Lieve leukerds en leuke lieverds,
Dit blog was ik in 2010 gestart om mijn hart uit te storten en er niet langer een moordkuil van te maken.
Door de jaren heen heb ik heel wat van me af geschreven. Leuke dingen, minder leuke dingen. Ook dingen van alledag. Een heel scala aan gebeurtenissen en honderden momenten van emotie.
Dat blog ben ik ook gestart omdat mijn toenmalige love-interest -later mijn vriend en op dit moment mijn man en vader van mijn kind- een blog op dit platform onderhield. En dit was een manier van naar elkaar schrijven.
Ik heb stimulans nodig en schrijven is mijn manier van uiten. Naar elkaar schrijven in de vorm van dit blog was een inspiratiebron.
Helaas schrijft hij niet meer. Zijn laatste log is van twee jaar terug, de laatste stukken die hij geschreven heeft zijn alles behalve een positieve stimulans voor mij. Ik heb geprobeerd daar verandering in te brengen, onze band weer op te bouwen. Maar het begon steeds meer als een echo in het niets te klinken. En ik begon me steeds meer als een oude zeur te voelen. Een klagende Karen die zich alleen maar kon ergeren aan wat er niet goed ging.
De afgelopen twee jaar heb ik op school veel geleerd. Er is een wereld voor mij opengegaan. Ik heb geleerd dat een heel deel waar ik mijzelf voor ophing niet mijn schuld was, of maar ten dele. En dat andere punten toch nog echt werk nodig hebben. En dat ik misschien iets minder perfectionistisch mag gaan zijn ten opzichte van mijzelf. Maar vooral: grenzen stellen. Mijn eigen ruimte innemen, grenzen stellen en consequenties uitdelen aan hen die er geen rekening mee willen houden.
Gevolg? Ik ben een heel aantal 'vrienden' kwijt en in no-contact met mijn bijna gehele familie. Het blijkt dat wanneer je kiest voor het zijn van de beste versie van jezelf er een heleboel mensen zijn die dat tegen willen houden. Wie had kunnen denken dat uitgerekend familie degenen zijn die dwars gaan liggen? Ik niet. Noem mij naïef, maar ik dacht altijd dat je familie juist degenen zouden zijn die het beste voor je willen.
Langzaam maar zeker brokkelt er steeds meer van mij af. Illusies, pijn, verdriet. En je wilt niet weten hoeveel pijn en verdriet er naar de oppervlakte komt.
Maar daar verander je dus ook door! En niet iedereen kan dan nog met je mee. Dat wil niet zeggen dat jij fout bent en het niet had moeten doen. Ook verteld dit niet dat die ander dan achtergesteld is of dom. Het betekent enkel dat je niet langer nog met elkaar op kunt trekken, omdat de beleving van je wereld zo veranderd is.
Ik dacht een contract te hebben me mijn Goden. Ik zou gaan doen wat ze me opgedragen hebben. Ik zou de veranderingen doorgaan, de groei, de pijn. Ik zou mensen bij gaan staan in de hoop de wereld een mini beetje beter te maken. Ze zouden alles van me mogen hebben, als mijn basis maar stabiel en veilig zou blijven. Want dat is niet alleen voor mij erg belangrijk, ook mijn dochter heeft daar baat bij.
Maar als je een contract aangaat met de Goden, dan willen ze ook alles. Je hebt je te houden aan de wetten. Jij mag die niet veranderen, de goden wel.
Dus mijn huwelijk ligt toch wel op zijn gat. De afgelopen vakantie zijn we tot de conclusie gekomen dat het niet werkt en geen van twee gelukkig zijn. De aankomende twee a drie jaar moeten we nog door. Simpelweg omdat er een oplossing gezocht mot worden voor het koophuis dat we hebben en ik nog niet lang genoeg ingeschreven sta voor een huurhuis. En voor de kleine willen we zo min mogelijk laten veranderen, dus het huis mag niet verkocht worden. O. En ik zit nog twee jaar op school, minimaal. Wil ik een eigen inkomen willen genereren, zal ik die eerst af moeten maken. En dat lukt me niet alleen. Dus de aankomende twee jaar verandert er nog weinig.
Behalve dan dat het mij vrij staat om wat rond te scharrelen met anderen. Geen idee of hij daar nu mee bedoelde dat we nu dus een soort van open huwelijk hebben. Ik mag in ieder geval, de volgende keer dat ik een crush heb, daar naar handelen.
Ik weet nog niet wat ik daarmee ga doen. Ik zit nu erg in een loyaliteitsconflict. We zijn immers nog steeds getrouwd. Dan is het toch raar om in het bed van een ander te gaan liggen? Wat zegt dat dan over mij? En eventueel die ander?
En daarnaast... Wie wil mij nu nog hebben. Een vrouw van bijna 45 met een zesjarig kind. Kan me voorstellen dat de heren (en enkele dame) daar nu niet om staan te springen.
In ieder geval.... Ik mag weer de wereld van het daten in. Joepie. Het er helemaal zin in. (Hoor je het sarcasme door het scherm heen?)
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten