Damn, honey.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Gomp. Dat ik me zo van slag kan laten maken door een paar pagina's in een boekje. Dat geschreven is om me te helpen bij het loslaten van allerlei gedachten over wat ons is aangeleerd. Althans... Een pleidooi dat we dat los zouden moeten laten.

Het boekje is geschreven door twee jonge dertigers en heet "Damn, honey'. Er is ook een podcast van.

Het is geschreven in een reactie op het boek van Jamie Li, 'Sexy, but tired, but sexy'. Jamie schijn nogal ouderwetse stereotypen op jonge meiden te projecteren in haar boek. En daar ageren deze twee dames op.

Het boekje Damn honey had ik in twee uur uit. Het is kort, krachtig en simpel geschreven. En op sommige punten best een eye-opener. Eindelijk twee meiden met lipstick die ten strijde trekken, in plaats van de bh verbrandende bloempotkapsels. Echt.. Voor die acht euro die het boek kost. Als je dat geld hebt, geef het uit. Je geeft meer geld uit aan grotere onzin. En dit boekje helpt wel een beetje. Voor zowel mannen als vrouwen goed te doen. Dus lezen.

Maar ik ging dus stuk op twee pagina's tekst. Ze hadden namelijk wat onderzoek gedaan bij hun vriendinnen en gevraagd wanneer zij voor het eerst een orgasme ervoeren. En dat is jonger dan je denkt. Er waren al antwoorden bij van acht jaar oud.

Dat meisjes dit op jonge leeftijd kunnen lijkt me logisch. Wij hoeven immers niet eerst een puberteit door om dingen te activeren, zoals dat bij de man wel nodig is.

In ieder geval.... Ik las dus al die verschillende leeftijden. Ook 12, 13 jaar. En ik schoot gelijk in een 'er is iets mis met mij' houding. Ik was verdorie 16 dat ik voor het eerst gekust werd. Daarvoor gebeurde er enkel van alles in mijn brein, met de raarste fantasie. Wel had ik, in datzelfde leeftijdsjaar, mijn eerste ervaringen met grens-overschrijdend gedrag. En dat is zachtjes uitgedrukt. (Denk ik. We praten hier over het -onvrijwillig!- bijna verliezen van mijn maagdelijkheid in het fietsenhok op school. Aanranding en poging tot verkrachting dus.)

Het fenomeen seks kwam bij mij pas toen ik 19 was. En dat ik daar wat laat mee was wist ik toen ook al en was helemaal oké. Maar damn! Eerste orgasme... Met je achtste al? Wat. Deed. Ik. Fout. Dat eerste orgasme dat ik had weet ik nog als de dag van gisteren. Ik bezorgde hem een piep in zijn oor. Maar toen was ik dus 19. En vervolgens bleef het echt een hele tijd uit.

De meiden in het boek vertellen over regelmatig en intens en blij en. O gomp. Het lijkt of ze minstens drie keer per week fantastische seks hebben. Of, nee. Zo staat het er helemaal niet in. Er wordt juist een keer geageerd tegen alles wat ons aangeleerd is en dus waardoor we wegzinken in gevoelens van schuld, schaamte en verplichting. Dat hele verhaaltje van de fantastische orgasmes is weer in drie seconden gecreëerd in mijn eigen hoofd.

En een sappig detail is... Één van de schrijfsters moest eerst 28 worden, voordat ze er überhaupt achter kwam dat ze lesbisch is. Dus dat er allerlei dingen bij iedereen anders gaan, is een voldongen feit en niets om je voor te schamen.

Dus wààrom maak ik me druk over het feit dat mijn 'seksuele revolutie' wat later kwam en niet is gegaan zoals bij zoveel anderen.

Nu ik dit tik.... Ik denk het te weten. Omdat mijn eerste ervaringen met seks alles behalve leuk waren. Het werd afgedwongen, opgedrongen. Ik voelde me niet veilig, ik wilde het met geen van de jongens die zich aan mij opdrongen. En de eerste ging moedwillig en willens en wetens tegen al mijn grenzen in. Hij heeft de blauwdruk gemaakt van mijn onzekerheid op dat vlak. Waardoor ik nooit geleerd heb nee te zeggen, een grens aan te geven of aan te geven wat ik wil. Want mij werd al heel snel geleerd dat op mijn mening niemand zit te wachten en dat wat ik wil absoluut niet van enige waarde is.

Toch maar aan de EMDR, denk ik. Hoog tijd dat ik die verkrampende gedachten los leer laten en ga doen wat ik zelf wil.

Is zo'n feministisch pamflet toch nog ergens goed voor.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Het is een voorkeur, geen politiek statement

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Op sommige punten wil ik het liefste gisteren weer terug mijn kast in, deze hermetisch sluiten en de sleutel omsmelten.

Niet omdat ik het zijn van bi-seksueel schuw. Ook niet omdat ik tegen de hele emancipatie van deze groep ben. Maar om de manier waarop alles lijkt te escaleren.

In alles lijkt men seksisme te zien. Alles gaat over inclusie of exclusie.

Van de week was er een plaatje op een groep waar ik lid van ben. Daarin gaat het over dat een man diegenen die hij liefheeft, dient te beschermen. De kritiek was niet van de lucht.

Vrouwen kunnen heel goed voor zichzelf zorgen!

Ook vrouwen zorgen voor anderen!

Ik identificeer mij niet als man of vrouw!

En zo kan ik er nog meer neerzetten, maar dat doen we maar even niet. Dat is serieus niet goed voor mijn rikketik.

Ik erger me hier paars aan. Want ja, het kan chargerend zijn. Maar het houdt niet  in dat de vrouw automatisch wordt weggezet als zwak persoon. Als vrouw kun je prima zelf die kliko aan de straat zetten. Maar je gaat mij echt niet vertellen dat je het niet lekker vindt als je een vent hebt die dat voor je doet. Zelfde geldt voor het sjouwen van de zware boodschappen.

Daarnaast gaat er ook geen enkel plaatje in memes over mensen met een beperking. En als er al wat wordt gezegd over deze groep, is het eigenlijk altijd meewarig en kleinerend.

Hoor je NIEMAND over.

En mij ook niet. Want ik vind die meewarigheid meer zeggen over de ander dan over mij. En ik heb gewoon geen zin om dit gesprek aan te gaan. Ik leef al heel lang niet meer in de illusie dat ik iemand van gedachten kan laten veranderen. En je kunt tien keer aan komen zetten met de vraag om geniale geesten zònder beperking op te noemen. (Gates is autistisch, zo ook Einstein, Jobbs en waarschijnlijk Mozart, Hawkins had ALS en Beethoven was doof.) Mensen blijven toch wel geloven dat je dom bent als zij dat willen.

Ik word hier zo moe van... Dat er uit mijn naam en voor mij van alles geroepen wordt over uitsluiten en weet ik het. Ondertussen lijkt niemand meer even adem te kunnen halen of te kunnen checken hoe lang die tenen nu werkelijk zijn.

En dat is zo hard nodig. De verdraagzaamheid lijkt volkomen weg te zijn en mensen brullen gelijk van alles. Ook lekker ongenuanceerd, terwijl men maar twee zinnen gelezen heeft van een A4 tellend relaas. Nog voor je iets gezegd hebt, wordt er al met een discriminatie kaart gewapperd, wordt er gebruld dat men zich buitengesloten voelt of dat jij expres iets gemeens zegt. Relativeren is er totaal niet meer bij.

Ik geef het op. Ik zeg dat het mislukt is, omdat enkel extreme kanten van het verhaal, die niet lezen en niet luisteren, de enige zijn die je nog hoort. Extreem links, extreem rechts. Mannenhaatsters, vrouwenhaters. Extreme figuren van de inclusie, extreme figuren van de exclusie. Mensen die het oude rollenpatroon gisteren terug willen, feministen die hun bh verbranden en een bloempotkapsel hebben.

Àlles wat daartussen zit, gematigd is, eventueel luistert en voor rede vatbaar is, lijkt weg te zakken in het geblèr van deze kleine en zeer irritante groepen. Een gewone dialoog lijkt haast onmogelijk. Men neemt een stelling in, zet de hakken in het zand en loopt enkel te mokken dat ze zich niet serieus genomen voelen. Nee, nog erger. Men beweert niet serieus genomen te zìjn. Men hangt van alles aan een emotie en presenteert die vervolgens als een voldongen en objectief feit, in plaats van een perceptie en een gekleurde mening.

Ondertussen durf ik nu dus al bijna niet meer uit te komen voor mijn verhalen. En die verhalen een stem of moraal en mening geven durf ik al helemaal niet meer. Veel te bang dat ik te maken krijg met al die extreem schreeuwerige groepen. Ik wìl niet weggezet worden als aparte groep, omwille van mijn seksuele voorkeur. Want dat is wat het is... Een seksuele voorkeur. Géén politiek standpunt en al helemaal geen levensstijl. En datzelfde geldt voor alle andere verhalen die ik te vertellen heb.

Ik vrees dat ik een roepende in de woestijn ben.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Emoties en gebeurtenissen zijn slechts van tijdelijke aard

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Niemand, maar dan ook echt NIEMAND is geboren om alleen te zijn.

De mens is een kuddedier, een gezelschapsdier. Hoe veel mensen we om ons heen nodig hebben, hoe dichtbij en voor hoe lang varieert wel. Dat is echt per persoon verschillend. Maar geen enkel mens is ervoor gemaakt om alleen door het leven te gaan.

"Maar er zijn kluizenaars!' hoor ik nu roepen 'En mensen die nooit een partner houden. En mensen die bewust alleen blijven.'

Correct, er zijn mensen die dat doen. En het grootste deel van die mensen zullen daar nog zelf voor kiezen ook, dat geloof ik wel. Maar dan is er dus iets gebeurd in hun leven, waardoor ze daarvoor kiezen. Ze zijn teleurgesteld in de mensen, doordat ze gekwetst zijn. Ze geven het op om een partner te vinden, omdat ze zo vaak verkeerde partners hebben gekozen, zijn gekwetst en dus niet meer geloven dat (specifiek dat soort) geluk ook voor hen is weggelegd.

En de oorzaak waardoor mensen iedere keer dat soort ingrijpende keuzes maken is hetzelfde: pijn. Ze dragen verdriet en pijn met zich mee. En voelen zich óf te goed, óf te min om het nog eens te proberen. 'Want het zal wel weet mis gaan.'

Een heleboel mensen koesteren hun pijn en verdriet. Ze kunnen het niet loslaten, nemen dingen persoonlijk op en maken er hun identiteit van. Het wordt zelfs normaal gevonden.

Mij is meermalen gevraagd waarom ik, zeker omdat ik biseksueel ben, nog überhaupt naar mannen heb gekeken. Ik was immers meermalen, consequent en door meerdere mannen verkracht en ken de duistere kanten van de man. Dan is het toch veel makkelijker om de mannen af te zweren en verder alleen nog naar vrouwen te kijken? Lekker makkelijk en ik hoef me nergens voor te schamen, weinig mensen die het niet zullen begrijpen.

Simpel mensen... Omdat die verkrachtingen niet het enige is dat ik ben. Ik ben veel meer dan enkel een slachtoffer. Ik ben veel meer dan enkel pijn uit het verleden. Ik bèn geen emoties, ik hèb ze. En ik wil niet dat mijn emoties mijn verdere levensloop bepalen. Daarnaast gun ik het die klootzakken niet dat zij een hele invloed op mijn verdere levensloop zouden hebben, door wat ze me hebben aangedaan. Wanneer ik dat wel zou laten bepalen, hebben ze pas ècht gewonnen. En dan hebben niet alleen zij mij verkracht, dan heb ik ook mijn eigen essentie geweld aangedaan. Ja, ik durf zelfs te zeggen dat ik mezelf dan heb verkracht. Op een niveau dat nog erger is dan die kloothommels mij ooit hadden kunnen aandoen.

Waar ik naartoe wil met mijn verhaal?

Dat emoties vaak de onderliggende drijfveer zijn van heel veel keuzes die wij maken. (En uiteraard zijn hier altijd wel uitzonderingen in te vinden.) De meeste mensen maken keuzes uit emoties die zij zichzelf hebben toegeëigend. (Ik ben verkracht, dus ik vertrouw geen enkele man en benader ze allemaal met argwaan en agressie. Ik ben als kind gepest en uitgelachen, dus iedereen is in eerste instantie erop uit om mij te kwetsen en lacht mij uit.)

Dit zijn emoties die je los moet zijn te koppelen van de gebeurtenis, zodat je los kunt komen van wat je is overkomen. Zodat je kunt zijn wie je bent, in plaats van dat jij je laat maken wat je verleden en emoties je dicteren. Dan kun je keuzes maken zoals het moet. Met helder hoofd en oprecht hart. Die verminkte geest hoort erbij, maar is te helen. En nee, helemaal gaaf zal hij nooit meer worden. Dat hoeft ook niet. Maar heel genoeg zodat je weer helder in de wereld kunt kijken.

Begrijp dat een emotie slechts iets tijdelijks is. Dat ook een gebeurtenis iets tijdelijks is. Definitieve beslissingen moet je nooit maken op tijdelijke dingen.

Makkelijk is dat niet hoor. Ben ik zelf ook nog steeds mee bezig. En ik weet echt niet zeker of ik er ooit zal komen. Maar ik doe mijn best om, wanneer men vraagt naar wie ik ben, te antwoorden vanuit mijn essentie en niet meer vanuit emoties en gebeurtenissen. Die zijn immers slechts van tijdelijke aard.

Geheel de Uwe,


Mystic M

De drive mag nog verder naar beneden. Ik vrees zelfs uit.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Mijn wereld is een beetje ingestort. Een beetje boel, eerlijk gezegd. En ik ben bang. Bang dat we het toch niet gaan redden op bepaalde vlakken. Nu ja. Op seksueel vlak. Ik ga het onderspit delven en zal moeten leren leven met het feit dat ik niet krijg wat ik wil.

Ik houd van hem. Meer dan van wie ook. Maar er is iets gebroken, stuk.

Ik weet niet eens wat het was waardoor het stuk is gegaan, of wanneer. Maar ik keek en zag in eens... Er is iets stuk. En het valt niet meer te lijmen. Het is er niet meer en komt niet meer terug.

Lief was niet blij, omdat ik hem wakker maakte voor aandacht. Dat wilde hij niet en dus kregen we daar ruzie over. Dat was anderhalve week terug of zo. Exact weet ik het niet.

Toegegeven... Ik was dronken. Dat ben ik wel vaker wanneer ik om aandacht vraag. Op de één of andere manier gaan seks en alcohol bij mij hand in hand. De rem is weg, ik maak me niet meer zo druk. Maar ik scheur dus ook over de grens van een ander heen.

Lief had daar wat over geschreven. En ik voelde me (terecht) schuldig. Ik hoor immers ook respect voor zijn wensen te hebben. En dat had ik op dat moment over duidelijk niet. Zeer disrespectvol en oneerlijk.

Wel kwam ik, door heel het gedoe, tot de conclusie dat ik helemaal geen toenadering meer zoek. Ik laat hem toe, maar van mij uit gebeurt er niets meer.

En ik voel me nu toch eenzaam!

Sowieso gaat het niet goed, omdat ondanks dat ik gezegd heb wat ik wil en waar ik naar verlang, er weinig gebeurt. Hij heeft een simpeler smaak dan ik. Hij is er tevreden mee en dus blijft het zo. Ik heb mijn mond wel open getrokken, maar er gebeurt verder weinig. En dus raak ik gefrustreerd en teleurgesteld.

Ruzie maken heeft geen zin. Meerdere keren gedaan, er zijn relaties door op de klippen gelopen.

Al mijn eerdere relaties. Blijkbaar ben ik slecht in communiceren wat ik wil. Ik zeg in het begin niets. Dan komt er vervolgens een patroon, waar ik eigenlijk niet tevreden mee ben, maar het groeit gewoon zo. Vervolgens ga ik er, wanneer ik een beetje durf, wat over zeggen, maar dan kan ik niet meer terug. Het patroon zit er in en partnerlief verandert het niet meer, want hij is er tevreden mee.

Ik zit nu vast in een fysiek patroon waardoor ik eerder huil dan geniet. Ik voel me verminkt, niet gehoord, verwaarloosd. En ik zie geen enkele manier om het op te lossen.

Blijkbaar zal ik moeten leren leven met het feit dat dit is wat het is. Tevreden zijn, genieten van wat ik krijg en leren daar genoegen mee te hebben. Vrouwen krijgen niet vaak wat ze willen, de wereld is daar niet op ingericht.

Nee, eerlijk is dat niet. En nee, eigenlijk wil ik dat ook helemaal niet zo. Maar ik wil ook niet steeds ruzie om hetzelfde ding. Er gebeurt vervolgens toch weinig, het kost energie en ik raak enkel gefrustreerd. Ik wil helemaal geen ruzie. En ik wil ook geen frustratie.
En op de één of andere manier lijk ik het ook niet goed te kunnen. Ik moet er eerst te veel alcohol voor in mijn lijf hebben, voordat er iets uit komt. Dan komt het er giftig en venijnig uit. Eén en al verwijt. Dat is niet vriendelijk en niet de bedoeling. De achterliggende boodschap is wel waar, maar het gif zou in principe toch niet nodig moeten zijn. En dat is het ook niet. Maar zonder alcohol kan ik het blijkbaar niet.

Dus ik bijt op mijn tong, voel me gezegend wanneer er weer wordt herinnert wat ik leuk vind en dus word ik verwend. Ik ben meegaand wanneer dit van mij verwacht wordt en houd me verder stil.

Ik wil het wat graag anders, maar niet ten koste van alles. En het ziet ernaar uit dat, wanneer ik zeg wat ik wil, het mij mijn relatie gaat kosten. Is seks me dat waard? Ik denk het eerlijk gezegd van niet.

Daarnaast ben ik toch niet gewend om echt super verwend te worden of te krijgen wat ik wil, op dat punt. En nee, ik zeg niet dat hij zijn werk niet goed doet, helemaal niet zelfs. Het is alleen zo dat, door alle negatieve ervaringen in het verleden, mijn eigen genot nooit echt hoog op de prioriteitenlijst heeft gestaan en dus ondergeschikt is gebleven. (Ik vrees echter dat eigen genot bij heel veel (hetero)vrouwen ondergeschikt is. We leren ons schikken naar de man.)

Ik hoop dat ik de boel zo kan draaien dat ik in ieder geval nog heel erg met hem lachen kan. Dat ik mijn maatje niet kwijt raak, maar mijn allerbeste vriend gewoon naast me blijf houden. Dat hij mij in ieder geval blijft steunen, ook al is dat af en toe heel moeilijk.

Ik doe in ieder geval wel mijn best om er in elk opzicht voor hem te zijn. En dan maar zonder spetterende seks. Ik zal dat naast me neer moeten leggen. Blijkbaar is dat niet voor mij weggelegd.

Geheel de Uwe,

Mystic M.