Alles wat ik wil is liefde. En dan nog wel het meest van en naar mezelf

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Met heel mijn hart hoop ik binnenkort toch echt een stageplek te hebben.

Zondag of maandag ga ik twee brieven schrijven. Of eigenlijk... De tot nu toe gemaakte brief aanpassen op de twee bedrijven. Ik hoop dat ik op één van de twee terecht kan. Het zijn mijn voorkeuren.

Tot nu toe hebben mijn brieven weinig gebracht. Van geen enkele reactie tot 'we nemen op het moment geen stagaire's aan' reactie. Dat is niet echt motiverend.
Daarnaast gewoon van alles dat los komt uit mijn therapie en het lichtelijke liefdesverdriet... Ik heb een beetje veel op mijn mentale bordje. Ik trek het even niet. En de nare gedachtes (lees: op dinsdagochtend ontbijten met drie doosjes medicatie en een halve liter drank) beginnen weer te tollen.

Ik heb besloten om degene die ik liefheb (het verdriet) los te laten. Zo min mogelijk te reageren op wat hij me eventueel nog stuurt, vriendelijk maar kort. Hij vindt mij immers niet interessant. Dan mag mijn gevoel nog steeds zeggen dat we ooit iets met elkaar zullen gaan doen -al weet ik niet of het als zakenpartners, vrienden of als geliefden zal zijn- nu zit het er niet in. En nu zal ik dus los moeten laten.
En vervolgens komen er dus allemaal filmpjes voorbij die mij nieuwe liefde beloven, en beloven dat hij eigenlijk wel voor mij wil kiezen, maar dat er van alles in de weg staat.
Alsof de duvel ermee speelt en mij nog even extra zout in de wonden wil smeren, begin ik natuurlijk ook spontaan over hem te dromen. Hij heeft maar kleine rolletjes, zegt vaker niet iets dan wel en komt eerder even voorbij lopen om vervolgens in een hoekje te gaan zitten toekijken, maar hij is steeds aanwezig.

Ik wil het niet. Ik wil rust in mijn hoofd. Ik wil een plek van reinheid, sereen. Misschien als een soort non naar binnen gekeerd de wereld gadeslaan en ervaren, maar meer vanaf de zijlijn.
Er is zoveel pijn. Ik voel zoveel pijn en nog veel meer verdriet. Ik ben daar wel een beetje klaar mee.

Ik vraag me sterk af of ik het ooit leer. Of ik ooit rustiger en ingetogener word. Of er ooit een dag zal zijn dat ik met een tevreden blik naar mezelf kan kijken en vinden dat het goed is. Dat ik een ruim voldoende haal en dat meer niet nodig is.
Maar bovenal: Dat ik een leven leid waar ik blij mee ben. In een omgeving waar ik oud in kan worden en met mensen om mij heen bij wie ik mij geliefd weet. En dat dit allemaal komt uit liefde, in plaats vanuit behoefte.
Alles wat ik wil is liefde. En dan nog wel het meest van en naar mezelf.



Geheel de Uwe,

Mystic M