Gesnotter en verlamming

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik wilde zo veel. Maar tegelijkertijd zo weinig.

Net als iedereen zou ik geen nee zeggen tegen een groot geldbedrag, een baan die dik verdient. Wanneer het werk is waar ik voldoening uit haal en die in lijn is met mijn visie (laat de wereld een beetje beter achter dan hoe je haar gevonden hebt) is dat helemaal prima.

Ik verzoende me met het feit dat je over het algemeen niet veel geld verdient met het uitvoeren van werk dat er echt toe doet (op artsen en chirurgen na).

Ik wilde een baan waar ik verschil mee maak. Dat wil ik nog steeds. En ik ben er nog steeds van overtuigd dat dit de weg van de Geestelijk Verzorger is. Geen idee waar het pad me heen brengt, geen benul wat de Goden van me willen. Ik had een jaar of drie helemaal een idee waar ik heen moest en ik dacht te weten wat er van me verwacht werd.

Ik zit nu al anderhalve week te blokken op twee tentamens. Ik raak afgeleid, weet niet wat ik antwoorden moet, raak volledig in verlamming. Er hoeft maar iets te gebeuren en ik barst in tranen uit en ik geloof dat ik nog nooit zo onzeker van mijn zaak ben geweest als nu. Of überhaupt over mijn eigen leven.

Ik voel me weer die onzekere jongeling, vol van pijn. Alsof er een cocon is opengebroken die jaren lang dicht zat en nu leegloopt. En er komt weer een hoop uit.

Op zich is dat echt niet erg. Wil ik een goed verzorger zijn, dan dien ik ook voor mezelf te zorgen. Wat mij wel frustreert is dat een hoop van wat er dwars zit, daar al vaak uit is gekomen. Het is niet de eerste keer dat ik het aanpak. En iedere keer weer dacht ik het nu eindelijk eens goed te hebben aangepakt. Ik dacht dat ik met een hoop al had afgerekend. En toch komt het weer aan het oppervlak.

Bovenal het feit dat ik mij -als ik eerlijk ben- nog steeds ongewenst en ongeliefd voel. Het maakt niet uit wat ik doe, het is niet goed genoeg. Ik zal altijd moeten verklaren wat ik kom doen en waarom ik recht heb op mijn plekje. Ik zal een reden moeten geven om van mij te houden. En jij mag fouten maken, ik zal er liefdevol mee omgaan. Maar zelf zal ik geen stap buiten de lijnen moeten zetten, want dan ben ik verloren.

Het is vermoeiend. Ik wil niet meer uitleggen waarom jij van mij zou moeten houden. Naast het feit dat dit vermoeiend is, komen de redenen die ik gaf op mij niet authentiek over. En ik wil het gewoon niet meer.

Maar ik merk wel dat ik zo een hoop mensen kwijt ben geraakt. Ik mis een hoop genegenheid. Een hoop warmte die ik niet meer kan geven, al was de genegenheid niet wederkerig.

Misschien is het wel de schrik van hoe egocentrisch en oppervlakkig mensen kunnen zijn. Ik ben even uit de roulatie, of lig even op mijn gat. Ben een paar weken niet in staat mijn emoties goed te reguleren en mensen zetten mij buiten spel. Ik wordt weggezet als (te) dramatisch en te veeleisend. Wat op zich apart te noemen is, want ik houd het ook uit met hun drama. En dat is niet verwijtend bedoeld, maar gewoon zoals het is. Ik weet dat ik niet een makkelijke dame ben, dus ik houd het ook uit met de moeilijkheden van anderen. Als ik je niet laat zien dat jij volledig jezelf mag zijn; hoe kan ik dan van jou verwachten dat ik mezelf mag zijn?

En waarom mogen we alleen de mooie kanten laten zien? Waarom mogen we niet kwetsbaar zijn en lelijk? Met stront, snot, pijn, tranen, bloed en etterende wonden? Waarom mogen we de scheuren niet laten zien? En waarom bestempelen we het als zwak wanneer we dat wel tonen of überhaupt hebben?

In ieder geval... Ik merk dat ik overal en nergens in janken uitbarst, inclusief snot en ellende. Ik doe hard mijn best om nergens therapie van te maken. Ook begrijp ik het wanneer je mijn gejammer volledig negeert. Je zult de eerste niet zijn die dat doet, ook de laatste niet. Ik kom er wel weer uit, maak je maar geen zorgen.

Maar mocht je nog ergens tijd hebben. Ergens genegenheid voelen en een kaarsje willen branden. Ik kan het wel gebruiken. Je hoeft niet 24/7 voor me klaar te staan, ik heb niet 15 pakken zakdoeken nodig. Je hoeft me niet op de divan te leggen, of zelfs maar een arm om me heen te leggen.

Zend een kaarsje, doe een schietgebed. Ik kan de energie gebruiken. Stuur wat liefde. Een kaarsje in het duister, met een klein beetje warmte. Zodat ik inspiratie mag krijgen voor mijn verslagen. Energie voor mijn opleiding, inzichten in mijn zijn. Zodat ik door mijn crisis mag komen, waarvan ik weet dat hij onderdeel is van mijn opleiding.

Ik moet door de crisis, zodat ik een goed geestelijk begeleider kan worden.

Ik hoop alleen wel dat dat gehuil en die verlamming snel weggaan. Ik heb meer te doen met mijn tijd.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Vrijdag de dertiende. Een nieuw epos begint.

 Toeval bestaat niet?

Ik startte de computer op om dit stukje te schrijven. De tijd is 13:13, op vrijdag de dertiende. Of dat toeval is

Vandaag was mijn laatste stage-dag. En ik kreeg complimenten van de mensen (cliënten). Ze zullen me missen. Ze vonden me fijn en oprecht. Ik kon nog niet altijd goed meekomen, maar ze voelden dat datgene dat ik gaf gemeend was.

En vandaag liep sowieso wel goed, tijdens het leiden van de groep.

Waarom? Ik liet los. Ik wilde het niet meer krampachtig goed doen. Ik wist dat het klaar is, dus ik ontspande meer en nam mezelf meer mee.

Nu mag ik terug naar de tekentafel. Blijf ik op deze opleiding? Gooi ik het bijltje erbij neer? Ga ik toch mijn opleiding vervolgen op universitair niveau?

Hoe gaat mijn trauma-therapie verlopen? En mijn EMDR? Ga ik er toch nog schema-therapie bij doen?

Hoe staat het met mijn religie? Baken ik het nog verder af? Laat ik een paar sporen los en ga ik toespitsen op bijvoorbeeld de sagas, Edda en Runen? Of wil ik meer het pad van meditatie en sjamanisme/animisme op? Wat past mij het beste? De hulpverlener in mij brult al 'Waar is behoefte aan?', maar dat is de bedoeling niet. Ik vind-mocht ik deze kant op moeten blijven gaan- mijn pad wel. Ik moet het bewandelen met overtuiging. Vanuit eigen beweegredenen. En de hulpverlener mag daar wel bij varen, maar niet aan het roer zitten.

Links om of rechts om is dit wel mijn vak. Daar ben ik na vandaag wel van overtuigd. Ik heb alleen nog een hele lange weg te gaan, want ik zit mezelf in de weg. Alle strubbelingen die ik had, komen door mijn eigen onzekerheid, mijn eigen perfectionisme. De absurd hoge eisen die ik aan mezelf stel.

Eerst maar eens verslagen schrijven en vakantie vieren, terwijl de eerste therapie sessies komen.

Ik heb tot juni om te beslissen hoe en waar ik mijn opleiding vervolg en hoe ik mijn stage dus in wil richten.

Binnenkort maar eens een paar open dagen bezoeken.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Tekenen dat ik opnieuw beginnen moet.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Typisch, hoe een bepaalde periode van je leven volledig af kan brokkelen en in elkaar kan vallen. Of juist uit elkaar kan vallen.

In mijn geval gebeurt dat zelfs letterlijk.

In de periode dat ik mijn leven opnieuw startte (2010/2016) kreeg ik een aantal spullen. Allereerst ging ik op mezelf en kocht een plant die wonder boven wonder niet doodging. Bij een eigen huis kreeg ik van iemand een prachtige kist. Van een tijdelijke werkgever waar ik even kon rehabiliteren een aantal schalen, ik kocht een prachtig schrift.

In 2016 startte het leven weer opnieuw, samen met partner en uiteindelijk een kind. We gingen naar waar we nu wonen en mijn leven start hier in een volgende, turbulente fase, met opleiding, hopelijk werk en een nieuwe indeling van mijn leven.

Nu dacht ik dat daar werk op een bepaalde plek bij hoorde. Als hulpverlener daar waar ik ooit zelf de brokstukken bij elkaar raakte. Waar ik ooit zelf hulp zocht. Maar blijkbaar is dat toch niet de bedoeling. Mijn weg gaat blijkbaar echt een andere kant op. Of zou dat in ieder geval moeten doen.

Als eerste begint dat plantje dat ik in 2010 kocht te sterven. Het valt nu bijna uit elkaar. En je wilt niet weten wat het allemaal overleefd heeft tot nu toe. Dus een veeg teken is het wel

Vervolgens Komt er een brandplek in de mooie kist. Ik wil niet weten wat er gebeurt was als het hout niet zo stevig was. Dan was waarschijnlijk het huis in lichterlaaie komen te staan. Denk daar dus maar niet te veel over na. De kist is niet meer te redden, maar daar blijft het wel bij.

Vervolgens gaan er twee schalen aan diggelen. De werkgever van wie ik deze gekregen heb, is nog steeds werkzaam op hetzelfde terrein als waar ik nu zit. In een totaal andere functie en in een ander gebouw, maar wel op steenworp afstand. Ook deze schalen symboliseren dus deels een oud leven.

En dat schrift dat ik al twee jaar met mij meesleep. Waar ik nieuwe inzichten in opschreef en inspiratie. Opmerkingen van (oud) klasgenoten en cliënten. Er staat zoveel moois in. En het schrift is vol. Er kan bijna niets meer bij. Wanneer mijn laatste dag is, zal ik ook de laatste pagina vol pennen.

Ondertussen snap ik het wel. Ik zal mijn boeltje weer eens op moeten pakken en ergens anders opnieuw moeten beginnen. Het is niet de eerste keer, ik vrees ook niet de laatste keer.

Ik leer het te accepteren. Er gaan wel vaker dingen niet door waar ik erg naar uitkeek. En er staan weinig zekerheden overeind. In ieder geval veel minder dan waar ik op hoopte en waarvan ik dacht dat het ook zeker was.

Hopelijk komt mijn leven in 2025 in rustiger water. Met een paar zekerheden, zoals een stageplek. Het kàn niet zo zijn dat mijn enige taak wat betreft het vak was om het binnen de zorg weer wat op de kaart te krijgen. Er moet een vervolgfunctie zijn voor mij. En ik snap dat dit elders ligt, in een wereld waar ik geen verleden heb als patiënt.

Het zou fijn zijn als er verder voorlopig even niets meer sneuvelt.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Lelijkheid op het internet. De geestelijke editie

 Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ondanks dat we vaak online de leuke kanten van ons leven willen belichten, is het leven ook vaak zat moeilijk, pijnlijk, zwaar. Dat zet je dan echter niet of sociale media. Uit schaamte, of omdat we niet willen dat mensen dit kunnen lezen. Of misschien dat een werkgever of toekomstig werkgever het ziet. En zeker wanneer het gaat om mentale punten, delen we het niet. Dat je bent gevallen en nu met een gebroken been zit is oké, maar wanneer je te maken hebt met geestesziekten, zwijgen we nog steeds veelal. Mentale ziekten verkeren nog steeds in het taboe, ook al wordt dat ondertussen minder.

Wanneer je mijn logs een beetje gelezen hebt, of wanneer je mij daadwerkelijk in het echte leven kent, weet je dat ik regelmatig te kampen heb met depressies. Zwarte dalen, trauma, een hoop narigheid.

Vanaf morgen ga ik daar onder andere EMDR en traumabehandeling voor krijgen. En ik ben doodsbang. Ik ga het doen, maar met knikkende knieën. Huilend en het liefst wil ik dat na afloop mijn handje vastgehouden wordt. Maar dat kan niet, ik moet gewoon gaan en zal na afloop met geheven hoofd verder moeten.

Daarnaast heb ik nu weer twee tentamens en zwaar nieuws. De tentamens zullen wel goed komen. Ik overzie het nu niet goed, maar ik begin maar gewoon met wat ik wel weet, dan komt er vanzelf een idee aangaande de rest.

Maar wat het moeilijk maakt en nu zwaar... Deze week is mijn laatste week stage. Mijn begeleider gaat extra werkzaamheden krijgen en dan trekt hij mij erbij niet. Daarnaast is de onderhandeling met de andere stagiaire misgelopen op het feit dat wij geen gezonden begeleiders zijn (gezonden houdt in dat je verbonden bent aan een kerk, moskee, het Humanistisch Verbond of een andere religieus erkende instantie) en waarschijnlijk niet de diepere lagen van rituelen kennen en meekrijgen. Daar kan hij weinig mee.

Kortom: Ik dacht een stage te hebben geregeld, dat is niet zo. Ik mag terug naar de tekentafel. En waarschijnlijk toch meer gaan doen binnen het Humanistisch Verbond. Dan ben ik in ieder geval ergens gelieerd.

Deze gebeurtenissen van de afgelopen week drukken een erg stempel op wil ik ben op het moment. Het jaar 2024 gaat voor mij als een jaar van veel verdriet en groei de boeken in, bitterzoet. En 2025 wordt niet beter. Ik zit nog steeds midden in mijn religieuze crisis en daar is nu een crisis van verleden en van scholing bij. Religieus omdat ik niet meer weet of ik nu wel een waar Paganist/Heiden ben, mijn verleden omdat het steeds opspeelt en verlammend werkt met depressie, scholing omdat ik niet weet of mijn huidige opleiding afdoende gaat zijn en of ik wel geschikt ben om een Geestelijk Begeleider te worden/zijn. Moet ik het bijltje erbij neergooien? Moet ik elders mijn heil zoeken wat stage betreft? (Ja) Moet ik misschien toch de universiteit opzoeken en daar de opleiding gaan doen? (Vanuit Humanistisch oogpunt)

Ik ben nog lang niet uit gestreden. Vraag mij niet hoe, maar ergens is er nog steeds een stem die zegt dat ik Geestelijk Begeleider moet worden. Dat ik nu gewoon getest wordt, of ik me wel aan mijn woord houd. Niet te snel opgeef.

En ik zal verder strijden. En ik geef het nog niet op. Maar weet dat ik wat minder vrolijk ben. En dat dit de aankomende drie maanden van behandeling en mezelf voor een zoveelste keer opnieuw uitvinden een zware dobber zal zijn.

Streel zacht mijn haren

Houd me even stevig vast

Voor ik verder vecht

09-12-2024 Geheel de Uwe, Mystic M

Een depressie is hard werken

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het einde van het jaar zit er weer aan te komen.
En ik kan mezelf opbeuren tot ik een ons weeg; de depressie zit er toch echt weer in. Anders zou ik niet zo makkelijk naar de drank grijpen. Of echt mijn best moeten doen om positieve punten te vinden om me op te richten.

Gelukkig brengt school genoeg afleiding. Het is hard werken. En daar ben ik eerlijk gezegd oprecht blij mee. Wanneer je hard bezig bent met lezen en studeren heb je immers minder tijd om te piekeren. Nou is het zo dat ik evengoed nog wel geregeld pieker, dat walst gewoon dwars door al mijn werk heen. Het is een monstertje dat continu probeert op mijn schouder te springen.

En het nare is... Ik moet elke keer winnen. Één keer niet opletten, één keer een misstap en dat monster wint. En ik ben weer een tijd bezig om het terug te duwen naar de achtergrond. De ene keer lukt dat redelijk snel, de andere keer (zoals vandaag) kan ik mijn schoolwerk aan de kant leggen, in de hoop dat het morgen beter gaat. En morgen begint dat riedeltje dan weer opnieuw.

Op dagen als vandaag komen dan ook nare gesprekken weer omhoog. Dingen die mensen gezegd hebben, die bij mij hard binnen gekomen zijn. Meestal hebben deze gesprekken mijn man als onderwerp. Dat ze het allemaal zo naar vinden voor hem. Dat er wat meer naar hem gekeken moet worden en wat hij allemaal voor mij doet. Men vindt het allemaal zo erg voor hem. En of ik me wel besef dat hij heel veel van mij moet houden, dat hij het met me uithoudt. Want het is niet makkelijk om met mij te leven.

Nu is het natuurlijk zo dat het een peulenschil is om met hem in één hok te wonen. Hij is altijd het zonnetje in huis, ruikt naar roosjes, is altijd even redelijk en houdt continu rekening met anderen zonder zichzelf op de eerste of de laatste plaats te zetten. Hij is mister prefect. (sarcastische modus uit)
Geloof mij, alles moet tegenwoordig op zijn voorwaarden. Ik heb drie maanden geleden voor het laatst seks gehad. En dat was erbarmelijk slecht, niveautje nieuw dieptepunt terwijl ik dacht dat het niet erger kon. Het was volledig op hem gericht en ik had er nada aan. De laatste keer dat er überhaupt ook echt aan mij gedacht is, kan ik me niet eens herinneren. Alles dat ik leuk vind, is het eerste dat uit het repertoire gesloopt en al minstens drie jaar is dat zielige beetje seks dat er is eentonig en altijd hetzelfde. Ik moest praten en dat deed ik, maar het had tot gevolg dat al wat ik wenste verdween. (Harde maar duidelijke les: niet praten over wat ik wil en blij zijn met de kruimels die ik krijg, of vanaf het begin duidelijk aangeven wat ik wens en dat daar niet aan getornd mag worden.)

Maar even voordat dit een klaagzang wordt over wat hij wel en niet doet.... Ik word vooral niet blij van wat mij allemaal verteld. Dat ik wat meer rekening met anderen moet houden en dat ze zo veel voor mij doen.
1: Denk jij soms dat ik dat niet weet of zie?
2: Denk jij soms dat ik niet weet dat ik moeilijk ben?
3: Denk je dat ik het leuk vind?
4: Denk jij soms dat ik niet continu op mijn tenen loop om het makkelijker te maken voor iedereen?

Geloof mij. Ik weet dat ik niet makkelijk ben. Het ontbreekt mij niet aan zelfkennis, noch aan de kunde op op mijzelf te reflecteren. Daarnaast.... Ik zit aan mijzelf vast, kan nooit even een kwartiertje afstand doen van mijn innerlijke strijd. Laat staan een weekend elders vertoeven. Hoe moeilijk ik ben, daar word ik dagelijks mee geconfronteerd.
Daarnaast.... Omdat ik dus zo moeilijk ben, ziet bijna niemand dat de andere kant ook geen wandeling door het park is. Wat hij niet goed doet wordt onder het tapijt geschoven, want ik ben de moeilijke partij.
Het zwaarste van een depressie? Men denkt dat je niet doorhebt hoe moeilijk je bent voor de omgeving en dat je ze voor lief neemt. Niemand die ziet hoe hard jij aan het werk bent om je omgeving er zo min mogelijk last van te laten hebben.



Geheel de Uwe,

Mystic M

Nieuwe vaardigheid

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Soms begint het gewoon met een brainstorm. Een gesprekje dat je aangaat over wat je dwarszit.

Van beide verslagen is de ruwe versie af. Dat mag even een weekje sudderen, terwijl ik op vakantie ben. En na de vakantie doe ik de opmaak, leg ik de laatste hand eraan en lever ik de boel in op school.

Maar al twee weken knaagde mijn praktijkvoorbeelden die ik verwerkt had. Het loopt niet, ik ben er niet tevreden mee. En ik loop ergens op vast.

Daar heb ik het over tijdens het boodschappen doen. Ik vertel wat er niet lekker loopt en wat voor soort vragen ik erin wil verwerken.

Ook thuis ga ik ermee door. Het zit me echt dwars.

En dan, gewoon door het overleg, komt ineens het sprankje inspiratie. Het gesprek dat ik een paar weken terug had, over het leren van een nieuwe vaardigheid.

Tuurlijk kunnen we het gaan hebben over levens-veranderende inzichten, daar wil ik uiteindelijk ook naar toe. Maar dat begint simpelweg met het leren van een nieuwe vaardigheid. En je ervan bewust zijn dat die vaardigheid ontstaan is.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Wie redt mij van dit brandend schip?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het schrijven van mijn tentamens gaat goed, ondanks dat ik een beetje achter lig op mijn zelf verklaarde verslag. Er snel wat vaart achter zetten gaat ook even niet. Dit omdat, wanneer ik echt tijd heb, mijn dochter aanwezig is, die ieder moment dat ik goed in mijn werk zit een vraag komt stellen. Weg concentratie dus. 'Waar was ik ook alweer? Ik wilde het hebben over Sartre. Of was het toch al zo ver dat ik het verschil tussen Sartre en Frankl kon bespreken? Euhm... Hè, ik ben het kwijt.' Dat idee.

Maar in de middag ben ik dus met andere dingen bezig. Het schrijven van blogs bijvoorbeeld. Of panisch een paar haiku's verzinnen. Dat laatste komt natuurlijk alleen uit zichzelf. En oktober toont zich tot nu toe als abominabel slechte maand. Veel heb ik er nog niet weten te schrijven.

Waarschijnlijk komt het ook omdat de eerste tekenen van mijn herfst depressie weer voor de deur staan. Ik denk in cirkeltjes aan hen die ik mis en waarom ik ze niet meer zie. enerzijds wil ik ze bellen en mailen. Het uitschreeuwen dat ik ze mis en waarom. Dat ik hun stem wil horen, ze tegen mijn borst wil drukken, in een doosje wil stoppen en nooit meer los wil laten. Anderzijds kruip ik volledig in mijn schulp en bedenken de duistere gedachten die op de achtergrond van mijn gedachten leven het ene scenario na het andere waarom ik niet eens zou moeten bestaan.

Omdat ik ook wel snap dat dit geen helpende gedachten zijn, probeer ik mezelf af te leiden. Ik merk dat ik snel geneigd ben om de leegte op te vullen met het kopen van dingen. Dus dat probeer ik niet te doen. Ik heb wel dingen gekocht, maar zoveel mogelijk dingen die tot nut zijn, of hobby's ondersteunen die me afleiden. Maar ja, soms heb je ook gewoon dingen nodig.
Mijn kast vraagt om een aantal nieuwe bh's, dus ik ga op jacht. En dan kom ik iets tegen. Dit is het. Mijn droom. Lak, leer, touwtjes, bandjes, stalen ringen. Het is waarschijnlijk onschuldiger dan dat het nu klinkt (gewoon te koop bij één der standaard lingerie-ketens), maar het is wel in lijn met wat ik mooi vind

Als ik dat zie, weet ik dat de kat in mij nog steeds ergens is. Ze huist nog steeds ergens, sluimerend in de krochten van mijn zijn, ergens op de achtergrond, weggestopt in het stof. Dit zijn de momenten dat ik het weet. Want ik kijk naar die bh en droom. Ik zie het weer, kom weer in herinneringen terecht. Diep op de bodem van mijn lendenen hoor ik een zacht gegrom. een oer-verlangen om het te hebben, te dragen, te verleiden.

En twee seconden later zit ik half te grienen achter dat scherm. Het heeft nul zin om dat aan te schaffen, want ik heb geen reden om het aan te trekken. het wordt hier toch niet gewaardeerd en voor de praktische kant hoef je het ook niet te kopen.

Ik mis het zo erg. De nachten van passie en hartstocht. Ik wil nog steeds heel graag weten wat ik heb misdaan dat ik zo gestraft moet worden. Ik draag en verdraag. Maar ik wil zo graag de meerwaarde weten. Het waarom, de diepere betekenis. En vooral hoe ik het tij kan keren.

Ik wil weten wat ik kan doen om -als ik het al ooit in mijn hoofd haal om weer aan een relatie te beginnen- mijn wensen zo te kunnen uiten dat daar ook aan voldaan kan worden. En de grens zo te stellen dat wanneer er niet aan mij gedacht wordt, ik er bijtijds een eind aan kan maken. Ik voel mij een dorstige op open zee, bevroren in de woestijn.

Ik had me zo iets anders voorgesteld van het huwelijk. Wilde zo veel in mijn leven. Ik heb het idee dat ik al mijn wensen en dromen heb opgeofferd in het kader van de liefde. En ik sta nu met lege handen en heel veel gebroken dromen. Want wat ik al die tijd vergat -en dat kan ik niemand anders voor te verwijten dan mezelf- is dat blijven offeren niet automatisch betekent dat die ander dat ook doet. Ik geef veel, misschien wel te veel. En dat is mijn fout. Misschien moet ik daar wat aan doen.

Maar tot die tijd zit ik wel op het brandend schip dat mijn huwelijk heet. Te verlangen naar dingen die niet meer dan dat zijn, een verlangen. En langzaam te verworden tot iets en iemand die ik nooit wilde zijn er waar ik nog steeds geen behoefte aan heb. Ik wil mijn sensualiteit niet opofferen, maar de betreffende dame wordt wel langzaam gewurgd.




Geheel de Uwe


Mystic M