Lieve leukerds en leuke lieverds,
Fijn om te zien dat je ook deze keer weer aanschuift aan mijn vuur, om mijn verhaal te lezen. Het doet me goed te weten dat er mensen zijn die er wat mee kunnen. Soms zal het herkenning zijn, soms een diepgewortelde connectie. En met een ander verhaal zul je niets hebben. Omdat het onderwerp je niet interesseert, of simpelweg omdat jij het anders ervaart dan ik. Allemaal mogelijk en het mag er allemaal zijn.
Ik hoop zelfs /stiekem niet zo stiekem/ dat je af en toe met een glimlach naar mijn gestuntel kunt kijken. Dan is er in ieder geval nog iemand die erom kan lachen.
Ik probeer te aarden. Aarden in het ´Zijn´.
Misschien klinkt dit wat zweveriger dan dat het is. Het is simpelweg een soort van thuiskomen. Zonder dat al je ikken en het ego er nog iets mee te maken. Tijd is iets ongrijpbaars. Je leeft enkel in het nu en bent je gewaar van allerlei sensaties en emoties.
Wij mensen maken daar allerlei verhalen mee, waardoor we de emoties en de gewaarwordingen een waarde meegeven, ergens plaatsen en ons eigen maken. Dat doen we met zo´n beetje alles. Alles wat positief is, maar ook alles wat negatief is. het negatieve misschien nog wel meer. Simpelweg omdat dit is wat je niet wilt en wat je te allen tijde wenst te voorkomen.
In ´negatieve´ ervaringen worden we geconfronteerd met de ongrijpbaarheid van het leven. En in een wereld waarin wordt beweert aan alle kanten dat het leven maakbaar zou zijn, is dit natuurlijk iets onwenselijks.
Voor mijzelf is het een confrontatie. Kneppel-harde confrontatie.
Met mijn vastomlijnde ideeën over wie ik (niet) ben, waar mijn limitaties liggen, wat ik zou moeten bereiken en hoe ik me zou moeten gedragen. En vooral: het moeten loslaten van mijn onkunde en mijn zwarte kanten. Moeten toegeven dat ik echt niet zo zwart en gemeen ben als dat mij altijd is opgelegd en waar ik mezelf mee heb vereenzelvigd.
Maar Mystic... Inzien dat je eigenlijk helemaal zo slecht niet bent is toch een bevrijding? Er achter komen dat je wel een liefdevol mens bent is toch schitterend?
Is dat zo? Het houdt ook in dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen helingsproces. En ondanks dat ik daar al tijden mee bezig ben en daar stappen zet, geeft het me nu ook meer verantwoordelijkheid. Want bij elk stapje vooruit, had de 'zwarte' Mystic altijd een excuus voor wanneer er iets niet lukte. Ik ben immers een egoïst. Dus het is leuk dat ik ertegen probeer te vechten, heel edelmoedig en zo, maar het zit nu eenmaal in mijn kern. Daar kan ik niets aan doen.
Nu kan ik niet meer zeggen dat iets in mijn kern zit. (En wanneer een ander zo'n zelfde weg van 'Zijn' probeert af te leggen, zal hij of zij daar ook mee om mogen gaan.) Die kern wordt immers veel meer vloeibaar. Dit omdat je terug gaat naar waar het nu echt om gaat. Naar de kern emoties. En wanneer je die kern emotie eenmaal hebt, naar de achterliggende gedachte en het verhaal.
Neem bij mij bijvoorbeeld angst. Angst, paniek en paniekaanvallen zijn niet meer dagelijkse kost. Het is niet eens meer maandelijkse kosten. Er gaan tegenwoordig gelukkig weken en weken voorbij, zonder dat ik er last van heb. Dat is in het verleden wel eens anders geweest.
Maar goed. Ik heb een angst-aanval. De alles omvattende emotie is dan angst, paniek. Ik moet weg van 'hier', alle sensoren draaien overuren en schreeuwen moord en brand. Het liefst kruip ik in een hoekje weg, waar het donker is en waar ik alleen ben. Daar wacht ik wat er eerder komt. Het einde van de aanval, het einde van mijn leven of het einde der tijden. In het slechtste geval komen de drie tegelijkertijd.
Wat is de basis van mijn paniek aanval? Vaak een overload aan indrukken. Ik ben over mijn grens heen gegaan om aan de sociale wens te voldoen. En waarom heb ik over mijn grens laten gaan? Niet zozeer omdat die ander het wilde. Het was een druk die ik mezelf oplegde. Namelijk lief gevonden willen worden en mee willen doen.
Waarom wil ik zo graag meedoen? Omdat ik dan het idee heb van waarde te zijn. En ik heb nog steeds het idee waarde te moeten verdienen.
Ergo: deze paniekaanval kwam uit mijn minderwaardigheidscomplex. Dat is dus de basis ervaring. De minderwaardigheid. En daar kan ik wat mee.
Het is evengoed nog gevaarlijk hoor. Want niet al mijn paniekaanvallen komen uit dat complex. Soms is het een herbeleving van één van mijn vele trauma's, soms uit een andere behoefte. En al deze trauma's, angsten en behoeften haken vakkundig op elkaar in.
Dit complete plaatje is dus ook enkel op mij van toepassing. Anderen zullen er dingen in kunnen herkennen, maar neem die alsjeblieft niet aan als de absolute en totale waarheid, laat staan de enige mogelijkheid.
Maar dat 'Zijn' confronteert mij dus met mijn eigen onrusten. Met de verhalen die ik gecreëerd heb in mijn hoofd. Verhalen waarvan ik bij sommigen niet eens meer weet of ze wel (helemaal) waar zijn. En dat toegeven is al een hele stap. Ik merk dat mijn maag zich omdraait en tegenwerkt, bij het idee. Dus dat is een punt om aan te werken. Komen we toch weer op loslaten uit. Alles is loslaten, altijd en eeuwig loslaten. Ik word er een beetje simpel van.
Zal ik er ooit komen? Dat ik regelmatig ergens ben en verdwijn in het grote Zijn? Enkel liggen en de grassprieten voelen kriebelen, de zon op mijn huid voelen branden, de wind horen ruisen in de bomen en weten dat ik met alles verbonden ben? Zonder ego, zonder dat daar een vorm van een gestalte bij komt kijken die 'ik' ben. (Hè, nu ben ik mijn eigen punt alweer voorbij, ik heb het over ik.)
Misschien moet ik er ook iets minder zwaar aan tillen.
Laat ik eens gaan onderzoeken wie mij koffie brengt. Of boeken. Ik prefereer boeken.
Geheel de Uwe,
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten