16 tot en met 31 augustus aan haiku's

Gotische bogen
Oude muren vol koelte
Klooster in de zon
16-08-2024


O leuk strijkkwartet
Moeten nog wel oefenen
Klinkt een 'beetje' vals
16-08-2024


Er komt echt een dag
Dat ik opga in het al
Terug ga in niets
17-08-2024


Whiskey en demon
Mijn eigen gevangenis
Dansend in de rook
18-08-2024


Wolken langs de maan
Fel geel met strepen diep zwart
Samen in grijs licht
18-08-2024


Dansend op vlonders
Onder bijna volle maan
Gelukkige ik
18-08-2024


Voetjes in rivier
Kabbelend koel en helder
Tussen het struweel
18-08-2024


In staat van onschuld
Fladdert de vlinder vrolijk
Zich van niets bewust
19-08-2024


De accordeon
Leidt mijn voeten door de straat
Onder zwak maanlicht
19-08-2024


Een zomerbriesje
Knispert door het dorre blad
Voert de vlinder mee
22-08-2024


Ik sprak van mijn hel
En werd dramatisch genoemd
Ik waande me veilig
26-08-2024


Jij bent mijne niet
Maar ik ben de jouwe wel
Hoe dan toch verder
27-08-2024


Ik laat je nu los
In liefde en vertrouwen
Dank voor wie je bent
27-08-2024


Inwendige strijd
Hoger zelf die een weg wijst
Langs onzeker pad
27-08-2024


Het hoger zelf
Dat mij in het duister zet
Om daar te groeien
27-08-2024


Ik wilde leven
Maar sloot mij op in boeken
Ben ik nu waardig
28-08-2024


Vretende twijfel
Is dat nu wat mij drijft
Een voorbeeld te zijn
28-08-2024


"plant voor het huis"
Tikkend op de ruit
Als een roffel op gitaar
Het spel van leven
29-08-2024


Bungel aan de galg
Die je familie verkoos
Als wet van meden
29-08-2024


Kroelende kater
Snort door mijn meditatie
Liefdevolle rust
30-08-2024


'Kinder-vakantie"
Maak zandkastelen
Langs onze waterlinies
Het is wat we zijn
30-08-2024


Vijftig tinten zwart
Tweemaal zoveel tinten pijn
Niemand die het ziet
30-08-2024


Bloed- en zandtinten
Gaven ritme en hun richting
Beheersen mijn zijn
30-08-2024


Ik klim er wel uit
Wanneer alles is doorvoelt
en ik ruimte krijg
30-08-2024


Het is niet moeilijk
Je legt gewoon de puzzel
Stukje voor stukje
30-08-2024


Eeuwig onderweg
Stilstaand en in beweging
Zijn wij allen thuis
31-08-2024

Het nut van een existentiële crisis

Lieve leukerds en leuk lieverds,

Het hebben van een crisis kan voordelen hebben.

Ja, je leest het goed. Lees hem gerust nog eens. Het hebben van een crisis kan voordelen hebben. Het ankert je namelijk uiteindelijk in je ware zijn, wanneer je naar de zingeving in de crisis zoekt. Daaruit wordt je ware identiteit geboren. Los van alle regels en moraal, de cultuur waar je in bent opgegroeid.

Omdat je door de problematiek belandt in een existentiële crisis -eender of het nu om een identiteitscrisis, een geloofscrisis, leefsituatie of een andersoortige- ga je opnieuw waarde bepalen. Kijken wat er voor jou nu essentieel is en hoe dan vorm moet krijgen.

Wanneer je dat doet vanuit de bodem van de put van jouw bestaan ontstaat er een visie die trouw is aan de kern van wie jij bent. Niet beïnvloed door de mening van een ander, waarde van een omgeving en ga zo maar door. Dat werkt, omdat het je kern is, dan weer door op hoe jij je overtuiging uitdraagt. Daar zit je ware zingeving.

In die put ontstaat je zingeving en daarbij je kernpunt. De absolute Noorderster in jouw bestaan, Je ankerpunt, je ijkpunt. In die crisis wordt je gestript van alle overbodige onzin die je ooit meekreeg en die niet op jou van toepassing is. Je komt terecht in je basis van waaruit jij je levenswerk kunt gaan doen. Datgene waar jij daadwerkelijk bij kunt floreren. Niet datgene waarvan je familie, vrienden, cultuur en dergelijke wil dat jij je ernaar conformeert. Je zult je altijd een beetje aan moeten passen. Maar een crisis leert dat jij je veel minder aan hoeft te passen dan je omgeving je in eerste instantie wil doen geloven.

In je kern kom je onder andere door crisis. En daar wordt een plek gecreëerd van verbinding in jou met je omgeving, jezelf en eventueel een hogere macht. (Vul bij hogere macht in wat voor jou van toepassing is; de Kosmos, het Al, God/Goden/Godinnen) Daar kun je altijd bij terugkeren. Het heeft je immers je zielenzin gegeven, je ware roeping. Dus wanneer je verward raakt in overbodige rompslomp, kun je daar altijd naartoe terug.

Zo'n crisis is niet leuk. Het zou fijn zijn wanneer je de lessen lieflijker zou kunnen leren.

Maar wanneer je eenmaal in zo'n crisis zit, kun je er veel meer uithalen dan enkel een helingsproces voor trauma, verlies en/of pijn.

Goed. Dit stukje had ik gister in mijn kladblock geschreven.

Mede omdat ik nu eindelijk doorheb waarom ik dit jaar een paar vrienden ben kwijtgeraakt met alle plannen die erbij kwamen. Buiten veel verdriet raakte ik in een crisis met betrekking op mijn religie en mijn hoger zijn. Wat doe ik fout? En hoe moet ik dit aanpassen?

Het is onderdeel van mijn leerproces. Ik moet dit onder andere door om een goed begeleider te worden. Wanneer ik weet hoe het i s om meermalen door zo'n crisis te gaan, kan ik mijn cliënten beter begrijpen. Door deze crisis te doorgaan, stripte ik nog meer van de overbodige BS die mij tegenhoudt in mijn leven.

Één van die overbodige overtuigingen: Ik moet nuttig zijn. Dat uitte zich vooral in mijn hobby's. Al mijn hobby's vind ik fantastisch om te doen. Maar ze zijn allemaal nuttig. D&D is om te verbinden, koken en bakken lijkt me logisch, haken en breien is handig voor (warme) kleding.

Schrijven deed ik enkel nog maar in crisis of om mensen van dienst te kunnen zijn in uiten. Voor de lol deed ik het zelden meer. Borduren vond ik leuk, vind ik leuk, maar deed ik niet want het heeft nergens toegevoegde waarde. Daarmee kon ik dus niet laten zien waarom ik het waard was om van te houden. Waarom je mij in je clubje moet willen hebben.

Ja, ik weet het: Hoezo minderwaardigheidscomplex? Je bent het waard om van te houden, gewoon om wie je bent. Maar in mij blauwdruk was zo ingeprent dat ik vergeving moet vragen, dat alles nut moet hebben. Mijn respijt en vergeving heb ik al verspeeld omdat ik gehandicapt ben. Dus ik kan maar beter verder alles perfect doen, een uitmuntend karakter hebben en nergens meer voor overlast zorgen.

Niet te doen, kan ik je zeggen. Je wordt er zwaar depressief van. Wat ook niet mag, dus compenseren die hap! (Zie je het vicieuze cirkeltje?) De druk wordt te hoog, de boel klap en dus ruzie Vaak met hen die je juist liefhebt.

Ook mij is dit weer overkomen. Maar ik ben nu dus gaan kijken naar hoe ik al de pijn, het verdriet, de rouw, kan ombuigen. Ombuigen tot iets waar ik iets mee kan. En wat ik ervan kan leren. Les één: Doe weer eens iets voor de lol. Niet omdat het nut heeft.

Dus ik had zo'n twee maanden geleden een borduurpakket besteld. Gewoon, omdat ik borduren leuk vind. Gewoon leuk.

Het heeft nog geduurd voordat ik dan eindelijk begon. Een intern schuldgevoel. Maar ik ben begonnen.

Het duurt nog een eeuw voordat het af is. Maar dat maakt niet uit. Ik doe het. Net zoals dat ik van de week weer eens door de kamer danste, in mijn eentje. Omdat ik het leuk vind. En dat het er dan niet meer uitziet door die manke poot die de boel torpedeert... Jammer dan. Nergens staat dat je perfect moet zijn om te mogen dansen, noch dat je het moet kunnen. Ik kan niet dansen. Maar ik vind het leuk. En daarom doe ik het.

Dank je wel existentiële crisis. Ik kan niet wachten tot je voorbij bent, maar ben je eeuwig dankbaar voor deze les.

Geheel de Uwe,

Mystic M

 

'Psychologisch weerbericht en wat te doen bij regen'

Reden tot het schrijven van haiku’s

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Waarschijnlijk heb ik al eens verteld waarom ik mezelf de opdracht heb gegeven om haiku's te schrijven. Maar heb ik ook wel eens verteld wat de achterliggende gedachte ervan is? En wat het effect is, nu ik ongeveer een halfjaar verder ben?

Ik ben in de basis begonnen om mijzelf te dwingen kernachtig te denken. Je hebt immers 17 lettergrepen en daar moet je het maar mee doen. Over een jaar moet het ook nog duidelijk zijn wat je ermee wilde zeggen, een ander dient er ook nog chocola van te kunnen maken. Dus klaar met mijn wollige uitgebreide verhalen met 86 zijlijnen... Naar de basis! Wat wil je nu ècht zeggen?

Maar het was meer dan dat. Is meer dan dat. Het is een opdracht om dagelijks ergens inspiratie over op te doen. Er moet geschreven worden. En niet alleen een omschrijving van een willekeurige gebeurtenis of object. Het moet ook nog een boodschap hebben, een contemplatie. Dat is immers de kern van een haiku. Wanneer je enkel een opsomming maakt van gebeurtenissen of objecten in 17 lettergrepen, is het geen haiku.

Om dit te bereiken moet je anders kijken. Boven jezelf uitstijgen en met frisse blik kijken naar alles waarvan jij jaren het bestaan gewoon bent. Jezelf opnieuw verwonderen en vragen stellen. Een balans tussen het nieuwsgierige kind en de filosofische volwassene.

Het heeft mij tot nu toe al veel meer gebracht dan enkel een hele stapel haiku's. Ik ben er namelijk anders door naar de wereld gaan kijken. Ik ben haar anders gaan ervaren. Met als gevolg dat ik dus ook mezelf anders ervaar en zie.

Door me af te vragen wat het is dat ik voel, kon ik gaan schrijven. Door te twijfelen of deze emotie ook echt de boodschap is die ik in eerste instantie eraan toedicht, zie ik mezelf en de wereld in een ander licht.

Is dit wat het is? Wat is de andere kant van de diamant? Is dit wel een diamant?

Gemiddeld schrijf ik een haiku per dag, nog steeds. Dat betekent dat ik soms een dag of twee dagen niet schrijf, om er vervolgens weer rustig vijf of zes in een dag te leveren. Vervolgens schrijf ik ze in dit boekje op.

Er staat broddelwerk in. Momentopnamen die ik het liefst in de vuilnisbak kieper. Maar er staan ook parels in. En net zoals een oester een irritatie nodig heeft om een mooie parel te leveren, heb ik grond nodig voor mijn glanswerkjes. Een irritatie om mee te groeien. Regen voor mijn voedzame bodem.

Misschien, ooit, komt er een boekje uit met haiku's. Tot dan een mooie werktitel:

'Psychologisch weerbericht en wat te doen bij regen'

Acht tot en met 15 augustus aan haiku

Korrels wit zand
Vermengen zich met kleuren
Van dochters stoepkrijt
08-08-2024


Gevangen in hoofd
Dat als een trein maar doorgaat
Zonder te stoppen
08-08-2024


Schommel heen en weer
In eeuwige beweging
Zonder vooruitgang
10-08-2024


Slaap is als een geest
Dwaalt net buiten mijn bereik
Enkel een idee
12-08-2024


'Orangina'
Bubbels en vruchtvlees
Vakantie in een flesje
Het vloeibaar geluk.
14-08-2024


Liefde is als zand
Als je vasthoudt glipt het weg
Laat los en het blijft
15-08-2024


Zwarte libelle
Scheert jagend over water
Landt sereen op blad
15-08-2024

Serene tuin

Een lunchroom met binnentuin, ingebouwd tussen vier huizen.

Klimop langs de muren, een rozenstruik die nog steeds haar best doet bloemen in bloei te krijgen. In een verstopt hoekje een eenzame klaproos. Geen idee hoe die de tuin heeft weten te bereiken.

Tafeltjes met een mozaiekpatroon. Van groene libellen en een blauw zeebeest. Daarbij gietijzeren stoeltjes met blauwe en groene kussentjes met witte stippen. Ze zitten voor geen meter. Maar dat hindert niet. Dat wordt goed gemaakt door de magische sfeer in het tuintje.

In de stilte en rust. Als enige klant in de tuin. En dan drijft er door de lucht een eenzame toon. Het begin van een muziekstuk. Een eenzame klarinet laat een stuk jazz horen, gedreven vanuit een kamer uit oostelijke richting. Over de daken, langs de tuin. Om verder te zweven over de rivier, even verderop. Stijgend en dalend, van nauwelijks te horen naar hoge, snelle triller.

De tijd staat stil. De wereld bestaat enkel uit geuren, kleuren en klanken.

En de klarinet speelt door. In mijn hoofd, in mijn hart, in mijn herinnering.

Mijn ziel is moe. En ik wil vliegen voorbij de einder.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik wil vliegen. En niet meer alleen maar opstijgen uit mijn eigen as.

Begrijp me goed. Die feniks staat echt niet voor de show op mijn arm. Die tatoeage is een groot goed. Ik ben er trots op, zou hem er morgen weer op laten zetten. Maar ik hoop niet meer te hoeven opstijgen. Ik wil vliegen.

Ik zou zo graag willen vliegen. Geen rondjes meer draaien, gelimiteerd en bekneld. Maar vliegen zonder de spijlen van een grote gouden kooi. De lucht in, hoger en hoger. Voorbij de grenzen van limitatie, dwars door alle verlangens heen. Naar daar waar ware rust en vrede heersen.

Daar waar de draken hun hete adem door het universum blazen. Daar waar de duisternis zoveel tinten kent, dat ik er duizend gedichten over kan schrijven. En dan nog doe ik de grootsheid maar een fractie gratie. Dan nog is het niet meer dan gestotter. Want het lijkt enkel duisternis. In feiten is het een ware krachtsuitbarsting van gelukzaligheid, transcendente wijsheid, kleurenpracht, verbinding en nederige aanbidding. In volle glorie, in ultieme gratie.

Daar waar de stem klinkt van de ander, uit mijn eigen mond. Een eenheid van ziel, geest, verstand en lichaam. In een eeuwigdurende dans, die toch niet langer duurt dan een tel. En dat alles in het diepste van de essentie, die zich schuilhoudt in de kosmos.

Ik vertel denk ik omslachtig dat ik mijn leven anders wil. Dat ik moe ben van het kringetje waarin ik iets opbouw, een tijd gelukkig ben, om dan te mogen toekijken hoe alles weer met de grond gelijk wordt gemaakt. En ik kan weer de brokstukken bij elkaar brengen.

Daar ben ik wel een beetje klaar mee. Dat wil ik niet meer. Ik wil zo graag terug naar de bron. Datgene afmaken waar ik hiervoor ben gekomen. En wanneer dat af is en ik terug mag, helemaal niet meer terugkeren. Het is klaar, het is af.

Mijn ziel is moe. Mijn ziel wil uitstijgen boven de einder. En ik wil mee.

Geheel de Uwe,

Mystic M.