Gisteren was mijn tweede dag.

Met iets meer lucht ging ik erheen. Weer wat nieuwe mensen ontmoet en op zoek gegaan naar matten (Moeilijker dan je denkt) en cateraars die eventueel op het festival willen staan. En ook dat is niet makkelijk. Je komt zat bedrijven tegen die catering doen. Maar dat is in een zaaltje. En wij zoeken personen die met een leuk karretje of iets op ons festival willen komen staan. En dan delen ze niet uit, ze krijgen een plekje en daar moeten ze dan zelf de omzet uit halen.

We zijn immers een non profit organisatie, dus geld hebben we niet. Of waren we nu een stichting? Ach, het komt er in ieder geval op neer dat we afhankelijk zijn van sponsoren en giften en dat geld iets is dat we dus nauwelijks hebben.

Er is iets meer rust bij mij, omdat ik nu begrijp waar mijn stress vandaan komt.

Ik ben mijn contract kwijt. In de afgelopen jaren is het er niet makkelijker op geworden, om de werkmarkt. Vaste contracten krijg je niet meer. En ik, Manke Mien, had een vast contract. Ik, met die paar lullige diplomaatjes waar je niets aan hebt, heb een vast contract en een baan. Ik ben zelfstandig.

En toen viel de baan weg en moest ik een andere functie vinden. De begeleiding en hulp die ik erbij kreeg liet veel te wensen over.

Wanneer je een vast contract hebt bij een uitzendbureau, zijn ze verplicht je te betalen. Ook als er geen werk is. Dat heet uitloop. Heb je vijf tot tien jaar (zoals ik) voor ze gewerkt, dan heb je recht op drie maanden uitloop, voordat je contract alsnog ontbonden wordt. In die drie maanden moeten ze voor je gaan zoeken.

Je krijgt een begeleider. Prachtig. Lief mens had ik. Maar ze was van die drie maanden drie weken ziek en drie op vakantie. En er werd in de tussentijd niets door anderen gedaan. Dus de helft van mijn uitlooptijd is weg. En nee, daar kon ik niets tegen doen.

Van het weekend drong het tot mij door wat er mis was, toen ik weer eens in tranen uitbarstte in de armen van mijn lief. Ik ben mijn onafhankelijkheid kwijt. DAT is het!

Al die jaren had ik al het stempel gehandicapt. En al die jaren heb ik geknokt om het zelf te doen. Ik wilde niet op de centen leven van de staat. Afhankelijk zijn van een staat die enkel de zakken van topmanagers vult en alle zwakkeren daarvoor lachend naar de slachtbank brengt. Onder het mom van 'eigen beslissingen maken' (Rechts) of 'zelfstandigheid' en 'zoet na zuur, iedereen moet inleveren' (Links en dan het Chronisch Demonisch Appel voorop. Een goed Christen MAG van zijn/haar overtuiging niet stemmen op het Christus Deed Anders. Ik beroep mij in dezen op de regel die dicteert dat je voor je naasten dient te zorgen.) en er dus met mij gespeeld wordt. En wanneer je van de staat afhankelijk bent, wordt je in een hok gedrukt. Je wordt volkomen afhankelijk gemaakt. Want wanneer je een idee hebt, wordt je daar financieel en mentaal voor afgestraft. Je wordt op een minimum gezet om van te leven. Ze denken dat je je hersens hebt ingediend en er gedicteerd kan worden wat je MOET doen.

Ik ben mijn contract kwijt. Ik ben afhankelijk geworden. Ik heb niet mijn trots in moeten slikken, wat ik eerst dacht. Ik ben mijn eigenwaarde en mijn zelfstandigheid verloren. Het voelt alsof ik het gevecht om mijn eigen plekje te hebben, verloren ben. En dat doet pijn.

ALLES wat ik wilde, in mijn hele leven:

1: Een eigen huisje met huiskamer, slaapkamer en bibliotheekje.

2: Een leuke, inspirerende baan waarmee ik genoeg verdien om een beetje leuk te kunnen leven en eens per jaar twee weken op vakantie te kunnen. Dan weer eens naar Frankrijk, dan weer eens naar Duitsland. Europa verkennen. En af en toe (twee keer per jaar?) een weekendje weg kan. Naar Brussel of zo. Of Praag. Naar het concertgebouw waar Mozart zelve optrad. En Boedapest klinkt zo mooi. Ik stel me voor dat je daar de mooiste concerten kunt beluisteren.

3: Een eigen poekie. Een mauwbeest, dat bij me hoort. En een partner.

Is dat nu echt zo veel gevraagd? Ik hoef geen drie sterren vakantie van een maand in Thailand of op Curaçao. Ik wens geen giga huis ergens in Wassenaar. Alleen een huisje met een beetje ruimte, op een rustige plek met wat uitvalswegen. Ik wil geen ras-kat, een asiel-poek doet het ook. Als hij maar leuk en lief is. En dan mag hij zelfs een stukje missen. (Oor, poot, oog, staart.) Past alleen maar beter bij deze scheve dame.

Ik dank de Goden voor mijn lief. Zonder hem was ik denk ik een nog ongelukkiger en kleiner hoopje ellende dan nu. Hij laat me zien dat er nog mooie dingen zijn en aait de spoken uit mijn hoofd.

Zware week, dat weet ik wel. Zaterdag is het de bedoeling dat we weer gaan gamen. Maar ik denk niet dat ik het trek. Heen en weer naar Heerenveen, DM uithangen en twee mensen erbij die, net als ik, niet de makkelijkste zijn is vrees ik te veel.

Trouwens. Is dit stuk net zo vaag als ik denk dat het is en me voel?