Nieuwe start en goede voornemens. Ik wacht daar niet mee.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Mystic gaat gewoon door met haar transformatie.

Ergens midden en de corona-crisis had ik besloten dat het roer om moest. Op vele vlakken moesten er dingen anders. In mijn lijf, in mijn geest, uiterlijk en de manier waarop ik door de wereld ga. Ik verwijs naar alle logs van de afgelopen jaren om de weg te zien die ik daar tot nu toe voor gelopen heb.
Ik denk dat we met zijn allen kunnen stellen dat het een nogal hobbelige weg is. Veel vallen, nog meer opstaan. Terug naar de tekentafel, een aantal aanpassingen. Soms zelfs tijden waarin ik het (bijna) helemaal opgaf. En frustraties. Heel erg veel frustraties, met drama tot gevolg. En ik kan nog 100 keer zeggen dat ik geen drama wil (wat ook echt zo is), het lijkt domweg bij mijn leven te horen. Hoe ik ook mijn best doe om het leven een beetje normaal en gezapig te laten verlopen, in korte tijd staat er wel weer  drama op het programma omdat er iets of iemand is die voor reuring zorgt. Aangezien ik een best gevoelig mens ben en eigenlijk helemaal niet zo van conflict hou, zorgt dat nogal eens voor uitspattingen. En ik kan nog steeds niet goed mijn ideeën en gedachten zo onder woorden brengen dat men er ook iets mee kan.
Deels heb ik dat opgelost door mensen die niet constructief waren uit mijn leven te gooien. Ik kwam tot de conclusie dat ik niet gelukkig van ze werd, ze mij een hoop stress en negativiteit bezorgden en dat ze van geen enkele toegevoegde waarde waren. Jammer dan dat het hier om het grootste gedeelte van mijn familie gaat. Na bijna 30 jaar bedelen om acceptatie en begrip was ik er klaar mee. Tijd om een ander pad in te slaan en op zoek te gaan naar mijn 'Geestelijk Familie'.
Voor mij -en dit is dus een persoonlijke noot, een ander kan dit heel anders interpreteren en uitdragen- is een Geestelijk Familie een groep mensen die je bijstaan, als ware zij je familie. De band gaat dieper dan die met een (goede) vriend of vriendin. Wanneer iemand tot je familie behoort, kan ik niet direct zeggen. Op een moment weet je het gewoon. 'Jij bent niet zomaar een goede vriend of vriendin, jij bent een familielid. Wij horen bij elkaar. Tijd en ruimte zijn in conclaaf gegaan met de nornen en hebben besloten dat jij bij mij hoort.'
Oké, van een klein beetje drama houd ik toch wel. Ik zie ook wel dat het melodrama bij deze alinea de spuigaten uit gaat.
Het vinden van zo'n familie is niet makkelijk. Allereerst moet je ze maar herkennen. En allebei moet je de tijd hebben en het lef om die band op te bouwen, te zien voor wat het is en erkennen. Zie je het al voor je... Je ziet elkaar een keer of 5 en één van de twee zegt dat het als meer voelt dan een vriendschap. En dat je daar geen liefdesrelatie mee bedoelt. Dat kan gewoon heftig zijn voor mensen, of confronterend. Er zijn mensen die daar niet van gediend zijn, of de diepgang nog niet hebben om dat aan te kunnen.
Ik heb er nu een paar. Een paar mensen met wie die band er is, zo diep gaat en intens is. Ik ben dankbaar voor die mensen. Ik weet dat ik daar terecht kan. Dat zij alles voor mij zijn en kunnen en willen geven, wat ik in mijn familie zo ontbeer.
En die wetenschap is dit jaar diep bij me binnen gekomen. Waarschijnlijk ook omdat ik er een zus bij heb gekregen, die erg veel voor me is gaan betekenen in korte tijd.

Maar tussendoor moeten we ook weer eens gaan trekken. Ik ben weer aangekomen, een aantal oude slechte gewoontes steken weer hardnekkig de kop op en mijn leefstijl is op het moment niet echt gezond te worden. Tijd voor nieuwe actie! Zeker nu ik volgende week weer onder het mes ga. Ik zie dat toch wel als een wake-up call, dat ik in de afgelopen tijden toch nog niet goed bezig ben geweest. Ik zal veel moeten doen aan mijn vetten, eiwitten, koffie en met stip op nummer 1, gedeelde plaats: alcohol en beweging.
Na de vakantie van vorige week, waarin er weer veel gedronken is, ga ik maar weer een tijdje op 0%. En sinds vandaag sta ik ingeschreven in een sportschool. Elke dinsdag en donderdag wordt er gesport. Samen met een kennis van me, die ook om een motivatie verlegen zat. Dus vanaf nu gaan we elkaar een schop onder de kont geven en gaan we samen knallen.
Ik weeg nu 83.1 kilo. Ik hoop aan het einde van het jaar onder de 80 te zitten. Volgens mijn voedingsconsulent moet dat mogelijk zijn.
En in het nieuwe jaar zet ik dan weer nieuwe doelen. Ik hoop weer gezond, fit en slank te worden. Dan zit ik beter in mijn vel. En hopelijk heb ik dan ook wat minder last van mijn Persistent Depression Disorder.


Geheel de Uwe,

Mystic M

Zie het van de zonnige kant

Lieve leukerds en leuke lieverds,

We leven nog hoor. We hangen aan een draad, maar we zijn er nog.

Zeven november mag ik onder het mes. mijn tweede hartoperatie. Twee uur lang gaan ze littekens branden. En daarvoor moet ik bij kennis zijn, om dingen aan te geven, dus ik word plaatselijk verdoofd. Ja, de operatie maak ik volledig mee. Twee uur de tijd om over mijn eigen sterfelijkheid na te denken.

Zie het van de zonnige zijde. Als er iets misgaat, ik ben al in het ziekenhuis.

Geheel de Uwe,

Mystic

Verdraag ik de pijn?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Goden zij dank, de proefversie is af.

Knallende koppijn, een humeur om mij achter het behang te plakken en al bijna drie weken half wel en half niet ziek. Op de één of andere manier uit mijn lichaam altijd ongemak, wanneer mijn brein in de fik staat en ik ergens aan werk. Alsof mijn lijf me probeert te temperen in al mijn harde werk. Of ik anders te hard van stapel loop of zoiets.

Geen idee of dat daadwerkelijk zo is. Ik ervaar dat lichamelijke ongemak vooral als zodanig: Ongemak. Het is een limitatie die ik liever kwijt dan rijk ben. Ik wil gewoon zo snel mogelijk al mijn tentamens de deur uit hebben, daar een ruim voldoende voor halen en doorbeuken in het volgende stuk. Ik wil groeien, in mijn geest. De tijd van stilstand en me klein laten houden is voorbij. De tijd is daar om verder te gaan en boven mezelf uit te stijgen.

Niet om daarmee beter te kunnen zijn dan een andere. Ik wil simpelweg groeien om de beste versie van mezelf te worden. En uiteindelijk hoop ik een dijk van een begeleider te worden.

Want wat nu als het wel lukt? Wat nu als ik aan anderen kan laten zien hoe je dat donker dal uit klimt? Niet bang meer zijn wanneer ik in zo'n gat val. Nee, als ik het nu kan zien als een kans om anderen mee omhoog te nemen, dat dal uit. Om anderen tot voorbeeld te zijn van hoe je dat nu kunt doen, uit dat dal omhoog komen.

Frictie en ellende hoort bij de weg daar naartoe. Vallen, huilen, wanhopen, toch weer overeind komen en na wat gewankel verder gaan met de reis. Soms met moeite, soms tegen beter weten in. Andere keren op vleugels gedragen zo snel. Het lijkt net het echte leven.

Daar schijnt pijn bij te horen.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Vind je antwoord in de Boeken

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ken je dat, dat je met een vraag rondloopt?

Een vraag waar je heel graag antwoord op wilt, maar het antwoord kun je niet zomaar krijgen. Omdat het om een persoon gaat met wie je nu (even) geen contact (meer) hebt. Of omdat het een vraag is over iets dat nu gewoon nog ongewis is. 

