Emoties en gebeurtenissen zijn slechts van tijdelijke aard

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Niemand, maar dan ook echt NIEMAND is geboren om alleen te zijn.

De mens is een kuddedier, een gezelschapsdier. Hoe veel mensen we om ons heen nodig hebben, hoe dichtbij en voor hoe lang varieert wel. Dat is echt per persoon verschillend. Maar geen enkel mens is ervoor gemaakt om alleen door het leven te gaan.

"Maar er zijn kluizenaars!' hoor ik nu roepen 'En mensen die nooit een partner houden. En mensen die bewust alleen blijven.'

Correct, er zijn mensen die dat doen. En het grootste deel van die mensen zullen daar nog zelf voor kiezen ook, dat geloof ik wel. Maar dan is er dus iets gebeurd in hun leven, waardoor ze daarvoor kiezen. Ze zijn teleurgesteld in de mensen, doordat ze gekwetst zijn. Ze geven het op om een partner te vinden, omdat ze zo vaak verkeerde partners hebben gekozen, zijn gekwetst en dus niet meer geloven dat (specifiek dat soort) geluk ook voor hen is weggelegd.

En de oorzaak waardoor mensen iedere keer dat soort ingrijpende keuzes maken is hetzelfde: pijn. Ze dragen verdriet en pijn met zich mee. En voelen zich óf te goed, óf te min om het nog eens te proberen. 'Want het zal wel weet mis gaan.'

Een heleboel mensen koesteren hun pijn en verdriet. Ze kunnen het niet loslaten, nemen dingen persoonlijk op en maken er hun identiteit van. Het wordt zelfs normaal gevonden.

Mij is meermalen gevraagd waarom ik, zeker omdat ik biseksueel ben, nog überhaupt naar mannen heb gekeken. Ik was immers meermalen, consequent en door meerdere mannen verkracht en ken de duistere kanten van de man. Dan is het toch veel makkelijker om de mannen af te zweren en verder alleen nog naar vrouwen te kijken? Lekker makkelijk en ik hoef me nergens voor te schamen, weinig mensen die het niet zullen begrijpen.

Simpel mensen... Omdat die verkrachtingen niet het enige is dat ik ben. Ik ben veel meer dan enkel een slachtoffer. Ik ben veel meer dan enkel pijn uit het verleden. Ik bèn geen emoties, ik hèb ze. En ik wil niet dat mijn emoties mijn verdere levensloop bepalen. Daarnaast gun ik het die klootzakken niet dat zij een hele invloed op mijn verdere levensloop zouden hebben, door wat ze me hebben aangedaan. Wanneer ik dat wel zou laten bepalen, hebben ze pas ècht gewonnen. En dan hebben niet alleen zij mij verkracht, dan heb ik ook mijn eigen essentie geweld aangedaan. Ja, ik durf zelfs te zeggen dat ik mezelf dan heb verkracht. Op een niveau dat nog erger is dan die kloothommels mij ooit hadden kunnen aandoen.

Waar ik naartoe wil met mijn verhaal?

Dat emoties vaak de onderliggende drijfveer zijn van heel veel keuzes die wij maken. (En uiteraard zijn hier altijd wel uitzonderingen in te vinden.) De meeste mensen maken keuzes uit emoties die zij zichzelf hebben toegeëigend. (Ik ben verkracht, dus ik vertrouw geen enkele man en benader ze allemaal met argwaan en agressie. Ik ben als kind gepest en uitgelachen, dus iedereen is in eerste instantie erop uit om mij te kwetsen en lacht mij uit.)

Dit zijn emoties die je los moet zijn te koppelen van de gebeurtenis, zodat je los kunt komen van wat je is overkomen. Zodat je kunt zijn wie je bent, in plaats van dat jij je laat maken wat je verleden en emoties je dicteren. Dan kun je keuzes maken zoals het moet. Met helder hoofd en oprecht hart. Die verminkte geest hoort erbij, maar is te helen. En nee, helemaal gaaf zal hij nooit meer worden. Dat hoeft ook niet. Maar heel genoeg zodat je weer helder in de wereld kunt kijken.

Begrijp dat een emotie slechts iets tijdelijks is. Dat ook een gebeurtenis iets tijdelijks is. Definitieve beslissingen moet je nooit maken op tijdelijke dingen.

Makkelijk is dat niet hoor. Ben ik zelf ook nog steeds mee bezig. En ik weet echt niet zeker of ik er ooit zal komen. Maar ik doe mijn best om, wanneer men vraagt naar wie ik ben, te antwoorden vanuit mijn essentie en niet meer vanuit emoties en gebeurtenissen. Die zijn immers slechts van tijdelijke aard.

Geheel de Uwe,


Mystic M