Er doorheen

Lieve leukerds en leuke lieverds,

De energie stroomt niet. Ik zit gewoon vast.
Regelmatig denk ik± Ik stop er gewoon mee. Die opleiding, stage, therapie, àlles. Ik ga in een hoek zitten en hang wel weer de huisvrouw uit. Mij niet bellen, ik heb mijn best gedaan, het werkt niet. Op de één of andere manier schijn ik niet te mogen slagen in het leven.

Ik word zo moe van al dat strijden. Ik ben het zo zat dat ik de lessen niet lijk te leren. Wat doe ik in vredesnaam verkeerd? Wat blokkeert er waardoor informatie niet wordt opgenomen? Waarom kan ik niet gewoon een vak leren en zelf geld verdienen? En waarom kan het nooit eens rustig en gezapig gaan in mijn leven?

Er lijkt altijd een bron van stress en angst te zijn. Een reden om continu aan te staan en super alert te zijn. Wanneer het wel goed gaat, kijk ik al in het rond, speurend naar datgene dat er eventueel fout zou kunnen gaan. Gaat het wel goed, dan ontspan ik even. Maar vijf minuten later hebben we dan alsnog de poppen aan het dansen.

Ik snap het gewoon niet meer. Ik heb altijd zo hard mijn best gedaan. Zelfreflectie, verbetering. Lessen leren, objectief zijn. Proberen emoties te voelen en doorvoelen, maar me er niet te veel door te laten meeslepen.
Daar faal ik best in. Ik ben een emotioneel wrak op het moment. Ik huil om het minste of geringste, zie vooral veel mis gaan en trek me alles aan.

Ik heb rust nodig. Een georganiseerd leven. Ik wil RUST! Even niet stressen, gewoon lekker kalm zijn, mijn verslagen schrijven en stage lopen. En een scriptie schrijven. Maar het lijkt me allemaal niet gegund te zijn. Waarom word ik steeds uitgedaagd om dingen aan te gaan maar vervolgens mag ik het niet afmaken? Wat is er mis met mij? Wat maakt het dat ik niet kan werken in de gewone maatschappij? Wat zet mij er steeds buiten?
Ik begrijp het gewoon niet meer. Ik wanhoop, ben moe en teleurgesteld. Vooral van, in en naar mezelf.




Geheel de Uwe,

Mystic M

Hoofd op zwart

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het is weer zoeken naar de lichtpunten in mijn duistere brein. En als vanouds vereist dat veel energie en levert het weinig op.

Soms vraag ik me af waarom ik het überhaupt nog probeer. Tot nu toe verloopt alles toch continu in hetzelfde kringetje. Ik bouw iets op, kijk goed of alles netjes verloopt en of alles geordend en goed verloopt, ik ben vervolgens een tijd lang blij en het verloopt zoals het moet, om vervolgens in een diep dal te vervallen omdat er meerdere dingen totaal de mist in gaan en alles wat me lief is van me afdrijft. Datgene dat me lief is wordt me afgenomen, ik mag weer helemaal opnieuw beginnen, mezelf uitvinden en ik sta met lege handen.

Op het moment zit ik voor de zoveelste keer in therapie, het dal wordt zwarter en motivatie is iets dat ik niet heb. Zelfs datgene wat mij motiveerde en waar ik blij van werd (onder andere school en mijn dochter), is flets op het moment. De simpelste schrijf opdrachten komen niet meer uit mijn vingers en ik voel mij een beetje apathisch worden.

Ik wil dit niet. Ik word hier moe van. Ik ben het strijden tegen depressies beu, de zoektocht naar de oplossing zat.
Ik leer het niet, lijkt. Het lukt me niet. De energie vloeit weg. En het feit dat ook dit weer verdwijnt, is een beetje weg. Ik wil gewoon niet meer. Ik ben zo moe.



Geheel de Uwe,

Mystic M

luchtbelletje

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Woensdag heb ik een brief geschreven aan mijn mentor.

Ik heb open kaart gespeeld en verteld waar ik allemaal mee zit. Dat ik aan het eind van mijn latijn zit en het domweg niet meer trek. Ze heeft gereageerd dat eraan gewerkt gaat worden met een collega en of ze mijn mail mag doorsturen. Dat vond en vind ik best. Ze zullen toch moeten begrijpen waar ik mee zit en aangezien ik al in huilen uitbarst als ik er alleen al aan denk, is het beter dat de mail gelezen wordt. Kan ik daarna altijd nog gaan zitten sniffen en snotteren.

Misschien dat ik de lessen die ik volg op moet breken. Verdelen over dit schooljaar en het volgende. En dan met dat ene bedrijf in zee gaan, om volgend jaar in september daar te beginnen met mijn stage. Dan is de druk een beetje van de ketel, kan ik me richten op therapie en volgend jaar op de vakken die dit jaar niet lukken, stage en scriptie.

Het borrelt wel een beetje over waar ik een scriptie over wil gaan schrijven. Ik speel nog een beetje met wat verduidelijking en ik zou niet weten waar ik toepasselijke literatuur zou kunnen vinden. Maar als ik duidelijker heb waar ik mijn onderzoek over wil doen, dan kan ik dat daar natuurlijk op laten aansluiten.

En als het een beetje meezit, wordt het nog een scriptie waar collega's ook iets aan gaan hebben. Helemaal top.

Al laat ik het idee van 'Rituelen voor de Niet-Gelovigen' nog niet los. Ik denk serieus dat daar meerdere mensen gebruik van zouden kunnen maken.


Goed gaat het dus niet, maar er lijkt wat lucht te komen.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Ik zit er helemaal doorheen

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik zit er doorheen. Ik trek het even niet meer.

Menig brief de deur uit voor een stage, àls ze al reageren is het met de melding dat ze geen plaatsen hebben of dat deze al vergeven zijn. Het enige telefoontje met een positief bericht was twee weken geleden, niets meer van gehoord. Morgen of overmorgen moet ik zelf gaan bellen. Met knikkende knietjes, want ik heb de naam van de betreffende dame niet meer.

Ik word wanhopig. Die rot-stage krijg ik maar niet geregeld. En ik wil dit zo graag. Ik heb hier nu al vanaf februari 2022 kneppel hard voor gewerkt. Eerst om aangenomen te worden op de opleiding, vervolgens om alle jaren te doorlopen. En daarnaast ook nog eens mijn EMDR en nu schematherapie.

Volgens mij druipt mijn vermoeidheid me van het gezicht af. Àlles waar ik aan denk is de stage. De stress vliegt via mijn oren naar buiten, de laatste nacht dat ik fatsoenlijk heb geslapen kan ik me niet herinneren. En volgens mij ben ik op het moment ook niet het beste gezelschap, aangezien ik continu aan het huilen ben. Mijn hele leven valt uit elkaar, terwijl ik hard aan het werk ben en weer met allerlei brokstukken sta.

De therapie lijkt niet te werken. Allerlei brokstukken en oud zeer komt omhoog, maar een manier om er gezond mee om te gaan en me een beetje staande te houden in de wereld -vooral in tijden van problemen, wat bij mij geregeld is- is er nog niet. Ik weet precies waar het aan schort, maar op de één of andere manier krijg ik mezelf niet in andere patronen.

En ik ben het zat. Ik ben moe. Ik heb weet ik het hoe vaak aan mezelf gewerkt. Ik geef alles wat ik heb en misschien wel meer. Het werk dat ik wil doen is omdat ik er heilig van overtuigd ben dat ik op die manier weer een bijdrage kan brengen in de maatschappij en de wereld nog een beetje mooier kan maken ook. Want dat ik mijn stelregel: Laat de wereld beter achter dan hoe je haar gevonden hebt.

Maar het schijnt niet te mogen. De schoolcijfers zijn goed. Ik ben niet super geliefd maar heb het wel goed in de klas. Ik ben niet ieders favoriet, maar ik heb niet het idee dat er mensen zijn die een hekel aan mij hebben. Ik ben blij met de stof en de leraren. Het is lang niet altijd makkelijk en menigeen die mij geregeld spreekt hoort me huilen over wat er zwaar is. Maar met hun peptalk en tomeloze vertrouwen lukt het wel.

En dan loopt het nu stuk op een stage. Een ijzingwekkende nachtmerrie van herkenning. En monstruositeit van pijnlijke herbeleving. Het ging vroeger ook altijd zo met opleidingen, minus het feit dat ik nu beter in de klas lig. En beter leer om te luisteren. Ik ben er nog niet, maar het gaat al veel beter dan twee jaar geleden.

Ik twijfel of dit nou toch wel de bedoeling was. Iedere keer hoor ik om me heen dat het wel goed zal komen, dat er een plek voor mij is. Drie regenbogen binnen een half uur gezien, wat ik als positief beschouw (die regenbogen). Dat die stage wel komt. Maar alles eindigt in een doodlopende weg. Ik weet het niet meer. Vertrouwen om mijn intuïtie? Mijn intuïtie is al minstens een jaar stil. Alles wat ik dacht zeker te weten, is tegengesproken in de praktijk. Luisteren naar mijn onderbuik werkt tegenwoordig alleen wanneer het om anderen gaat. Waar ik zelf heen moet, dat vertelt het niet.

Ik ben moe... Zo moe... Ik vraag me serieus af of het wel zin heeft.

Geheel de uwe,

Mystic M

Ik moet vertrouwen.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

De spanningen lopen weer een beetje op.

Van de week had ik een verzoek voor stage de deur uitgedaan. Degene die ik het stuurde gaat er niet over, maar was zo lief mijn verzoek door te sturen. Daar kreeg ik ook heel snel een reactie van. Dat zij geen plekken hebben in mijn richting en dat ik daarvoor bij een ander bedrijf moet zijn.

Gisteren heb ik daar een verzoek naartoe gestuurd. en nu zit ik dus te bidden en te hopen dat ik daar een positief antwoord van krijg. Ik moet het in de handen van de Hogeren leggen. En dat gaat mij niet makkelijk af, control-freak die ik ben.

Ik heb wel weer wat ideeën om te proberen, maar het voelt zo oppervlakkig. Stuur een open sollicitatie hierheen, probeer het daar eens. Allemaal schoten in het duister, voor mijn gevoel.

Ik mek dat deze onzekerheid vreet en dat ik het niet los kan laten.

Dit was toch wat ik moest gaan doen?! Hier was ik toch voor in de wieg gelegd? Hiervoor heb ik toch zelf vanaf mijn zevende tot nu aan toe voor geworsteld met lijf, geest, psyché en ziel? Al dat dwalen dat ik heb gedaan, door kerken, culturen, idealen. Alle keren dat ik mezelf ben kwijtgeraakt, opnieuw heb opgebouwd en weer te gronde ben gegaan. Iedere keer dat mijn vuur weer bijna uitdooft, om weer op te laaien en door te gaan. Met de enige mantra: 'Opgeven is geen optie'.

Ik ben ondertussen al zo ver. Ik heb al zoveel bereikt en er zit al zoveel kennis in mijn systemen.

Ik moet vertrouwen. Vertrouwen in de Hogeren, vertrouwen in de Tijd.

Heb je nog wat schietgebedjes en kaarsjes over? Dan doe ik daar bij deze een beroep op.

Geheel de Uwe, Mystic M

Loslaten van emoties

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik wil graag in de goede geest zitten. De observator, de vriendelijke medestander.
Onderaan de streep ben ik mijn eigen ergste vijand. En dan met name omdat ik verstrikt raak in emoties. Die nemen de boel over en dicteren hoe het met me gaat, waar mijn aandacht naartoe gaat en wat ik wel en niet belangrijk vind.

Dat is meestal niet handig. Ik vind het prima om een emotioneel mens te zijn, maar niet om daaruit te handelen. Handelen vanuit de geest is ook niet je van het, maar er moet daar ergens een balans in te vinden zijn. Hoe kan ik immers een goede luisteraar zijn, wanneer ik me door de emoties in verhalen mee laat slepen? Hoe kan ik loslaten wat niet meer bij me past, als ik blijf hangen in een droom of een nostalgische herinneren. Dat is wat het was, een herinnering. En 'goed' of 'slecht' zijn plakkertjes die ik eraan mee kan geven, maar het is nog steeds verleden tijd. En niet meer dan een herinnering.

Therapie werkt waarschijnlijk. Ik ben veel aan het huilen, herinner me nare dingen. Vooral veel nare dingen die me zwaar en zwart doen denken over mezelf. Daar probeer ik helpende gedachten tegenover te zetten. Ik probeer het weg te schrijven, de zware papieren die ik volschrijf met bagger gaan letterlijk in de fik en geef ik mee aan de wind. Wat mij in het verleden heeft gedefinieerd, hoeft niet bepalend te zijn voor mijn heden of toekomst. Zij die in het verleden belangrijk voor mij waren, bewandelen ook hun eigen pad en kunnen dus van mij vervreemden.

Hoe moeilijk ik het ook vind om mensen los te laten (zeker wanneer ik hen innig liefheb, op welke wijze dan ook), kan ik niet loslaten. Ik kan er heel slecht tegen, dat de kring om mij heen maar uit weinig mensen bestaat.
En dan heb ik het er niet over dat er niet vele mensen zijn die mij het goede gunnen. Dat er niet velen zijn die de wens uitspreken dat het goed met me gaat, dat ik mijn opleiding voltooi en een mooie baan mag vinden. Daar zijn er velen van. Maar mensen iets moois wensen en meegaan in diepe dalen en altijd naast iemand staan zijn twee verschillende dingen. En die innige banden, daar heb ik er niet veel van.

Ik wilde altijd een goede familie. Een familie die elkaar liefheeft en steunt, oordeelloos. In de afgelopen jaren heb ik erkent en moeten accepteren dat ik die niet heb. Dat diegenen met wie ik een bloedband deel, niet meer zijn dan dat, bloed. En bloed heeft in deze helaas geen waarde. Alleen één nichtje heb ik een band mee, de rest interesseert het niet wat er met me gebeurt.
Dat hakt erin. Je familie zouden immers de mensen moeten zijn die je altijd steunen en vieren; toch? Hoe je het ook verprutst, je familie zou je moeten helpen. Wat je behaalt, je familie zal je groots vieren.
Nope, niet bij mij. Wanneer ik een probleem heb, wil ik mijn familie niet bellen. Nog meer problemen gegarandeerd, ze vertellen enkel wat ik nog meer verkeerd gedaan heb en hoe alles mijn schuld is. Heb ik iets geweldigs behaald? Een diploma op zak of een mooi gedicht geschreven? Mijn 'familie' zal met een rode pen de spelfouten onderstrepen en tot in lengte van dagen erop terugkomen. En dat diploma? Het maakt niet uit hoeveel negens en achten ik heb, zij gaan enkel hameren op die ene 6.5.
Dat is wat de mineur maakt bij mij. Ik wordt niet geaccepteerd zoals ik ben. Er is altijd iets dat ik aan mezelf veranderen moet, waarin ik me moet aanpassen. En te allen tijde dien ik iedereen voor te laten gaan.
Dat wil ik niet meer. Ik wil echt geen egoïstische bitch worden die bij alles vooraan staat. Maar het wordt wel hoog tijd dat ik niet meer met lege handen in een hoekje sta, mezelf af te vragen waarom ik niets mag krijgen en wat ik in vredesnaam gedaan heb. Ik wil me niet meer afvragen wat het is dat ìk gedaan heb, zodat ik gestraft moet worden. Ik ben echt geen engel. Ik ben niet het beste voorbeeld. Maar de straffen die ik heb gekregen, verdien ik echt niet meer. En ik vraag me af of ik ze ooit wel verdiend heb.

