Lieve leukerds en leuke lieverds,
Drie weken vakantie vanaf vandaag. Ik ben nu thuis en kan me even concentreren op de stage en het thuisfront, therapie.
Mijn batterij is leeg. Ik voel pijnen, pijnen in mijn hart. Dichten lukt niet, een zinnig verhaal tikken lukt niet, ik ben af.
Al twee weken ben ik eerder domweg aan het breien, dan dat er iets zinnigs uit mijn vingers komt. Alleen wanneer het verdriet mij te veel aanvliegt, lukt het om even een klein klusje te doen, zoals de wc schoonmaken of een was in of uit de machine. Maar de vloer in mijn huiskamer is al een week of drie een grote puinzooi. Zelfs mijn bezemdans doe ik niet. En dat is echt leuk. Dansend je huiskamer schoonmaken, op muziek die jij leuk vindt. Dat heeft een reinigende werking op meerdere manieren. Zowel je huis als je geest. Je gedachten en je humeur.
Ik hang. Ik sleep me overal naartoe. Zet naar de buitenwereld een vrolijk gezicht op, maar ben intussen van binnen aan het huilen.
Even niets is fijn. Misschien dat ik de aankomende week gewoon een dag lekker in mijn bed blijf liggen. Mij niet bellen, ik ben er niet.
Ik hoop dat ik binnenkort goed nieuws krijg. Iets om naar uit te kijken en een doorbraak wat mijn opleiding betreft. Dat heb ik even nodig, een lichtpunt. Een soort van reddingsboei.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten