Ik til je uit je bed.
Heel voorzichtig.
Want ik wil niet,
Dat je wakker wordt.
En stap voor stap loop ik naar de deur,
De deur van de
slaapkamer.
Je hebt hem al die tijd de jouwe kunnen noemen;
Heb je dat ook gedaan?
Ik zet heel voorzichtig mijn voeten neer,
Om zo min mogelijk schokken door te geven.
Bang dan ik je wakker maak,
Dat je ogen weer open gaan.
Ik houd je vast,
De hele weg.
Verwarm je met mijn lichaam,
Geef je leven met het kloppen,
Van mijn eigen hart.
De overloop is belegd met zeil,
En zal dus niet echt kraken.
Het is wel koud en pijnlijk aan mijn voeten,
Als kleine, ijzige naalden door mijn voetzolen.
Maar ik registreer dat slechts,
En schenk daar verder geen aandacht aan.
Ik draag jou,
Mijn lief, leven en oorsprong,
Stap voor stap naar de trap.
En dan,
Alle 15 treden,
Naar beneden.
Statig,
Met het hoofd omhoog.
Er speelt zelfs,
Een glimlach om mijn lippen.
Ik kijk naar jou gezicht,
En druk een kus op je voorhoofd.
Veeg een lok van je wang,
En leg je stropdas nog eens recht
Als men niet beter wist,
Zou men denken dat ik je zou komen tonen,
Aan de wereld.
Maar je bent er niet meer.
En ik draag jou,
Naar je laatste rustplaats.
Statig en beheerst,
Om niet te laten zien,
Wat er nu echt door me heen gaat.
Ik mis je zo,
Mijn mooie papa.
16-12-2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten