Ik moet vertrouwen.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

De spanningen lopen weer een beetje op.

Van de week had ik een verzoek voor stage de deur uitgedaan. Degene die ik het stuurde gaat er niet over, maar was zo lief mijn verzoek door te sturen. Daar kreeg ik ook heel snel een reactie van. Dat zij geen plekken hebben in mijn richting en dat ik daarvoor bij een ander bedrijf moet zijn.

Gisteren heb ik daar een verzoek naartoe gestuurd. en nu zit ik dus te bidden en te hopen dat ik daar een positief antwoord van krijg. Ik moet het in de handen van de Hogeren leggen. En dat gaat mij niet makkelijk af, control-freak die ik ben.

Ik heb wel weer wat ideeën om te proberen, maar het voelt zo oppervlakkig. Stuur een open sollicitatie hierheen, probeer het daar eens. Allemaal schoten in het duister, voor mijn gevoel.

Ik mek dat deze onzekerheid vreet en dat ik het niet los kan laten.

Dit was toch wat ik moest gaan doen?! Hier was ik toch voor in de wieg gelegd? Hiervoor heb ik toch zelf vanaf mijn zevende tot nu aan toe voor geworsteld met lijf, geest, psyché en ziel? Al dat dwalen dat ik heb gedaan, door kerken, culturen, idealen. Alle keren dat ik mezelf ben kwijtgeraakt, opnieuw heb opgebouwd en weer te gronde ben gegaan. Iedere keer dat mijn vuur weer bijna uitdooft, om weer op te laaien en door te gaan. Met de enige mantra: 'Opgeven is geen optie'.

Ik ben ondertussen al zo ver. Ik heb al zoveel bereikt en er zit al zoveel kennis in mijn systemen.

Ik moet vertrouwen. Vertrouwen in de Hogeren, vertrouwen in de Tijd.

Heb je nog wat schietgebedjes en kaarsjes over? Dan doe ik daar bij deze een beroep op.

Geheel de Uwe, Mystic M