Het kan verkeren.

Heb je zomaar in ene last van een inspiratie deeltje. Een lichtpuntje dat verdwaasd door het heelal dwaalt. En uitgerekend MIJN hoofd als nestelplaats heeft uitgezocht.

Jaren kreeg ik van allerlei dingen de schuld. Ik werd 'beboet' voor wat anderen mij in de schoenen schoven.

Niet dat het altijd mijn schuld was. Sterker nog: Meestal werd ik beschuldigd van dingen die ik nooit in mijn leven zou doen. Te eervol, te eerlijk. Te bang voor wat er zou gebeuren wanneer ik dood ga. Ja. Ergens heeft die kerk de angst voor mijn onsterfelijke ziel erin weten te rammen. En terecht of onterecht, deze angst zal altijd blijven.

In ieder geval: Ik raakte eraan gewend de schuld te krijgen. En de reden dat ik steeds de schuld kreeg, was omdat ik verkeerd reageerde. Ik reageerde pertinent fel. Begon te schreeuwen dat het niet eerlijk was. Zij die mij kennen weten dat ik de waarheid sprak. Wanneer ik het gedaan heb, kom ik dat uit mezelf wel aan je vertellen. Maar ik ben niet goed in rustig blijven, wanneer ik vals beschuldigd word. (Of een ander, dat maakt niet uit.)

En omdat ik dan gilde, wilde men niet meer luisteren. En degene die met een strak gezicht vals beschuldigde, kreeg dan gelijk.

Dit is het verhaal van mijn leven, sinds de lagere school. En als zoiets maar vaak genoeg gebeurt, raak je eraan gewend. Zo er zelfs, dat het je onverschillig laat wanneer men je van steeds meer de schuld gaat geven. Je gaat daarvan uit en bent het gewend.

Wanneer iets niet goed gaat, ga je ervan uit dat je gestraft wordt. Een soort van Karma, dat besloten heeft.

En dat ik mijn baan en contract kwijt raakte, was ik bang weer eens wat verkeerd gedaan te hebben. En ik begon de meest rare dingen erbij te halen, waar ik om gestraft zou worden.

Ik werd helemaal niet gestraft, zie ik nu. Het was tijd voor wat anders. Alleen was er eventjes een tijdje niets. De schikgodinnen hadden even tijd nodig voor de reorganisatie. Blijkbaar loopt bij hen ook niet altijd alles gelijk van een leien dakje.

Nu zit ik bij Festival5D. Om dingen te leren, al is dat hoofdzakelijk aangaande mezelf. Maar dat vind ik eerlijk gezegd wel fijn. Even wat zelfreflectie. Kan geen kwaad. Zou iedereen zo af en toe eens moeten doen. In het kader van de persoonlijke groei.

Ik ben aan de slag als receptioniste. En als de schikgodinnen mij goede gezind zijn, kan dit uiteindelijk een baan voor langere tijd worden, met een hoger inkomen dan mijn vorige werkgever. (Bruto twee Euro per uur meer.) Daarnaast kan ik van die werkgever hulp krijgen. Aangaande de aanschaf van een aangepaste auto en hulp bij het halen van een rijbewijs. (Wat mij, door dat stomme handicap tussen de 25.000 en 30.000 zou kosten. Snap je nu waarom ik geen rijbewijs heb?) Dat laatste is geen wet van meden en perzen. En het staat nergens zwart op wit. Maar de mogelijkheid is er misschien. En als die er is, willen ze me ermee helpen.

Niet alles is mijn schuld. En dat voelt raar. Sterker nog.... Er is iets leuks gebeurd. En dat is door mijn toedoen. Rare gewaarwording. Maar wel heel erg bevrijdend.

Ik kan de oorsprong zijn van iets leuks. Ik, het meisje dat in de ogen van zo velen altijd alles fout deed. Of de schuld had van alles. Ik heb iets positiefs in gang gezet. En ik ben gewenst, op twee plekken wat werk betreft.

Ik ben nog bang. Bang dat ik te egocentrisch denk alles goed te doen en dat ik woensdag alsnog als niet geschikt naar huis wordt gestuurd. Maar ik heb goede hoop dat die angst weer eens dat enge groene monster in mijn hoofd is, dat mij altijd klein gehouden heeft. Dus we zwemmen rustig door en vertrouwen op de schikgodinnen die mij naar rustiger wateren en dus een kalmer leven sturen.