Ik vraag me altijd af hoe anderen over mij denken.
Hoe zie ik eruit, in het diepste van je hart? Heb je me lief? Ben ik daar welkom? Denk je wel eens aan me, ook al heb je mij in geen tijden meer gezien?
Ben je blij dat ik door je leven heen loop? Of was je blij op de dag dat mijn hoofdstuk in het boek dat jouw leven heet gesloten werd?
Als je terug zou kunnen gaan naar de dag dat wij elkaar ontmoetten.. Zou je er dan wat aan veranderen? Zou je juist willen dat we elkaar nooit gezien hadden? Of had je me nog steviger opgesloten in je hart?
Regelmatig denk ik aan de mensen in mijn leven. Mensen die ik al in geen jaren meer heb gezien. Mensen die ik waarschijnlijk ook nooit meer zal zien.
Soms zoek ik ze op op het internet. Meestal niet. Ik droom wat weg en kijk wat ik me nog van ze kan herinneren. (Al klopt je herinnering uiteraard nooit meer. Deze wordt immers beïnvloed door de tand des tijds, het verliezen van geheugen en mijn persoonlijke wil altijd het beste te zien van.)
Sommigen kwam ik, tot ik mijn geboortegrond verliet, hier of daar nog wel eens tegen. In de bibliotheek, mijn stamkroeg, op het station. Dan was het een kort 'Hoe is het met jou joh', met de gebruikelijke standaard antwoorden en vragen. Bij sommigen voelde je nog een klik. Of je er wat mee deed was afhankelijk van hoe je op dat moment leefde. Hoe druk je het had, hoe erg een eventuele partner het vond dat je mij weer zag.
Al die mensen uit mijn verleden. Ik denk aan ze. Omdat ik een bepaald liedje hoor, dat me aan hen doet denken. Omdat ik een boek lees waar hun naam in voorkomt. Omdat ik een geur ruik. Of omdat ik ze gewoon verschrikkelijk mis.
En dan ga ik mij automatisch afvragen... Al die mensen van vroeger. Denken ze ook wel eens aan mij? Missen ze mij ook? Voelen zij ook het verdriet dat ik niet meer in hun leven ben?
Hoe ziet mijn herinnering er uit in jouw hart?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten