Hoe bedankt men schikgodinnen eigenlijk?

Echt, serieus.

Ik heb een hoop gekregen, de afgelopen weken. En de wereld ziet er weer voorzichtig rooskleurig uit.

Tuurlijk. Ik heb daar kneiterhard voor gewerkt. Het is niet komen aanwaaien. (Zoals niets in mijn leven. Maar dat is een ander verhaal.)

Desalniettemin gaat het de laatste tijd in een stroom versnelling. Ik lijk een hoorntje des overvloeds te hebben gekregen. Ik moet nog steeds voorzichtig zijn, maar ik kan wel leuke dingetjes kopen. Als ik maar niet te hoge eisen stel. Dat is alles wat ik wilde. Leuke dingetjes kunnen doen. En dan hoefde dat echt niet mega duur te zijn.

Ik wilde graag een baan, waardoor ik mijzelf kan onderhouden en niet meer afhankelijk zou zijn van de WaJong. En ik heb een functie gekregen met een rooskleurige toekomst. Ik moet nog voorzichtig zijn, maar mijn toekomst ziet er beter uit dan die van menigeen, als ik de berichtgevingen moet geloven.

En daarnaast gaat het ook voorzichtig beter met de huisjes. Al is die jubelstemming echt onderdrukt.

Ik ben ervan overtuigd, dat er voor mij gezorgd wordt. Dat er schikgodinnen zijn die mijn harde geploeter hebben gezien en mijn gebeden hebben gehoord. Mijn tranen hebben ze waarschijnlijk geraakt. Want het gaat allemaal kalmpjes aan de goede kant op. Mijn bootje vaart naar een mooie stroming, om daar verder te kabbelen in een zonnig stroompje.

En daar ben ik de schikgodinnen, engelen of hoe je het ook wenst te noemen zo dankbaar voor. Ik kan het wel uitschreeuwen (en dat doe ik op mijn manier ook) en op grote spandoeken plakken. Maar dat laatste doe ik dan weer niet.

Boek recensie 'De Droomvilla'

De Droomvilla

José van de Burgt

Voor kinderen van een jaar of 9.

Vincent heeft last van nachtmerries. Zo erg zelfs, dat hij er niet meer van kan slapen.

Hij is bang. Bang voor alle enge dingen die hij tegen komt in zijn dromen. De laatste gewone droom die hij heeft gehad, kan hij zich niet eens meer herinneren. En hij is niet de enige die zich daar druk over maakt.

Hij komt terecht bij een huis, op een zandpad. En hij moet wel naar dat huis. Het is het droompad, dat leidt naar het droomhuis. En om weer terug te komen in de gewone wereld, moet je eerst de stadia van de droomvilla doorlopen. Anders kun je niet naar huis.

Vincent maakt kennis met Mosse, Kwiebe, Husseklus en Valma. Deze vier eigenaardige figuren zijn degenen die zorgen voor zijn dromen. Het huis dat hij ziet, dat zo vervaarlijk in elkaar aan het zakken is, is zijn droomvilla. Het was eens een prachtig huis. Maar sinds hij alleen nog maar naar droomt, dreigt het in elkaar te zakken.

Dat mag niet gebeuren. Want als dat wel gebeurt, kan hij niet meer dromen. En hebben de vier geen huis meer om in te wonen, of dromen om te bouwen, te verzorgen en te liefkozen. Het is dus beter voor iedereen dat Vincent weer fijn leert dromen. En daar moet hij drie stadia voor door.

Gelukkig hoeft hij dat niet alleen te doen. De vier bewoners van zijn droomvilla zijn maar wat graag bereidt om hem te helpen. 

José van de Burgt is fantasierijk. Ze heeft een nieuw concept. Ze creëert nieuwe wezens en heeft een vrolijke vertelstijl. Ze laat zien wat angst is. Maar ook hoe je die kunt overwinnen. En dat iedereen bang is.

Ik ben aangenaam verrast, omwille van het feit dat ze met volledig nieuwe ideeën aankwam en niet gebruik heeft gemaakt van de gebaande paden. Ook niet om een concept te wijzigen.

Deze vrouw verdient lof. En een plekje in je boekenkast.

Het kan verkeren.

Heb je zomaar in ene last van een inspiratie deeltje. Een lichtpuntje dat verdwaasd door het heelal dwaalt. En uitgerekend MIJN hoofd als nestelplaats heeft uitgezocht.

Jaren kreeg ik van allerlei dingen de schuld. Ik werd 'beboet' voor wat anderen mij in de schoenen schoven.

Niet dat het altijd mijn schuld was. Sterker nog: Meestal werd ik beschuldigd van dingen die ik nooit in mijn leven zou doen. Te eervol, te eerlijk. Te bang voor wat er zou gebeuren wanneer ik dood ga. Ja. Ergens heeft die kerk de angst voor mijn onsterfelijke ziel erin weten te rammen. En terecht of onterecht, deze angst zal altijd blijven.

In ieder geval: Ik raakte eraan gewend de schuld te krijgen. En de reden dat ik steeds de schuld kreeg, was omdat ik verkeerd reageerde. Ik reageerde pertinent fel. Begon te schreeuwen dat het niet eerlijk was. Zij die mij kennen weten dat ik de waarheid sprak. Wanneer ik het gedaan heb, kom ik dat uit mezelf wel aan je vertellen. Maar ik ben niet goed in rustig blijven, wanneer ik vals beschuldigd word. (Of een ander, dat maakt niet uit.)

En omdat ik dan gilde, wilde men niet meer luisteren. En degene die met een strak gezicht vals beschuldigde, kreeg dan gelijk.

Dit is het verhaal van mijn leven, sinds de lagere school. En als zoiets maar vaak genoeg gebeurt, raak je eraan gewend. Zo er zelfs, dat het je onverschillig laat wanneer men je van steeds meer de schuld gaat geven. Je gaat daarvan uit en bent het gewend.

Wanneer iets niet goed gaat, ga je ervan uit dat je gestraft wordt. Een soort van Karma, dat besloten heeft.

En dat ik mijn baan en contract kwijt raakte, was ik bang weer eens wat verkeerd gedaan te hebben. En ik begon de meest rare dingen erbij te halen, waar ik om gestraft zou worden.

Ik werd helemaal niet gestraft, zie ik nu. Het was tijd voor wat anders. Alleen was er eventjes een tijdje niets. De schikgodinnen hadden even tijd nodig voor de reorganisatie. Blijkbaar loopt bij hen ook niet altijd alles gelijk van een leien dakje.

Nu zit ik bij Festival5D. Om dingen te leren, al is dat hoofdzakelijk aangaande mezelf. Maar dat vind ik eerlijk gezegd wel fijn. Even wat zelfreflectie. Kan geen kwaad. Zou iedereen zo af en toe eens moeten doen. In het kader van de persoonlijke groei.

Ik ben aan de slag als receptioniste. En als de schikgodinnen mij goede gezind zijn, kan dit uiteindelijk een baan voor langere tijd worden, met een hoger inkomen dan mijn vorige werkgever. (Bruto twee Euro per uur meer.) Daarnaast kan ik van die werkgever hulp krijgen. Aangaande de aanschaf van een aangepaste auto en hulp bij het halen van een rijbewijs. (Wat mij, door dat stomme handicap tussen de 25.000 en 30.000 zou kosten. Snap je nu waarom ik geen rijbewijs heb?) Dat laatste is geen wet van meden en perzen. En het staat nergens zwart op wit. Maar de mogelijkheid is er misschien. En als die er is, willen ze me ermee helpen.

Niet alles is mijn schuld. En dat voelt raar. Sterker nog.... Er is iets leuks gebeurd. En dat is door mijn toedoen. Rare gewaarwording. Maar wel heel erg bevrijdend.

Ik kan de oorsprong zijn van iets leuks. Ik, het meisje dat in de ogen van zo velen altijd alles fout deed. Of de schuld had van alles. Ik heb iets positiefs in gang gezet. En ik ben gewenst, op twee plekken wat werk betreft.

Ik ben nog bang. Bang dat ik te egocentrisch denk alles goed te doen en dat ik woensdag alsnog als niet geschikt naar huis wordt gestuurd. Maar ik heb goede hoop dat die angst weer eens dat enge groene monster in mijn hoofd is, dat mij altijd klein gehouden heeft. Dus we zwemmen rustig door en vertrouwen op de schikgodinnen die mij naar rustiger wateren en dus een kalmer leven sturen.

DANK!!!!

Goed. 

En na mijn zielige verhaal van net: Ik mag tekenen.

Ring ring, de telefoon.

Een uitzendbureau waar ik eerder heb gesolliciteerd voor een functie in een fabriek te Sloterdijk.

"Euhm ja, euhm. Maartje, ze zoeken een receptionist voor twee dagen in de week. In ieder geval een maand. Daarna kunnen ze niets garanderen. Maar ze vragen specifiek om jou."

"Ja, ik wil wel. Wordt druk, maar ik ga het proberen."

"Oke, dan ga ik het bedrijf bellen en dan hoor je me zo."

Tril tril tril. Ben ik wel wakker? Ja!.

Ring ring.

"Ja, met mij weer. Je mag je vrijdag om 10.00 daar melden. En kun je vanmiddag even komen tekenen? Anders ben je niet verzekerd wanneer je daar rond loopt."

Om 15.30 Mag ik een poot zetten.

Welke engel er ook met me bezig is........ Dank je wel. Dank, dank DANK!

Gisteren was mijn tweede dag.

Met iets meer lucht ging ik erheen. Weer wat nieuwe mensen ontmoet en op zoek gegaan naar matten (Moeilijker dan je denkt) en cateraars die eventueel op het festival willen staan. En ook dat is niet makkelijk. Je komt zat bedrijven tegen die catering doen. Maar dat is in een zaaltje. En wij zoeken personen die met een leuk karretje of iets op ons festival willen komen staan. En dan delen ze niet uit, ze krijgen een plekje en daar moeten ze dan zelf de omzet uit halen.

We zijn immers een non profit organisatie, dus geld hebben we niet. Of waren we nu een stichting? Ach, het komt er in ieder geval op neer dat we afhankelijk zijn van sponsoren en giften en dat geld iets is dat we dus nauwelijks hebben.

Er is iets meer rust bij mij, omdat ik nu begrijp waar mijn stress vandaan komt.

Ik ben mijn contract kwijt. In de afgelopen jaren is het er niet makkelijker op geworden, om de werkmarkt. Vaste contracten krijg je niet meer. En ik, Manke Mien, had een vast contract. Ik, met die paar lullige diplomaatjes waar je niets aan hebt, heb een vast contract en een baan. Ik ben zelfstandig.

En toen viel de baan weg en moest ik een andere functie vinden. De begeleiding en hulp die ik erbij kreeg liet veel te wensen over.

Wanneer je een vast contract hebt bij een uitzendbureau, zijn ze verplicht je te betalen. Ook als er geen werk is. Dat heet uitloop. Heb je vijf tot tien jaar (zoals ik) voor ze gewerkt, dan heb je recht op drie maanden uitloop, voordat je contract alsnog ontbonden wordt. In die drie maanden moeten ze voor je gaan zoeken.

Je krijgt een begeleider. Prachtig. Lief mens had ik. Maar ze was van die drie maanden drie weken ziek en drie op vakantie. En er werd in de tussentijd niets door anderen gedaan. Dus de helft van mijn uitlooptijd is weg. En nee, daar kon ik niets tegen doen.

Van het weekend drong het tot mij door wat er mis was, toen ik weer eens in tranen uitbarstte in de armen van mijn lief. Ik ben mijn onafhankelijkheid kwijt. DAT is het!

Al die jaren had ik al het stempel gehandicapt. En al die jaren heb ik geknokt om het zelf te doen. Ik wilde niet op de centen leven van de staat. Afhankelijk zijn van een staat die enkel de zakken van topmanagers vult en alle zwakkeren daarvoor lachend naar de slachtbank brengt. Onder het mom van 'eigen beslissingen maken' (Rechts) of 'zelfstandigheid' en 'zoet na zuur, iedereen moet inleveren' (Links en dan het Chronisch Demonisch Appel voorop. Een goed Christen MAG van zijn/haar overtuiging niet stemmen op het Christus Deed Anders. Ik beroep mij in dezen op de regel die dicteert dat je voor je naasten dient te zorgen.) en er dus met mij gespeeld wordt. En wanneer je van de staat afhankelijk bent, wordt je in een hok gedrukt. Je wordt volkomen afhankelijk gemaakt. Want wanneer je een idee hebt, wordt je daar financieel en mentaal voor afgestraft. Je wordt op een minimum gezet om van te leven. Ze denken dat je je hersens hebt ingediend en er gedicteerd kan worden wat je MOET doen.

Ik ben mijn contract kwijt. Ik ben afhankelijk geworden. Ik heb niet mijn trots in moeten slikken, wat ik eerst dacht. Ik ben mijn eigenwaarde en mijn zelfstandigheid verloren. Het voelt alsof ik het gevecht om mijn eigen plekje te hebben, verloren ben. En dat doet pijn.

ALLES wat ik wilde, in mijn hele leven:

1: Een eigen huisje met huiskamer, slaapkamer en bibliotheekje.

2: Een leuke, inspirerende baan waarmee ik genoeg verdien om een beetje leuk te kunnen leven en eens per jaar twee weken op vakantie te kunnen. Dan weer eens naar Frankrijk, dan weer eens naar Duitsland. Europa verkennen. En af en toe (twee keer per jaar?) een weekendje weg kan. Naar Brussel of zo. Of Praag. Naar het concertgebouw waar Mozart zelve optrad. En Boedapest klinkt zo mooi. Ik stel me voor dat je daar de mooiste concerten kunt beluisteren.

3: Een eigen poekie. Een mauwbeest, dat bij me hoort. En een partner.

Is dat nu echt zo veel gevraagd? Ik hoef geen drie sterren vakantie van een maand in Thailand of op Curaçao. Ik wens geen giga huis ergens in Wassenaar. Alleen een huisje met een beetje ruimte, op een rustige plek met wat uitvalswegen. Ik wil geen ras-kat, een asiel-poek doet het ook. Als hij maar leuk en lief is. En dan mag hij zelfs een stukje missen. (Oor, poot, oog, staart.) Past alleen maar beter bij deze scheve dame.

Ik dank de Goden voor mijn lief. Zonder hem was ik denk ik een nog ongelukkiger en kleiner hoopje ellende dan nu. Hij laat me zien dat er nog mooie dingen zijn en aait de spoken uit mijn hoofd.

Zware week, dat weet ik wel. Zaterdag is het de bedoeling dat we weer gaan gamen. Maar ik denk niet dat ik het trek. Heen en weer naar Heerenveen, DM uithangen en twee mensen erbij die, net als ik, niet de makkelijkste zijn is vrees ik te veel.

Trouwens. Is dit stuk net zo vaag als ik denk dat het is en me voel?

Eerste echte werkdag zit erop, gelukkig.

Eerste dag zit erop. En ik heb een overload.

Eerste wat veel werd, was de informatie over de aanvraag die 23 maart al ingediend dient te zijn. Namelijk de aanvraag voor het evenement zelf. We hebben een algemeen e-mail systeem, vanuit gmail. Maar alles komt daar als een vergaarbak binnen. Ik zag dat en de tranen stonden al in mijn ogen. Het is te chaotisch voor mij. Daar kom ik niet uit.

Gelukkig mochten we mappen voor personen maken. Dus wat Eva en ik nu moeten doen, kunnen we in onze map zetten en vervolgens de algemene mail verder laten voor wat het is. Geleerd hoe je dus binnen gmail met labels werkt. Ik kan wel zeggen dat dit totaal anders werkt dan hotmail of outlook. Maar ik begin er al aan te wennen.

Vervolgens moesten we een algemene mail gaan schrijven, waarin we offertes aan gaan vragen en om informatie. Ieder mocht een eigen voorbeeld gaan tikken. Ik heb heel eventjes een brainfreeze en ben gestrest, maar uiteindelijk komt er dan toch iets uit.

Vervolgens zie ik Eva nog wel heftig tikken. (Met Eva moet ik samen werken.)

Ik begin dus gelijk te twijfelen aan mezelf. Als ik al klaar ben, waarom zie ik haar dan al die tijd heftig tikken? Doe ik iets fout? Ik stel mezelf gelijk in twijfel, omdat zij ook een opleiding doet omtrent evenementen. Daarnaast heeft ze al eerder dingen gedaan met het festival. Het lijkt dus alsof zij alles al weet en ik voel me daar kleiner en kleiner bij worden.

We horen morgen meer. Ik heb haar mailtje kunnen vergelijken met het mijne. Ik lijk wat zakelijker te zijn. Maar ik denk dat de hare beter is.

Zo zie je maar weer wat voor knauw mijn zelfvertrouwen heeft gekregen, nadat ik te horen gekregen heb dat ik niet goed ben in e-mailen. De manier waarop dat gedaan is heeft blijkbaar een zodanige impact gehad, dat ik er vandaag volledig door van de kaart ben geraakt, omdat ik een e-mail op moest gaan stellen. Misschien toch wel goed dat ik langzaam weer even tot mezelf aan het komen ben en aan het kijken ben wat ik kan. Want daar twijfel ik nu aan alle kanten over.

Vervolgens moesten we de basis gaan leggen aangaande een klein evenement dat we moeten regelen, in theorie. Het evenement is in mei of juni. Dus ik heb ervoor gekozen iets te organiseren betreffende de verjaardag van mijn grootvader. Die is in juni jarig.

Goed, ik kijk bij de brasserie waar wee al sinds jaar en dag heen gaan. Die organiseren hightea. Mooi, geregeld. Even het aantal mensen bij elkaar optellen. Bedenken hoeveel kleintjes en hoeveel ouderen en verder bedacht dat er eentje allergisch is voor gluten en dat we twee vegetariërs hebben. (Waarvan er eentje wel vis eet.)

Het evenement is een werkstukje dat we op werk moeten maken en dat wordt over een week of vier ingeleverd. Maar met wat ik bedacht heb, kan ik het morgen klaar hebben.

Totdat ik erop gewezen wordt, dat ik de catering wel uit handen geef. Is het niet de bedoeling dat ik dit zelf doe? Ik na vragen. Nee hoor, het is prima. Maar nu moet ik wel om bevestigingen gaan vragen van de gasten en een algemeen cadeau gaan regelen.

O ships. Wat koop je voor een man van in de 90? Ik zat te denken aan een uitje. Maar dat loopt weer zo in de papieren. En ik wilde regelen dat de volwassenen mee gaan doen in de betaling van de cadeautjes. (Kunnen we gelijk die terugkoppeling van bevestiging in zetten)

Weer raakte ik volkomen in de stress. Simpelweg omdat ik niet weet, wat ik als cadeau verzinnen moet. Tweede breinbevriezing. En dit keer kwam ik er niet uit. Ik liep in kringetjes rond. Dacht, peinsde. En voelde me kleiner en kleiner worden. Ik mocht naar huis. Want het lukte niet meer en ik zat apathisch voor me uit te staren.

Ik gooi het op de stress van alle nieuwigheid. Ik vind het doodeng. Alsof ik voor een tribunaal sta. En als ik het nu niet goed doe, dan heb ik mijn laatste kans verspeeld.

Dus ik denk dat deze week voor mij in het kader van onthaasten en ontstressen staat. (God helpe me de brug over. Ik wil zo graag. En ik verkramp volledig, omdat ik los wil laten.)

Waarschijnlijk is het de stress en slaapgebrek.

Ik heb weer zo'n naar gevoel. Dat mijn lief me weer eens zal gaan verlaten en weet ik het wat.

Ik stuur het zelf al allemaal naar het rijk der fabelen. En dat gebeurt niet vaak. Maar ik heb genoeg punten om aan te nemen dat mijn buik die rare gevoelens weer eens verzint. Ten eerste omdat het nu hartstikke goed gaat tussen ons twee en ten tweede omdat er helemaal geen aanleiding voor is om die aanname bevestigd te zien.

Zal het zijn omdat mijn werk veranderd en ik misschien zelfs kan gaan verhuizen? En als ik verhuis, woon ik weer iets verder bij hem vandaan, in plaats van dichterbij. En voor die emotionele buik van mij is dat dan gelijk reden om allerlei rare dingen aan te gaan nemen, al is dat helemaal niet waar. 

Daarnaast komt de faalangst kijken. Heb ik wel de juiste papieren? Is dit het papier dat ze willen hebben. heb ik de juiste gegevens ingevuld en verdien ik (zeker in mijn huidige en veranderende situatie) niet te weinig voor dit huis? Of omdat ik zo gewend ben geraakt aan narigheid en stress, dat ontspannen haast niet meer lukt? dat mijn lichaam dan maar fantoom-stress gaat creëren, om niet aan een andere situatie te hoeven wennen? Het zou haast iets zijn om te onderzoeken of dat mogelijk is.

Er zit weer een heerlijke knoop van angst in mijn buik. En aan de andere kant vind ik het hartstikke spannend en leuk. Ik kijk ernaar uit en wil best graag naar een ander huisje. Dat dit huisje te bezichtigen is, is al een wonder. Zo lang sta ik nog niet ingeschreven als woningzoekende. En er zijn vele mensen die een woning zoeken. Ik vond het apart en vreemd dat ik een uitnodiging kreeg. Want eerlijk gezegd verwachtte ik de eerst komende twee jaar nog niet echt heel veel succes te hebben. Maar waarschijnlijk willen er niet veel mensen wonen in Heerhugowaard. (Nu gebeurt daar ook niets. Echt, na Alkmaar houdt de wereld in Noord Holland op en is het een saaie bende. Dus dat alle jongeren naar andere delen van de provincie trekken is logisch.) Maar ik denk dat de rust die er komt wanneer ik een echt huisje heb een welkome toevoeging zou zijn aan de rust en het herstel van deze dame, zowel in lichamelijke als geestelijke vorm.

Maar ik hoop ergens, als ik heel eerlijk ben, straks de stem van lief te horen. En dat hij me weer eens verzekerd dat die buik moet ophouden met zeuren. Om me vervolgens naar boven te slepen. Verdere details lijken mij overbodig.