Eerste dag zit erop. En ik heb een overload.
Eerste wat veel werd, was de informatie over de aanvraag die
23 maart al ingediend dient te zijn. Namelijk de aanvraag voor het evenement
zelf. We hebben een algemeen e-mail systeem, vanuit gmail. Maar alles komt daar
als een vergaarbak binnen. Ik zag dat en de tranen stonden al in mijn ogen. Het
is te chaotisch voor mij. Daar kom ik niet uit.
Gelukkig mochten we mappen voor personen maken. Dus wat Eva
en ik nu moeten doen, kunnen we in onze map zetten en vervolgens de algemene
mail verder laten voor wat het is. Geleerd hoe je dus binnen gmail met labels
werkt. Ik kan wel zeggen dat dit totaal anders werkt dan hotmail of outlook.
Maar ik begin er al aan te wennen.
Vervolgens moesten we een algemene mail gaan schrijven,
waarin we offertes aan gaan vragen en om informatie. Ieder mocht een eigen
voorbeeld gaan tikken. Ik heb heel eventjes een brainfreeze en ben gestrest,
maar uiteindelijk komt er dan toch iets uit.
Vervolgens zie ik Eva nog wel heftig tikken. (Met Eva moet
ik samen werken.)
Ik begin dus gelijk te twijfelen aan mezelf. Als ik al klaar
ben, waarom zie ik haar dan al die tijd heftig tikken? Doe ik iets fout? Ik
stel mezelf gelijk in twijfel, omdat zij ook een opleiding doet omtrent
evenementen. Daarnaast heeft ze al eerder dingen gedaan met het festival. Het
lijkt dus alsof zij alles al weet en ik voel me daar kleiner en kleiner bij
worden.
We horen morgen meer. Ik heb haar mailtje kunnen vergelijken
met het mijne. Ik lijk wat zakelijker te zijn. Maar ik denk dat de hare beter
is.
Zo zie je maar weer wat voor knauw mijn zelfvertrouwen heeft
gekregen, nadat ik te horen gekregen heb dat ik niet goed ben in e-mailen. De
manier waarop dat gedaan is heeft blijkbaar een zodanige impact gehad, dat ik
er vandaag volledig door van de kaart ben geraakt, omdat ik een e-mail op moest
gaan stellen. Misschien toch wel goed dat ik langzaam weer even tot mezelf aan
het komen ben en aan het kijken ben wat ik kan. Want daar twijfel ik nu aan
alle kanten over.
Vervolgens moesten we de basis gaan leggen aangaande een
klein evenement dat we moeten regelen, in theorie. Het evenement is in mei of
juni. Dus ik heb ervoor gekozen iets te organiseren betreffende de verjaardag
van mijn grootvader. Die is in juni jarig.
Goed, ik kijk bij de brasserie waar wee al sinds jaar en dag
heen gaan. Die organiseren hightea. Mooi, geregeld. Even het aantal mensen bij
elkaar optellen. Bedenken hoeveel kleintjes en hoeveel ouderen en verder
bedacht dat er eentje allergisch is voor gluten en dat we twee vegetariërs
hebben. (Waarvan er eentje wel vis eet.)
Het evenement is een werkstukje dat we op werk moeten maken
en dat wordt over een week of vier ingeleverd. Maar met wat ik bedacht heb, kan
ik het morgen klaar hebben.
Totdat ik erop gewezen wordt, dat ik de catering wel uit
handen geef. Is het niet de bedoeling dat ik dit zelf doe? Ik na vragen. Nee
hoor, het is prima. Maar nu moet ik wel om bevestigingen gaan vragen van de
gasten en een algemeen cadeau gaan regelen.
O ships. Wat koop je voor een man van in de 90? Ik zat te
denken aan een uitje. Maar dat loopt weer zo in de papieren. En ik wilde
regelen dat de volwassenen mee gaan doen in de betaling van de cadeautjes.
(Kunnen we gelijk die terugkoppeling van bevestiging in zetten)
Weer raakte ik volkomen in de stress. Simpelweg omdat ik
niet weet, wat ik als cadeau verzinnen moet. Tweede breinbevriezing. En dit
keer kwam ik er niet uit. Ik liep in kringetjes rond. Dacht, peinsde. En voelde
me kleiner en kleiner worden. Ik mocht naar huis. Want het lukte niet meer en
ik zat apathisch voor me uit te staren.
Ik gooi het op de stress van alle nieuwigheid. Ik vind het
doodeng. Alsof ik voor een tribunaal sta. En als ik het nu niet goed doe, dan
heb ik mijn laatste kans verspeeld.
Dus ik denk dat deze week voor mij in het kader van
onthaasten en ontstressen staat. (God helpe me de brug over. Ik wil zo graag.
En ik verkramp volledig, omdat ik los wil laten.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten