Lieve leukerds en leuke lieverds,
Niets veranderlijker dan het weer. En het weer is stabiel in vergelijking met mijn stemmingen en haar wisselingen.
Verdrietige discussie gehad met manlief. En daar een nog melancholischere conclusie uit getrokken. Al is deze in de loop van de twee dagen wel wat bijgesteld en genuanceerd.
Ik blijf een dame van uitersten en van zwart/wit denken. Maar gelukkig heb ik wel geleerd om wat nuances aan te brengen.
Het begon ermee dat ik zei na te denken over een hbo opleiding Theologie. In mijn naarstige zoektocht naar verlossing en absolutie. Een sprankje hoop, op jacht naar een klank die aangeeft dat zelfs ik toch niet voor eeuwig zal branden in de hel.
Allereerst kwam het erop neer dat manlief wilde weten waarom ik dan eeuwig zou branden.
"Omdat ik verkracht ben."
Manlief schoot uit zijn slof, dat het onzin was dat ik daarvoor zou branden.
Ik werd wat hysterisch. Waarom hij siste dat ik rustig moest zijn. Dochterlief lag immers op bed.
Gesteggel heen en weer. En ik zei dat hij me niet begreep. Waarop hij dus automatisch reageerde van wel.
Manlief probeert me te begrijpen. Daar ben ik volledig van overtuigd. Hij toont een geduld en compassie die ik nog nooit eerder heb meegemaakt. Maar hij begrijpt het niet. Anders had hij me wel een keer laten gillen. Onvermoeibaar en onophoudelijk gillen, krijsen en hysterisch huilen. (Gisteren, tijdens het ophangen van de was, besefte ik mij dat ik in al die jaren dat ik rondloop met de littekens van mishandeling, misbruik, manipulatie en verkrachting nog NOOIT openlijk heb gehuild of geschreeuwd. Altijd wanneer de dam op breken stond liet ik mij smoren om stiller te doen, om het naast me neer te leggen, om het te vergeten. Welnu, ik kan je verzekeren, vergeten doe je dit soort dingen niet. Het ettert door in je dromen. Vormt zich tot de demonen die je 's nachts komen terroriseren. Verpesten het vertrouwen dat je hebt in elk lid van de andere sekse. Zorgen ervoor dat je te allen tijde op je hoede bent.)
Maar waar manlief mij probeert bij te staan in aardse zaken en in liefde en begrip, tol ik rond als een losgeslagen kompas wat betreft de spirituele staat. Al sinds mijn tienertijd dool ik in het rond.
Ooit heb ik in een Evangelisch kerkje gezeten. Dat is uitgelopen op een fiasco, om het mild uit te drukken. Daar zitten de deuken, de overtuiging dat ik eeuwig ga branden komt daar vandaan. Ik ben spreekwoordelijk op de brandstapel gezet als heks. Aangeklaagd voor godslastering, leugens en geestelijke hoererij.
Ik ben gaan dolen en heb nooit meer echt een vaste basis gevonden waar ik mij in thuis voel. Verbannen van de kudde, dwalende over vlakten. Het schaapje dat verdwaald en door de wirwar van het leven niet meer weet waar thuis te horen. En ik ben zo moe van al dat strijden.
Lief zei me in al die jaren nooit over de kerk te hebben gehoor. Dus hij begreep niet helemaal waar de idee om Theologie te studeren vandaan komt.
Simpel, het verlangen weer thuis te komen. Samen te belijden. Niet meer eenzaam en alleen mijn weg te moeten voortzetten, dwalend van rite naar ritueel en van gebed naar smeekbede. Het is daar zo eenzaam. En ik wil zo graag behoren tot een groep. En van huis uit ben ik christelijk opgevoed. En dat mis ik dan dus ook.
Al zie ik ook aardig wat beren op de weg. Ik zal, met zo'n studie, immers de leer moeten onderschrijven. En daar zit hem de crux,
Jezus was een geweldig man. Hij heeft dingen aan ons geleerd, onderwezen. Verteld over een warme en barmhartige Vader. Les gegeven in het zijn van nederig, trouw en liefdevol.
Hij legt een vertrouwen en geloof aan de dag, wat ik graag wil leren. Daarin volg ik graag zijn voorbeeld.
Maar dat hij DE zoon is van God, die voor mijn zonden gestorven is..... Dat krijg ik met de beste wil mijn strot niet uit.
Mijns inziens is hij gestorven omdat de farizeeërs en de sadduceeërs van hem af wilden. Hij leerde het volk immers om zelf na te denken en zich niet te laten inpalmen door de politieke spelletjes van de Schriftgeleerden. Daar moesten ze vanaf. Dus laten doden die man. En maak er dan gelijk een voorbeeld van aan het hele volk, door hem op de meest afgrijselijke manier te laten sterven die op dat moment voor handen is.
Hij is mijn lichtend voorbeeld en ik heb hem innig lief, maar hij is niet niet mijn heiland.
Daar ga ik zeker een discussie over krijgen.
En ook een probleem is dat ik in dit gezin de religieuze ben. Wanneer ik het vraag aan mijn man, zal hij meedoen in mijn riten. Maar hij belijdt het niet. Het zegt hem niks, hij heeft er niks mee.
Dus hoe kan ik dan een weg van religie ingaan, wanneer mijn man niet meegaat? Ik heb eerder relaties gehad met mannen die een andere religie aanhingen dan ik. Of echt atheïst waren. Geloof me, dat werkt niet. Dat zorgt voor een kloof en frictie die op gaat breken en niet meer te stoppen is. Omdat de overtuiging de kern is van beider personen. Te verschillend, te bepalend en onmogelijk om los te laten.
Ik kan en wil mijn man niet loslaten. Ik kan niet een andere weg bewandelen dan hij. Ik heb voor hem gekozen en ben hem getrouwd. Ik wist van te voren wat dat inhield. Onder andere dat er compromissen gesloten zouden moeten worden. Dat ik hem altijd bij zal staan en dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is. Sterker nog, liefde is eerder een bramenstruik. Heerlijk zoete bessen, maar je zit wel met je bips in de doornen.
Scheiden doen we niet aan. Ik zet er mijn poot niet onder. Hij komt nooit meer van me af. Tot de dood ons scheidt.
En ik wil het ook niet. Ik heb de mooiste man. Verre van perfect, maar ik kan rusten in zijn armen. Verval niet in volkomen paniek wanneer hij mij aanraakt. Kan ontspannen onder zijn vingertoppen, voel mij veilig in zijn omhelzing.
Ik hoef niet bang te zijn dat ik gewillig moet zijn wanneer ik hoofdpijn heb. Wanneer ik ziek ben laat hij mij gewoon met rust. Wanneer ik moe ben en wil slapen laat hij mij. Ik zal niet wakker worden gemaakt omdat hij alsnog tussen mijn benen dringt en zijn wil oplegt.
Ik mag zelfs nee zeggen. Ik mag weigeren, omdat ik gewoon niet wil. En daar wordt dan nog naar geluisterd ook.
Dat klonk en klinkt nog steeds als verlossing. Is iets dat ik niet eerder kende. En iets waarvan ik me afvraag of ik dat ooit nog een keer mee zou maken.
Daarvoor ben ik hem zo dankbaar.
En daar zitten we dus weer. Met de angsten, ons verdriet. De paniek en de twijfels. De uitweg die ik dacht te zien is weer eens getorpedeerd.
God sta mij bij. Ik wil zo graag naar huis.
Uw toegenegen
Mystic M.
Ooit heb ik in een Evangelisch kerkje gezeten. Dat is uitgelopen op een fiasco, om het mild uit te drukken. Daar zitten de deuken, de overtuiging dat ik eeuwig ga branden komt daar vandaan. Ik ben spreekwoordelijk op de brandstapel gezet als heks. Aangeklaagd voor godslastering, leugens en geestelijke hoererij.
Ik ben gaan dolen en heb nooit meer echt een vaste basis gevonden waar ik mij in thuis voel. Verbannen van de kudde, dwalende over vlakten. Het schaapje dat verdwaald en door de wirwar van het leven niet meer weet waar thuis te horen. En ik ben zo moe van al dat strijden.
Lief zei me in al die jaren nooit over de kerk te hebben gehoor. Dus hij begreep niet helemaal waar de idee om Theologie te studeren vandaan komt.
Simpel, het verlangen weer thuis te komen. Samen te belijden. Niet meer eenzaam en alleen mijn weg te moeten voortzetten, dwalend van rite naar ritueel en van gebed naar smeekbede. Het is daar zo eenzaam. En ik wil zo graag behoren tot een groep. En van huis uit ben ik christelijk opgevoed. En dat mis ik dan dus ook.
Al zie ik ook aardig wat beren op de weg. Ik zal, met zo'n studie, immers de leer moeten onderschrijven. En daar zit hem de crux,
Jezus was een geweldig man. Hij heeft dingen aan ons geleerd, onderwezen. Verteld over een warme en barmhartige Vader. Les gegeven in het zijn van nederig, trouw en liefdevol.
Hij legt een vertrouwen en geloof aan de dag, wat ik graag wil leren. Daarin volg ik graag zijn voorbeeld.
Maar dat hij DE zoon is van God, die voor mijn zonden gestorven is..... Dat krijg ik met de beste wil mijn strot niet uit.
Mijns inziens is hij gestorven omdat de farizeeërs en de sadduceeërs van hem af wilden. Hij leerde het volk immers om zelf na te denken en zich niet te laten inpalmen door de politieke spelletjes van de Schriftgeleerden. Daar moesten ze vanaf. Dus laten doden die man. En maak er dan gelijk een voorbeeld van aan het hele volk, door hem op de meest afgrijselijke manier te laten sterven die op dat moment voor handen is.
Hij is mijn lichtend voorbeeld en ik heb hem innig lief, maar hij is niet niet mijn heiland.
Daar ga ik zeker een discussie over krijgen.
En ook een probleem is dat ik in dit gezin de religieuze ben. Wanneer ik het vraag aan mijn man, zal hij meedoen in mijn riten. Maar hij belijdt het niet. Het zegt hem niks, hij heeft er niks mee.
Dus hoe kan ik dan een weg van religie ingaan, wanneer mijn man niet meegaat? Ik heb eerder relaties gehad met mannen die een andere religie aanhingen dan ik. Of echt atheïst waren. Geloof me, dat werkt niet. Dat zorgt voor een kloof en frictie die op gaat breken en niet meer te stoppen is. Omdat de overtuiging de kern is van beider personen. Te verschillend, te bepalend en onmogelijk om los te laten.
Ik kan en wil mijn man niet loslaten. Ik kan niet een andere weg bewandelen dan hij. Ik heb voor hem gekozen en ben hem getrouwd. Ik wist van te voren wat dat inhield. Onder andere dat er compromissen gesloten zouden moeten worden. Dat ik hem altijd bij zal staan en dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is. Sterker nog, liefde is eerder een bramenstruik. Heerlijk zoete bessen, maar je zit wel met je bips in de doornen.
Scheiden doen we niet aan. Ik zet er mijn poot niet onder. Hij komt nooit meer van me af. Tot de dood ons scheidt.
En ik wil het ook niet. Ik heb de mooiste man. Verre van perfect, maar ik kan rusten in zijn armen. Verval niet in volkomen paniek wanneer hij mij aanraakt. Kan ontspannen onder zijn vingertoppen, voel mij veilig in zijn omhelzing.
Ik hoef niet bang te zijn dat ik gewillig moet zijn wanneer ik hoofdpijn heb. Wanneer ik ziek ben laat hij mij gewoon met rust. Wanneer ik moe ben en wil slapen laat hij mij. Ik zal niet wakker worden gemaakt omdat hij alsnog tussen mijn benen dringt en zijn wil oplegt.
Ik mag zelfs nee zeggen. Ik mag weigeren, omdat ik gewoon niet wil. En daar wordt dan nog naar geluisterd ook.
Dat klonk en klinkt nog steeds als verlossing. Is iets dat ik niet eerder kende. En iets waarvan ik me afvraag of ik dat ooit nog een keer mee zou maken.
Daarvoor ben ik hem zo dankbaar.
En daar zitten we dus weer. Met de angsten, ons verdriet. De paniek en de twijfels. De uitweg die ik dacht te zien is weer eens getorpedeerd.
God sta mij bij. Ik wil zo graag naar huis.
Uw toegenegen
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten