Is de vrouw nu echt zo zondig?

Leuke lieverds en lieve leukerds,

Veel lezen houdt bij mij automatisch nadenken in. Tenminste, wel wanneer het boeken betreft met zinnige inhoud.

Harry Potter is leuk (het is vandaag trouwens zijn 40e verjaardag) en ik heb die boeken alle zeven in het Engels al stuk gelezen. Maar echt nadenken doe ik daar niet bij. Het is gewoon vermakelijk tijdverdrijf, meer niet.

Maar wanneer ik boeken ter hand neem in het kader van ontplooiing en onderzoek, reflecteer ik. En dan ook op mezelf. Ik vraag me dan altijd af wat het geschrevene voor mij betekent, wat ik ervan denk en hoe ik dat ervaar in mijn leven en het algemeen.

En zo ploeterde dan ook het verhaal over Adam en Eva door mijn brein. De teloorgang van het paradijs, hoe zij dat verlieten en waarom. De eeuwige schuldvraag en hoe daarmee om te gaan. Wat voor invloed dat heeft gehad op de geschiedenis, het wereldbeeld in het algemeen, de verhoudingen tussen de seksen. En eerlijk gezegd, ik word er kwaad door.

De man zou als eerste geschapen zijn. Gevolgd door de vrouw, die uit een rib van de man komt.

Nergens bewijs van te vinden. Het is niet zo dat de man een rib minder heeft in zijn lijf dan de vrouw. Ook niet twee, om balans te kunnen garanderen.

Vooruit, dit wil ik in het belang van de vredelievendheid en de discussie nog wel door de vingers zien. Wat kan het mij schelen wie van de twee het eerste over de aarde liep en hoe wij exact zijn ontstaan. -Persoonlijk geloof ik nog steeds dat wij een uit de boom gevallen aap zijn die rechtop is gaan lopen. Darwin en de Bijbel bijten elkaar echt niet. God nam één steen God nam twee stenen... KlaBAMMM... Zie hier de oerknal theorie.-

Eva zou als eerste de appel hebben gegeten en vervolgens Adam hebben verleid. Daar heb ik persoonlijk al moeite mee. Want verleiding staat binnen de kerk te boek als zondig. En Adam en Eva waren voor die appel niet zondig. Ze waren nog vrij van blaam. Dus hoe heeft die slang Eva weten te verleiden? Door haar eerst een goedje te injecteren dat haar nieuwsgierig maakt? En Eva kan wel geprobeerd hebben van alles te doen bij Adam, maar als hij echt zo net was als de Bijbel beweerde had hij toch nog steeds nee kunnen zeggen, Eva de deur uit kunnen doen en eventueel een andere partner kunnen krijgen van God.

Dit is misschien wat gechargeerd en dat weet ik ook wel, maar men zal moeten toegeven dat ik hier toch wel iets van een punt heb.

Eva heeft in ieder geval Adam verleid tot. Dus kregen ze kennis, begonnen zich te schamen en zijn het paradijs uit gevlucht of gestuurd.

Vervolgens is de zonde aan elke generatie om te boeten en baart de vrouw in pijnen.

Prima, ik ga maar weer even mee in de theorie. De vrouw baart in pijnen omdat Eva zoveel duizend jaar geleden iets deed dat niet mocht. Buiten het feit dat God dan wel erg rancuneus is omdat Hij dat nog steeds niet vergeven heeft aan een vrouw die dus ook al tijden dood is, laat Hij mensen boeten die Hem op dat punt niks misdaan hebben. Niet geheel rechtvaardig in mijn ogen. En ik ben heel nieuwsgierig naar wat alle dieren dan misdaan hebben, dat hun kinderen ook in pijn geboren worden. Je hoort dieren niet vaak, maar ook daar wordt gebaard in pijnen.

Een zwaar gelovig mens kan aanhalen dat seks zondig is. Dat je daarom in zonde geboren bent, daarvoor gestraft wordt en dat de vrouw derhalve in pijnen baart.

Dat de man dan helemaal vrijuit gaat en enkel de lusten ervan heeft, is in mijn ogen ook niet geheel gerechtvaardigd. Als seks echt zondig is, zou de man na elke ejaculatie iets van een straf moeten krijgen. -Ik laat verder even in het midden wat dit zou moeten zijn.- Adam at immers ook van die appel. En seks was voor het eten van de appel niet zondig, lijkt. Hoe hadden ze anders de aarde moeten bevolken, zoals de opdracht van God was.

Maar weet je, dit is nog niet eens wat mij het kwaadst maakt. Wat me echt pissig maakt is dat dit verhaal, waar geen enkel bewijs voor te vinden is dat het waar is, al eeuwen gebruikt wordt om vrouwen te kleineren, onderdrukken en schuld gevoelens aan te praten.

Ooit, in 1066 of zo omtrent die tijd -meld het vooral als u een exactere datum heeft, o wel gewaardeerde lezer-, was er een groepje mannen die bepaald hebben welke boeken er wel en niet in de Bijbel kwamen. Zelfs in die tijd waren er al veel meer Goddelijke rollen bekend dat er opgenomen zijn. Frappant is ook dat bij het besluit de vrouwen zwaar ondervertegenwoordigd zijn. Er zijn rollen en geschriften zat waarin vrouwen een belangrijke rol spelen in het vertegenwoordigen en het verheerlijken van God. Maar de meeste van deze geschriften zijn niet opgenomen. Ook de teksten waarin vrouwen gelijk werden geschaard aan de man zijn op wonderbaarlijke wijze verdwenen. Vrouwen dienen onderdanig te zijn en hun man te volgen. De vrouw is de oorzaak van de val en dient dus in de hand te worden gehouden.

Ik geloof daar dus totaal niet in. Want wat zien we door de tijden heen? De vrouw is de bron van het leven. Ze vermeerdert alles dat zij in handen krijgt. Geef haar je wonden en ze heelt je. Geef haar een huis, ze maakt er een thuis van. Geef haar je oor en ze onderricht je. Geef haar een tuin, ze maakt er een stukje paradijs van. Geef haar een zaadje, ze geeft je er een kind voor terug. Geef haar je hart, ze geeft jou haar leven, toewijding en je geluk. 

Allemaal prachtig mooie dingen; niet dan?

Oorlog... wordt gevoerd door mannen. Destructie van de natuur... wordt gedaan door mannen. Slavernij en onderdrukking... Uitgevonden en in stand gehouden door mannen. Martelingen en verkrachtingen... zijn uitgevonden en worden uitgevoerd door mannen. Milieuvervuilende machines en de volledige wapen industrie... zijn allemaal een uitvinding van mannen.

Begrijp me goed. Dit is allemaal heel zwart/wit weergegeven. Er zijn mannen die niet op oorlogspad zijn. Die hun ego zo in de hand weten te houden dat ze er iets goeds mee doen. Dat ze hun waarde en respect nu juist halen uit het redden van mensen, de natuur en het onderrichten van de mens in het algemeen zodat we beter met elkaar en de wereld omgaan. Veel van de hedendaagse geneeskunde hebben we ook te danken aan mannen. De wetenschap floreert op mannen.

Deze mannen zijn allemaal stuk voor stuk bij voorbaat al verworden tot mijn persoonlijke held en redder. Dat zijn de mooiste mannen van de wereld en ik respecteer ze enorm.

Ook zijn er horken van vrouwen die het vleesgeworden kwaad zijn. Ook vrouwen verkrachten, hoe gek het ook klinkt. -Ja, er zijn mannen die verkracht zijn door vrouwen. Uiteindelijk reageert het lichaam van een man immers wel, ook al wil zijn geest dit niet en heeft hij dit ook al aangegeven aan de betreffende 'dame'. Wanneer zijn lijf eenmaal meewerkt, is hij in haar macht. Het ergste in dit verhaal vind ik misschien nog wel dat mannen die dit is overkomen er eigenlijk niet over kunnen praten. De kans dat ze serieus worden genomen is klein en er is allerlei schaamte over niet mannelijk gevonden worden. Alle mannen die dit is overkomen wens ik vanuit de grond van mijn hart heling toe. Dat je het trauma mag verwerken er uiteindelijk iemand mag vinden bij wie je tot rust komt en gelukkig wordt.- Ook vrouwen kunnen een bron zijn van destructie. Zeker wanneer ook zij in de macht van het geld verstrikt zijn geraakt.

Wanneer er nu iets in je brult 'Maar de geneeskunde en wetenschap zijn ook enkel door mannen groot gebracht. Vrouwen doen nog geen honderd jaar mee' zal ik dat toegeven. Maar ik heb gelijk een toevoeging. Voor de chirurgijnen en daarbij behorende kwakzalvers hadden we andere helers. En dat waren veelal vrouwen. Kruidenvrouwtjes, vroedvrouwen, dames die wisten hoe je gebroken botten moest helen en ongewenste zwangerschappen af moest breken. Deze kennis is volkomen teniet gedaan door de onderdrukking van de vrouw. Je hoefde haar enkel voor 'heks' uit te maken. De geschiedenis van deze vrouwen hoef ik je neem ik aan niet uit te leggen.

Wanneer je een bron van kwaad aan wilt duiden, moet je niet zijn bij één geslacht of één enkel persoon. Zoek de oorzaak in karaktertrekken en verslavingen.

De verslaving aan geld en macht. De eeuwige wil het eigen ego te strelen. De egoïstische behoefte om zelf hogerop te komen, ook ten koste van een ander.

Het kwaad schuilt in ieder mens, net als het goede. Het is maar net naar wie jij luistert. Welke prioriteiten jij stelt in je leven.

Mij de schuld geven omdat ik je verleid zou hebben met een te korte rok is makkelijk. Je had ook na kunnen denken en je niet laten leiden door je hormonen. Wanneer je een hond kunt aanleren om niet te eten voordat zijn baas er toestemming voor geeft zou een mens immers ook moeten kunnen leren zijn/haar behoeften en drang in bedwang te houden.

Veel geld verdienen? Niets mis mee. Wanneer jij elke cent verdient omdat je hard werkt aan een milieu bewuste oplossing voor het olie probleem, hang ik de vlag uit. Ik hoop alleen dat je niet gaat leven voor dat geld.

De vrouw is niet zondig. En derhalve weiger ik mijn hoofd te buigen voor een man, enkel omdat hij een man is. Wanneer hij gelijk heeft, zal ik volgen. Wanneer hij kan vertellen waarom, zal ik hem dienen.

Maar behandel mij te allen tijde als gelijke en gooi mij NOOIT een schuldvraag voor de voeten. Ik vraag namelijk om wetenschappelijk bewijs dat het inderdaad de schuld is van de vrouw.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

De Bijbel voor Ongelovigen (Door Guus Kuijer) en wat persoonlijke noten.

Leuke lieverds en lieve leukerds,

Ik ben weer naarstig in mezelf op zoek gegaan, maar loop een beetje vast.

Heel ouderwets lees ik mezelf weer te pletter. We hebben een paar weken geleden een abonnement afgesloten bij de bibliotheek. Voor zowel onze dochter als een abonnement voor mijn man en mij. Oké, het abonnement staat op mijn naam, maar als mijn man een bepaald boek wil lezen... We mogen toch tien boeken tegelijk meenemen en dan vier weken lenen. Ik lees er echt niet meer zoveel in een maand, nu ik moeder ben geworden.

In het kader van de verandering in mij heb ik dus een boek geleend van niemand minder dan Guus Kuijer. Ja, die man die eigenlijk kinderboeken schrijft.

Maar hij blijkt dus ook iets heel anders te hebben gecreëerd, namelijk 'De Bijbel voor Ongelovigen'. In eigen woorden verteld hij in delen verhalen uit de Bijbel. Lang niet allemaal, maar wel een aantal belangrijke, waar bijna iedereen wel eens iets van gehoord heeft.

Het boek is opgedeeld in meerdere handzame delen en ik ben begonnen in Genesis, het begin. Oftewel het eerste boek.

Op een heel andere noot:

Vanavond ga ik naar de wax-salon. Manlief had aangegeven (nadat ik om zijn mening vroeg) dat hij al die lichaamsbeharing of liever niet had, of sterk ingekort. Omdat ik erg graag ons liefdesleven en onze relatie een boost wil geven, heb ik besloten de hele boel dan maar rücksichtslos te laten verwijderen. Een beetje bang ben ik wel, want ja.. Echt álles gaat weg. Ook daar. En daar. En ja, ook daar. Ik ben benieuwd hoe hard ik straks ga gillen.

Maar ik wil het allemaal doen. De kleine aanpassingen die ik tot nu toe heb gemaakt hebben zo'n effect. Hij lacht veel meer, besteed meer aandacht aan mij. We doen het weer bijna elke dag.

En ik merk dat ik er zelf ook blijer van word. Ik honger weer naar hem.

Minpunt is dat ik nog steeds droom over die ene jongen van vroeger waar ik in "Figment van mijn Fantasie' op 7 juni jongstleden over had.

Ik had eind juni een rite uitgevoerd om hem mijn koppie uit te krijgen. Het enige effect was dat er een andere jongen bij was gekomen, waar ik ook een avond mee heb staan zoenen. En al wint de tweede nu terrein, hij nestelt zich nu vast. (Wat niet helpt is dat ik weet dat deze jongen nu werkt in de verduurzaming. Ik ben enorm van het milieu en mijn groene hart juicht dus enorm, nu ik weet dat hij daar ook mee bezig is.)

Ik heb daar helemaal geen zin in. Beide heren zullen onderhand getrouwd zijn. Want ze zijn slim, intelligent, best knap om te zien, zijn lief, charmeurs en hebben een groots gevoel voor humor. Ik kan echt de enige niet zijn die daar als een blok voor viel. Hordes vrouwen die vallen voor humor. Bij mij was het in ieder geval een vereiste: Hij moet me kunnen laten lachen en dat ook veelvuldig doen.

Daarnaast ben ik niet voor niets getrouwd met mijn man. Ik heb geen idee waar ik hem aan te danken heb, maar dankbaar ben ik. Hij steunt mij en heeft mij lief op mijn lelijkste momenten. Geen idee wat hij in mij ziet, maar ik kus elke vierkante centimeter waar hij op loopt en, al voelt dat op dit moment niet zo voor mij, ik weet dat ik geen dag zonder hem kan. Hij laat mij lachen. Ook in de slaapkamer, wat mij nooit eerder is overkomen en ik ervaar als een groot goed. En hij heeft de mooiste groene ogen die ik tot nu toe in mijn leven heb mogen aanschouwen. Dat werkt eerlijk gezegd toch echt wel op mijn hormonen, maar misschien is dat wat te veel informatie. Aan de andere kant... Er staat een waarschuwing dat ik eerlijk ben en je al mijn gezichten laat zien. En dat de teksten erotisch geladen kunnen zijn en derhalve niet geschikt voor kinderen. Als je dit dan toch leest, is het dus je eigen verantwoordelijkheid.

Desalniettemin... Ik stuiter weer alle kanten op en ben zeer gewillig. Meerdere keren per dag, elke dag. Mij maakt het niet uit, ik doe wel mee.

Hopelijk blijft de positieve verandering hangen. En dan bedoel ik niet alleen de kwantiteit (en kwaliteit) van de intimiteit. Ik hoop ook dat we beter tot elkaar komen en dat de liefde niet alleen weer opbloeit, maar ook aangewakkerd blijft.

Steek een licht op voor de passie,

Brand een kaars voor erotiek.

Ontsteek een stormlamp vol van hartstocht,

Sticht een haardvuur voor de liefde. 

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Placebo ergo sum

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Mocht het je ontgaan zijn, de laatste twee maanden... Ik ben nogal aan het nadenken.

Corona heeft bij mij tot gevolg dat ik, in de stilte van de wereld, mijn blik naar binnen heb gekeerd.

Al dat oud zeer dat naar buiten komt. Het had er blijkbaar nooit de tijd voor, ik was te afgeleid door andere zaken (of die nu belangrijk(er) waren of niet).

Oud zeer komt omhoog, dat ik stukje bij beetje zo goed en zo kwaad als het gaat verwerk. Maar ook inzichten over mezelf. Dat ik eigenlijk helemaal niet zo geëmancipeerd en vrijgevochten ben als dat ik vroeger beweerde, bijvoorbeeld. Mij is geleerd dat ik voor mezelf moet denken en op moet komen. Mijn eigen inkomen genereren, van niemand afhankelijk zijn en mijn eigen boontjes kunnen doppen.

Begrijp me niet verkeerd... Zodra ik erachter ben wat ik wil worden, later als ik groot ben, ga ik weer naar school en hoop ik inderdaad een echt inkomen te hebben, in plaats van die Wajong aalmoes te ontvangen. Zelf nadenken doe ik ook en ik spui die mening ook nog. Mijn man heeft rekening met mij te houden, hij kan echt niet zomaar doen en laten wat hij wil. Ik slik echt niet alles voor zoete koek en huppel niet als een slaafs vrouwtje achter hem aan.

Maar die vrijgevochten vrouw waarvan ik altijd dacht dat men op haar zat te wachten... Dat ben ik dus ook niet. Ik ben niet zo feministisch. En ik geef het toe: Ik vind het heerlijk als er een man om mij heen hangt die me beschermt en allerlei dingen voor mij regelt. Ook als het dingen zijn die ik in principe wel zelf kan. Het gaat er niet om dat hij het beter zou doen dan ik of dat ik het niet zou kunnen, het gaat erom dat hij voor me wil zorgen en op deze manier laat zien van mij te houden en mij te waarderen. Dus fiks dat probleem met mijn telefoon maar, ondanks dat ik er zelf ook wel achter had gekomen hoe je dat ding moet configureren. Zet die kliko maar aan de straat, ook al had ook ik best die paar meter kunnen wandelen. Op zich kan hij ook zelf zijn koffie zetten en dat doet hij ook best wel, maar ik vind het ook nog steeds leuk om dat voor hem te doen. Dat geeft mij het gevoel dat ik er in zijn wereld toe doe. Dat ik iets doe dat mij onmisbaar maakt in zijn bestaan.

Jaren heb ik gevochten voor gelijkheid, mij niet beseffend dat gelijkheid iets heel anders is als gelijkwaardigheid. Man en vrouw zijn nu eenmaal verschillend. En evolutionair gezien is de één beter in dit en de ander beter in dat. Mannen willen beschermen, vrouwen willen de boel behaaglijk maken.

En natuurlijk zijn er allerlei uitzonderingen te vinden. Er zijn mannen die niet jagen en geen beschermdrang hebben. Er zijn vrouwen die alles zelf kunnen en willen doen en er niet aan moeten denken om een man te volgen. Kan allemaal, mag allemaal. Als zij daar gelukkig mee zijn, ben ik de laatste persoon die zegt dat ze het anders zouden moeten doen of dat hun leefwijze verkeerd zou zijn.

Maar weet je... Jaren lang is mij dus wel gezegd dat ik dingen verkeerd deed. Dat ik te afhankelijk was en dat ik wat feministischer moest zijn. Jaren lang heb ik geprobeerd aan dat beeld te voldoen. Alle ballen in de lucht te houden en te doen alsof ik daar nog gelukkig mee was ook. Dat werd immers van mij verwacht. En ik wil niet weigeren. Ik wil lief gevonden worden. Ik wil dat de hele wereld mij bewonderd en dat ik het goed doe. En ik wilde vooral dat mijn ouders trots op me waren. Dat ik een universitaire graad haalde, zodat zij trots waren en ik er een beetje zeker van was dat ik een goed inkomen zou hebben.

Ik wilde ook vooral niet de vrouw worden die ik volgens dat enge kerkje moest zijn. Want ik mag dan volgzaam zijn, onderdanig ben ik niet. En ik wil niet altijd ja en amen zeggen op alles wat een persoon in broek mij verteld. (Ze vonden namelijk dat ik elke man moest gehoorzamen.) Zo zou ik niet zijn! Dan liever de feministe.

Ik wilde het allemaal, heb op alles mijn stinkende best gedaan en heb hopeloos gefaald. Want ik kwam niet verder dan een verschrikkelijk minderwaardigheidscomplex, in combinatie met bewijsdrang, compensatiedrang en een behaag-ziekte waar je u tegen zegt.

Dat had ik toen, dat heb ik nu en dat zal ik altijd wel houden. Ik haal nog steeds adem om te dienen en ik dien om te behagen.

Maar ondertussen begrijp ik wel dat ik niet alleen maar anderen hoef te behagen. Ik moet ook aan mezelf denken en van mezelf houden. Want als ik niet van mezelf houd... Hoe kan ik dan anderen verwachten dat zij dat wel doen? Dan trek ik ook mensen naar mij toe die niets of weinig om mij geven. (Met gelukkig een aantal uitzonderingen in mijn verleden.) In mijn verleden is dat maar al te vaak gebeurd.

Tijd om te kijken of we dat anders kunnen doen. En of we nog wel een beetje zelfstandigheid kunnen behouden, maar verder weer gewoon de volgzame en liefhebbende vrouw kunnen worden die ik diep van binnen altijd ben geweest maar niet durfde of mocht zijn.

Ik ben online een paar coaches gaan volgen. Ze hebben tips en trucs over hoe je ontdekt wat er in je zit. Zowel in je karakter als gewoon  de evolutionaire ontwikkeling van het mannenbrein en het vrouwenbrein. En hoe je dat dan kunt gebruiken om je eigen leven zo goed mogelijk in te richten. Aangezien al die jaren psychotherapie ook niet geheel het doel hebben bereikt dat ik voor ogen had, ga ik het nu maar eens zo proberen. Want wat is het ergste dat er kan gebeuren? Dat het onzin is wat ze me verkopen en dat ik er niets aan heb. Dan ben ik een beetje tijd kwijt. Maar ik besteed nu ook veel tijd aan onzinnige dingen als online spelletjes, dus het is niet dat ik geen tijd over zou hebben of zoiets. Gewoon wat minder tijd besteden aan onzin en prioriteiten stellen.

Ik behaag, dus ik besta. Laat ik eens beginnen bij het behagen van mezelf.

Geheel de uwe,

Mystic M.

Hoe ziet mijn herinnering eruit?

Ik vraag me altijd af hoe anderen over mij denken.

Hoe zie ik eruit, in het diepste van je hart? Heb je me lief? Ben ik daar welkom? Denk je wel eens aan me, ook al heb je mij in geen tijden meer gezien?

Ben je blij dat ik door je leven heen loop? Of was je blij op de dag dat mijn hoofdstuk in het boek dat jouw leven heet gesloten werd?

Als je terug zou kunnen gaan naar de dag dat wij elkaar ontmoetten.. Zou je er dan wat aan veranderen? Zou je juist willen dat we elkaar nooit gezien hadden? Of had je me nog steviger opgesloten in je hart?

Regelmatig denk ik aan de mensen in mijn leven. Mensen die ik al in geen jaren meer heb gezien. Mensen die ik waarschijnlijk ook nooit meer zal zien.

Soms zoek ik ze op op het internet. Meestal niet. Ik droom wat weg en kijk wat ik me nog van ze kan herinneren. (Al klopt je herinnering uiteraard nooit meer. Deze wordt immers beïnvloed door de tand des tijds, het verliezen van geheugen en mijn persoonlijke wil altijd het beste te zien van.)

Sommigen kwam ik, tot ik mijn geboortegrond verliet, hier of daar nog wel eens tegen. In de bibliotheek, mijn stamkroeg, op het station. Dan was het een kort 'Hoe is het met jou joh', met de gebruikelijke standaard antwoorden en vragen. Bij sommigen voelde je nog een klik. Of je er wat mee deed was afhankelijk van hoe je op dat moment leefde. Hoe druk je het had, hoe erg een eventuele partner het vond dat je mij weer zag.

Al die mensen uit mijn verleden. Ik denk aan ze. Omdat ik een bepaald liedje hoor, dat me aan hen doet denken. Omdat ik een boek lees waar hun naam in voorkomt. Omdat ik een geur ruik. Of omdat ik ze gewoon verschrikkelijk mis.

En dan ga ik mij automatisch afvragen... Al die mensen van vroeger. Denken ze ook wel eens aan mij? Missen ze mij ook? Voelen zij ook het verdriet dat ik niet meer in hun leven ben?

Hoe ziet mijn herinnering er uit in jouw hart?

Daily Prayer. D. Bonhoeffer

“O God, early in the morning I cry to you.

Help me to pray,

And to concentrate my thoughts on you:

I cannot do this alone.

In me there is darkness,

But with you there is light;

I am lonely, but you do not leave me;

I am feeble in heart, but with you there is help;

I am restless, but with you there is peace.

In me there is bitterness, but with you there is patience;

I do not understand your ways,

But you know the way for me…

Restore me to liberty,

And enable me to live now

That I may answer before you and before me.

Lord, whatever this day may bring,

Your name be praised.” 

-Dietrich Bonhoeffer

Luctor luctor luctor non emergo

Lieve leukerds en leuke lieverds,

De tien zonden blijven maar malen en mij achtervolgen.

Flarden tekst borrelen op. Om de christen in mij te redden, om de heiden in mij te verdelgen. En tegelijkertijd net zo hard de christen het zwijgen op te leggen en de heiden te doen zegevieren. En ik zit in dubio. In gevecht met mezelf, met al mijn verlangens. Ik stel vragen en raak in verwarring.

Is dit wat ik echt wil? Zijn mijn verlangens puur? Gedraag ik me nu niet als een klein kind dat van alles wil, eist en wenst? Maar in de kern gedreven wordt door drift en willekeur. Ben ik echt en oprecht? Of is dit een tijdelijke vlaag, waar ik over enkele maanden ook weer overheen ben? Is dit verlangen ontstaan uit de goede basis? Kan ik ooit de heiden in mij helemaal los laten? Zo nee, zou ik het christendom dan vaarwel kunnen kussen?

Ik vrees dat ik enkel de laatste twee vragen eerlijk en oprecht kan beantwoorden. Dat enkel deze antwoorden ongecompliceerd zijn in hun eerlijkheid en derhalve de andere reeds gestelde vragen en eventuele daarop volgende vragen des te gecompliceerder maken. Het antwoord is namelijk 'neen'.

Nóóit zal ik mijn heidense gebruiken geheel kunnen afleggen. Of in ieder geval niet datgene dat door orthodoxe kerken heidens wordt genoemd.

Mijn mystiek, mijn kleurenleer. De fascinatie en eerbied voor de natuur en het daarmee willen werken. Ik het het niet voor niets over Vader God en Moeder Aarde.

Het vage, niet te grijpen en niet te begrijpen van geesten en entiteiten. Het zit in mij, komt er uit. Ik zal dat nooit los kunnen laten. Hoe meer ik ertegen vecht, hoe meer het naar me toekomt. En ik zie met de beste wil niet in wat er mis is met helen middels kruiden en het balanceren van energie.  Daarnaast lijkt het werken met kruiden door de ene kerk vervloekt te worden naar de hel, terwijl de andere kerk er mee lijkt te werken en vele gebruiken uit het heidendom met enkele aanpassingen te hebben overgenomen. Wanneer ik in een katholieke kerk loop, herken ik in veel symbolen en heiligen een heidense oorsprong.

Tegelijkertijd betrap ik mezelf op het verlangend kijken naar kerken. Elke keer dat ik een gebedshuis inga, kom ik een klein beetje thuis. De rust en stilte die er heerst werkt louterend, als balsem voor de ziel. Wanneer ik, na een half uur in een kerk te hebben vertoefd, naar buiten loop en om mij heen kijk voelt het alsof ik met hernieuwde kracht de wereld betreed. Ik ben een beetje gelouterd, mijn ziel is lichter en ik veer weer over straat. De hang naar God laait op. Het verlangen Hem te leren kennen, mij misschien zelfs te onderwerpen.

Maar, dan de vraag die nog voor alle anderen komt... Zijn het christendom en heidendom met elkaar te combineren binnen de protestantse kerk? Een oprechte vraag waar ik graag een antwoord op zou willen hebben voordat ik volgende vragen stel of een beslissing maak.

Geheel de uwe,

Mystic M.

Eerlijk zijn

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Geen redenen meer waarom ik zal gaan branden in de hel. Ik heb ze geschreven, ik laat ze bezinken.

Het is iets van jaren terug. Ik wil het trauma verwerken en het verder laten voor wat het is; verleden. Gerust zal ik er soms nog aan denken. Misschien verwerk ik het zelfs nog eens in een verhaal of gedicht. De tien redenen waarom ik ga branden kunnen sowieso poëtischer. Mocht ik ooit echt iets gaan doen in de geestelijke zorg en dit gebruiken, dan wordt het eerst bewerkt. Want ja, ik heb het allemaal in één keer geschreven en het neer geplempt. Aan de teksten heb ik niets veranderd. Ik kots alles uit, orden er wat in en dan zoek je het maar uit. Het staat zoals ik denk en voel. Hooguit nog een kleine uitleg toegevoegd en taal- en tikfouten eruit gehaald. (Taalneuroot die ik ben.) Maar dat kerkje wil ik laten rusten. En wanneer ik dat trauma verwerkt heb, vind ik mijn weg misschien wel weer naar de kerk. 

Ik zit nu aan een opleiding geestelijk verzorger te denken. Dan steun je mensen bij het maken van beslissingen en het verwerken van emoties bij bijvoorbeeld trauma of verlies. Dat lijkt mij zeer intensief maar dankbaar werk. En ik verbeter er de wereld mee. Ik zou er toe doen, als klein radertje in het Grote Plan.

Volgens mij is dat iets dat ik echt wel kan. En dan hebben al die nare dingen die ik heb meegemaakt nog nut ook. Geeft gelijk een reden om vrede te hebben met wat me is overkomen.

Maar eerst maar nadenken. Want volgens mij heb ik nu al over 3 opleidingen nagedacht in één maand. Dat geeft aan dat ik ook niet weet wat ik wil. En dat ik onzeker ben. Ik wil niet weer een foute studiekeuze maken, dus nu eerst even bezinnen.

Daarnaast zou ik dan moeten beslissen of ik ga werken vanuit een religie of humanistisch oogpunt. En dat wordt dan dus belangrijke keuzes maken die invloed hebben op mijn hele leven. Misschien dat het dan toch wel handig is als ik een kerk weer in durf. 

Wel heb ik een andere keuze gemaakt. En dat is dat ik weer wat meer ga zeggen wat ik echt denk en voel, wanneer dat positief is. Dat deed ik lange tijd niet.

Ik paste mij aan aan de norm, de wensen van de omgeving. Formeel doen omdat dit gewenst was, gericht zijn op een carrière omdat dit de norm was in de groep.

Al voordat ik beviel (waardoor ik mezelf zeker helemaal kwijtraakte) begon ik mijn weg naar mezelf te verliezen. En dat alles om anderen maar te behagen. Ik ben een verschrikkelijke people pleaser en wil graag horen dat ik lief gevonden word. Daar doe ik veel voor. En ik ga dus ook over mijn eigen grenzen.

Ik heb besloten dat ik eerlijk ga zijn. Ik heb toch geen carrière waar er van alles van me verwacht wordt. Dus ik hoef niet te voldoen aan de eisen van een ander.

Vind ik dat een dame mooi haar heeft? Ik ga het haar zeggen. Ook als het om een volslagen vreemde gaat. Het kost me niks, het is positief, met een beetje mazzel maak ik haar dag. Stelt iemand mij een vraag? Afhankelijk van hoe dicht die persoon mij aan het hart ligt, vertel ik de waarheid.

Te vaak heb ik niet gezegd wat ik dacht en voelde en is er dus niet gebeurd wat ik wilde. Wel zeggen wat ik voel of denk geeft geen garantie dat ik dan wel krijg wat ik wil, maar ik zit niet meer met twijfels. Geen stemmetje dat in mijn achterhoofd loopt te malen over 'wat als'.

Ik weet zeker dat ik een aantal belangrijke kwesties volledig heb verkloot door niet eerlijk te zijn. Nee, niet oneerlijk zijn. Ik heb het verkloot omdat ik zweeg.

Ik heb dat gedaan bij iemand die ik liefhad. Van wie ik wist dat hij mijn man zou kunnen zijn. Ik durfde niet te erkennen dat ik hem miste, toen hij me belde. Voor de rest van mijn leven zal ik me afvragen wat er was gebeurd als ik eerlijk had gezegd dat al die jongens waar ik mee aan de haal ging een afleiding waren om hem te vergeten. Dat die kerels me allemaal gestolen konden worden. Dat elke vezel van mijn lijf hem miste en dat ik hem wilde. Enkel hem, geen ander. En als ik daarvoor iets moest opgeven of doen.... Ik doe en laat het. Maar kus mij weer, vraag mij de jouwe te zijn. 

Ik deed het niet. Ik vertelde over al die jongens, hoorde hem teleurgesteld raken. Hij heeft nooit meer gebeld. Ik heb hem nog één keer in de stad zien lopen, maar sprak hem niet aan. En ik loop voor de rest van mijn leven rond met de 'wat als' vraag.

Het duurde lang voordat ik mijn man vond. Ik heb lang gedwaald, voor ik hem leerde kennen. En ik heb een hoop leed moeten lijden. Volgens mij had daar een hoop van bespaard kunnen blijven, als ik maar eerlijk was gebleven.

Dus.... Zeggen wat ik denk. Met compassie, liefde, devotie, toewijding en hartstocht. In alles dat ik doe, alles wat ik zeg.

Liefde, licht en leven. Ik wil dat deze drie woorden de eersten zijn die mensen zeggen, wanneer er wordt gevraagd een omschrijving van mij te geven. En daar doe ik alles voor.

Geheel de uwe,

Mystic M.