De Negen Nobele Deugden der Asatrúars. Deel 4: Trouw.

 Lieve leukerds en leuke lieverds,

De Negen Nobele Deugden der Asatrúars. Deel 4: Trouw.

Ik sta voor mijn groep en steun hen, ongeacht de obstakels. Ik ben trouw aan mijn soort en natie.


Trouw volgens de Van Dale:

1trouw (bijvoeglijk naamwoord, bijwoord)1iem. niet verlatend, ook niet in moeilijke omstandigheden2zijn plichten nauwgezet vervullend2trouw (de; v(m))1het trouw-zijn: te goeder trouw zonder kwade bedoelingen2gehechtheidtrou·wen (trouwde, heeft, is getrouwd)1een huwelijk aangaan2in het huwelijk verbinden3ten huwelijk nemen

Nu kun je trouw aan een groep, soort of natie erg verkeerd invullen. Tenminste, fout als in racistisch. "Jij hoort niet bij onze groep, soort of land en dus hoor jij er niet bij." Een oprecht Asatrúar zal niet zo denken. Wanneer jij de Roep der Goden hebt gehoord, hoor je er bij. Je achtergrond, kleur, ras, geslacht of seksuele voorkeur staat daar geheel los van. Jij gaat een band aan met de Goden, een ander heeft daar geen invloed op, noch daar iets over te zeggen.
Helaas zijn er mensen die er anders over denken. En  dit zijn vaak ook nog eens de mensen die de meeste aandacht krijgen. Omdat zij de aandacht op aparte manier naar zich toe weten te trekken. Dit zijn geen echte Asatrúars. Zij misbruiken ons mooie geloof om zieke beelden de wereld in te krijgen. Ik ga hen niet verdedigen, noch mezelf verdedigen over waarom zij niet echt zijn. Net zoals bij andere religies, zijn er helaas ook idioten die ons geloof misbruiken.

Een waar Asatrúar is trouw aan de groep, de familie, de sibbe. Die mensen die hij of zij liefheeft.
Een Asatrúar kiest de mensen om zich heen zorgvuldig uit. Natuurlijk zijn er altijd mensen waar je het gewoon mee te stellen hebt. Wanneer je ergens gaat werken, kom je nu eenmaal met mensen in aanraking. Daar zulk je op een nette wijze mee om moeten gaan. Maar hen bewijs je geen trouw. Je behandeld ze gewoon netjes en eervol. Respectvol. Dat is normaal en wel zo wenselijk.
Maar trouw zweren doet een Asatrúar aan hen die dat verdienen, of hen die erbij horen.
Ja, ook wel eens aan mensen van wie je het niet direct zou verwachten. Trouw aan hen die de Asatrúar niet direct liefheeft of respecteert. Een Asatrúar staat bijvoorbeeld voor zijn of haar land. Je komt daar voor op. En elk land heeft dingen waar de Asatrúar in kwestie het niet mee eens zal zijn. Dat is dan een obstakel waar overheen gekomen zal moeten worden. Of de Asatrúar conformeert, of vertrekt naar elders waar het beter is. Soms dient men gewoon aan e passen en te accepteren.
Sterker nog zal de trouw zijn aan de gekozen groep. De groep van vrienden die de persoon in kwestie om zich heen verzamelt. Er wordt van je verwacht dat je de mensen om je heen met zorg uitzoek. Eerbaarheid en eerlijkheid staan hoog in het vaandel. Wanneer je dit soort mensen gevonden hebt en tot je vrienden rekent, sta je voor hen. Je verdedigt ze waar nodig, staat ze bij in vreugde en verdriet, zegt ze de waarheid mocht dit nodig zijn en prijst waar dat terecht is.
Banden worden geslagen. En niet lichtzinnig. Als je eenmaal voor iemand gekozen hebt, doe je dit veelal voor het leven. Met je levenspartner geldt dit helemaal.

Houdt dit in dat een Asatrúar nooit een vriendschap kwijtraakt en nooit van een liefdespartner weggaat? Nee.
Niks menselijks is ons vreemd en onder de Asatrúars, Paganisten en iedere andere betiteling van Heidenen komt het scheiden van de wegen dus ook voor. Sterker nog. Van wat we weten van de oude religies hadden zij in hun vorm van wetboek regels om te scheiden en redenen waarom er gescheiden mocht worden. In onze huidige ogen zullen ze wat achterhaald zijn en niet echt eerlijk ten opzichte van de vrouw. Als je ze gaat vergelijken met regels van andere religies uit die tijd, waren ze zeer vooruitstrevend en komt de vrouw er nog goed vanaf.
Er wordt van de Asatrúar gewoon veel verwacht, voordat de band verbroken wordt. Ongeacht de vorm van band, wordt er verwacht dat je alles op alles zet om de band te laten duren. Dat ruzies worden uitgevochten, offers worden gebracht. Je moet alles op alles zetten om het te laten slagen. Maar er zijn altijd redenen waardoor dit niet meer gaat. En dan zijn er speciale wegen om onder de band uit te komen.

Voorbeeld uit mijn eigen leven...
Voordat ik mijn huidige man leerde kennen, heb ik twee keer samen gewoond. De eerste keer was echt een verschrikking, met geweld en erger.  Veel van de problemen die ik nu nog aan het oplossen ben, komen daar vandaan.
De meeste mensen om mij heen vroegen zich -geregeld zelfs hardop- af wat ik daar deed. Het duurde voordat ik het zelf ook zag. Ik heb geprobeerd om de band te helen, maar dit kostte mij en ik kreeg niets terug. Dus ik verbrak het.
De tweede keer was ook geen rozengeur, al was het niet zo erg. Ik werd vooral mentaal verwaarloosd. Het was gewoon dat ik er was, het huishouden deed en ervoor zorgde dat alles  aanwezig was. Wat ik verder wilde, werd niet naar geluisterd.
Ik heb geschreeuwd, gehuild, gesmeekt. Ik heb geprobeerd alles in het werk te stellen om het te laten slagen, maar wanneer de andere kant niet meewerkt, kom je niet ver. Ik ging mijn eigen pad, vervreemde in korte tijd van mijn partner, voelde me opgesloten en wilde meer. Hij wilde dat niet en dus bleek er maar één optie: uit elkaar gaan.

Liefde, een band aangaan met een levenspartner, is een werkwoord. Van alle soorten banden die je aan kunt gaan, vind ik persoonlijk de partner de moeilijkste. Omdat je samen problemen op moet lossen die je in je eentje nooit gehad zou hebben. Omdat je altijd ergens tot de gulden middenweg zult moeten komen. Wanneer je een partner hebt, kun je nooit meer alleen maar vanuit jezelf denken. Je zult wel degelijk aan jezelf moeten denken, omdat je jezelf niet kwijt mag raken. Je zult af en toe een pas op de plaats moeten nemen om te kijken of jij nog wel bent wie je moet zijn. Maar tegelijkertijd zul jij je wederhelft in acht moeten nemen. Krijg je van hem/haar wat je nodig hebt, zonder vanuit behoefte lief te hebben? Geef jij je partner wat hij/zij nodig heeft, zonder enkel een behoefte te vullen? Heb je lief uit het liefhebben? Of heb je lief uit een nood? Sta je sterk in de relatie, met elkaar en tegen de buitenwereld? Staan de neuzen dezelfde kant op of moet daaraan gewerkt worden? En als daaraan gewerkt moet worden.... Doe je daar dan allebei je best voor?
Liefde is moeilijk. Trouw daarin is moeilijk. Mijn ervaring is dat het geregeld is: 'Ik sta op en iedere dag kies ik ervoor om van jou te houden. Elke dag kies ik ervoor jouw geliefde te zijn, jouw vrouwe, jouw meisje. Elke dag kies ik ervoor jou trouw te zijn. Ik kies er elke dag voor je lief te hebben.'
Hij maakt mij dat soms heel moeilijk. Hij is geen makkelijk man.
Maar weet je. Ik ben ook een temperamentvolle dame. Hij zei van leven in de brouwerij te houden. Geloof me, dan ben je bij mij aan het juiste adres.
En de wetenschap dat ik het hem ook niet makkelijk maak om van mij te houden, zorgt er wel voor dat ik veel respect heb voor het feit dat hij met mij door wil gaan. Ondanks dat ik hem geheid ook af en toe tot waanzin zal drijven.
Maar dat hoort ook bij de trouw. Soms moet je gewoon op je tanden bijten en doorgaan.

Een Asatrúar houdt vol. Een Asatrúar bijt zich vast en zet alles op alles.
Berg je wanneer een waar Asatrúar je laat vallen.


Ga met de Goden!





Geheel de Uwe,