met anderen. En dan vooral me niet meer druk maken over triviale dingen als die ene gast die bij de supermarkt nors reageerde op mijn vrolijke groet. Dat is immers zijn probleem, dat hij geen sprankje vriendelijkheid kan waarderen. Dus waarom kan ik daar de hele dag dan over peinzen en verdrietig over zijn? Ik heb blijkbaar geen interessantere dingen om me mee bezig te houden.

Dat vind ik zelf diep triest. Dus misschien moet ik of de boekhandel maar weer eens leeg gaan kopen van Sokrates en Plato, of een bieb abonnement aangaan en mezelf binnen het half jaar weer eens onsterfelijk maken wat betreft de religieuze en filosofische afdelingen.

 

Geheel de Uwe,

 

Mystic M.



Het zijn van een goed Christen is als het gebruik van een paardenmiddel. Je begint er het liefst zo laat mogelijk mee.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Niets veranderlijker dan het weer. En het weer is stabiel in vergelijking met mijn stemmingen en haar wisselingen.

Verdrietige discussie gehad met manlief. En daar een nog melancholischere conclusie uit getrokken. Al is deze in de loop van de twee dagen wel wat bijgesteld en genuanceerd.

Ik blijf een dame van uitersten en van zwart/wit denken. Maar gelukkig heb ik wel geleerd om wat nuances aan te brengen.

Het begon ermee dat ik zei na te denken over een hbo opleiding Theologie. In mijn naarstige zoektocht naar verlossing en absolutie. Een sprankje hoop, op jacht naar een klank die aangeeft dat zelfs ik toch niet voor eeuwig zal branden in de hel.

Allereerst kwam het erop neer dat manlief wilde weten waarom ik dan eeuwig zou branden.

"Omdat ik verkracht ben."

Manlief schoot uit zijn slof, dat het onzin was dat ik daarvoor zou branden.

Ik werd wat hysterisch. Waarom hij siste dat ik rustig moest zijn. Dochterlief lag immers op bed.

Gesteggel heen en weer. En ik zei dat hij me niet begreep. Waarop hij dus automatisch reageerde van wel.

Manlief probeert me te begrijpen. Daar ben ik volledig van overtuigd. Hij toont een geduld en compassie die ik nog nooit eerder heb meegemaakt. Maar hij begrijpt het niet. Anders had hij me wel een keer laten gillen. Onvermoeibaar en onophoudelijk gillen, krijsen en hysterisch huilen. (Gisteren, tijdens het ophangen van de was, besefte ik mij dat ik in al die jaren dat ik rondloop met de littekens van mishandeling, misbruik, manipulatie en verkrachting nog NOOIT openlijk heb gehuild of geschreeuwd. Altijd wanneer de dam op breken stond liet ik mij smoren om stiller te doen, om het naast me neer te leggen, om het te vergeten. Welnu, ik kan je verzekeren, vergeten doe je dit soort dingen niet. Het ettert door in je dromen. Vormt zich tot de demonen die je 's nachts komen terroriseren. Verpesten het vertrouwen dat je hebt in elk lid van de andere sekse. Zorgen ervoor dat je te allen tijde op je hoede bent.)

Maar waar manlief mij probeert bij te staan in aardse zaken en in liefde en begrip, tol ik rond als een losgeslagen kompas wat betreft de spirituele staat. Al sinds mijn tienertijd dool ik in het rond.

Ooit heb ik in een Evangelisch kerkje gezeten. Dat is uitgelopen op een fiasco, om het mild uit te drukken. Daar zitten de deuken, de overtuiging dat ik eeuwig ga branden komt daar vandaan. Ik ben spreekwoordelijk op de brandstapel gezet als heks. Aangeklaagd voor godslastering, leugens en geestelijke hoererij.
Ik ben gaan dolen en heb nooit meer echt een vaste basis gevonden waar ik mij in thuis voel. Verbannen van de kudde, dwalende over vlakten. Het schaapje dat verdwaald en door de wirwar van het leven niet meer weet waar thuis te horen. En ik ben zo moe van al dat strijden.

Lief zei me in al die jaren nooit over de kerk te hebben gehoor. Dus hij begreep niet helemaal waar de idee om Theologie te studeren vandaan komt.
Simpel, het verlangen weer thuis te komen. Samen te belijden. Niet meer eenzaam en alleen mijn weg te moeten voortzetten, dwalend van rite naar ritueel en van gebed naar smeekbede. Het is daar zo eenzaam. En ik wil zo graag behoren tot een groep. En van huis uit ben ik christelijk opgevoed. En dat mis ik dan dus ook.

Al zie ik ook aardig wat beren op de weg. Ik zal, met zo'n studie, immers de leer moeten onderschrijven. En daar zit hem de crux,
Jezus was een geweldig man. Hij heeft dingen aan ons geleerd, onderwezen. Verteld over een warme en barmhartige Vader. Les gegeven in het zijn van nederig, trouw en liefdevol.
Hij legt een vertrouwen en geloof aan de dag, wat ik graag wil leren. Daarin volg ik graag zijn voorbeeld.
Maar dat hij DE zoon is van God, die voor mijn zonden gestorven is..... Dat krijg ik met de beste wil mijn strot niet uit.
Mijns inziens is hij gestorven omdat de farizeeërs en de sadduceeërs van hem af wilden. Hij leerde het volk immers om zelf na te denken en zich niet te laten inpalmen door de politieke spelletjes van de Schriftgeleerden. Daar moesten ze vanaf. Dus laten doden die man. En maak er dan gelijk een voorbeeld van aan het hele volk, door hem op de meest afgrijselijke manier te laten sterven die op dat moment voor handen is.
Hij is mijn lichtend voorbeeld en ik heb hem innig lief, maar hij is niet niet mijn heiland.
Daar ga ik zeker een discussie over krijgen.

En ook een probleem is dat ik in dit gezin de religieuze ben. Wanneer ik het vraag aan mijn man, zal hij meedoen in mijn riten. Maar hij belijdt het niet. Het zegt hem niks, hij heeft er niks mee.
Dus hoe kan ik dan een weg van religie ingaan, wanneer mijn man niet meegaat? Ik heb eerder relaties gehad met mannen die een andere religie aanhingen dan ik. Of echt atheïst waren. Geloof me, dat werkt niet. Dat zorgt voor een kloof en frictie die op gaat breken en niet meer te stoppen is. Omdat de overtuiging de kern is van beider personen. Te verschillend, te bepalend en onmogelijk om los te laten.

Ik kan  en wil mijn man niet loslaten. Ik kan niet een andere weg bewandelen dan hij. Ik heb voor hem gekozen en ben hem getrouwd. Ik wist van te voren wat dat inhield. Onder andere dat er compromissen gesloten zouden moeten worden. Dat ik hem altijd bij zal staan en dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is. Sterker nog, liefde is eerder een bramenstruik. Heerlijk zoete bessen, maar je zit wel met je bips in de doornen.
Scheiden doen we niet aan. Ik zet er mijn poot niet onder. Hij komt nooit meer van me af. Tot de dood ons scheidt.
En ik wil het ook niet. Ik heb de mooiste man. Verre van perfect, maar ik kan rusten in zijn armen. Verval niet in volkomen paniek wanneer hij mij aanraakt. Kan ontspannen onder zijn vingertoppen, voel mij veilig in zijn omhelzing.
Ik hoef niet bang te zijn dat ik gewillig moet zijn wanneer ik hoofdpijn heb. Wanneer ik ziek ben laat hij mij gewoon met rust. Wanneer ik moe ben en wil slapen laat hij mij. Ik zal niet wakker worden gemaakt omdat hij alsnog tussen mijn benen dringt en zijn wil oplegt.
Ik mag zelfs nee zeggen. Ik mag weigeren, omdat ik gewoon niet wil. En daar wordt dan nog naar geluisterd ook.
Dat klonk en klinkt nog steeds als verlossing. Is iets dat ik niet eerder kende. En iets waarvan ik me afvraag of ik dat ooit nog een keer mee zou maken.
Daarvoor ben ik hem zo dankbaar.

En daar zitten we dus weer. Met de angsten, ons verdriet. De paniek en de twijfels. De uitweg die ik dacht te zien is weer eens getorpedeerd.

God sta mij bij. Ik wil zo graag naar huis.


Uw toegenegen

Mystic M.

Deus Domicily?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Vandaag een redelijk normale dag. Ook wel weer eens lekker. Toch? Nog genoeg te overdenken.

Ik heb een aanbod gekregen om met een theoloog te sparren. Nee. Twee zelfs. En van eentje heb ik dat aanbod aangenomen en wil de dame in kwestie ook helpen. Nu dus overdenken wat en hoe ik haar schrijven ga.  Ook werd me gezegd dat ik misschien zelf maar zelf Theologie moet gaan studeren. Nu kan dat op hbo niveau. En in deeltijd. Zou ik het doen? Dat betekent dus Theoloog nummer 4 in onze familie. (Nu ja. Eigenlijk weer 3. Eentje is helaas niet meer.) Voordeel is dat, wanneer ik zo'n opleiding zou doen, ik ook weer iets zou kunnen gaan betekenen. Dat ik een verschil zou kunnen maken in de wereld. Ik zou mensen geestelijke steun kunnen gaan geven. En nooit geweten hoe, maar ik heb dat wel altijd willen doen. Een positieve verandering in mens en de wereld zijn. Maar aan de andere kant wordt er ook gerept over filosofie. Onder andere omdat er getwijfeld wordt over of het Christendom wel bij mij past.  Genoeg stof om over na te denken. En we gaan niet over nacht ijs. En ik heb ook nog eventjes. Met de huidige situatie zie ik mijzelf niet starten in augustus. Dus voorlopig sparren met de Theoloog. En als ik de opleiding toch wil doen, start ik wel in schooljaar '21/'22. Ik. Geestelijk werker. Zou toch wat zijn. 

Goed nieuws! De Bijbel app is aan te passen. Van de versie van Het Boek ben ik nu overgestapt naar de HSV. Geen idee waar dat voor staat, maar het leest al een stuk beter. Nuchterder en minder gemaakt halleluja-stemming.
En vanmorgen begonnen met lopen. Die spieroefeningen app is leuk, maar we zijn nu 9 dagen verder en ik ben alleen maar aangekomen. Ondanks het iets minder snoepen, eten en, op die ene uitglijder na, minder alcohol. Dus ik heb besloten de dag te starten met lopen, elke dag zo'n 30 minuten. Let wel, lopen. Niet rennen. Gelukkig is er een park met een boerderij in de buurt. Je kunt letterlijk een rondje om de boerderij doen. En er is ook nog een heemtuin. Prachtige omgeving en het was vanmorgen (7.30) lekker rustig. Mij ga je daar voorlopig iedere morgen vinden. De eerste 5000 stappen zijn vandaag alweer gezet. 

Uw toegenegen

Mystic M.

We pakken de draad weer op

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Drie jaar is het stil geweest hier. 

Drie jaar, waarin ik niet heb stilgezeten. Ik ben getrouwd, ben moeder van een prachtige dochter. We hebben een huis gekocht en zijn dus weer verhuisd. 

Ik merk de behoefte om toch weer te schrijven. Zal onder andere wel komen door die Corona crisis, waar we allemaal mee te maken hebben. Maar toch. Ik moet weer dingen kwijt. 

En dan beginnen we maar met een aantal logs van de afgelopen week. Kun je een beetje zien wat er nu door mijn roert.

 

15 mei 2020

Lieve luitjes en leuke lieverds, 

Even zitten. En nu met een kopje koffie. Dochterlief heeft haar melkfles in de buik en ligt te pitten, ik ben aan het bijkomen. 

Wc is gesopt, keuken is schoon en tafel is fris. Ook heb ik een nieuwe allesreiniger die ik wil testen. Het is van Sophie Green en is een buisje met poeder dat je in een spuitfles oplost in lauw water. Minder afval en milieuvriendelijk.

