Ondertussen weet ik het op sommige punten ook niet meer. En het kan dus zijn dat ik in herhaling val. Wat wel zeker is, is dat mijn mening wat aan het verschuiven is. Of aan het verdiepen, ik weet het zelf ook niet helemaal.
Er is een volledig nieuwe stroming in het politieke scala. Mensen die zichzelf 'woke' noemen.
Ik begreep er een hele tijd niets van. En nog steeds is het mij niet geheel duidelijk, al word ik er overal en nergens steeds vaker mee geconfronteerd. Ze nemen namelijk steeds meer ruimte in beslag, op allerlei fora en in allerlei groepen. Ze vechten tegen de 'rijke witte heteroseksuele man' en willen alles anders. Het is een mix van vechten tegen racisme, het feminisme, gelijkheid, uiten van seksuele voorkeur.
en op zich ben ik het met alle punten eens. Ik vind het prima wanneer men zich geen vrouw of man voelt en dus een X in het paspoort wil. Al begrijp ik er ook geen reet van.
Het voelt zo alsof deze mensen de hele dag bezig zijn met het zijn of niet zijn van een geslacht. Wie en wat je bent bestaat toch niet uit met welk geslacht je ter wereld kwam? Of hoe men je aanspreekt.
Misschien ligt dit aan mij. Van alle issues die ik heb, is mijn geslacht er geen één. Ik ben zielsgelukkig met het feit dat ik een vrouwtje ben. Ik bedoel... Hoe vaak zal ik ondertussen niet verkondigt hebben dat broeken in mijn ideologie voor mannen zijn? ( En dit is echt een persoonlijke mening. Als andere vrouwen wel in een broek willen lopen, moeten ze dat lekker doen. En wanneer mannen in jurken of een rok willen lopen... Be my guest.) Ik voel me echt het gelukkigst in jurk, vrolijk in de make-up, met hakjes en opgestoken haartjes. Liever geen 'degelijke jas' voor mij, die gebruik ik echt alleen als het koud is of wanneer ik iets heftigs ga doen op het strand of zoiets. Ik wil een halflange, tot lange jas die haast op een tweede jurk lijkt. Ik ben een vrouw en dat zul je weten, dat zul je zien. Maar het is nu niet dat ik alles enkel bekijk vanuit die visie.
Waar ik me wel stijf aan erger, is dat het een groep is die steeds meer standpunten over neemt, er wat over gaat brullen en eist dat iedereen het er dan maar mee eens is, er rekening mee houdt en het allemaal overneemt. Zij weten hoe het zit, hebben de waarheid in pacht en bepalen wat er gebeuren moet.
Ik tril op mijn benen van kwaadheid. Want weet je. Ik herken me in geen van de verhalen die deze 'woke people' de wereld in slingeren. Over de #metoo beweging. Over de inclusie wat betreft mensen met een beperking. Over vrouwen die mishandeld zijn, biseksueel en andere normen en waarden hebben dan dat geldend is in dit deel van de wereld waar wij leven. Mijn handicap verwordt tot een politiek statement, mijn geaardheid tot een levenswijze.
Ik voldoe niet aan de doorsnee wereld. Want ik ben mank. - O nee, dat mag ik niet zeggen, ik moet vertellen dat ik gehandicapt ben. KOTS.- Ik ben mishandeld, verwaarloosd, stelselmatig verkracht en door meerdere personen, biseksueel en hang een polytheïstisch geloof aan.
Maar geloof me. Ik heb geen 'woke people' nodig om voor mij te strijden. Ik zit niet te wachten op zogenaamde feministen die elke man aan de hoogste boom willen hangen, om wat een groep vrouwen is aangedaan. -Die helaas wel groter is dan de cijfers je doen vermoeden.- De vrouwen die dat willen doen zijn namelijk geen feministen, maar mannen-haatsters.
Daar wil ik niets mee te maken hebben. Ik krijg eerder de neiging om weer in mijn kast te kruipen, deze hermetisch af te sluiten, de sleutel te versmelten en mijn eigen regenboogvlag ritueel te verbranden. Om mijzelf als 'heteroseksueel' door de wereld te laten gaan en al het andere in mij systematisch te gaan ontkennen en de kop in te drukken. Want tot het beeld wat er nu wordt gecreëerd wil ik - koste wat het koste- onder geen beding behoren.
Daarnaast heeft niet elke man mij wat aangedaan. Het is een kleine groep mannen geweest, die op één hand te tellen is. En die zou ik inderdaad graag een een hoge boom willen zien bungelen. Geloof me, daar heb ik volledige fantasieën over, waardoor ik soms wel eens twijfel aan mijn eigen geestelijk gezondheid. Want die ideeën zijn ziekelijk te noemen. Maar de rest van het mannelijk halfrond heeft niets van mij te vrezen. Ik haat ze niet, ik beschuldig ze niet, kan ze waarderen en adoreren. En ze hoeven zich ook niet helemaal aan te passen of hun mannelijkheid in te dammen.
Wat ik wel graag van ze zou willen? Erkennen dat er een kleine groep rotte appels is die niet alleen mijn leven vergallen, ze verpesten ook het algemene beeld van de wereld.
Ook zou het fijn zijn als ze niet meer snel beginnen te brullen dat een vrouw overdrijft wanneer ze duidelijk is, of te veel is als ze veeleisend is. Want ze is niet veeleisend. Ze weet wat ze wil. Niet iedere man kan daar aan voldoen en dat is niet erg. Ook niet elke vrouw kan voldoen aan de wensen van de man. Dat is ook gewoon, dus waarom de wensen van een vrouw niet?
Een man moet man mogen zijn. Ik vind het lang niet altijd even leuk, maar een man is nu eenmaal verslingerd aan geweld. Daar schijnen ze op te gedijen. Zit ingebakken in de genen, komt vroeg of laat aan de oppervlakte. Kijk de geschiedenis er maar op na.
Dan kunnen vrouwen aan alle kanten proberen dat te sussen, door om ze heen te fladderen en zoet voor ze te zijn tussen de lakens, maar dat helpt niet. Niet dat de heren op dat laatste veel commentaar zullen hebben, hun agressie moeten ze nog steeds kwijt. En als wij vrouwen dat dan te lang in gaan lopen te dammen, zullen de heren zich vanzelf gaan verzetten. Eerst tegen hun eigen onvrede, uiteindelijk tegen de vrouw.
Laat mannen gewoon lekker hun testosteron botvieren. Sommigen kunnen dat doordat ze gaan voetballen, anderen doen aan kickboxen. Ze vinden allerlei wegen om dat testosteron te laten gelden. -En ik kan er soms oprecht van genieten, al die testosteron. Maar dat zal wel komen omdat daardoor mijn oestrogeen in overdrive gaat. Ik vind dat opwindend.- Helaas zijn er ook aardig wat exemplaren die daar niet tevreden mee zijn, een reden zoeken in religie, macht, land, of vrouwen en ten strijde trekken. Waardoor er dus weer anderen zijn die ook ten strijde trekken, om dat onrecht de kop in te drukken.
Zie je wat hier gebeurt? Mannen zat die uit eerbare gevoelens de wapens opnemen. Die ècht huis en haard willen beschermen, zodat er kinderen in veiligheid kunnen opgroeien. Vrouwen veilig over straat kunnen lopen zonder aangerand te worden. Iedereen zijn of haar mening in het rond mag strooien, zonder te moeten vrezen voor zijn of haar leven. Mannen willen naast sterk zijn, nu eenmaal graag beschermen.
Welnu, ga je gang. Mij zul je daar niet over horen klagen. Ik vertroetel graag. Dus bescherm mij vooral tegen de enge wereld, ik huppel wel rond met koffie, thee, koekjes en al het andere dat uit de keuken komt.
En wil je niet aan dat patroon voldoen? Het zou fijn zijn als de wereld waar we in leven echt wat gelijker zou zijn. Want ja, we leven wel in een maatschappij waarin alleen de 'mannelijke kwaliteiten' echt worden gewaardeerd. De 'vrouwelijke kwaliteiten' zijn een ondergeschoven kindje. En ja, wanneer een vrouw zich uitspreekt is ze bazig, terwijl een man wordt gecomplimenteerd om zijn vastberadenheid. Wanneer een vrouw noten op haar zang heeft is ze veeleisend, een man weet wat hij waard is. En dat idee klopt niet. Dat zou gelijk getrokken moeten zijn.
Maar verder..... Ik blijf wel behoren tot de slapende meute. Ik voed mijn dochter op, tot een jonge vrouw die weet wat ze wil en weet dat ze alles kan bereiken wat ze wil. Ik probeer haar te leren dat ze zelf na moet denken. Zelf onderzoek doen en twijfelen aan alles wat ze hoort en leest. Ja zelfs datgene wat je ouders je hebben geleerd.
Ik adoreer de halfgoden die ons land beschermen. De mensen in de uniformen, die ons op allerlei manieren helpen en dag en nacht lijf en lede inzetten zodat wij door kunnen met ons bestaan.
Ik lees me suf en doe mijn best om mijn brein weer op de rit te krijgen. Gezond van lijf en lede. Want ik mag dan een beperking hebben, dom ben ik niet. Ik heb de wereld nog wat te bieden. En nu ik weet hoe ik dat wil doen, wil ik de schoolbanken weer in. Hard werken om dat te bewerkstelligen.
Ik ben niet wakker. Ik hoop gewoon op mijn manier bij te kunnen dragen aan een betere wereld, waarin iedereen mag zijn wie hij of zij wil zijn. Waar ruimte is voor ontwikkeling en iedereen gelijk behandeld wordt. Voorlopig blijft dat vrees ik een utopie en een droom. Maar schreeuwen en slaan gaat er zeker niet bij helpen.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Ik tril op mijn benen van kwaadheid. Want weet je. Ik herken me in geen van de verhalen die deze 'woke people' de wereld in slingeren. Over de #metoo beweging. Over de inclusie wat betreft mensen met een beperking. Over vrouwen die mishandeld zijn, biseksueel en andere normen en waarden hebben dan dat geldend is in dit deel van de wereld waar wij leven. Mijn handicap verwordt tot een politiek statement, mijn geaardheid tot een levenswijze.
Ik voldoe niet aan de doorsnee wereld. Want ik ben mank. - O nee, dat mag ik niet zeggen, ik moet vertellen dat ik gehandicapt ben. KOTS.- Ik ben mishandeld, verwaarloosd, stelselmatig verkracht en door meerdere personen, biseksueel en hang een polytheïstisch geloof aan.
Maar geloof me. Ik heb geen 'woke people' nodig om voor mij te strijden. Ik zit niet te wachten op zogenaamde feministen die elke man aan de hoogste boom willen hangen, om wat een groep vrouwen is aangedaan. -Die helaas wel groter is dan de cijfers je doen vermoeden.- De vrouwen die dat willen doen zijn namelijk geen feministen, maar mannen-haatsters.
Daar wil ik niets mee te maken hebben. Ik krijg eerder de neiging om weer in mijn kast te kruipen, deze hermetisch af te sluiten, de sleutel te versmelten en mijn eigen regenboogvlag ritueel te verbranden. Om mijzelf als 'heteroseksueel' door de wereld te laten gaan en al het andere in mij systematisch te gaan ontkennen en de kop in te drukken. Want tot het beeld wat er nu wordt gecreëerd wil ik - koste wat het koste- onder geen beding behoren.
Daarnaast heeft niet elke man mij wat aangedaan. Het is een kleine groep mannen geweest, die op één hand te tellen is. En die zou ik inderdaad graag een een hoge boom willen zien bungelen. Geloof me, daar heb ik volledige fantasieën over, waardoor ik soms wel eens twijfel aan mijn eigen geestelijk gezondheid. Want die ideeën zijn ziekelijk te noemen. Maar de rest van het mannelijk halfrond heeft niets van mij te vrezen. Ik haat ze niet, ik beschuldig ze niet, kan ze waarderen en adoreren. En ze hoeven zich ook niet helemaal aan te passen of hun mannelijkheid in te dammen.
Wat ik wel graag van ze zou willen? Erkennen dat er een kleine groep rotte appels is die niet alleen mijn leven vergallen, ze verpesten ook het algemene beeld van de wereld.
Ook zou het fijn zijn als ze niet meer snel beginnen te brullen dat een vrouw overdrijft wanneer ze duidelijk is, of te veel is als ze veeleisend is. Want ze is niet veeleisend. Ze weet wat ze wil. Niet iedere man kan daar aan voldoen en dat is niet erg. Ook niet elke vrouw kan voldoen aan de wensen van de man. Dat is ook gewoon, dus waarom de wensen van een vrouw niet?
Een man moet man mogen zijn. Ik vind het lang niet altijd even leuk, maar een man is nu eenmaal verslingerd aan geweld. Daar schijnen ze op te gedijen. Zit ingebakken in de genen, komt vroeg of laat aan de oppervlakte. Kijk de geschiedenis er maar op na.
Dan kunnen vrouwen aan alle kanten proberen dat te sussen, door om ze heen te fladderen en zoet voor ze te zijn tussen de lakens, maar dat helpt niet. Niet dat de heren op dat laatste veel commentaar zullen hebben, hun agressie moeten ze nog steeds kwijt. En als wij vrouwen dat dan te lang in gaan lopen te dammen, zullen de heren zich vanzelf gaan verzetten. Eerst tegen hun eigen onvrede, uiteindelijk tegen de vrouw.
Laat mannen gewoon lekker hun testosteron botvieren. Sommigen kunnen dat doordat ze gaan voetballen, anderen doen aan kickboxen. Ze vinden allerlei wegen om dat testosteron te laten gelden. -En ik kan er soms oprecht van genieten, al die testosteron. Maar dat zal wel komen omdat daardoor mijn oestrogeen in overdrive gaat. Ik vind dat opwindend.- Helaas zijn er ook aardig wat exemplaren die daar niet tevreden mee zijn, een reden zoeken in religie, macht, land, of vrouwen en ten strijde trekken. Waardoor er dus weer anderen zijn die ook ten strijde trekken, om dat onrecht de kop in te drukken.
Zie je wat hier gebeurt? Mannen zat die uit eerbare gevoelens de wapens opnemen. Die ècht huis en haard willen beschermen, zodat er kinderen in veiligheid kunnen opgroeien. Vrouwen veilig over straat kunnen lopen zonder aangerand te worden. Iedereen zijn of haar mening in het rond mag strooien, zonder te moeten vrezen voor zijn of haar leven. Mannen willen naast sterk zijn, nu eenmaal graag beschermen.
Welnu, ga je gang. Mij zul je daar niet over horen klagen. Ik vertroetel graag. Dus bescherm mij vooral tegen de enge wereld, ik huppel wel rond met koffie, thee, koekjes en al het andere dat uit de keuken komt.
En wil je niet aan dat patroon voldoen? Het zou fijn zijn als de wereld waar we in leven echt wat gelijker zou zijn. Want ja, we leven wel in een maatschappij waarin alleen de 'mannelijke kwaliteiten' echt worden gewaardeerd. De 'vrouwelijke kwaliteiten' zijn een ondergeschoven kindje. En ja, wanneer een vrouw zich uitspreekt is ze bazig, terwijl een man wordt gecomplimenteerd om zijn vastberadenheid. Wanneer een vrouw noten op haar zang heeft is ze veeleisend, een man weet wat hij waard is. En dat idee klopt niet. Dat zou gelijk getrokken moeten zijn.
Maar verder..... Ik blijf wel behoren tot de slapende meute. Ik voed mijn dochter op, tot een jonge vrouw die weet wat ze wil en weet dat ze alles kan bereiken wat ze wil. Ik probeer haar te leren dat ze zelf na moet denken. Zelf onderzoek doen en twijfelen aan alles wat ze hoort en leest. Ja zelfs datgene wat je ouders je hebben geleerd.
Ik adoreer de halfgoden die ons land beschermen. De mensen in de uniformen, die ons op allerlei manieren helpen en dag en nacht lijf en lede inzetten zodat wij door kunnen met ons bestaan.
Ik lees me suf en doe mijn best om mijn brein weer op de rit te krijgen. Gezond van lijf en lede. Want ik mag dan een beperking hebben, dom ben ik niet. Ik heb de wereld nog wat te bieden. En nu ik weet hoe ik dat wil doen, wil ik de schoolbanken weer in. Hard werken om dat te bewerkstelligen.
Ik ben niet wakker. Ik hoop gewoon op mijn manier bij te kunnen dragen aan een betere wereld, waarin iedereen mag zijn wie hij of zij wil zijn. Waar ruimte is voor ontwikkeling en iedereen gelijk behandeld wordt. Voorlopig blijft dat vrees ik een utopie en een droom. Maar schreeuwen en slaan gaat er zeker niet bij helpen.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten