Waarom kan mijn leven nooit drama-vrij zijn?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Wie houd ik hier voor de gek?! Het eerlijke antwoord: Alleen mezelf. En zelfs dat lukt al maanden niet meer.

Ik. Ben. Verliefd.

Op iemand anders dan mijn man. En of het wederzijds is, geen idee. Hij speelt leuke 'aantrekken en afstoten' spelletjes. Of ik interpreteer het zo. Mensen uit mijn omgeving zeggen dat ik er vaak meer lading aan geef dan noodzakelijk is. En over hem wil ik het ook helemaal niet hebben, want hij moet mijn hoofd en mijn hart uit. Al denk ik dat hij een soort van soulmate van mij is.

Maar als dat echt zo is en wij horen bij elkaar, dan komt dat vanzelf.

Ik wil helemaal niet bezeten zijn van een idee. Want dat is wat het tot nu toe is, enkel een idee. En al is het idee vermakelijk - wat zeg ik, het mag  in theorie zelfs een wederzijds verlangen zijn- dan nog kan ik er niet naar handelen. Ik ben getrouwd. Ik heb een eed afgelegd, ik ben hem mijn lijf, leven en liefde verschuldigd. Zeker zo lang als dat hij bereidt is voor mij werk te verzetten.

Waarom schreeuwt de heks in mij dan dat ik een deur open moet houden? Dat er hier een toekomst ligt en dat ik er een les uit moet trekken?

En dat terwijl de rest van mijn omgeving verder zegt dat het of een obsessie aan het worden is, of dat ik er meer waarde aan hecht dan dat nodig is. Dat ik er meer waarde aan hecht dan dat hij doet..... Weet ik eigenlijk niet. Hij leek er niet blij mee te zijn dat hij erachter kwam dat ik getrouwd ben. Maar ook dat kan weer een invulling zijn.

En dit soort gedonder overkomt mij zo vaak. Het gebeurde me een aantal jaren geleden ook al. Toen was het een collega waar ik verliefd op werd. Overduidelijk niet wederzijds en dat begreep ik toen ook wel, maar toch dromen. Ik zei enerzijds dat ik ermee op moest houden. Dit waas alleen maar ongezond en ik kwam er geen steek verder mee. Verder zag ik het ook gewoon niet. Met die man zag ik niets.
En dat is wel een verschil. Want met deze zie ik het wel. En daarom is het nu nog steeds moeilijk om hem uit mijn hoofd te zetten. Geen idee of het ook wat wordt. Ik wil het niet, er over nadenken. Ik probeer te verbannen. En hoe harder ik het probeer, hoe vaster hij in mijn hoofd zit.

Mag ik een ander leven? En een andere ziel? Mag ik het leven van iemand die gewoon 'haar' liefde heeft gevonden, daar volledig van overtuigd is en haar leven leidt zoals het moet? Gewoon in harmonie met haar partner en kind. Blij zijn dat ze een leuke opleiding volgt en in een mooi en gezellig huis woont, in een mooie en leuke veelzijdige stad. Dat gezeur over liefde... Ik heb daar helemaal geen trek meer in.

Ik dacht serieus dat ik een afspraak had gemaakt met mijn Goden, mezelf en het universum. Dat ik de juiste tegen zou komen en daar de rest van mijn leven gelukkig mee zou kunnen zijn, zonder meer drama dan strikt noodzakelijk.

Dat gelukkige kind is er. Die opleiding loopt ook op rolletjes en ik ben op zich gelukkig in stad, omgeving en mijn leven. Maar dat liefdesleven... Het liefste schiet ik mezelf naar Volkvangr.

Geheel de Uwe,

Mystic M.