Het type heet Blue Rebel. Waarom begreep ik eerst niet, tot het poeder uit het buisje het water uitrolde. Het halve smurfendorp heeft het leven gelaten om dit poeder zijn kleur te geven. Ben benieuwd wat het gaat doen. Testen voor mijn blog!! (Op Facebook houd ik al een tijd een log bij hoe je milieuvriendelijk kunt doen en geld kunt besparen.)

Vervolgens ben ik met dochterlief in de kinderwagen naar het postpunt gegaan. Wat post inleveren en eindelijk is mijn jas aangekomen. Die had ik 30 april besteld. Hopelijk zit deze wel goed en staat hij ook een beetje. Vind het best moeilijk iets goeds te vinden.  Verder had ik tijdens het lopen weer een moment van zelf inzicht. Ik weet alleen nog niet helemaal wat ik met de uitwerking moet. 

Al een tijdje heb ik me neergelegd bij wat ik ben. Een incarnatie van de 'Stand by your man' vrouw. Ik ben temperamentvol en heb geprobeerd alles zelf te doen en super geëmancipeerd te zijn, maar dat ben ik niet. Ik laat me liever leiden. Ik was die vuile sokken wel, ik strijk dat overhemd.  Euvel is alleen dat temperament. Ik wil niet getemd worden. Ik wil vlammen. Het mag bijgestuurd worden, geleid. Maar smoor het niet, want het blijft smeulen, ontsteekt en explodeert in je gezicht. Ik doe mijn achternaam eer aan en weiger niet voor niets hem af te leggen. In het verleden botste dat vaak met mannen. Ze zagen het volgzame, maar begrepen niet dat ik uitgedaagd wil worden. Uitgedaagd om verder te gaan, meer te leren, boven mezelf uit te stijgen. En je mag me best leiden, maar ik verwacht - nee, eis- dat er naar me geluisterd wordt. En dat mijn wensen serieus mee worden genomen in de beslissing. Moeilijk, maar zo werk ik.

En in de uitdaging zit nu juist een probleem. Ik verveel me en wil weer leren. Maar wat dan?  Ik hink tussen een cursus mythologie en een uitbreiding van mijn mavo diploma. Ik denk eraan het opnieuw te proberen met natuur-, schei- en wiskunde. Maar ja. Die vakken heb ik al sinds 1995 niet meer gehad. Dus ik mag gewoon weer gaan beginnen in de brugklas. Zou dat kunnen? Met al dat corona gedoe durf ik niet zo goed te vragen. En ik wil wel echt klassikaal. Zo'n LOI cursus motiveert mij niet. Veel om te overpeinzen dus.

Ge zijt Gegroet!

Uw toegenegen,

Mystic M.

16 mei 2020

Lieve luitjes en leuke lieverds,

Soort van niet handig geweest. Ik heb vannacht de wc bril gesloopt. En ik weet niet eens meer hoe.
'Wees eerlijk Mystic M., dat komt omdat je te veel gedronken hebt.'
Ja. Dat is waar. Ik ben weer heerlijk aan het emotie drinken, de laatste tijd. Niet handig, maar echt mijn zwakke plek. Misschien moet ik voorlopig maar eventjes van de alcohol afblijven. Ook beter voor de lijn.

Zo raar. Ik doe zo mijn best. Om verdieping in mijn leven te krijgen. Leven vanuit mijn kern. En op de één of andere manier torpedeer ik dat dan zelf weer. Komt dat monster om de hoek kijken, dat altijd op de achtergrond in mijn hoofd zit.
Hij slaat toe op een zwak moment (momenten van angst, 3 uur 's nachts, in piekermomenten) en kotst zijn gif uit, dat door alle jaren is verzameld. En de giftige woorden volgen elkaar in rap tempo.

Ik ben lelijk
Ik ben dom
Ik zeg geen slimme dingen
Ik ben dik
Ik ben niet begeerlijk
Niemand zit op mij te wachten
Ik ben geen liefde waardig
Ik heb de gratie van een nijlpaard
Met al die littekens op mijn huid zal ik nóóit mooi zijn.

Jaren ben ik er heilig van overtuigd geweest dat dit ook zo is. Want wie zit er te wachten op die mankepoot? En waar mijn zus met leren klaar was met 15 minuten om vervolgens een 8 te halen, zat ik anderhalf uur te blokken voor een 6.(Onder aan de streep heb ik wel uiteindelijk na de mavo ook de havo gehaald en zij het vbo, dus dat harde blokken heeft me wel ergens gebracht.)
Op de gewone mavo werd mij ook door leraren gezegd dat ik niet een helder licht ben. En ook iemand heeft dat in mijn volwassen leven gezegd. Ze was toen dronken en bood de volgende dag haar excuses aan. Ze had het niet zo bedoeld.
Het ettert echter wel door, want ik had haar mening altijd hoog zitten.
Ik wil helder van geest zijn. Intelligente dingen kunnen doen en zeggen. Maar niet gezegend met het juiste intellect gedwongen om te strijden tegen mijn eigen domheid en onwetendheid.
Misschien is dat ook wel de crux. Want is het wel domheid? Of is het onwetendheid? Aan onwetendheid is wat te doen. Slimmer zal ik nooit worden. Je leert nu eenmaal op een bepaald niveau. Wat er niet inzit komt er ook niet uit, hoe hard je ook probeert. Maar ik kan wel de boeken in en me suf leren. Ook kan ik het vragen aan iemand die het wel weet. Ik vind het niet erg om gecorrigeerd te worden, daar leer ik immers van.

Maar iedere keer dat monster, dat brult dat het toch geen zin heeft om te leren en te proberen. Niemand die op mijn mening zit te wachten. Dus waarom überhaupt proberen?
En de rest van die nare zinnetjes? Ik heb vaak genoeg op de planken gestaan met eigen teksten om te weten dat ik wel degelijk grappig kan zijn. Mijn huid is nog steeds mijn huid en er zijn intussen een hele reeks littekens bijgekomen. De littekens heb ik geaccepteerd, mijn huid probeer ik te helen. De aloë vera en cbd zalf doen hun werk.
Begeerlijk? Eerlijk, geen idee. Voor mij hebben ze nooit in de rij gestaan. Ik ben wat dat betreft net als spruitjes. Je moet houden van de smaak en er de charme van zien.
Nu moet ik ook zeggen dat ik oogkleppen op heb. Vroeger al. Ik zie het niet, wanneer iemand mij leuk vind. En dat ligt niet aan hem, dat hij niet zijn best doet of zo. Ik zie het gewoon echt niet. Wanneer hij me dan uiteindelijk maar gewoon kust, na maanden toespelingen en proberen, ben ik nog volkomen verbaasd. (Geloof me, ik was ook verbaasd dat mijn man me voor het eerst kuste. Volkomen niet aan zien komen. En voor de rest van de wereld was het overduidelijk. Alleen ik had de memo niet gezien.)
De andere zinnetjes winnen het helaas nog steeds.

Dit is nu een inkijkje van wat er door mijn hoofd heen gaat. Dat gevecht dat ik lever, elke slapeloze nacht, al sinds mijn tienerjaren. Ik word daar wel moe van. Zeker wanneer ik besef dat ik er al drie keer en totaal zo'n 7 jaar voor in therapie ben geweest. Waarvan 3 jaar in dag therapie. Oftewel vier dagen in de week, 5 uur per dag. En toch wint dat monster nog steeds, omdat er dan weer van alles gebeurde wat mij uit balans bracht.

Ik weet het, delen via media misschien niet handig, maar dit kan niet gelezen worden door mensen die mij direct kennen en kwaad willen.
En jij, lieve lezer, jou waardeer ik genoeg om het toe te vertrouwen. Ik ga ervan uit dat jij mij net zoveel goeds toewenst als ik jou.
Weet dat ik vecht. Tegen de demonen in mijn hoofd, de giftige dampen van mijn verleden.
Ik ben wankel en doodop, maar nog lang niet uitgestreden.

Uw toegenegen,

Mystic M.

17 mei 2020 

Lieve luitjes en leuke lieverds,

Vandaag een rustig dagje.
Vannacht slecht geslapen, ondanks dat ik bijtijds te bed ging en gisteren braaf de alcohol heb laten staan.
Heb het gevoel dat ik niet goed aan de oplader heb gelegen, waardoor mijn batterij maar op 40% zit. Kalm aan dus.

Naar aanleiding van mijn log van gisteren heb ik wat reacties gehad. Lieve reacties, eerlijke. Reacties die mij eigenlijk alleen maar sterken in mijn gedachte om puur te blijven schrijven. Uit mijn hart, wat ik voel en denk.
Best eng, want commentaar wordt automatisch persoonlijk. Hoe kan het niet persoonlijk zijn? Ik kots hier al mijn vlinders uit de buik over het digitaal papier. Sommigen zijn de kleurrijkste, andere vlinders lijken meer op zombies.
Hoort er allemaal bij, allemaal onderdeel van het fenomeen leven.
Maar ik leg het masker van schijn af. Laat sociaal wenselijk gedrag achter, kijk niet naar of het wel zo hoort. Ik verhef mijn stem en zing, krijs, huil, smeek, bid, scheld, en heb lief tot op het bot.
Wanneer men dat niet mooi vindt, wijst men mij af. Ik laat mezelf immers in haar puurste vorm zien.

Ik plaatste gisteren met knikkende knieën. Ik voelde me zo kwetsbaar. En wat gebeurde er? Ik kreeg de tip een column of boek te gaan schrijven. Want het was zo mooi.

Vooruit. Binnenkort die ene computer opschonen. Alleen internet, Firefox en word erop en gaan. Mijn blogspot moet uit het stof.
En een echte column? Ik zou wel willen, maar ik zou niet weten hoe dat voor elkaar te krijgen.

Uw toegenegen,

Mystic M.

19 mei 2020 

Lieve luitjes en leuke lieverds,

De emoties schommelen nog heerlijk alle kanten uit. Denk zelf toch echt dat het ook wel met het Corona gedoe te maken heeft. Geen mens mogen zien, niemand mogen vastpakken. Ik ben er een beetje onder aan het verpieteren.
En wie is dat niet. We lopen allemaal tegen de lockdown aan. Missen allemaal vrienden en familie. Maar ik ben er toch wat vatbaarder voor dan de gemiddelde persoon. Iets met een instabiel koppie.

Ik praat wel.
Gisteren nog overlegd met manlief. Wat hij vindt van mijn schoolplannen. En, eerlijk is eerlijk, terecht twijfelt hij of ik wel een hele schoolperiode moet spenderen aan wis-, natuur- en scheikunde. Want misschien vind ik het wel helemaal niet leuk. En de kans op drama is aanwezig. Drama omdat ik het niet begrijp, geen goede uitleg vind en dus hysterisch wordt.
Nils kan me niet helpen, want de wiskunde die hij leuk vindt is wat ik een zoveelste religie noem en totaal niet snap. (En ook niet de minste behoefte voor voel om ooit te gaan snappen.) Van die reeksen met allerlei vreemde tekens en letters in de berekening. Waarvan mensen zeggen dat het antwoord er al staat.
Het zal lieverd, het antwoord is altijd 42. En vergeet je handdoek niet.
Daarnaast zou ik de vakken gaan doen, nog steeds om te bewijzen dat ik niet dom ben. Dit keer niet meer aan de wereld, gelukkig alleen aan mezelf. Maar ik vind het nu niet echt een goede motivator. Bewijzen dat ik niet dom ben kan ook met iets anders. En is dat willen bewijzen niet iets voor pubers? Hoe oud zijn we ondertussen?
Dan toch maar weer naar de filosofie en de mythologie. Gewoon, omdat me dat interesseert en ik dat leuk vind.
Volgende jacht op een cursus. EN dat gaat niet makkelijk. Wat ik tot nu toe heb kunnen vinden is in Amstelveen. Beetje te ver weg. En ook logistiek gezien niet haalbaar met Branwen.
Dus toch maar weer op de lange baan? Zo gaat het al tijden. En dat is nu juist wat me frustreert. Ik doe van alles. Voor manlief, voor Branwen. Wanneer mag ik weer eens iets voor mezelf?

Voor mezelf
Die bijbel app. Dat is voor mij.
Maar ook daar zie ik beren op de weg.
Ik lees en merk dat ik het echt mis. Ik krijg inzicht, ik leer. Als vanzelf. Ik hoef er niet eens echt hard mijn best voor te doen. En dat waardeer ik.
Maar ik erger me nog steeds aan de gebruikte versie van de bijbel. En de app werkt niet naar behoren. Ik snap hem niet echt. Dus ik lees maar lukraak stukjes uit de bijbel. Zo leer je God ook kennen.
Maar ik mis een klankbord. Iemand aan wie ik kan vragen hoe dit of dat zit. Wat de geschiedkundige achtergrond is van gebruik X of zegswijze Y.
Wil ik dat, dan vrees ik dat ik naar een theoloog moet. En die weet ik niet zo gauw te vinden. Want ik ga niet naar de kerk. Ik ben geen lid meer van een genootschap en heb ook nooit belijdenis gedaan.
Ik zie mezelf dat ook niet doen. Niet zonder dat lief daarin meegaat, want hij is mijn man. Zulke ingrijpende veranderingen in je leven doe je samen of niet. Hij niet en ik wel gaat hem hierin niet worden. Dat heb ik eerder een keer gedaan en dat is vreselijk afgelopen. Dus als hij er geen heil in zit, blijf ik naast hem staan en zal moeten thuis-dokteren.
Daarnaast durf ik de kerk niet meer in.
Door hoe ik over God denk en Jezus, heb ik al langere tijd geschillen gehad met de heersende heren in de genootschappen. Daarnaast is er aardig wat gebeurd in mijn leven. Dingen waar ik volgens diezelfde heren berouw over zou moeten hebben, wat ik niet heb. Dingen waar ik mij schuldig over zou moeten voelen, waarvan ik niet zie waarom.
En omdat ik dat anders zie, ga ik eeuwig branden in de hel. Mijn geest is als gif met duistere denkbeelden en zal voor altijd gegeseld worden.

Is dat echt zo? Ik weet het niet. De 'heren' die me dit vertelden vonden mij sowieso niet aardig. Ik weigerde ze aan te spreken met titels zei enkel u en meneer. De voorganger weigerde ik dominee te noemen, want dat was hij niet. En ik zei ook waarom.
Een dominee is iemand die een universitaire studie theologie heeft gedaan. Dat is een studie van vier jaar, met verschrikkelijk veel onderzoek en knalhard werken. En die 'voorganger' die zich dominee placht te noemen heeft enkel een aantal Bijbel cursussen gedaan.
Ja, hallo. Zo lust ik er nog wel drie. Als jij het kunt met drie cursusjes van 4 maanden.... Waarom bestaat die universitaire studie dan überhaupt? Die theologen duiken in boeken die ouder zijn dan Jezus. Spreken en schrijven meerdere talen die al eeuwen niet gesproken worden. Vaak duiken ze ook na hun studie nog allerlei geschriften in. Ze zijn eeuwig op zoek en studeren altijd. Dat veeg je niet zomaar aan de kant. Een beetje respect voor ze graag.
Vonden de heren niet leuk, toen ik dat zei. Ik moest doen wat me gezegd word.
Deed ik niet, dus nu ga ik naar de hel.

Naar de hel zal ik niet gaan omwille van die 'heren'. Dat snap ik ook wel. Maar er is genoeg gebeurd om mij te laten betwijfelen of er voor mij verlossing mogelijk is. Om wat er allemaal gebeurd is en hoe ik erover denk.

Zou ik best eens met een geestelijke over willen praten, zonder gelijk naar de kerk te moeten. Maar ook dat zie ik voorlopig niet gebeuren.


Uw toegenegen

Mystic M.