Ooit kreeg ik een tip om toch een antwoord te krijgen. Je kunt -mocht je daar behoefte aan hebben- het 'Boek met alle antwoorden' van Carol Bolt kopen. Maar dan heb je enkel een antwoord wanneer je dat boek in de buurt hebt. En je dient je vraag zo te stellen dat je een 'ja' of 'nee' kunt antwoorden. Een vraag als 'Hoe gaat mijn toekomst verlopen?' kun je dus niet stellen. Daarnaast dien je dus ook weer apart een boek te bestellen. Dat kan simpeler! Je kunt het namelijk ook vragen aan de krant, je bijbel, aan elk willekeurig boek met redelijk wat tekst.

Hoe ga je te werk?

Simpel.. Concentreer je op de vraag, liefst met gesloten ogen, terwijl je het boek vasthoudt en je vinger (meestal de duim) langs de papieren laat gaan. Doe dit minimaal 15 seconden, terwijl jij je concentreert op de vraag. Je vinger zal vanzelf tussen twee pagina's blijven 'hangen', dus daar doe je het boek open. Vervolgens ga je lezen wat er staat. De kans dat in de tekst je antwoord te vinden is, is groot.

Zelf doe ik dat regelmatig met de Bijbel.

Zeg Mystic... Klopt dat wel? Een heiden met een Bijbel?

Lieverd, ik heb er meerdere. Met mijn opleiding en achtergrond zou het je eerder moeten verbazen dat ik nog geen Torah/Tenach/Talmoed, Koran en Bagavad Gita in huis heb. Heilige boeken vind ik nog steeds interessant. Je kunt er altijd wat van leren want ze bezitten levenslessen in overvloed. En antwoorden krijgen op de vragen die je stelt, als jij je maar hard genoeg concentreert.

Zo vroeg ik een tijdje geleden of een bepaald persoon in mijn leven moest blijven, of de goden een speciaal opgezet plan met ons hebben. Ik stelde een vraag aan mijn Goden en zocht het antwoord in de Bijbel. Blijkbaar stoort het mijn Goden niet waarmee ik orakel, want ik kreeg gewoon een antwoord.

"Aan de beek nu, aan haren oever, zal van deze en van gene zijde opgaan allerlei spijsgeboomte, welks blad niet zal afvallen, noch de vrucht daarvan vergaan; in zijne maanden zal het nieuwe vruchten voortbrengen, want zijne wateren vlieten uit het heiligdom; en zijne vrucht zal zijn tot spijs en zijn blad tot heeling." Ezechiël 48, vers 12.

Allereerst: Ja, het staat er echt zo hoogdravend. En er staat heeling, niet heling. Ik ben in het bezit van een pocket bijbel in de versie van de Staten Generaal. Dan krijg je sowieso oud, ouderwets en hoogdravend Nederlands. Daarnaast is het ook nog eens een oud boek waarvan ik vermoed dat het ergens in de jaren '40 van de vorige eeuw is uitgegeven. Er staan in ieder geval referenties in naar versen in een handschrift dat ik herken als de stijl waarin mijn grootouders hebben leren schrijven. Gezien zij uit de jaren '20 van de vorige eeuw komen, is dat mijn redenatie. En ja, ik kan er faliekant naast zitten. Maar het gaat om het feit dat het een boek is dat gedrukt werd in een tijd dat er in de boeken nog geschreven werd met dubbel E en dubbel O. Hoogdravend en liederlijk, voor de huidige tijd nauwelijks nog te volgen. En mijn poëtisch hart raakt helemaal van de kook, zo blij als dat het ervan wordt.

Maar even terug naar de inhoud. Ik was begonnen bij Ezechiël 48 vers één, waarin er een hele opsomming gegeven wordt van waar ze heen gaan, waar er allemaal niets te vinden is. Maar uiteindelijk komen ze dus terecht in een vruchtbaar gebied. Ik heb niet alle versen opgeschreven omdat ik dat te lang vond. En het gaat om het eindresultaat. Ik kan er dingen uit ophalen. Namelijk dat er een roerige tijd aankomt, met wat moeilijkheden en tegenslag. Maar het is wel de bedoeling dat diegene over wie ik de vraag stelde en ik samen een vruchtbare samenwerking aangaan. Mocht je het exact na willen gaan... Je zult vast wel ergens online de tekst op kunnen zoeken, mocht je geen (kanonieke) Bijbel in huis hebben.

Probeer het eens. Mocht je geen Bijbel in huis hebben en het daar wel eens mee willen proberen, dan loop je even naar de kringloopwinkel. Daar zal er vast wel eentje in de kast staan, die je voor niet al te veel geld kunt kopen. Want -in tegenstelling tot wat velen denken- zijn Bijbels in geld niet veel waard. Er zijn er immers velen van. Men gooit een heilig boek nu eenmaal niet weg, tenzij men in een opgezweepte hetze aan boekverbranding gaat doen. En we weten allemaal tot wat voor waanzin dat kan leiden.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Doorstroming vanuit de Ziel

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik heb lief, innig lief.

Zo tegenstrijdig als ik ben, heb ik liever dan menigeen en kan ik aan de andere kant als een ware furie de boel volledig af laten fikken.

De extremen zijn exorbitant. Ik ben regelmatig voor te vurig uitgemaakt. Ik word het nog steeds. Al kent men de zwarte kant -de kant die ik ooit Black Widow noemde- tegenwoordig niet meer.

Ik heb haar ver weg in een kooi gestopt, gekneveld en haar naar de bodem van mijn ziel verbannen. Wanneer ik haar laat zien, voorafgegaan aan een ijselijk koele en afstandelijke houding waardoor men mij een tijd voor ijskonijn uitmaakt, ben je ten dode opgeschreven.

Wanneer zij er is, trek ik het oude harnas weer aan. Vol in het plaatstaal, tot de tanden toe bewapend. Met slechts één doel voor ogen: Jou zo snel mogelijk kapot maken. Jij. Moet. Dood. Dat ik er zelf achteraan ga is niet erg. Als jij maar eerst gaat. Ik wil het licht in je ogen zien doven. Twee seconden later mag ik zelf ook de pijp aan Maarten geven. Maar jij gaat eerst.

Gelukkig werd ik echter niet van haar. Haar agressie voerde steeds vaker, dominanter en expressiever de boventoon. Ik had door dat ik er ook mensen mee van me wegjoeg. Simpelweg omdat ik te hard was en scherpe opmerkingen maakte.

Aan de andere kant de pure onschuld. De naïeve vrouw die onvoorwaardelijk liefheeft. Wanneer je haar aan de schandpaal nagelt, kijkt ze je enkel verbaasd aan. Ze begrijpt niet wat ze verkeerd heeft gedaan en staat daar enkel met dikke tranen in de ogen. Ze wil het zo graag begrijpen, ze wil je zo graag behagen, ze wil het zo graag goed doen. Zo graag wil ze horen dat jij haar ook liefhebt. Ze wil zo graag gekozen zijn. Innig en intens. Ze heeft je lief, met elke vezel van haar teer, onzeker lijf. Ze geeft je alles wat je vraagt en meer. Zeker omdat ze dat zelf nooit gekregen heeft, maar ook omdat ze denkt dat dit beter is.

De wereld heeft een ongelimiteerde bron van twee dingen: pijn en liefde.

Telkens als je denkt dat er niet meer nog meer bij kan, blijkt er een valse bodem in de kist te zitten. Dan blijkt dat er nog een verdieping is, waar er nog meer te vinden is. Dat het toch echt nog dieper kan.

Van pijn valt dat het meeste op. Simpelweg omdat men dat vrijelijk in het rond strooit. Het lijkt of de mens pijn heel graag deelt. Het is begrijpelijk dat men daar van af wil. Maar denk je het nu echt op te lossen door anderen ook pijn te doen? Of is dat enkel een teken van je wanhoop en verlangen?

In ieder geval is het voor iedereen glashelder dat er meer leed is in de wereld dan goed voor haar is. En dat we dat zouden moeten stelpen met en verdrinken in de liefde.

En waarom is er dan niet genoeg liefde? Want daar schijnt ook een onuitputtelijke bron van te zijn.

Simpel, omdat liefde ook pijn doet. Houden van is gevaarlijk. De pijn die eruit voort kan vloeien is immens. Je kunt letterlijk overlijden aan een gebroken hart. De meest afgrijselijke geestesziekten hebben onder andere liefdesverdriet als oorzaak. En liefhebben wordt - gek genoeg- vaak genoeg gezien als een teken van zwakte. Het hebben van emoties, het tonen van genegenheid. Je wordt er niet snel mee als held aangetekend.

Toch is er liefde genoeg. Meer dan er nodig is in deze zwarte wereld. Je hoeft het alleen maar vrijelijk te laten stromen. Zet de deuren open, zie jezelf als een doorgeefluik. Zet de deuren van je ziel, hart, geest, essentie en je zaligheid open en laat het stromen. Door elke cel, door iedere molecuul, elke zucht die je slaakt.

Weest niet bevreesd dat je overrompelt zult worden. Dat doet de liefde zelden. Zeker zij die verkiezen te geven, omarmd zij in een warme wolk van zachte zoetigheid. Ze weet immers dat haar bijproduct hartverscheurende pijn is. Want hoe jij ook liefhebt, hoe veel je ook geeft, er zijn mensen die je liefde enkel met pijn zullen beantwoorden. Die zien hoe jij ze met open armen tegemoetkomt, dus ze sabelen je ongegeneerd neer.

Pijn geeft uiteindelijk enkel verlossing. Je leert immers een les en gaat door. Vrij van de verkregen pijn en een ervaring rijker.

Liefde geven zal altijd pijn doen. Pijn omdat iemand je liefde niet wil beantwoorden. Pijn omdat je liefde niet beantwoord mag worden. Pijn omdat de liefde die jij geeft, nooit betaald kan worden met gelijke munt. Hoe hard de ander ook zijn best doet, jij hebt lief met een ongeëvenaarde diepte. Een diepte waar velen bang van worden. Waarvan men denkt dat men erdoor verstikt wordt.

Heb lief. Leer leven met de pijn die erbij hoort. Zet elke deur, elk raam, elk luik in alles wat je bent open. Laat stromen en geef. Geef tot je niet meer kunt. En geef dan nog een beetje meer.

Ik heb je zo lief.

Geheel de Uwe, Mystic M

Ik mag weer mediteren.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Woot woot! Bel de krant!

Mystic heeft de koe bij de hoorns gevat het afgelopen weekend. Mevrouw 'ik durf de confrontatie niet op te zoeken en kruip liever in een hoekje', is erop afgestapt. Niet alleen is ze de confrontatie aangegaan, ze heeft ook nog eens geluisterd naar en vertrouwd op haar gevoel. En dat had het helemaal goed.

In het vorige blog had ik het erover dat ik het mediteren zo miste. Dat sneed echt door mijn merg en ziel. Nou had ik met de betreffende persoon wel iets van contact gehad, maar het stelde niet veel voor en zoals ik in het vorig log ook al zei, hij triggerde me er alleen maar mee. Ik raakte er alleen maar door van slag.

Afgelopen zaterdag besloot ik dat het genoeg was. Ik had nog kaarsjes in mijn tas en besloot dat ik hem er eentje zou geven, als zoenoffer.

De ochtend wist hij mij magnifiek te omzeilen. Ik stond in de gang met cake -geen onderdeel van het offer, wel het startsein van het zoeken naar een opening-, maar meneer was aan het vasten, dus hij hoefde niet. En hij liep door. Ik meldde nog dat er volgende week ook cake zou zijn. Maar dan moest ik van hem dan maar weer vragen. Hij wist niet of hij dan al klaar zou zijn met zijn vasten-periode.

Prima, laat maar. Dan niet. Jouw verlies.

In de pauze is hij er nooit. Ik vermoed dat hij dan steeds even naar huis gaat, omdat hij in de buurt woont. Maar ik had tijdens de ochtend lessen al een gevoel. Dat ik hem in de kleine pauze in de middag wel zou tackelen. Er kwam een rust in de knoop in mijn maag, die daar al anderhalve week zat. Een zachte stem die zei te vertrouwen en het rustig aan te doen.

Dus dat onstuimig hart werd in de hoek gezet, ik luisterde naar het water en ontspande. Ik stopte een kaarsje tussen mijn kleren, waar ik af en toe overheen wreef en wat ik bemoedigende woordjes toefluisterde. Ik stopte het vol met energie, alle liefde die ik op dat moment kon missen.

De les in de middag verliep rustig. Veel stof die in korte tijd nog verwerkt moest worden. Dus wij kregen maar vijf minuten pauze, enkel om thee te halen. Maar dat ik in de gang weer richting de klas liep, kwam hij me vanaf de andere kant tegemoet. Ik gaf hem het kaarsje. Zei hem dat ik de meditatie miste en hem. Dat het me speet en dat het niet mijn bedoeling was geweest.

Zowaar.... Er kwam een coherent gesprek. Ik heb hem kunnen uitleggen dat ik begreep wat hij wilde, maar dat de manier waarop hij het schreef kneppelhard binnen kwam. En dat ik niet begreep waarom het zo moest. Dat ik daaruit ophaalde dat ik niet meer welkom was.

Welnu.. Er moest aardig wat gebeuren voordat je niet meer welkom bent. Maar het speet hem dat het zo hard binnen kwam. En het leek hem daadwerkelijk wat te doen dat ik er stil bij stond. (Ik stel me zo maar voor dat ik met reeën-ogen aan het kijken was, want zijn blik verzachtte, hij leek echt geschrokken te zijn en zijn pupillen verwijdden zich even.)

Hij nam de kaars in ieder geval aan, gaf aan even vergeten te zijn dat ik erg gevoelig was en dat ik gewoon welkom was. Hij zou het kaarsje branden zodra ik er weer was. Ik gaf aan de volgende dag er niet te zijn. Maar hij zei dat het niet uitmaakte. Hij zou branden zodra hij me weer zag.

En er gebeuren gelijk weer vreemde dingen.

Want zondagavond voelde ik weer een hand die er niet was. Ik gaf aan moe te zijn. Ik wilde rust, even niet dit. Maak me de volgende dag maar wakker tussen half zes en tien over half zes. Ik zal inloggen en erbij komen.

En ja, de volgende dag werd ik wakker, om 5.39. Ik kleedde me aan, deed mijn ritueeltje en logde in. Wel een beetje zenuwachtig, want ik wist niet wat ik tegen zou komen. Welnu. We waren met zijn twee.

Ik ging zitten, installeerde en deed mijn start ritueel. Ik las de tekst om op te mediteren.... Begin again. En hij pakte een extra kaarsje van zijn kleedje, dat daar naast hem lag, stak het aan en zette het bij het kaarsje dat er al was.

Was de tekst voor mij? Begin opnieuw.

Het stof dwarrelt nog. In mijn leven, in mijn brein. Ik mag inderdaad opnieuw beginnen. Niet alleen in de groep van meditatie, ook op school.

Ik had met mijzelf afgesproken dat dit een drama-vrij jaar zou zijn. Niet dus. Het eerste schoolblok was nog niet eens begonnen en het drama vliegt je alweer om de oren. Ik wil het zelf echt niet, dat drama. Maar drama schijnt mij een prachtig oefenobject te vinden.

Ik mag in ieder geval weer naar de mediteer-meneer. Wanneer het mij uitkomt, kan ik in ieder geval mijn brein weer bij elkaar lijmen, in een tijd van rust. Ga zitten, vind de rust en stilte in jezelf. Luister naar je adem, volg het ruisen van je hart. Open jezelf en laat het leven en de liefde stromen. Daar is er niet genoeg van in de wereld, maar wel genoeg te geven en te krijgen. Liefde.

Geheel de Uwe,

Mystic M