Schaamte voor mijn leven

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Maanden geleden heb ik voor een onderdeel van school een stuk moeten schrijven over schaamte en schuld. En dat dan op mezelf betrekken, zodat er iets uit zou komen over mezelf.

Ik wil dit graag delen. Niet omdat ik er trots op ben, maar omdat ik wil laten zien wat er door het hoofd van een depressieveling kan kan. Ik praat enkel voor mezelf, het is niet wat iedereen die eraan lijdt ervaart. Maar het is in ieder geval een beeld.

En ik kan gelukkig vertellen dat het zelfbeeld sinds ik dit geschreven heb beter is. Maar dit is wel waar ik vandaan kom.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Schaamte voor mijn leven.

Ik ken vele vormen van schaamte.

Schaamte voor mijn gewicht, mijn uiterlijke lelijkheden. Het feit dat mijn lichaam gehoor begint te geven aan de tand des tijds, mijn handicap en dat ik ondanks dat relaties aanknoop en de daarbij behorende emoties en verlangens ervaar. Het feit dat ik anders ben dan de doorsnee mens. Het gegeven dat de manier waarop ik vol alles, maar dan ook alles wat ik beleef anders ervaar dan wie dan ook. Maar bovenal het feit dat ik TE ben. Te: Extravert, theatraal, hartstochtelijk, eerlijk, aanwezig, luid, emotioneel, direct, intens, afwijkend van de norm.

De depressies die mij overvallen. Zijn gevuld met echo’s van twijfel, pijn en schaamte. Schaamte voor alles dat mij is aangepraat, schaamte voor datgene wat ik daadwerkelijk heb gedaan en dat inderdaad niet goed ging of was, nog veel meer schaamte voor datgene dat ik deed wat in de ogen van de ander -in dit geval veelal mijn moeder- niet goed ging.

Ik heb een bikkelharde rechter, met jury en tribunaal. Zij bekijken al dat ik doe en leggen dat langs een meetlat. Al dat er mis kan gaan, wordt onder de loep genomen, vergroot en uitgebreid bekeken en bediscussieerd. Elk minuscuul foutje wordt mij voor de voeten geworpen en bekritiseerd. Ik ben gehandicapt, dus ik moet compenseren. Van smetteloos gedrag zijn, perfect en correct ABN spreken, slank, met de haren en make-up tot in de puntjes, gevat en slim. Het feit dat ik daar niet aan kan voldoen is onverdraagzaam, het feit dat ik daar ook niet aan wil voldoen een niet te overleven doodzonde.

Het Oordeel is iedere keer hetzelfde: Niet waardig, schaam je.

Ik moet leren mijn emoties onder controle te krijgen en ze op zo’n manier te verwoorden, dat niet iedereen in paniek en volkomen overweldigd weg rent omdat ik ze beklem. Omdat ik overdonder, te veel word en te veel ruimte en aandacht op eis.

Ik moet ook leren emotioneel onafhankelijk te zijn. Want als ik luister naar wat men om mij heen zoal te vertellen heeft, is dat wat mannen willen: een onafhankelijke vrouw. En vrouwen willen een stabiele vriendin om mee te praten.

Nu vertelt niemand erbij wat dat dan precies inhoud, dat onafhankelijk zijn. Maar als ik het hoor, dat woordje ‘onafhankelijk’, heb ik bij voorbaat al de neiging om in huilen uit te barsten en mezelf uit pure schaamte in de wilgen te hangen. Want hoe je het ook wendt of keert… Ik ben niet onafhankelijk.

Ja, ik heb een eigen wil. Ik wil gehoord en erkent worden. Ik wil voor vol aangezien worden en het waard zijn om van te houden. Maar onafhankelijk… Ik ben een te grote speelbal van mijn emoties, vrees ik.

Wat ons brengt bij de volgende schaamte: Geen man die het met mij uithoudt. Die emoties lijken de oorzaak van het feit dat elke relatie stukloopt. Geen man (of vrouw) die al die emoties aan kan of kan sturen. Alsjeblieft niet temperen, die hap. En al helemaal niet verbannen. Nee, stuur het een beetje bij en wees vervolgens trots op je vlammende vrouwtje.

De mooiste vlam geeft ze aan jou. De prachtigste dans, danst ze voor jou. Haar helderste aria, zingt ze voor jou. En de mooiste Ode, ‘Hooglied voor mijn Maarschalk’, schrijft ze voor jou.

Maar ik schijn te vurig te zijn, te intens. Met als gevolg een bron van schaamte en daarbij horende negatieve emoties.

Hoe leer ik die emoties in de hand te houden? Hoe leer ik om mezelf te zijn, met al die spetterende emoties, zonder gevoel van schaamte en zonder te beklemmen?