Misschien dat het aan mij ligt hoor. Ik heb het voor elkaar weten te krijgen om al mijn relaties op een geniale manier op de klippen te laten lopen. Ik ben, op eentje na, altijd degene geweest die het uitmaakte. Maar ik kan je vertellen dat dit er niet makkelijker op maakte. Dat ik het uit maakte, hield niet automatisch in dat ik ook niet meer van de man in kwestie hield. Sterker nog. Ik heb het uitgemaakt en stond vaker op het punt van uitmaken, juist omdat ik van hem hield.
Ik ben blijkbaar te vurig. Ik verwacht aardig wat aandacht. En het lijkt erop dat de heren die door mijn leven lopen/liepen, niet in staat zijn die te geven. Ze kunnen niet omgaan met de stortvloed van emoties die ik over ze uitstort. Ze weten niet hoe ze mij sturen moeten. Noch hoe ze aan moeten geven waar hun grens ligt en dat ik die eventueel overschrijd.
En vind maar eens een balans tussen hun en mijn behoefte. Zij willen rust. Hangen op de bank met een computerspel. Of eerst een potje voetballen/hockeyen met vrienden en daarna een biertje doen in de kroeg.
Wanneer ik mijn emoties in de hand heb en alles op rolletjes loopt, is er niets aan de hand. Ga lekker je hobby uitvoeren, mijn lief.
Wil je dat ik je aan de zijlijn aan sta te moedigen? Of mag ik in een hoekje op de bank in mijn boek kruipen? Jij lekker heen en weer rennen achter de bal aan, ik lekker met mijn neus in een goed boek. Af en toe kijk ik wel even of alles goed gaat. En zal ik verliefd naar je zitten te kijken. Wanneer je (oefen) wedstrijd af is, zal ik aan de zijlijn klaar staan met je favoriete sportdrank. En ik wil ook wel een biertje doen.
Of heb je liever dat ik pas kom wanneer je in de kroeg staat? Of kruip je aan het eind van de avond bij mij tussen de lakens. Heb je liever een avond alleen met de jongens?
Ook goed. Als je maar niet lazarus thuis komt. En als je maar bij mij in bed kruipt, dan vind ik alles goed.
Kom bij mij. Laat je hand over mijn rug glijden. Maak me wakker met een lome kus. Laat mij sidderen en voelen dat jij de man bent, in de ritmiek van de nacht. Wees maar even dominant. Nu wel. Ik heb op je liggen wachten.
En daar wringt hem de schoen. Kom bij mij. Ik heb op je liggen wachten.
Ik vind het niet erg als hij zijn eigen dingen wil doen. Ik wil dat ook graag. Al sluit ik mezelf op dat soort momenten eerder op achter de computer in mijn media kamertje. Om te schrijven alsof mijn leven ervan afhangt, terwijl ik luister naar klassieke muziek. Of ik luister een luisterboek, terwijl ik zielsgelukkig een beanie brei of een omslagdoek haak. (Met een appeltaart die staat te garen in de oven.)
Ik ben een huismus geworden. Eentje die af en toe de deur nog wel uit wil, maar niet goed weet hoe. Ik wil graag naast mijn man staan. Zijn overhemden strijken, zijn broeken persen. Hem helpen met zijn studie voor zijn carrière, als dat moet. Laat me af en toe horen dat ik lief ben. Vertel me af en toe dat je niet weet hoe je zonder mij zou moeten. Durf tegen je vrienden te zeggen dat je trots bent op mij. Ik loop op vleugels en ben de gelukkigste vrouw in de wereld.
En emotioneel zo afhankelijk als een malloot. Afhankelijk van hen die ik liefheb. Van hen die ik in mijn hart gesloten heb. Ik kan ze niet los laten.
En zeker wanneer mijn emoties een deuk op hebben gelopen, eis ik aandacht. Dan wil ik mijn man naast me. Een aai over mijn bol. Een kriebel in mijn nek. Vertel mij dat ik lief ben. Houd mij vast en laat me luisteren naar je hartslag. Kus mijn tranen weg. Sleep mij naar het bed, als ik vraag om geheeld of gegeseld te worden. Laat mijn tot rust komen, in het ritme van raspende ademhaling, schokkende schouders en sidderende ledematen. Laat mij verdwijnen in een klein, veilig wereldje dat wij samen hebben gecreëerd, in de veiligheid van ons eigen huis.
Ik moet leren mijn emoties onder controle te krijgen. En ze op zo’n manier te verwoorden, dat niet iedereen in paniek wegrent, omdat ik ze beklem. Ik zou moeten leren emotioneel onafhankelijk te zijn. Want als ik luister naar wat men om mij heen zoal te vertellen heeft, is dat wat mannen willen. Ze willen een onafhankelijke vrouw.
Nu vertelt niemand erbij wat dat dan precies inhoud. Maar als ik dat hoor, dat woordje ‘onafhankelijk’ heb ik bij voorbaat al de neiging om in huilen uit te barsten. En om mezelf in de wilgen te hangen. Want ik ben dat niet. Ik heb een eigen wil. Ik wil gehoord en erkent worden. Maar onafhankelijk.. Ik ben een te grote speelbal van mijn emoties, vrees ik
En dat lijkt de reden te zijn dat vroeg of laat elke relatie stuk loopt. Geen man die al die emoties kan sturen. Niet temperen die hap. Nee, stuur het een beetje bij. En wees vervolgens trots op je vlammende vrouwtje. De mooiste vlam geeft ze aan jou. De prachtigste dans, danst ze voor jou. Voor jou en niemand anders.
Maar het schijnt een hele kunst te zijn om te sturen. Ik schijn op de één of andere manier niet te vatten te zijn. Niet stuurbaar. Te vurig, te heet.
Hoe leer ik die emoties in de hand te houden? Hoe leer ik wel mezelf te zijn. Met al mijn spetterende emoties; zonder dat ik hem beklem en het idee geef hem te claimen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten