Lieve leukerds en leuke lieverds,
Ik zit er doorheen. Ik trek het even niet meer.
Menig brief de deur uit voor een stage, àls ze al reageren is het met de melding dat ze geen plaatsen hebben of dat deze al vergeven zijn. Het enige telefoontje met een positief bericht was twee weken geleden, niets meer van gehoord. Morgen of overmorgen moet ik zelf gaan bellen. Met knikkende knietjes, want ik heb de naam van de betreffende dame niet meer.
Ik word wanhopig. Die rot-stage krijg ik maar niet geregeld. En ik wil dit zo graag. Ik heb hier nu al vanaf februari 2022 kneppel hard voor gewerkt. Eerst om aangenomen te worden op de opleiding, vervolgens om alle jaren te doorlopen. En daarnaast ook nog eens mijn EMDR en nu schematherapie.
Volgens mij druipt mijn vermoeidheid me van het gezicht af. Àlles waar ik aan denk is de stage. De stress vliegt via mijn oren naar buiten, de laatste nacht dat ik fatsoenlijk heb geslapen kan ik me niet herinneren. En volgens mij ben ik op het moment ook niet het beste gezelschap, aangezien ik continu aan het huilen ben. Mijn hele leven valt uit elkaar, terwijl ik hard aan het werk ben en weer met allerlei brokstukken sta.
De therapie lijkt niet te werken. Allerlei brokstukken en oud zeer komt omhoog, maar een manier om er gezond mee om te gaan en me een beetje staande te houden in de wereld -vooral in tijden van problemen, wat bij mij geregeld is- is er nog niet. Ik weet precies waar het aan schort, maar op de één of andere manier krijg ik mezelf niet in andere patronen.
En ik ben het zat. Ik ben moe. Ik heb weet ik het hoe vaak aan mezelf gewerkt. Ik geef alles wat ik heb en misschien wel meer. Het werk dat ik wil doen is omdat ik er heilig van overtuigd ben dat ik op die manier weer een bijdrage kan brengen in de maatschappij en de wereld nog een beetje mooier kan maken ook. Want dat ik mijn stelregel: Laat de wereld beter achter dan hoe je haar gevonden hebt.
Maar het schijnt niet te mogen. De schoolcijfers zijn goed. Ik ben niet super geliefd maar heb het wel goed in de klas. Ik ben niet ieders favoriet, maar ik heb niet het idee dat er mensen zijn die een hekel aan mij hebben. Ik ben blij met de stof en de leraren. Het is lang niet altijd makkelijk en menigeen die mij geregeld spreekt hoort me huilen over wat er zwaar is. Maar met hun peptalk en tomeloze vertrouwen lukt het wel.
En dan loopt het nu stuk op een stage. Een ijzingwekkende nachtmerrie van herkenning. En monstruositeit van pijnlijke herbeleving. Het ging vroeger ook altijd zo met opleidingen, minus het feit dat ik nu beter in de klas lig. En beter leer om te luisteren. Ik ben er nog niet, maar het gaat al veel beter dan twee jaar geleden.
Ik twijfel of dit nou toch wel de bedoeling was. Iedere keer hoor ik om me heen dat het wel goed zal komen, dat er een plek voor mij is. Drie regenbogen binnen een half uur gezien, wat ik als positief beschouw (die regenbogen). Dat die stage wel komt. Maar alles eindigt in een doodlopende weg. Ik weet het niet meer. Vertrouwen om mijn intuïtie? Mijn intuïtie is al minstens een jaar stil. Alles wat ik dacht zeker te weten, is tegengesproken in de praktijk. Luisteren naar mijn onderbuik werkt tegenwoordig alleen wanneer het om anderen gaat. Waar ik zelf heen moet, dat vertelt het niet.
Ik ben moe... Zo moe... Ik vraag me serieus af of het wel zin heeft.
Geheel de uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten