Waarschijnlijk is het de stress en slaapgebrek.

Ik heb weer zo'n naar gevoel. Dat mijn lief me weer eens zal gaan verlaten en weet ik het wat.

Ik stuur het zelf al allemaal naar het rijk der fabelen. En dat gebeurt niet vaak. Maar ik heb genoeg punten om aan te nemen dat mijn buik die rare gevoelens weer eens verzint. Ten eerste omdat het nu hartstikke goed gaat tussen ons twee en ten tweede omdat er helemaal geen aanleiding voor is om die aanname bevestigd te zien.

Zal het zijn omdat mijn werk veranderd en ik misschien zelfs kan gaan verhuizen? En als ik verhuis, woon ik weer iets verder bij hem vandaan, in plaats van dichterbij. En voor die emotionele buik van mij is dat dan gelijk reden om allerlei rare dingen aan te gaan nemen, al is dat helemaal niet waar. 

Daarnaast komt de faalangst kijken. Heb ik wel de juiste papieren? Is dit het papier dat ze willen hebben. heb ik de juiste gegevens ingevuld en verdien ik (zeker in mijn huidige en veranderende situatie) niet te weinig voor dit huis? Of omdat ik zo gewend ben geraakt aan narigheid en stress, dat ontspannen haast niet meer lukt? dat mijn lichaam dan maar fantoom-stress gaat creëren, om niet aan een andere situatie te hoeven wennen? Het zou haast iets zijn om te onderzoeken of dat mogelijk is.

Er zit weer een heerlijke knoop van angst in mijn buik. En aan de andere kant vind ik het hartstikke spannend en leuk. Ik kijk ernaar uit en wil best graag naar een ander huisje. Dat dit huisje te bezichtigen is, is al een wonder. Zo lang sta ik nog niet ingeschreven als woningzoekende. En er zijn vele mensen die een woning zoeken. Ik vond het apart en vreemd dat ik een uitnodiging kreeg. Want eerlijk gezegd verwachtte ik de eerst komende twee jaar nog niet echt heel veel succes te hebben. Maar waarschijnlijk willen er niet veel mensen wonen in Heerhugowaard. (Nu gebeurt daar ook niets. Echt, na Alkmaar houdt de wereld in Noord Holland op en is het een saaie bende. Dus dat alle jongeren naar andere delen van de provincie trekken is logisch.) Maar ik denk dat de rust die er komt wanneer ik een echt huisje heb een welkome toevoeging zou zijn aan de rust en het herstel van deze dame, zowel in lichamelijke als geestelijke vorm.

Maar ik hoop ergens, als ik heel eerlijk ben, straks de stem van lief te horen. En dat hij me weer eens verzekerd dat die buik moet ophouden met zeuren. Om me vervolgens naar boven te slepen. Verdere details lijken mij overbodig.