Maar daarvoor moet ik loslaten. En dus ook mijn emoties. Want mijn gevangenisbewaarder bestaat uit mijn emoties en mijn geest. Iemand een idee hoe je dat aan kunt pakken?

En bedankt aan jou, trouwe lezer. Dat je dit hele stuk hebt doorgeworsteld. Jij behoort in ieder geval tot diegenen die mij alle goeds gunnen. En dat waardeer ik. Geheel de Uwe, Mystic M

Geef mij een lichtpunt

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Drie weken vakantie vanaf vandaag. Ik ben nu thuis en kan me even concentreren op de stage en het thuisfront, therapie.

Mijn batterij is leeg. Ik voel pijnen, pijnen in mijn hart. Dichten lukt niet, een zinnig verhaal tikken lukt niet, ik ben af.

Al twee weken ben ik eerder domweg aan het breien, dan dat er iets zinnigs uit mijn vingers komt. Alleen wanneer het verdriet mij te veel aanvliegt, lukt het om even een klein klusje te doen, zoals de wc schoonmaken of een was in of uit de machine. Maar de vloer in mijn huiskamer is al een week of drie een grote puinzooi. Zelfs mijn bezemdans doe ik niet. En dat is echt leuk. Dansend je huiskamer schoonmaken, op muziek die jij leuk vindt. Dat heeft een reinigende werking op meerdere manieren. Zowel je huis als je geest. Je gedachten en je humeur.

Ik hang. Ik sleep me overal naartoe. Zet naar de buitenwereld een vrolijk gezicht op, maar ben intussen  van binnen aan het huilen.

Even niets is fijn. Misschien dat ik de aankomende week gewoon een dag lekker in mijn bed blijf liggen. Mij niet bellen, ik ben er niet.

Ik hoop dat ik binnenkort goed nieuws krijg. Iets om naar uit te kijken en een doorbraak wat mijn opleiding betreft. Dat heb ik even nodig, een lichtpunt. Een soort van reddingsboei.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Alles wat ik wil is liefde. En dan nog wel het meest van en naar mezelf

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Met heel mijn hart hoop ik binnenkort toch echt een stageplek te hebben.

Zondag of maandag ga ik twee brieven schrijven. Of eigenlijk... De tot nu toe gemaakte brief aanpassen op de twee bedrijven. Ik hoop dat ik op één van de twee terecht kan. Het zijn mijn voorkeuren.

Tot nu toe hebben mijn brieven weinig gebracht. Van geen enkele reactie tot 'we nemen op het moment geen stagaire's aan' reactie. Dat is niet echt motiverend.
Daarnaast gewoon van alles dat los komt uit mijn therapie en het lichtelijke liefdesverdriet... Ik heb een beetje veel op mijn mentale bordje. Ik trek het even niet. En de nare gedachtes (lees: op dinsdagochtend ontbijten met drie doosjes medicatie en een halve liter drank) beginnen weer te tollen.

Ik heb besloten om degene die ik liefheb (het verdriet) los te laten. Zo min mogelijk te reageren op wat hij me eventueel nog stuurt, vriendelijk maar kort. Hij vindt mij immers niet interessant. Dan mag mijn gevoel nog steeds zeggen dat we ooit iets met elkaar zullen gaan doen -al weet ik niet of het als zakenpartners, vrienden of als geliefden zal zijn- nu zit het er niet in. En nu zal ik dus los moeten laten.
En vervolgens komen er dus allemaal filmpjes voorbij die mij nieuwe liefde beloven, en beloven dat hij eigenlijk wel voor mij wil kiezen, maar dat er van alles in de weg staat.
Alsof de duvel ermee speelt en mij nog even extra zout in de wonden wil smeren, begin ik natuurlijk ook spontaan over hem te dromen. Hij heeft maar kleine rolletjes, zegt vaker niet iets dan wel en komt eerder even voorbij lopen om vervolgens in een hoekje te gaan zitten toekijken, maar hij is steeds aanwezig.

Ik wil het niet. Ik wil rust in mijn hoofd. Ik wil een plek van reinheid, sereen. Misschien als een soort non naar binnen gekeerd de wereld gadeslaan en ervaren, maar meer vanaf de zijlijn.
Er is zoveel pijn. Ik voel zoveel pijn en nog veel meer verdriet. Ik ben daar wel een beetje klaar mee.

Ik vraag me sterk af of ik het ooit leer. Of ik ooit rustiger en ingetogener word. Of er ooit een dag zal zijn dat ik met een tevreden blik naar mezelf kan kijken en vinden dat het goed is. Dat ik een ruim voldoende haal en dat meer niet nodig is.
Maar bovenal: Dat ik een leven leid waar ik blij mee ben. In een omgeving waar ik oud in kan worden en met mensen om mij heen bij wie ik mij geliefd weet. En dat dit allemaal komt uit liefde, in plaats vanuit behoefte.
Alles wat ik wil is liefde. En dan nog wel het meest van en naar mezelf.



Geheel de Uwe,

Mystic M

Geen geluk meer, gewoon sereen

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het blijf vallen, huilen en weer opstaan.

Nu is mijn lijf eindelijk weer een beetje op de rit. (Ben in de tussentijd ook nog een kleine week goed ziek geweest) Maar dan komt het volgende weer.

Stage regelen heeft wat lucht gekregen. Ik heb een lerares in weten te schakelen die mij een beetje helpt. En een maat van mij kijkt of hij gegevens kan vinden voor me. Ik blijk een plek te zoeken in een instantie waar hij werkt. Nou, een halve kruiwagen is nooit weg, dus ik hoop een beetje extra informatie te krijgen.

Maar tegelijkertijd valt er nog steeds van alles in duigen. Mijn relatie ligt nog steeds in het slob, mijn obsessie (want dat is het wel een beetje) voor een ander is niet beter. Het heen-en-weer spelletje is echter nu wel een beetje over. Waar hij tot twee a drie weken geleden nog leuke foto's stuurde, was hij later weer afstandelijk. En ik kwam er via via achter dat meneer ondertussen een vriendin heeft, die ook al half bij hem woont.

Het verbaasd me niet. In de afgelopen maanden kwam ik haar aanwezigheid al geregeld tegen. En het gekke is, dat ik het hem nog oprecht gun ook. Van iemand houden betekent immers dat je het beste wenst voor die ander. Ook als het betekent dat hij of zij niet met jou wil zijn.

Maar een beetje wrang is het wel. Ik wilde mijn hele leven niets liever dan gewoon zijn bij iemand waar ik mezelf kan zijn. Waarmee ik stil kan zijn, tegen wie ik rebbelen kan. Meerdere keren dacht ik die persoon gevonden te hebben. En ergens is er nog steeds iets van hoop dat het goed komt in mijn huidige relatie.

Maar aan de andere kant heb ik het opgegeven. Het lijkt niet voor mij te zijn weggelegd.

Nog steeds hoop ik dat ik ooit sereen zal zijn. Dat verlangen en de jacht naar geluk oplossen in een wolk van gewoon zijn, gewaarwording. Dat zit meer op een middellijn, waardoor de wereld wat minder makkelijk overrompelt. Als je niet continu op zoek bent naar geluk, ben je immers ook niet zo vaak teleurgesteld.

Nu nog uitvogelen hoe ik dat doe.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Kleine stapjes vooruit

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Poging nummer zoveel om mijn leven weer op de rit te krijgen.

Mijn lijf doet nog steeds raar. Vanmorgen nog ben ik na mijn dagelijkse meditatie zo mijn bed weer in gedoken om mijn hoofdpijn onder controle te krijgen. Tegen tienen kwam ik mijn bed eindelijk weer eens uit.

Weinig gedaan. Wat kleine dingetjes opgeruimd en in de kliko gegooid, dingen op de juiste plaats gelegd. Spullen klaargelegd zodat ik morgen de papieren voor aanstaand schooljaar uit kan zoeken en het vorig jaar kan ordenen. De papieren zijn van belang, die kan ik voor het aankomend jaar nog gebruiken. En eventueel verwerken in mijn scriptie.

Deze week ben ik eigenlijk begonnen met kleine voorbereidingen. Kleiner dan ik wilde, want ik wilde het huis schrobben. Dat is niet gelukt en gaat in de aankomende week ook niet lukken. Dat resulteerde dus weer in negatieve gedachten. Maar nadat ik gisteren met mijn dochter ordners had gekocht voor de papieren, ben ik kleine dingen op gaan ruimen.

De nieuwe schiften en ringbanden liggen klaar en vandaag heb ik mijn make up voorraad uitgezocht en opgeruimd. Er is aardig wat de vuilnisbak ingegaan. Zo veel dat ik bijna een lade minder aan make up heb en de lades die ik heb weer gewoon open en dicht kunnen, zonder dat er iets ergens vast komt te zitten. Dat is een tijd geleden dat dat voor het laatst gebeurde, kan ik je vertellen.

Over negen dagen ga ik weer naar school en in september start therapie. Dit wordt best een zwaar schooljaar. En het laatste kwartaal van dit jaar wordt loodzwaar, richting hel.

Goden, kijk genadig neder op Uw dochter. ze doet zo hard haar best en wil zichzelf verbeteren, zodat ze er kan zijn voor anderen. Stuur haar steun en wijsheid.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Wegen door mijn hoofd

Ik wandel door mijn hoofd
Kijk in alle hoeken
Tussen de stofnesten die in de vergeten gaten zitten
Maar ik vind het niet

De kluts klots op een tafel
En cirkelt uitdagend in mijn ooghoek
Ik ben hem nog steeds kwijt
In de kern van mijn bestaan

Ik kijk over het water
Dat beweert het mijne te zijn
Ik wil erop vertrouwen
Maar weet niet meer hoe dat moet

Mijn lever klaagt al tijden
Dat het wat mee te slepen heeft
En dat het graag wil delen
Met hen die ik liefheb

Ik begin te rennen
Want ik heb het op de heupen
Maar ik weet niet waar verlossing
te vinden is voor mij

Ik wil zo graag mijn bootje
Laten varen in rustige wateren
Met de zon op mijn gezicht
En de wind door mijn haren

Ik wandel door mijn hoofd
Kijk in alle hoeken
Tussen de stofnesten die in de vergeten gaten zitten
Maar ik vind het niet



17-08-2025

De geest als Gevangenisbewaarder

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Mijn brein is mijn grootste vijand. En ondertussen doet mijn lijf ook een aardige duit in het zakje.

Voor de zomer gaat het niet zo goed met mij. Het spelen van huismoeder en lieve vrouw gaat mij niet goed af. En dan is er nog steeds het knagende probleem van de stage-plek. Ik twijfel aan mezelf en mijn capaciteiten. Op exorbitante manieren.

Mijn leven is een puinzooi! Mijn huwelijk stelt al jaren niets meer voor, de gemiddelde vrijgezel heeft vaker en intenser seks dan ik, mijn brein is mijn eigen gevangenisbewaarder, ik ben te zwaar en sporten lijkt niet te helpen. Nou kan dat niet afvallen ook liggen aan het feit dat ik eens in de week een soort terugval heb en òf te veel drink, òf te veel en fout eet. Alles omwille van de stress.

Ik kan gewoon niet tegen stress. En dat had ik de laatste weken in overvloed. School mag dan klaar zijn, genoeg andere problemen en situaties die aan mijn mouw staan te trekken.

Ik wil rust. Ooit wilde ik de liefde. Samen oud worden en weten bij wie je hoort. Dat wil ik op zich nog steeds, maar ik begin ondertussen ook te leven met de overtuiging dat dat niet voor mij is weggelegd. Vroeg of laat loopt iedere relatie stuk. En ontstaat onrust, angst, verdriet en verwijten. Ik doe aan alle kanten mijn best om het te laten werken, maar de andere kant denkt er anders over of doet niet mee. Ik raak gefrustreerd, word bang en kruip in mijn schulp. En voor we het weten, leven we in stilte naast en langs elkaar en vervreemden we steeds meer. Ik probeer dat nog te verbeteren door mezelf opnieuw uit te vinden, maar dat werkt zelden. En uiteindelijk gooi ik de handdoek in de ring en vertrek.

Ook nu mag ik weer opnieuw proberen. Al gaat het nu een stuk moeilijker, want er is een huwelijk dat ontbonden moet worden en een kind dat ergens heen moet. En de huidige huizenmarkt gaan we het maar even niet over hebben. Dat kennen we allemaal wel.

Geen idee of de druk in mijn geest er nu ook voor gaat zorgen dat ik weer wat consistenter word in schrijven. Ik hoop het. Alles om de combinatie van whisky en Tramadol uit mijn hoofd te krijgen.

Geheel de Uwe,

Mystic M

De stress de baas

Dat ik vanmorgen mijn bed uit kwam, zat ik een beetje in de stress.

Na vanmiddag heeft mijn dochter vakantie.

Helemaal fijn, maar dat betekent dus dat ik geen tijd meer heb voor eigen huiswerk. Want iedere keer dat ik me probeer te concentreren, gaat zij om aandacht vragen. Daar kan ik boos om worden, maar een kind is gewoon een kind. Die doen dat. Dus ik accepteer dat ik minder tijd heb voor de verslagen.

Ik liep echter achter op mijn schema. Ik had van dat ene tentamen nog maar een kwart af, in de planning moest ik toch wel iets over de helft zijn. En ik vermoedde dat ik er nog wel even mee bezig zou zijn. Er borrelt van alles, maar het is nog onsamenhangend en er zit geen structuur in. Het verhaal is er nog niet.

Eerst maar eens mediteren, zoals elke ochtend. Nog steeds ben ik erg blij dat ik door die oud klasgenoot ben uitgenodigd. Ik doe vaker wel dan niet mee en het helpt. Het is een dagelijks ankerpunt, een moment van rust.

Nog even liggen, even niets. Nog even doorgaan met het leegmaken van de geest, zodat er ruimte is voor het verslag. Dan aankleden, was in de machine en aan de slag. En vul gewoon in wat je wèl weet. Dan komt de rest vanzelf. Breek alles op in kleine stukjes en kijk wat je ermee kunt.

Blijkbaar helpt in stukjes breken zo veel, dat het verslag nu dus klaar is voor correctie. Ik heb het gewoon zonder koffie en in 2,5 uur af gekregen.

Er hoeft alleen nog een voorblad bij. Maar dat lukt me tussendoor wel.

#Dankbaar

Is het al 30 augustus? Dan kunnen we weer naar school.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Zen spelen

 'Doe iets voor jezelf. Iets dat geen doel heeft, geen resultaat dat behaald moet worden. Gewoon voor jezelf.'

Dat is de opdracht die ik voor deze week meekreeg tijdens de cursus.

Een beetje paradoxaal is het wel, dat geef ik toe. Want als ik straks iets voor de leuk ga doen, doe ik het deels om de leraar tevreden te stellen, merkt mijn tweede of derde gedachte op.

De eerste wordt gelijk beheerst door: Wàt ga ik in vredesnaam doen? Mijn hele leven, inclusief mijn hobby's, is ingericht op nut.

Breien en haken vind ik leuk, daar kan ik een warme trui mee maken. Koken en bakken is leuk... Het nut lijkt me duidelijk.

Ik speel Dungeons and Dragons. Nou is dat een spel, maar het nut is dat het verbindend werkt. Het heeft mijn sociale leven een breder perspectief gegeven. Ik heb er vrienden door gekregen. Mijn dochter bestaat dankzij dit spel, want ik heb haar vader daardoor ontmoet.

Eigenlijk best verdrietig, dat alles maar een doel heeft. De vreugde in het leven is immers spelen. Spelen is nodig om nieuwe verbindingen te leggen, nieuwe ontdekkingen te doen. En omdat je aan het spelen bent zonder vooropgezet doel, kan er eigenlijk ook niets misgaan. En het creëert een luchtige ruimte in je geest. Een frisse wind waardoor je vrijheid en sereniteit ervaart, wat weer goed is voor je geestelijke gezondheid.

Hopelijk voldoet 'borduren' aan de opdracht. Ondanks dat het volgens een patroon werkt èn een boekenlegger betreft. Dat heeft dan wel een doel, voor mijn gevoel is borduren niet echt nuttig. Maar ik vind het wel leuk en ik word er blij van. Dus dat voldoet weer wel.

Ik word blij van de zen cursussen die ik volg. Ze geven mij een nieuwe kijk op het leven en dan met name het mijne.

Geheel de Uwe,

Mystic M

#stapjesnaarsereniteit

Eerste boekje vol

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Zojuist heb ik mijn laatste haiku geschreven.

In maart 2024 besloot ik te proberen om elke dag een haiku te schrijven. Ik had een boekje liggen met handgeschept papieren, een leren kaft en daarop een Levensboom.

Aangezien schrijven voor mij bijna hetzelfde is als ademhalen (het is in ieder geval van even essentieel belang), besloot ik de haiku's daar dan maar in op te schrijven. En vandaag, 15 april 2025 heb ik mijn laatste haiku geschreven. Het boekje is vol.

Heel toepasselijk een haiku over afscheid nemen.

Het boekje is vol, maar het volgende ligt al klaar. Ik ga dus door met schrijven. Ook al weet ik dat het me niet lukt elke dag te schrijven. Het wordt moeilijker om een juist onderwerp te vinden. Wel als je iets zinnigs wilt zeggen en niet steeds een variatie op hetzelfde thema wilt geven.

Ik ben tevreden. Ik heb het dik een jaar volgehouden. Ik heb er inspiratie uit opgedaan, mezelf kunnen vertellen waar het daadwerkelijk om gaat, mezelf een pas op de plaats laten maken.

Tijd voor een nieuwe stap. En een nieuw boekje.

Geheel de Uwe,

Mystic M

De laatste haiku's van september 2024

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Vanaf half september heb ik geen haiku meer online gezet.
Dat betekent niet dat ik niet geschreven heb. Er zitten wat gaten in de frequentie, maar ik doe nog steeds mijn best geregeld te schrijven. Zeker omdat ik al vanaf ergens augustus 2024 geregeld te kampen heb met zwarte gedachten en sinds december gewoonweg in een depressie zit. Al sinds jaar en dag weet ik dat schrijven mijn houvast is. Het zorgt ervoor dat de paar momenten van helderheid geordend worden en als lichtend baken mij door mijn zwarte wereld leiden. Voor mij zorgt het ervoor dat ik niet volledig verzand in zelfdestructief gedrag en slechte gewoontes.
Maar ik heb dus niets online gezet. Ik had er de energie niet voor. En daar wil ik nu verandering in brengen. Ik hoop weer stukjes online te zetten. Ter overdenking voor anderen, ter herinnering voor mij.

Ik bezie mezelf

En de stappen die ik zet

Wankel op mijn pad

14-09-2024

Status van de geest

Gaat op in het ultieme

Laat los in het nu

16-09-2024

Ik pijnig mijn brein

Om verlichting te vinden

In mijn schaduwwerk

16-09-2024

Gedachten vliegen

Als duiven vrij in het rond

Komen tot wasdom

19-09-2024

Beroer mijn gezicht

En glijd zachtjes langs mijn nek

Dans van extase

19-09-2024

Denkend als de wind

Vliegend als de kraanvogel

Opgaand in het niets

20-09-2024

Donder en bliksem

Flitsend door een revend zeil

Smekend aan Goden

21-09-2024

Tint grijs bruin en zwart

Op de bodem van de zee

Zangstem van mijn stem

21-09-2024

Met bloed gegraveerd

Littekens diep in mijn huid

Ode aan Leven

22-09-2024

De woelige zee

Navigeer ik met kalm hart

Volg de Noorderster

22-09-2024

Ik ben niemands vrouw

Lopend over eenzaam pad

Stem zonder klankbord

23-09-2024

De hemel ontvangt

Emoties zonder oordeel

Als zijnde het weer

24-09-2024

Innerlijk bestaan

Dimensie zonder meetlat

Rijk van mysterie

25-09-2024

Stukje regenboog

In een donkergrijze lucht

Teken van de hoop

28-09-2024

Bergen in de lucht

Miljarden druppels water

Vloeibare reuzen

28-09-2024

Druppels van regen

Blad wervelt kleuren strooiend

Slingers van de herfst

30-09-2024

Geheel de Uwe, Mystic M

Ik heb de energie niet meer

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik trek het gewoon even niet meer. De energie is op.

Zoveel dingen die niet lekker lopen. De meesten zouden op zichzelf te overkomen zijn. Het is niet moeilijk om een enkel probleem op te lossen. Maar het is altijd een kettingreactie van allerlei gebeurtenissen waardoor het niet lukt. En een chronisch gebrek aan slaap. Dan hoeft er maar een klein dingetje te gebeuren, waardoor de waterlanders komen en ik het niet meer zie zitten.

Zo ook vandaag. Ik had al slecht geslapen. Ik kwam eigenlijk al met drie-nul in het nadeel beneden. Op wilskracht heb ik de twee was-tassen weggevouwen, überhaupt iets gegeten en vanmorgen doodmoe een kwartier zitten mediteren. Ik pakte de fiets om dochterlief op te halen van school. Ging goed, tot ik bij het stoplicht kwam. Ik kwam mijn fiets niet op. En het licht ging weer op rood. Met pijn en moeite ben ik naar de overkant gerend met mijn fiets, toen het weer groen was. Maar het lukte me pas 400 meter verder, met tranen in mijn ogen, pijn in mijn been en heel veel moeite om weer op te stappen. Ik zag niet meer hoe i k terug moest komen. De kracht in mijn rechterbeen is weg. Wil niet lang genoeg meewerken om mij op te laten stappen.

Wordt het dan toch tijd voor een driewiel fiets? Geen idee waar ik die zou moeten stallen. In de voortuin is heen ruimte. En ik zou überhaupt dat ding de schuur (waar ook geen ruimte is) in krijgen. Die fiets kan de draai niet maken die nodig is om de fiets door de deur te krijgen. En dan is er nog te weinig ruimte.

Dochterlief kreeg de instructie zo goed mogelijk door te rijden. We reden een andere route terug, waardoor we niet langs de verkeerslichten kwamen. Maar uiteindelijk moesten we een weg weer op.

Ik brulde dat ze door moest fietsen. Ik kon even niet remmen. (Want dan kom ik mijn fiets niet meer op)

Het liep niet helemaal lekker, ik denk dat we wat mensen dwars hebben gezeten.

Één meneer die ons voorbij reed vond het in ieder geval nodig om te zeggen dat zij het ook nog moest leren en dat ik best mocht remmen.

Dat was de druppel. Waarom oordelen mensen zo? Waar bemoeien ze zich mee? De tranen sprongen me in de ogen. En dochterlief voelde zich schuldig. Dat was ook weer niet de bedoeling. Maar ik weet niet wat ik erger vond. Die kerel die zich er tegenaan bemoeide, of de opmerking van dat kleine meisje dat ze een want had laten vallen. Dus ik moest alsnog afstappen.

Ze beweerde te denken dat ze een lila want had zien liggen, in de bocht van de rotonde. Ze wilde terug.

Ik heb haar verteld dat ik het even niet trek. Opstappen lukte niet meer. Fiets aan de hand maakt de pijn in mijn been niet minder, ze moet maar kijken met papa.

Ik wil dit niet. De kleinste dingen lijken mij tegen gemaakt te worden. Aan alle kanten wordt duidelijk dat mijn lijf me  steeds meer tegenwerkt, door de kilo's die ik meesleep. En ik doe mijn best om daar wat aan te doen. Maar gelukkig word ik niet zo.

Ik wil slapen. Fatsoenlijk kunnen slapen. Zodat ik de energie ook weer heb om in beweging te komen. het is zo'n cirkel. Ik kan niet bewegen omdat ik te moe ben, ik kan niet ontspannen omdat de vele kilo's me in de weg zitten.

Geheel de Uwe,

Mystic M.