Eerlijk zijn

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Geen redenen meer waarom ik zal gaan branden in de hel. Ik heb ze geschreven, ik laat ze bezinken.

Het is iets van jaren terug. Ik wil het trauma verwerken en het verder laten voor wat het is; verleden. Gerust zal ik er soms nog aan denken. Misschien verwerk ik het zelfs nog eens in een verhaal of gedicht. De tien redenen waarom ik ga branden kunnen sowieso poëtischer. Mocht ik ooit echt iets gaan doen in de geestelijke zorg en dit gebruiken, dan wordt het eerst bewerkt. Want ja, ik heb het allemaal in één keer geschreven en het neer geplempt. Aan de teksten heb ik niets veranderd. Ik kots alles uit, orden er wat in en dan zoek je het maar uit. Het staat zoals ik denk en voel. Hooguit nog een kleine uitleg toegevoegd en taal- en tikfouten eruit gehaald. (Taalneuroot die ik ben.) Maar dat kerkje wil ik laten rusten. En wanneer ik dat trauma verwerkt heb, vind ik mijn weg misschien wel weer naar de kerk. 

Ik zit nu aan een opleiding geestelijk verzorger te denken. Dan steun je mensen bij het maken van beslissingen en het verwerken van emoties bij bijvoorbeeld trauma of verlies. Dat lijkt mij zeer intensief maar dankbaar werk. En ik verbeter er de wereld mee. Ik zou er toe doen, als klein radertje in het Grote Plan.

Volgens mij is dat iets dat ik echt wel kan. En dan hebben al die nare dingen die ik heb meegemaakt nog nut ook. Geeft gelijk een reden om vrede te hebben met wat me is overkomen.

Maar eerst maar nadenken. Want volgens mij heb ik nu al over 3 opleidingen nagedacht in één maand. Dat geeft aan dat ik ook niet weet wat ik wil. En dat ik onzeker ben. Ik wil niet weer een foute studiekeuze maken, dus nu eerst even bezinnen.

Daarnaast zou ik dan moeten beslissen of ik ga werken vanuit een religie of humanistisch oogpunt. En dat wordt dan dus belangrijke keuzes maken die invloed hebben op mijn hele leven. Misschien dat het dan toch wel handig is als ik een kerk weer in durf. 

Wel heb ik een andere keuze gemaakt. En dat is dat ik weer wat meer ga zeggen wat ik echt denk en voel, wanneer dat positief is. Dat deed ik lange tijd niet.

Ik paste mij aan aan de norm, de wensen van de omgeving. Formeel doen omdat dit gewenst was, gericht zijn op een carrière omdat dit de norm was in de groep.

Al voordat ik beviel (waardoor ik mezelf zeker helemaal kwijtraakte) begon ik mijn weg naar mezelf te verliezen. En dat alles om anderen maar te behagen. Ik ben een verschrikkelijke people pleaser en wil graag horen dat ik lief gevonden word. Daar doe ik veel voor. En ik ga dus ook over mijn eigen grenzen.

Ik heb besloten dat ik eerlijk ga zijn. Ik heb toch geen carrière waar er van alles van me verwacht wordt. Dus ik hoef niet te voldoen aan de eisen van een ander.

Vind ik dat een dame mooi haar heeft? Ik ga het haar zeggen. Ook als het om een volslagen vreemde gaat. Het kost me niks, het is positief, met een beetje mazzel maak ik haar dag. Stelt iemand mij een vraag? Afhankelijk van hoe dicht die persoon mij aan het hart ligt, vertel ik de waarheid.

Te vaak heb ik niet gezegd wat ik dacht en voelde en is er dus niet gebeurd wat ik wilde. Wel zeggen wat ik voel of denk geeft geen garantie dat ik dan wel krijg wat ik wil, maar ik zit niet meer met twijfels. Geen stemmetje dat in mijn achterhoofd loopt te malen over 'wat als'.

Ik weet zeker dat ik een aantal belangrijke kwesties volledig heb verkloot door niet eerlijk te zijn. Nee, niet oneerlijk zijn. Ik heb het verkloot omdat ik zweeg.

Ik heb dat gedaan bij iemand die ik liefhad. Van wie ik wist dat hij mijn man zou kunnen zijn. Ik durfde niet te erkennen dat ik hem miste, toen hij me belde. Voor de rest van mijn leven zal ik me afvragen wat er was gebeurd als ik eerlijk had gezegd dat al die jongens waar ik mee aan de haal ging een afleiding waren om hem te vergeten. Dat die kerels me allemaal gestolen konden worden. Dat elke vezel van mijn lijf hem miste en dat ik hem wilde. Enkel hem, geen ander. En als ik daarvoor iets moest opgeven of doen.... Ik doe en laat het. Maar kus mij weer, vraag mij de jouwe te zijn. 

Ik deed het niet. Ik vertelde over al die jongens, hoorde hem teleurgesteld raken. Hij heeft nooit meer gebeld. Ik heb hem nog één keer in de stad zien lopen, maar sprak hem niet aan. En ik loop voor de rest van mijn leven rond met de 'wat als' vraag.

Het duurde lang voordat ik mijn man vond. Ik heb lang gedwaald, voor ik hem leerde kennen. En ik heb een hoop leed moeten lijden. Volgens mij had daar een hoop van bespaard kunnen blijven, als ik maar eerlijk was gebleven.

Dus.... Zeggen wat ik denk. Met compassie, liefde, devotie, toewijding en hartstocht. In alles dat ik doe, alles wat ik zeg.

Liefde, licht en leven. Ik wil dat deze drie woorden de eersten zijn die mensen zeggen, wanneer er wordt gevraagd een omschrijving van mij te geven. En daar doe ik alles voor.

Geheel de uwe,

Mystic M.