Lieve leukerds en leuke lieverds,
Ik wil graag in de goede geest zitten. De observator, de vriendelijke medestander.
Onderaan de streep ben ik mijn eigen ergste vijand. En dan met name omdat ik verstrikt raak in emoties. Die nemen de boel over en dicteren hoe het met me gaat, waar mijn aandacht naartoe gaat en wat ik wel en niet belangrijk vind.
Dat is meestal niet handig. Ik vind het prima om een emotioneel mens te zijn, maar niet om daaruit te handelen. Handelen vanuit de geest is ook niet je van het, maar er moet daar ergens een balans in te vinden zijn. Hoe kan ik immers een goede luisteraar zijn, wanneer ik me door de emoties in verhalen mee laat slepen? Hoe kan ik loslaten wat niet meer bij me past, als ik blijf hangen in een droom of een nostalgische herinneren. Dat is wat het was, een herinnering. En 'goed' of 'slecht' zijn plakkertjes die ik eraan mee kan geven, maar het is nog steeds verleden tijd. En niet meer dan een herinnering.
Therapie werkt waarschijnlijk. Ik ben veel aan het huilen, herinner me nare dingen. Vooral veel nare dingen die me zwaar en zwart doen denken over mezelf. Daar probeer ik helpende gedachten tegenover te zetten. Ik probeer het weg te schrijven, de zware papieren die ik volschrijf met bagger gaan letterlijk in de fik en geef ik mee aan de wind. Wat mij in het verleden heeft gedefinieerd, hoeft niet bepalend te zijn voor mijn heden of toekomst. Zij die in het verleden belangrijk voor mij waren, bewandelen ook hun eigen pad en kunnen dus van mij vervreemden.
Hoe moeilijk ik het ook vind om mensen los te laten (zeker wanneer ik hen innig liefheb, op welke wijze dan ook), kan ik niet loslaten. Ik kan er heel slecht tegen, dat de kring om mij heen maar uit weinig mensen bestaat.
En dan heb ik het er niet over dat er niet vele mensen zijn die mij het goede gunnen. Dat er niet velen zijn die de wens uitspreken dat het goed met me gaat, dat ik mijn opleiding voltooi en een mooie baan mag vinden. Daar zijn er velen van. Maar mensen iets moois wensen en meegaan in diepe dalen en altijd naast iemand staan zijn twee verschillende dingen. En die innige banden, daar heb ik er niet veel van.
Ik wilde altijd een goede familie. Een familie die elkaar liefheeft en steunt, oordeelloos. In de afgelopen jaren heb ik erkent en moeten accepteren dat ik die niet heb. Dat diegenen met wie ik een bloedband deel, niet meer zijn dan dat, bloed. En bloed heeft in deze helaas geen waarde. Alleen één nichtje heb ik een band mee, de rest interesseert het niet wat er met me gebeurt.
Dat hakt erin. Je familie zouden immers de mensen moeten zijn die je altijd steunen en vieren; toch? Hoe je het ook verprutst, je familie zou je moeten helpen. Wat je behaalt, je familie zal je groots vieren.
Nope, niet bij mij. Wanneer ik een probleem heb, wil ik mijn familie niet bellen. Nog meer problemen gegarandeerd, ze vertellen enkel wat ik nog meer verkeerd gedaan heb en hoe alles mijn schuld is. Heb ik iets geweldigs behaald? Een diploma op zak of een mooi gedicht geschreven? Mijn 'familie' zal met een rode pen de spelfouten onderstrepen en tot in lengte van dagen erop terugkomen. En dat diploma? Het maakt niet uit hoeveel negens en achten ik heb, zij gaan enkel hameren op die ene 6.5.
Dat is wat de mineur maakt bij mij. Ik wordt niet geaccepteerd zoals ik ben. Er is altijd iets dat ik aan mezelf veranderen moet, waarin ik me moet aanpassen. En te allen tijde dien ik iedereen voor te laten gaan.
Dat wil ik niet meer. Ik wil echt geen egoïstische bitch worden die bij alles vooraan staat. Maar het wordt wel hoog tijd dat ik niet meer met lege handen in een hoekje sta, mezelf af te vragen waarom ik niets mag krijgen en wat ik in vredesnaam gedaan heb. Ik wil me niet meer afvragen wat het is dat ìk gedaan heb, zodat ik gestraft moet worden. Ik ben echt geen engel. Ik ben niet het beste voorbeeld. Maar de straffen die ik heb gekregen, verdien ik echt niet meer. En ik vraag me af of ik ze ooit wel verdiend heb.
Maar daarvoor moet ik loslaten. En dus ook mijn emoties. Want mijn gevangenisbewaarder bestaat uit mijn emoties en mijn geest. Iemand een idee hoe je dat aan kunt pakken?
En bedankt aan jou, trouwe lezer. Dat je dit hele stuk hebt doorgeworsteld. Jij behoort in ieder geval tot diegenen die mij alle goeds gunnen. En dat waardeer ik. Geheel de Uwe, Mystic M
Ik wil graag in de goede geest zitten. De observator, de vriendelijke medestander.
Onderaan de streep ben ik mijn eigen ergste vijand. En dan met name omdat ik verstrikt raak in emoties. Die nemen de boel over en dicteren hoe het met me gaat, waar mijn aandacht naartoe gaat en wat ik wel en niet belangrijk vind.
Dat is meestal niet handig. Ik vind het prima om een emotioneel mens te zijn, maar niet om daaruit te handelen. Handelen vanuit de geest is ook niet je van het, maar er moet daar ergens een balans in te vinden zijn. Hoe kan ik immers een goede luisteraar zijn, wanneer ik me door de emoties in verhalen mee laat slepen? Hoe kan ik loslaten wat niet meer bij me past, als ik blijf hangen in een droom of een nostalgische herinneren. Dat is wat het was, een herinnering. En 'goed' of 'slecht' zijn plakkertjes die ik eraan mee kan geven, maar het is nog steeds verleden tijd. En niet meer dan een herinnering.
Therapie werkt waarschijnlijk. Ik ben veel aan het huilen, herinner me nare dingen. Vooral veel nare dingen die me zwaar en zwart doen denken over mezelf. Daar probeer ik helpende gedachten tegenover te zetten. Ik probeer het weg te schrijven, de zware papieren die ik volschrijf met bagger gaan letterlijk in de fik en geef ik mee aan de wind. Wat mij in het verleden heeft gedefinieerd, hoeft niet bepalend te zijn voor mijn heden of toekomst. Zij die in het verleden belangrijk voor mij waren, bewandelen ook hun eigen pad en kunnen dus van mij vervreemden.
Hoe moeilijk ik het ook vind om mensen los te laten (zeker wanneer ik hen innig liefheb, op welke wijze dan ook), kan ik niet loslaten. Ik kan er heel slecht tegen, dat de kring om mij heen maar uit weinig mensen bestaat.
En dan heb ik het er niet over dat er niet vele mensen zijn die mij het goede gunnen. Dat er niet velen zijn die de wens uitspreken dat het goed met me gaat, dat ik mijn opleiding voltooi en een mooie baan mag vinden. Daar zijn er velen van. Maar mensen iets moois wensen en meegaan in diepe dalen en altijd naast iemand staan zijn twee verschillende dingen. En die innige banden, daar heb ik er niet veel van.
Ik wilde altijd een goede familie. Een familie die elkaar liefheeft en steunt, oordeelloos. In de afgelopen jaren heb ik erkent en moeten accepteren dat ik die niet heb. Dat diegenen met wie ik een bloedband deel, niet meer zijn dan dat, bloed. En bloed heeft in deze helaas geen waarde. Alleen één nichtje heb ik een band mee, de rest interesseert het niet wat er met me gebeurt.
Dat hakt erin. Je familie zouden immers de mensen moeten zijn die je altijd steunen en vieren; toch? Hoe je het ook verprutst, je familie zou je moeten helpen. Wat je behaalt, je familie zal je groots vieren.
Nope, niet bij mij. Wanneer ik een probleem heb, wil ik mijn familie niet bellen. Nog meer problemen gegarandeerd, ze vertellen enkel wat ik nog meer verkeerd gedaan heb en hoe alles mijn schuld is. Heb ik iets geweldigs behaald? Een diploma op zak of een mooi gedicht geschreven? Mijn 'familie' zal met een rode pen de spelfouten onderstrepen en tot in lengte van dagen erop terugkomen. En dat diploma? Het maakt niet uit hoeveel negens en achten ik heb, zij gaan enkel hameren op die ene 6.5.
Dat is wat de mineur maakt bij mij. Ik wordt niet geaccepteerd zoals ik ben. Er is altijd iets dat ik aan mezelf veranderen moet, waarin ik me moet aanpassen. En te allen tijde dien ik iedereen voor te laten gaan.
Dat wil ik niet meer. Ik wil echt geen egoïstische bitch worden die bij alles vooraan staat. Maar het wordt wel hoog tijd dat ik niet meer met lege handen in een hoekje sta, mezelf af te vragen waarom ik niets mag krijgen en wat ik in vredesnaam gedaan heb. Ik wil me niet meer afvragen wat het is dat ìk gedaan heb, zodat ik gestraft moet worden. Ik ben echt geen engel. Ik ben niet het beste voorbeeld. Maar de straffen die ik heb gekregen, verdien ik echt niet meer. En ik vraag me af of ik ze ooit wel verdiend heb.
Maar daarvoor moet ik loslaten. En dus ook mijn emoties. Want mijn gevangenisbewaarder bestaat uit mijn emoties en mijn geest. Iemand een idee hoe je dat aan kunt pakken?
En bedankt aan jou, trouwe lezer. Dat je dit hele stuk hebt doorgeworsteld. Jij behoort in ieder geval tot diegenen die mij alle goeds gunnen. En dat waardeer ik. Geheel de Uwe, Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten