De drive mag nog verder naar beneden. Ik vrees zelfs uit.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Mijn wereld is een beetje ingestort. Een beetje boel, eerlijk gezegd. En ik ben bang. Bang dat we het toch niet gaan redden op bepaalde vlakken. Nu ja. Op seksueel vlak. Ik ga het onderspit delven en zal moeten leren leven met het feit dat ik niet krijg wat ik wil.

Ik houd van hem. Meer dan van wie ook. Maar er is iets gebroken, stuk.

Ik weet niet eens wat het was waardoor het stuk is gegaan, of wanneer. Maar ik keek en zag in eens... Er is iets stuk. En het valt niet meer te lijmen. Het is er niet meer en komt niet meer terug.

Lief was niet blij, omdat ik hem wakker maakte voor aandacht. Dat wilde hij niet en dus kregen we daar ruzie over. Dat was anderhalve week terug of zo. Exact weet ik het niet.

Toegegeven... Ik was dronken. Dat ben ik wel vaker wanneer ik om aandacht vraag. Op de één of andere manier gaan seks en alcohol bij mij hand in hand. De rem is weg, ik maak me niet meer zo druk. Maar ik scheur dus ook over de grens van een ander heen.

Lief had daar wat over geschreven. En ik voelde me (terecht) schuldig. Ik hoor immers ook respect voor zijn wensen te hebben. En dat had ik op dat moment over duidelijk niet. Zeer disrespectvol en oneerlijk.

Wel kwam ik, door heel het gedoe, tot de conclusie dat ik helemaal geen toenadering meer zoek. Ik laat hem toe, maar van mij uit gebeurt er niets meer.

En ik voel me nu toch eenzaam!

Sowieso gaat het niet goed, omdat ondanks dat ik gezegd heb wat ik wil en waar ik naar verlang, er weinig gebeurt. Hij heeft een simpeler smaak dan ik. Hij is er tevreden mee en dus blijft het zo. Ik heb mijn mond wel open getrokken, maar er gebeurt verder weinig. En dus raak ik gefrustreerd en teleurgesteld.

Ruzie maken heeft geen zin. Meerdere keren gedaan, er zijn relaties door op de klippen gelopen.

Al mijn eerdere relaties. Blijkbaar ben ik slecht in communiceren wat ik wil. Ik zeg in het begin niets. Dan komt er vervolgens een patroon, waar ik eigenlijk niet tevreden mee ben, maar het groeit gewoon zo. Vervolgens ga ik er, wanneer ik een beetje durf, wat over zeggen, maar dan kan ik niet meer terug. Het patroon zit er in en partnerlief verandert het niet meer, want hij is er tevreden mee.

Ik zit nu vast in een fysiek patroon waardoor ik eerder huil dan geniet. Ik voel me verminkt, niet gehoord, verwaarloosd. En ik zie geen enkele manier om het op te lossen.

Blijkbaar zal ik moeten leren leven met het feit dat dit is wat het is. Tevreden zijn, genieten van wat ik krijg en leren daar genoegen mee te hebben. Vrouwen krijgen niet vaak wat ze willen, de wereld is daar niet op ingericht.

Nee, eerlijk is dat niet. En nee, eigenlijk wil ik dat ook helemaal niet zo. Maar ik wil ook niet steeds ruzie om hetzelfde ding. Er gebeurt vervolgens toch weinig, het kost energie en ik raak enkel gefrustreerd. Ik wil helemaal geen ruzie. En ik wil ook geen frustratie.
En op de één of andere manier lijk ik het ook niet goed te kunnen. Ik moet er eerst te veel alcohol voor in mijn lijf hebben, voordat er iets uit komt. Dan komt het er giftig en venijnig uit. Eén en al verwijt. Dat is niet vriendelijk en niet de bedoeling. De achterliggende boodschap is wel waar, maar het gif zou in principe toch niet nodig moeten zijn. En dat is het ook niet. Maar zonder alcohol kan ik het blijkbaar niet.

Dus ik bijt op mijn tong, voel me gezegend wanneer er weer wordt herinnert wat ik leuk vind en dus word ik verwend. Ik ben meegaand wanneer dit van mij verwacht wordt en houd me verder stil.

Ik wil het wat graag anders, maar niet ten koste van alles. En het ziet ernaar uit dat, wanneer ik zeg wat ik wil, het mij mijn relatie gaat kosten. Is seks me dat waard? Ik denk het eerlijk gezegd van niet.

Daarnaast ben ik toch niet gewend om echt super verwend te worden of te krijgen wat ik wil, op dat punt. En nee, ik zeg niet dat hij zijn werk niet goed doet, helemaal niet zelfs. Het is alleen zo dat, door alle negatieve ervaringen in het verleden, mijn eigen genot nooit echt hoog op de prioriteitenlijst heeft gestaan en dus ondergeschikt is gebleven. (Ik vrees echter dat eigen genot bij heel veel (hetero)vrouwen ondergeschikt is. We leren ons schikken naar de man.)

Ik hoop dat ik de boel zo kan draaien dat ik in ieder geval nog heel erg met hem lachen kan. Dat ik mijn maatje niet kwijt raak, maar mijn allerbeste vriend gewoon naast me blijf houden. Dat hij mij in ieder geval blijft steunen, ook al is dat af en toe heel moeilijk.

Ik doe in ieder geval wel mijn best om er in elk opzicht voor hem te zijn. En dan maar zonder spetterende seks. Ik zal dat naast me neer moeten leggen. Blijkbaar is dat niet voor mij weggelegd.

Geheel de Uwe,

Mystic M.