Lieve leukerds en leuke lieverds,
De tijd gaat snel, wanneer je lol hebt. Of van voren ook niet meer weet dat je van achteren ook leeft.
Iets in die trant, denk ik. Maar dan misschien toch anders.
Ondertussen zit ik dik een jaar in mijn corona depressie. Of beter, ik klim er nu een half jaar uit. En ik ben er voorlopig nog niet.
Naar school zal voorlopig nog niet gaan. Online les zie ik niet zitten. Ik wil echt de klas in. En voordat met al dat gedoe de scholen weer normaal open zijn, is het op zijn minst 2022. Dus ik start dan wel.
Mijn relatie?
Ups en downs. Af en toe botst het. Deels omdat ik heb besloten mijn waffel niet meer te houden en te zeggen wat me niet zint. En dat houdt in dat ik veel te zeggen heb over mijn schoonouders. Ik vind ze heel lief, maar dat geklaag van ze minder. Ze klagen over punten waarvoor ik ze gewaarschuwd heb. Wanneer ik ze waarschuwde, ontkenden ze dat ik een punt kon hebben of jengelden ze door. Ik ben heel simpel op dat punt... Jij hebt een probleem waar ik wat van weet? Luister dan naar mijn advies. Ik geef je geen garantie dat het lukt, maar het werkt allicht beter dan alleen zitten klagen. Doe je niet wat ik zeg en ga je eigenwijs lopen doen? Kom niet bij mij emmeren over de gevolgen die komen, want die heb je volledig aan jezelf te danken en verdient.
Al maanden loop ik ze aan te horen over luxueuze problemen en eventuele obstakels die de kop op kunnen steken. Zeg ik bijvoorbeeld dat ik in augustus wel naar Frankrijk wil, mocht dat mogelijk zijn, dan wordt eerst eventuele problemen rond de reis op tafel gegooid. Vervolgens eventuele grenzen wat betreft Corona. En misschien is het wel helemaal niet mogelijk. En elk probleempje moet uitgebreid, tot in detail en minstens 16 keer besproken worden. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat er nu nog niks over gezegd kan worden. (Wat ik in de tussentijd dan ook al 30 keer gezegd heb.) Dan geef ik enkel aan dat het eventueel een optie is en dat we het dan pas kunnen bekijken, je weet immers niet hoe het dan is, we moeten flexibel zijn. En ja hoor, weer het hele verhaal opnieuw.
Ik heb al meerdere keren aangegeven bij manlief dat ik me niet serieus genomen voel. Dat doen ze ook niet. Ze negeren wat ik zeg, luisteren niet naar wat er - in MIJN huis- gebeuren moet en blijven eigenwijs in hun eigen kringetje klagen. Ik ben er klaar mee. Dat geklaag... Ze hebben verdorie twee koophuizen. Ze hebben geen recht om te klagen over wat er allemaal zo zwaar is. Ja, als iets zwaar is mag er wat gezegd. Maar ze klagen over kosten van een opslag. Dat het zo hoog is. Ja, ze steunen niet een klein ondernemertje. Ik heb gezegd dat die minstens 30 % goedkoper zijn dan Shurgard. Maar nee, luisteren doen ze niet. Kom dan ook niet bij mij klagen dat de opslag 200 euro per maand is.
En zij beweerden de opslag in één dag misschien wel leeg te krijgen. Ik heb gezegd dat ze die meuk echt niet allemaal kwijt kunnen in dat nieuwe huis. Want dat is kleiner. Gaan ze nog achter komen. En weer over zeiken.
Ik heb gezegd dat ik daar geen zin meer in heb. Al dat gezeur om niets. Het vreet me op, omdat het een klap in mijn gezicht is. Ze luisteren immers niet naar wat ik te zeggen heb. Daarmee zeggen ze, mijns inziens, dat wat ik zeg er niet toe doet. En ik vind het de sfeer gewoon verpesten. En ik ken die klaagzangen ondertussen wel.
Maar het drukt ook op onze relatie. Ik snap dat Manlief het niet leuk vind om mijn tirades aan te horen. Ik heb het wel over zijn ouders, niet over een broodje kroket dat ik niet lekker vind. En mijn tirades zijn ook al meerdere keren voorbij gekomen. Die kan hij denk ik ondertussen wel uitspellen. Dus ik zit er serieus aan te denken om niet meer bij ze langs te gaan. Om enkel op te zitten en pootjes te geven bij evenementen en feestjes en verder gewoon niet aanwezig te zijn. Kan ik me ook niet ergeren, kan ik ook niet voor ruzie zorgen.
Verder heb ik alleen wat frustraties omwille van seks. Maar daar heb ik me vrees ik bij neer te leggen. Buiten het feit dat ik al eerder aangaf bij hem dat ik meer nodig heb en meer variatie te willen, heeft hij er geen behoefte aan. En wanneer de man iets (niet) wil, heeft de vrouw in een hetero relatie nog altijd het nakijken. Krijgt een man het thuis niet, haalt hij het elders. Dus een vrouw past zich aan. Maar als een vrouw iets wil en de man niet, gebeurt er niks. Niet dat dan geen enkele vrouw haar heil elders zal zoeken, zulke vrouwen zijn er gerust. En waarschijnlijk ook wel meer dan dat ik nu zou inschatten, als er om gevraagd wordt. Maar ik ben niet zo. Ik zal mijn heil niet elders zoeken. Omdat ik van hem houd en niet wil kwetsen. En omdat ik me in ieder geval nu wel verzoend heb met het feit dat ik er vrede mee zal moeten vinden. Ik heb er nog geen vrede mee, maar ik heb geen andere keus. Zo ver ben ik nu wel.
Ik kan erom huilen, eerlijk gezegd. De spetterende verhalen waar ik vriendinnen over hoor... Niet voor mij. De jachtpartijen die ik had op het internet voor variaties en toevoegingen, tevergeefs. En ik vond het zo leuk. Ik kon uren zoeken. Het ging mij niet om het pornografische. Het ene was ranziger dan het ander. Maar tussen al die 'tips' -waarbij het 99 van de 100 keer enkel om het genot van de man ging- stond net dat ene pareltje. Waardoor je iets nèt even intenser kon krijgen, of het een heel andere ervaring kon maken. Om dat te testen en het effect te zien. Ik kon daar echt intens van genieten.
Maar uiteindelijk wordt het als normaal gezien, is de interesse er niet (meer) en vervalt alles weer in het geijkte. En ik ben wel uit geschreeuwd. Ik zie het nut niet meer van blijven schreeuwen. Ik zie er de liefde niet meer in.
Ik wil niet liefhebben vanuit een behoefte, een eis. Ik wil liefhebben vanuit het geven om het geven. En wat er dan terugkomt, dat zien we wel. Minder dan ik gehoopt had. Maar ik wil er niet over klagen.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten