Bittere noodzaak

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het ziet ernaar uit dat het weer tijd is voor een nieuw inzicht voor mezelf.

Daar heb ik er wel meer van, de laatste anderhalf jaar. En zeker sinds ik naar school ga. Echt. Ik heb het al tig keer gezegd, maar ik doe het nog een keer. Besluiten deze opleiding te gaan doen is één van de beste beslissingen in mijn leven. Ik WEET gewoon dat ik deze opleiding nu eens wel af ga maken. Al was het alleen al omdat ik het eerste jaar bijna af heb. Ik ben nog steeds super gemotiveerd, sta te ballen wanneer ik 'maar' een zeven heb voor een toets en ben nog steeds van alles om school heen aan het plannen.

Het heeft mij geïnspireerd om meer te schrijven, ik lees weer veel en ik denk na. De depressieve loops waar ik in zit zijn minder vaak, minder intens en duren korter. Wanneer ik naar school ga voel ik weer dat ik ergens iets doe dat nuttig is.

Al mijn hele leven ben ik bang dat ik er niet toe doe. Dat er niets is dat ik gedaan heb, wat van toegevoegde waarde is. Dat is dan ook ''en van de redenen dat ik deze opleiding ben gaan doen. Ik hoop ooit ergens een verandering door te geven. Een persoon het goede laten doen, mensen helpen de juiste weg te vinden. Mensen hun glimlach teruggeven. Daadwerkelijk verschil maken. En nee, ik hoef echt niet de nobelprijs voor de vrede te winnen. Mijn naam hoeft echt niet breed uitgemeten omwille van mijn spectaculaire bijdragen aan de wereld. Maar gewoon de klus doen die voor me ligt. De mensen helpen die dat nodig hebben. Ergens een licht zijn voor hen die al lange tijd in het donker vertoeven.

Maar om dit al te kunnen doen, zal ik ook naar het donker in mezelf moeten kijken. Naar de nare dingen die mij zijn overkomen, maar ook de nare dingen die ik zelf heb gedaan.

Dat laatste is vaak zat gebeurd. Al was het maar om dat ik uit een omgeving kom waar ze maar wat graag naar mij wezen, wat betreft de 'schuldige'.. Vaak zat heb ik gehoord dat het aan mij lag, dat ik overdreef, zeurde, de aandacht trok of gewoonweg moest begrijpen dat de situatie nu eenmaal zo is en dat ik me aan moest passen.

Daar komt denk ik de rebel in mij vandaan. Zo veel onrecht. En zo veel mensen die er zwijgend naar kijken. Wanneer je zegt dat het niet kan, is men het er wel mee eens dat het niet klopt, maar ze doen er niets tegen. En ik ben dan vaak verbaasd. Want wanneer iedereen die het er niet mee eens is nou gezamenlijk ten strijde trekt, is het onrecht redelijk snel weg. Maar blijkbaar wil men dat niet.

Dus ik zit mijn eigen leven te overdenken, wil accepteren wat niet te veranderen is en wil helen wat er te helen valt. En accepteren dat ik los moet laten in liefde.

Ik heb geen zin meer om verwijten te maken aan het adres van wie dan ook. Dat wil ik al heel lang niet meer. Ik heb nog een tijd lang in plaats daarvan willen weten waarom. Waarom iets gedaan is of gezegd, wat de achterliggende gedachte ervan is. Maar als die gedachte er al was, wil men hem die toch niet meer geven. Dus ik kan beter loslaten. Loslaten in liefde. En besluiten dat het goed is, dat ik van de persoon in kwestie houd, hem/haar vergeef, maar niet meer wil zien.

Ik kies voor mijn eigen welzijn. Ik vul mijn eigen beker met water. Dat is niet egoïstisch, dat is bittere noodzaak.

Nu nog dat eindgesprek gaan houden.

Geheel de Uwe,

Mystic