Lieve leukerds en leuke lieverds,
Mocht het je ontgaan zijn, de laatste twee maanden... Ik ben nogal aan het nadenken.
Corona heeft bij mij tot gevolg dat ik, in de stilte van de wereld, mijn blik naar binnen heb gekeerd.
Al dat oud zeer dat naar buiten komt. Het had er blijkbaar nooit de tijd voor, ik was te afgeleid door andere zaken (of die nu belangrijk(er) waren of niet).
Oud zeer komt omhoog, dat ik stukje bij beetje zo goed en zo kwaad als het gaat verwerk. Maar ook inzichten over mezelf. Dat ik eigenlijk helemaal niet zo geëmancipeerd en vrijgevochten ben als dat ik vroeger beweerde, bijvoorbeeld. Mij is geleerd dat ik voor mezelf moet denken en op moet komen. Mijn eigen inkomen genereren, van niemand afhankelijk zijn en mijn eigen boontjes kunnen doppen.
Begrijp me niet verkeerd... Zodra ik erachter ben wat ik wil worden, later als ik groot ben, ga ik weer naar school en hoop ik inderdaad een echt inkomen te hebben, in plaats van die Wajong aalmoes te ontvangen. Zelf nadenken doe ik ook en ik spui die mening ook nog. Mijn man heeft rekening met mij te houden, hij kan echt niet zomaar doen en laten wat hij wil. Ik slik echt niet alles voor zoete koek en huppel niet als een slaafs vrouwtje achter hem aan.
Maar die vrijgevochten vrouw waarvan ik altijd dacht dat men op haar zat te wachten... Dat ben ik dus ook niet. Ik ben niet zo feministisch. En ik geef het toe: Ik vind het heerlijk als er een man om mij heen hangt die me beschermt en allerlei dingen voor mij regelt. Ook als het dingen zijn die ik in principe wel zelf kan. Het gaat er niet om dat hij het beter zou doen dan ik of dat ik het niet zou kunnen, het gaat erom dat hij voor me wil zorgen en op deze manier laat zien van mij te houden en mij te waarderen. Dus fiks dat probleem met mijn telefoon maar, ondanks dat ik er zelf ook wel achter had gekomen hoe je dat ding moet configureren. Zet die kliko maar aan de straat, ook al had ook ik best die paar meter kunnen wandelen. Op zich kan hij ook zelf zijn koffie zetten en dat doet hij ook best wel, maar ik vind het ook nog steeds leuk om dat voor hem te doen. Dat geeft mij het gevoel dat ik er in zijn wereld toe doe. Dat ik iets doe dat mij onmisbaar maakt in zijn bestaan.
Jaren heb ik gevochten voor gelijkheid, mij niet beseffend dat gelijkheid iets heel anders is als gelijkwaardigheid. Man en vrouw zijn nu eenmaal verschillend. En evolutionair gezien is de één beter in dit en de ander beter in dat. Mannen willen beschermen, vrouwen willen de boel behaaglijk maken.
En natuurlijk zijn er allerlei uitzonderingen te vinden. Er zijn mannen die niet jagen en geen beschermdrang hebben. Er zijn vrouwen die alles zelf kunnen en willen doen en er niet aan moeten denken om een man te volgen. Kan allemaal, mag allemaal. Als zij daar gelukkig mee zijn, ben ik de laatste persoon die zegt dat ze het anders zouden moeten doen of dat hun leefwijze verkeerd zou zijn.
Maar weet je... Jaren lang is mij dus wel gezegd dat ik dingen verkeerd deed. Dat ik te afhankelijk was en dat ik wat feministischer moest zijn. Jaren lang heb ik geprobeerd aan dat beeld te voldoen. Alle ballen in de lucht te houden en te doen alsof ik daar nog gelukkig mee was ook. Dat werd immers van mij verwacht. En ik wil niet weigeren. Ik wil lief gevonden worden. Ik wil dat de hele wereld mij bewonderd en dat ik het goed doe. En ik wilde vooral dat mijn ouders trots op me waren. Dat ik een universitaire graad haalde, zodat zij trots waren en ik er een beetje zeker van was dat ik een goed inkomen zou hebben.
Ik wilde ook vooral niet de vrouw worden die ik volgens dat enge kerkje moest zijn. Want ik mag dan volgzaam zijn, onderdanig ben ik niet. En ik wil niet altijd ja en amen zeggen op alles wat een persoon in broek mij verteld. (Ze vonden namelijk dat ik elke man moest gehoorzamen.) Zo zou ik niet zijn! Dan liever de feministe.
Ik wilde het allemaal, heb op alles mijn stinkende best gedaan en heb hopeloos gefaald. Want ik kwam niet verder dan een verschrikkelijk minderwaardigheidscomplex, in combinatie met bewijsdrang, compensatiedrang en een behaag-ziekte waar je u tegen zegt.
Dat had ik toen, dat heb ik nu en dat zal ik altijd wel houden. Ik haal nog steeds adem om te dienen en ik dien om te behagen.
Maar ondertussen begrijp ik wel dat ik niet alleen maar anderen hoef te behagen. Ik moet ook aan mezelf denken en van mezelf houden. Want als ik niet van mezelf houd... Hoe kan ik dan anderen verwachten dat zij dat wel doen? Dan trek ik ook mensen naar mij toe die niets of weinig om mij geven. (Met gelukkig een aantal uitzonderingen in mijn verleden.) In mijn verleden is dat maar al te vaak gebeurd.
Tijd om te kijken of we dat anders kunnen doen. En of we nog wel een beetje zelfstandigheid kunnen behouden, maar verder weer gewoon de volgzame en liefhebbende vrouw kunnen worden die ik diep van binnen altijd ben geweest maar niet durfde of mocht zijn.
Ik ben online een paar coaches gaan volgen. Ze hebben tips en trucs over hoe je ontdekt wat er in je zit. Zowel in je karakter als gewoon de evolutionaire ontwikkeling van het mannenbrein en het vrouwenbrein. En hoe je dat dan kunt gebruiken om je eigen leven zo goed mogelijk in te richten. Aangezien al die jaren psychotherapie ook niet geheel het doel hebben bereikt dat ik voor ogen had, ga ik het nu maar eens zo proberen. Want wat is het ergste dat er kan gebeuren? Dat het onzin is wat ze me verkopen en dat ik er niets aan heb. Dan ben ik een beetje tijd kwijt. Maar ik besteed nu ook veel tijd aan onzinnige dingen als online spelletjes, dus het is niet dat ik geen tijd over zou hebben of zoiets. Gewoon wat minder tijd besteden aan onzin en prioriteiten stellen.
Ik behaag, dus ik besta. Laat ik eens beginnen bij het behagen van mezelf.
Geheel de uwe,
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten