Lieve leukerds en leuke lieverds,
Op sommige punten wil ik het liefste gisteren weer terug mijn kast in, deze hermetisch sluiten en de sleutel omsmelten.
Niet omdat ik het zijn van bi-seksueel schuw. Ook niet omdat ik tegen de hele emancipatie van deze groep ben. Maar om de manier waarop alles lijkt te escaleren.
In alles lijkt men seksisme te zien. Alles gaat over inclusie of exclusie.
Van de week was er een plaatje op een groep waar ik lid van ben. Daarin gaat het over dat een man diegenen die hij liefheeft, dient te beschermen. De kritiek was niet van de lucht.
Vrouwen kunnen heel goed voor zichzelf zorgen!
Ook vrouwen zorgen voor anderen!
Ik identificeer mij niet als man of vrouw!
En zo kan ik er nog meer neerzetten, maar dat doen we maar even niet. Dat is serieus niet goed voor mijn rikketik.
Ik erger me hier paars aan. Want ja, het kan chargerend zijn. Maar het houdt niet in dat de vrouw automatisch wordt weggezet als zwak persoon. Als vrouw kun je prima zelf die kliko aan de straat zetten. Maar je gaat mij echt niet vertellen dat je het niet lekker vindt als je een vent hebt die dat voor je doet. Zelfde geldt voor het sjouwen van de zware boodschappen.
Daarnaast gaat er ook geen enkel plaatje in memes over mensen met een beperking. En als er al wat wordt gezegd over deze groep, is het eigenlijk altijd meewarig en kleinerend.
Hoor je NIEMAND over.
En mij ook niet. Want ik vind die meewarigheid meer zeggen over de ander dan over mij. En ik heb gewoon geen zin om dit gesprek aan te gaan. Ik leef al heel lang niet meer in de illusie dat ik iemand van gedachten kan laten veranderen. En je kunt tien keer aan komen zetten met de vraag om geniale geesten zònder beperking op te noemen. (Gates is autistisch, zo ook Einstein, Jobbs en waarschijnlijk Mozart, Hawkins had ALS en Beethoven was doof.) Mensen blijven toch wel geloven dat je dom bent als zij dat willen.
Ik word hier zo moe van... Dat er uit mijn naam en voor mij van alles geroepen wordt over uitsluiten en weet ik het. Ondertussen lijkt niemand meer even adem te kunnen halen of te kunnen checken hoe lang die tenen nu werkelijk zijn.
En dat is zo hard nodig. De verdraagzaamheid lijkt volkomen weg te zijn en mensen brullen gelijk van alles. Ook lekker ongenuanceerd, terwijl men maar twee zinnen gelezen heeft van een A4 tellend relaas. Nog voor je iets gezegd hebt, wordt er al met een discriminatie kaart gewapperd, wordt er gebruld dat men zich buitengesloten voelt of dat jij expres iets gemeens zegt. Relativeren is er totaal niet meer bij.
Ik geef het op. Ik zeg dat het mislukt is, omdat enkel extreme kanten van het verhaal, die niet lezen en niet luisteren, de enige zijn die je nog hoort. Extreem links, extreem rechts. Mannenhaatsters, vrouwenhaters. Extreme figuren van de inclusie, extreme figuren van de exclusie. Mensen die het oude rollenpatroon gisteren terug willen, feministen die hun bh verbranden en een bloempotkapsel hebben.
Àlles wat daartussen zit, gematigd is, eventueel luistert en voor rede vatbaar is, lijkt weg te zakken in het geblèr van deze kleine en zeer irritante groepen. Een gewone dialoog lijkt haast onmogelijk. Men neemt een stelling in, zet de hakken in het zand en loopt enkel te mokken dat ze zich niet serieus genomen voelen. Nee, nog erger. Men beweert niet serieus genomen te zìjn. Men hangt van alles aan een emotie en presenteert die vervolgens als een voldongen en objectief feit, in plaats van een perceptie en een gekleurde mening.
Ondertussen durf ik nu dus al bijna niet meer uit te komen voor mijn verhalen. En die verhalen een stem of moraal en mening geven durf ik al helemaal niet meer. Veel te bang dat ik te maken krijg met al die extreem schreeuwerige groepen. Ik wìl niet weggezet worden als aparte groep, omwille van mijn seksuele voorkeur. Want dat is wat het is... Een seksuele voorkeur. Géén politiek standpunt en al helemaal geen levensstijl. En datzelfde geldt voor alle andere verhalen die ik te vertellen heb.
Ik vrees dat ik een roepende in de woestijn ben.
Geheel de Uwe,
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten