Ik zit er helemaal doorheen

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik zit er doorheen. Ik trek het even niet meer.

Menig brief de deur uit voor een stage, àls ze al reageren is het met de melding dat ze geen plaatsen hebben of dat deze al vergeven zijn. Het enige telefoontje met een positief bericht was twee weken geleden, niets meer van gehoord. Morgen of overmorgen moet ik zelf gaan bellen. Met knikkende knietjes, want ik heb de naam van de betreffende dame niet meer.

Ik word wanhopig. Die rot-stage krijg ik maar niet geregeld. En ik wil dit zo graag. Ik heb hier nu al vanaf februari 2022 kneppel hard voor gewerkt. Eerst om aangenomen te worden op de opleiding, vervolgens om alle jaren te doorlopen. En daarnaast ook nog eens mijn EMDR en nu schematherapie.

Volgens mij druipt mijn vermoeidheid me van het gezicht af. Àlles waar ik aan denk is de stage. De stress vliegt via mijn oren naar buiten, de laatste nacht dat ik fatsoenlijk heb geslapen kan ik me niet herinneren. En volgens mij ben ik op het moment ook niet het beste gezelschap, aangezien ik continu aan het huilen ben. Mijn hele leven valt uit elkaar, terwijl ik hard aan het werk ben en weer met allerlei brokstukken sta.

De therapie lijkt niet te werken. Allerlei brokstukken en oud zeer komt omhoog, maar een manier om er gezond mee om te gaan en me een beetje staande te houden in de wereld -vooral in tijden van problemen, wat bij mij geregeld is- is er nog niet. Ik weet precies waar het aan schort, maar op de één of andere manier krijg ik mezelf niet in andere patronen.

En ik ben het zat. Ik ben moe. Ik heb weet ik het hoe vaak aan mezelf gewerkt. Ik geef alles wat ik heb en misschien wel meer. Het werk dat ik wil doen is omdat ik er heilig van overtuigd ben dat ik op die manier weer een bijdrage kan brengen in de maatschappij en de wereld nog een beetje mooier kan maken ook. Want dat ik mijn stelregel: Laat de wereld beter achter dan hoe je haar gevonden hebt.

Maar het schijnt niet te mogen. De schoolcijfers zijn goed. Ik ben niet super geliefd maar heb het wel goed in de klas. Ik ben niet ieders favoriet, maar ik heb niet het idee dat er mensen zijn die een hekel aan mij hebben. Ik ben blij met de stof en de leraren. Het is lang niet altijd makkelijk en menigeen die mij geregeld spreekt hoort me huilen over wat er zwaar is. Maar met hun peptalk en tomeloze vertrouwen lukt het wel.

En dan loopt het nu stuk op een stage. Een ijzingwekkende nachtmerrie van herkenning. En monstruositeit van pijnlijke herbeleving. Het ging vroeger ook altijd zo met opleidingen, minus het feit dat ik nu beter in de klas lig. En beter leer om te luisteren. Ik ben er nog niet, maar het gaat al veel beter dan twee jaar geleden.

Ik twijfel of dit nou toch wel de bedoeling was. Iedere keer hoor ik om me heen dat het wel goed zal komen, dat er een plek voor mij is. Drie regenbogen binnen een half uur gezien, wat ik als positief beschouw (die regenbogen). Dat die stage wel komt. Maar alles eindigt in een doodlopende weg. Ik weet het niet meer. Vertrouwen om mijn intuïtie? Mijn intuïtie is al minstens een jaar stil. Alles wat ik dacht zeker te weten, is tegengesproken in de praktijk. Luisteren naar mijn onderbuik werkt tegenwoordig alleen wanneer het om anderen gaat. Waar ik zelf heen moet, dat vertelt het niet.

Ik ben moe... Zo moe... Ik vraag me serieus af of het wel zin heeft.

Geheel de uwe,

Mystic M

Ik moet vertrouwen.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

De spanningen lopen weer een beetje op.

Van de week had ik een verzoek voor stage de deur uitgedaan. Degene die ik het stuurde gaat er niet over, maar was zo lief mijn verzoek door te sturen. Daar kreeg ik ook heel snel een reactie van. Dat zij geen plekken hebben in mijn richting en dat ik daarvoor bij een ander bedrijf moet zijn.

Gisteren heb ik daar een verzoek naartoe gestuurd. en nu zit ik dus te bidden en te hopen dat ik daar een positief antwoord van krijg. Ik moet het in de handen van de Hogeren leggen. En dat gaat mij niet makkelijk af, control-freak die ik ben.

Ik heb wel weer wat ideeën om te proberen, maar het voelt zo oppervlakkig. Stuur een open sollicitatie hierheen, probeer het daar eens. Allemaal schoten in het duister, voor mijn gevoel.

Ik mek dat deze onzekerheid vreet en dat ik het niet los kan laten.

Dit was toch wat ik moest gaan doen?! Hier was ik toch voor in de wieg gelegd? Hiervoor heb ik toch zelf vanaf mijn zevende tot nu aan toe voor geworsteld met lijf, geest, psyché en ziel? Al dat dwalen dat ik heb gedaan, door kerken, culturen, idealen. Alle keren dat ik mezelf ben kwijtgeraakt, opnieuw heb opgebouwd en weer te gronde ben gegaan. Iedere keer dat mijn vuur weer bijna uitdooft, om weer op te laaien en door te gaan. Met de enige mantra: 'Opgeven is geen optie'.

Ik ben ondertussen al zo ver. Ik heb al zoveel bereikt en er zit al zoveel kennis in mijn systemen.

Ik moet vertrouwen. Vertrouwen in de Hogeren, vertrouwen in de Tijd.

Heb je nog wat schietgebedjes en kaarsjes over? Dan doe ik daar bij deze een beroep op.

Geheel de Uwe, Mystic M

Loslaten van emoties

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik wil graag in de goede geest zitten. De observator, de vriendelijke medestander.
Onderaan de streep ben ik mijn eigen ergste vijand. En dan met name omdat ik verstrikt raak in emoties. Die nemen de boel over en dicteren hoe het met me gaat, waar mijn aandacht naartoe gaat en wat ik wel en niet belangrijk vind.

Dat is meestal niet handig. Ik vind het prima om een emotioneel mens te zijn, maar niet om daaruit te handelen. Handelen vanuit de geest is ook niet je van het, maar er moet daar ergens een balans in te vinden zijn. Hoe kan ik immers een goede luisteraar zijn, wanneer ik me door de emoties in verhalen mee laat slepen? Hoe kan ik loslaten wat niet meer bij me past, als ik blijf hangen in een droom of een nostalgische herinneren. Dat is wat het was, een herinnering. En 'goed' of 'slecht' zijn plakkertjes die ik eraan mee kan geven, maar het is nog steeds verleden tijd. En niet meer dan een herinnering.

Therapie werkt waarschijnlijk. Ik ben veel aan het huilen, herinner me nare dingen. Vooral veel nare dingen die me zwaar en zwart doen denken over mezelf. Daar probeer ik helpende gedachten tegenover te zetten. Ik probeer het weg te schrijven, de zware papieren die ik volschrijf met bagger gaan letterlijk in de fik en geef ik mee aan de wind. Wat mij in het verleden heeft gedefinieerd, hoeft niet bepalend te zijn voor mijn heden of toekomst. Zij die in het verleden belangrijk voor mij waren, bewandelen ook hun eigen pad en kunnen dus van mij vervreemden.

Hoe moeilijk ik het ook vind om mensen los te laten (zeker wanneer ik hen innig liefheb, op welke wijze dan ook), kan ik niet loslaten. Ik kan er heel slecht tegen, dat de kring om mij heen maar uit weinig mensen bestaat.
En dan heb ik het er niet over dat er niet vele mensen zijn die mij het goede gunnen. Dat er niet velen zijn die de wens uitspreken dat het goed met me gaat, dat ik mijn opleiding voltooi en een mooie baan mag vinden. Daar zijn er velen van. Maar mensen iets moois wensen en meegaan in diepe dalen en altijd naast iemand staan zijn twee verschillende dingen. En die innige banden, daar heb ik er niet veel van.

Ik wilde altijd een goede familie. Een familie die elkaar liefheeft en steunt, oordeelloos. In de afgelopen jaren heb ik erkent en moeten accepteren dat ik die niet heb. Dat diegenen met wie ik een bloedband deel, niet meer zijn dan dat, bloed. En bloed heeft in deze helaas geen waarde. Alleen één nichtje heb ik een band mee, de rest interesseert het niet wat er met me gebeurt.
Dat hakt erin. Je familie zouden immers de mensen moeten zijn die je altijd steunen en vieren; toch? Hoe je het ook verprutst, je familie zou je moeten helpen. Wat je behaalt, je familie zal je groots vieren.
Nope, niet bij mij. Wanneer ik een probleem heb, wil ik mijn familie niet bellen. Nog meer problemen gegarandeerd, ze vertellen enkel wat ik nog meer verkeerd gedaan heb en hoe alles mijn schuld is. Heb ik iets geweldigs behaald? Een diploma op zak of een mooi gedicht geschreven? Mijn 'familie' zal met een rode pen de spelfouten onderstrepen en tot in lengte van dagen erop terugkomen. En dat diploma? Het maakt niet uit hoeveel negens en achten ik heb, zij gaan enkel hameren op die ene 6.5.
Dat is wat de mineur maakt bij mij. Ik wordt niet geaccepteerd zoals ik ben. Er is altijd iets dat ik aan mezelf veranderen moet, waarin ik me moet aanpassen. En te allen tijde dien ik iedereen voor te laten gaan.
Dat wil ik niet meer. Ik wil echt geen egoïstische bitch worden die bij alles vooraan staat. Maar het wordt wel hoog tijd dat ik niet meer met lege handen in een hoekje sta, mezelf af te vragen waarom ik niets mag krijgen en wat ik in vredesnaam gedaan heb. Ik wil me niet meer afvragen wat het is dat ìk gedaan heb, zodat ik gestraft moet worden. Ik ben echt geen engel. Ik ben niet het beste voorbeeld. Maar de straffen die ik heb gekregen, verdien ik echt niet meer. En ik vraag me af of ik ze ooit wel verdiend heb.

Maar daarvoor moet ik loslaten. En dus ook mijn emoties. Want mijn gevangenisbewaarder bestaat uit mijn emoties en mijn geest. Iemand een idee hoe je dat aan kunt pakken?

En bedankt aan jou, trouwe lezer. Dat je dit hele stuk hebt doorgeworsteld. Jij behoort in ieder geval tot diegenen die mij alle goeds gunnen. En dat waardeer ik. Geheel de Uwe, Mystic M

Geef mij een lichtpunt

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Drie weken vakantie vanaf vandaag. Ik ben nu thuis en kan me even concentreren op de stage en het thuisfront, therapie.

Mijn batterij is leeg. Ik voel pijnen, pijnen in mijn hart. Dichten lukt niet, een zinnig verhaal tikken lukt niet, ik ben af.

Al twee weken ben ik eerder domweg aan het breien, dan dat er iets zinnigs uit mijn vingers komt. Alleen wanneer het verdriet mij te veel aanvliegt, lukt het om even een klein klusje te doen, zoals de wc schoonmaken of een was in of uit de machine. Maar de vloer in mijn huiskamer is al een week of drie een grote puinzooi. Zelfs mijn bezemdans doe ik niet. En dat is echt leuk. Dansend je huiskamer schoonmaken, op muziek die jij leuk vindt. Dat heeft een reinigende werking op meerdere manieren. Zowel je huis als je geest. Je gedachten en je humeur.

Ik hang. Ik sleep me overal naartoe. Zet naar de buitenwereld een vrolijk gezicht op, maar ben intussen  van binnen aan het huilen.

Even niets is fijn. Misschien dat ik de aankomende week gewoon een dag lekker in mijn bed blijf liggen. Mij niet bellen, ik ben er niet.

Ik hoop dat ik binnenkort goed nieuws krijg. Iets om naar uit te kijken en een doorbraak wat mijn opleiding betreft. Dat heb ik even nodig, een lichtpunt. Een soort van reddingsboei.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Alles wat ik wil is liefde. En dan nog wel het meest van en naar mezelf

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Met heel mijn hart hoop ik binnenkort toch echt een stageplek te hebben.

Zondag of maandag ga ik twee brieven schrijven. Of eigenlijk... De tot nu toe gemaakte brief aanpassen op de twee bedrijven. Ik hoop dat ik op één van de twee terecht kan. Het zijn mijn voorkeuren.

Tot nu toe hebben mijn brieven weinig gebracht. Van geen enkele reactie tot 'we nemen op het moment geen stagaire's aan' reactie. Dat is niet echt motiverend.
Daarnaast gewoon van alles dat los komt uit mijn therapie en het lichtelijke liefdesverdriet... Ik heb een beetje veel op mijn mentale bordje. Ik trek het even niet. En de nare gedachtes (lees: op dinsdagochtend ontbijten met drie doosjes medicatie en een halve liter drank) beginnen weer te tollen.

Ik heb besloten om degene die ik liefheb (het verdriet) los te laten. Zo min mogelijk te reageren op wat hij me eventueel nog stuurt, vriendelijk maar kort. Hij vindt mij immers niet interessant. Dan mag mijn gevoel nog steeds zeggen dat we ooit iets met elkaar zullen gaan doen -al weet ik niet of het als zakenpartners, vrienden of als geliefden zal zijn- nu zit het er niet in. En nu zal ik dus los moeten laten.
En vervolgens komen er dus allemaal filmpjes voorbij die mij nieuwe liefde beloven, en beloven dat hij eigenlijk wel voor mij wil kiezen, maar dat er van alles in de weg staat.
Alsof de duvel ermee speelt en mij nog even extra zout in de wonden wil smeren, begin ik natuurlijk ook spontaan over hem te dromen. Hij heeft maar kleine rolletjes, zegt vaker niet iets dan wel en komt eerder even voorbij lopen om vervolgens in een hoekje te gaan zitten toekijken, maar hij is steeds aanwezig.

Ik wil het niet. Ik wil rust in mijn hoofd. Ik wil een plek van reinheid, sereen. Misschien als een soort non naar binnen gekeerd de wereld gadeslaan en ervaren, maar meer vanaf de zijlijn.
Er is zoveel pijn. Ik voel zoveel pijn en nog veel meer verdriet. Ik ben daar wel een beetje klaar mee.

Ik vraag me sterk af of ik het ooit leer. Of ik ooit rustiger en ingetogener word. Of er ooit een dag zal zijn dat ik met een tevreden blik naar mezelf kan kijken en vinden dat het goed is. Dat ik een ruim voldoende haal en dat meer niet nodig is.
Maar bovenal: Dat ik een leven leid waar ik blij mee ben. In een omgeving waar ik oud in kan worden en met mensen om mij heen bij wie ik mij geliefd weet. En dat dit allemaal komt uit liefde, in plaats vanuit behoefte.
Alles wat ik wil is liefde. En dan nog wel het meest van en naar mezelf.



Geheel de Uwe,

Mystic M