Lieve leukerds en leuke lieverds,
Heftig; niet? Ik ben een moordenaar.
Intern zal nu vast van alles bij je op til springen. 'Maar M., dat is een serieuze claim. Als dat zo is.... Dan moet je de bak in. En waarom heb je het gedaan?'
Nou, de tekst die ik hoorde van een paar fanatici uit dat Evangelisch kerkje was meer in de strekking van: 'Nu ga je branden. Je weet dat je zondig bent. En je lijkt er geen spijt van te hebben.' En naar een reden wordt al helemaal niet gevraagd, laat staan geluisterd.
Nee. Hoe raar en hoe ernstig het ook klinkt. Ik heb er geen spijt van. Wanneer ik terug zou kunnen gaan in de tijd, met de kennis van nu, zou ik weet exact hetzelfde doen. Ik zou mezelf adviseren juist minder te twijfelen en steviger door te zetten.
Ik zal je niet langer laten spartelen. Ik heb een abortus ondergaan. En dat wordt betiteld als moord en dus een zonde. Maar ik zal je wel uitleggen waarom ik het ben ondergaan, ondanks dat ook ik in principe tegen abortus ben.
In mijn leven ben ik meermalen mishandeld, aangerand, gemanipuleerd, geslagen en verkracht. Nooit ben ik ermee naar de politie geweest en ik zal dat ook nooit doen. Ik moet dan immers 100000000 keer uit de doeken doen wat er exact gebeurd is, tot in detail. En erover praten ervaar ik bijna nog als traumatischer dan het ondergaan. Daarnaast zal de tegenpartij er alles aan doen om mij zo ongeloofwaardig mogelijk te maken, misschien zelfs een schuldgevoel aanpraten en me wijsmaken dat ik het wel wilde.
En ondertussen is er geen fysiek bewijs meer.
Stel, in de meest ideale situatie, dat die hufters gepakt worden en mogen brommen. Hoe lang krijgen ze dan? Drie jaar? Waarvan ze er misschien anderhalf uitzitten. Je krijgt in dit land langer voor fraude (Waarvan je op zich het geld terug kunt halen), dan voor verkrachting, waarmee je het slachtoffer een trauma voor het leven bezorgd.
En wat krijg ik? Behalve dan slapeloze nachten en een hoop huilbuien en paniek aanvallen. Misschien 1000 euro schadevergoeding. Nou nee, dank je. Ik voel me al een hoer. Nog een betaling ter bevestiging hoef ik echt niet.
Daarnaast is dat niet wat ik terug wil. Ik wil geen geld. Die hufters hoeven van mij zelfs niet te zitten of sorry te zeggen. Ik wil mijn eigenwaarde en zelfbeschikking terug. Ik wil weer rond kunnen lopen, zonder dat ik continu op mijn hoede ben. Kunnen praten en niet elke man die in de ruimte is in de gaten houden. In een ruimte kunnen zitten zonder bewust in een hoek te gaan staan, zodat er niet zomaar iemand achter me kan komen en ik dus continu iedereen in de gaten kan houden. Me weer eens in een paar armen leggen, zonder dat ik eerst een stemmetje moet overwinnen dat schreeuwt dat ik moet rennen. Want het is een man en hij is dus niet te vertrouwen. Ik zou zo graag weer eens een man kunnen vertrouwen zonder eerst 100.000 mijn diepgewortelde angsten te moeten overwinnen.
Maar goed, dit zal vast nog wel vaker ter sprake komen en dus herhaald worden. Terug naar de abortus.
Ik ben/was een vruchtbaar creatuurtje. Dat heb ik ook altijd gezegd tegen potentiële partners. 'Wees voorzichtig met wat je doet. Weet je het zeker? Wat er in mijn buik zit, zit er in mijn buik. En dat komt er dan maar op één manier uit.'
Menig man die de benen nam, omdat ze daar geen zin in hadden. En ook niet voor extra voorbehoedsmiddelen wilden zorgen. Het was een goede eerste selectie. Ik heb het geregeld en bewust gebruikt, om te kijken hoe serieus zo'n man nu echt was.
Voor mij persoonlijk was echter de uitzondering op de abortus regel: Kinderen worden geboren uit liefde. Is dat kind niet ontstaan uit een akte van liefde, dan is een abortus geoorloofd. Dan is zo'n vrouw niet verplicht om dat kind op de wereld te zetten. Laat eerst die klootzak maar opdraaien voor zijn daden.
Misschien had ik dit nooit in beton moeten gieten, misschien had ik er niet eens over na moeten denken. Want het verschrikkelijke gebeurde uiteraard, ik raakte zwanger van een verkrachting. En ik besloot, met een bezwaard hart omdat dat kleintje er natuurlijk ook niks aan kan doen, de uk weg te laten halen.
Denk hier alsjeblieft niet te licht over. Denk nou niet dat ik zingend en juichend naar het ziekenhuis ging, toen ik groen licht kreeg voor de operatie. Ik heb gehuild. God weet dat ik gehuild heb. Ook omwille van dat kindje. Dat was immers puur en onschuldig. Net zo hard het slachtoffer als ik. Maar met mijn destijds 23 jaar, 2 kamer appartementje, tijdelijke contract en depressieve buien zag ik mezelf er niet toe in staat om een kindje op de wereld te zetten. Laat staan ervan te houden, terwijl het uit een voor mij zowel mentaal als fysiek pijnlijke en onterende verkrachting voortkomt. Abortus zag ik als enige uitweg. Dus ik heb gerouwd om het kindje en haar om vergiffenis gevraagd. Ik vertelde dat ze later terug mocht komen, wanneer ze zou worden verwekt in liefde, maar dat ik nu geen ruimte voor haar had en dat haar ontstaan bezoedeld was. Huilend liep ik het ziekenhuis in, grienend en intern krijsend liep ik er drie uur later weer uit. Ik heb er tijden nachtmerries van gehad en ik denk nog geregeld aan dat kindje.
Maar goed, tijd heelt niet alle wonden, maar haalt wel de rouw- en rauwe randjes weg. Ik begon het een plekje te geven en weer een beetje blij te worden.
En toen kwam het eens ter sprake met iemand van net zo'n fanatiek kerkje als waar ik als tiener in zat. De tien geboden werden erbij gehaald en de tekst dat je verantwoording moet nemen voor je daden. Ik zou die mannen vast ergens toe hebben aangezet. Ze de verkeerde indruk hebben gegeven, op het verkeerde been hebben gezet.
Luister, ik kan me het gebeuren met de laatste klootzak nog goed herinneren. (Niet de bezwangeraar) Het was -4. Ik liep in spijkerbroek, op mijn Dr. Martens van 6 jaar oud, met t-shirt met lange mouwen en een dikke wollen trui. Ik had mijn haar in een staart, want het was winderig en mijn krullen blijven toch al nooit in model, dus laat staan bij windkracht 6. Het had gemiezerd en mijn mascara was uitgelopen. Ik leek net op een panda. Wit gezichtje met zwarte oogjes. Ook had ik hem meerdere keren gezegd dat ik niet met hem naar bed wilde. Dat ik een ander toebehoorde en de zijne niet kon zijn. Hij zei zelf ook nog dat hij verliefd was op een ander meisje. En toch drong hij zijn wil op.
Vertel mij wat daar uitdagend aan is, wat er niet duidelijk aan is.
Daarnaast. Ik bespring ook niet iedere gespierde man die op het strand voorbij komt in een Speedo. Ik verlustig me op afstand en blijf er netjes van af. Ook als hij op me afkomt en een praatje met me maakt. Zolang hij niet expliciet zegt dat hij met me naar bed wil, blijf ik ervan af.
Een hond kun je afleren om naar zijn lusten te luisteren. Je kunt een bak voer voor zijn neus zetten. Het kwijl loopt hem in de mond en hij springt heen en weer. Maar je kunt hem zo africhten dat hij pas gaat eten wanneer jij hem er toestemming voor geeft. Een hond kan zich beheersen. En de man heeft dus minder zelfbeheersing dat een hond? Sorry, maar blijf dan svp niet beweren dat de vrouw het 'zwakke geslacht' is. Want beheersen, dat kunnen de meeste vrouwen namelijk wel. (In ieder geval veel meer vrouwen dan mannen.)
Ik heb niks verkeerd gedaan. Het enige waar je mij eventueel van zou kunnen betichten, is naïviteit. Ik zag de uitnodiging om 'een kopje thee te doen' als een uitnodiging voor thee. Dat het een codewoord is voor iets ander... die memo is mij gepasseerd. En dat ik erachter kwam, werd er dus niet naar mijn tegenwerpingen geluisterd.
Desalniettemin, ik had dus een abortus laten plegen en dat werd veroordeeld. En het ergste is dan dus dat ik er geen spijt van kan hebben. En het morgen weer zou doen, in die situatie.
Ja, ik ben zondig. En misschien zal ik ervoor moeten branden. God weet wat een pijn er in mijn hart zit. De angst, de wanhoop. De rivieren van tranen om het vergoten leven en de schaamte die in mij woedt. Want trots ben ik er niet op. Ik had geen andere keus. Maar het houdt niet in dat ik er ook gelukkig mee was. Ik hoop dat Hij het gezien heeft en snapt waarom ik me zo verlaten voel.
Gestraft ben ik ook al, keer op keer. Ik zie in ieder geval alle miskramen die ik heb gehad als straf. En dan hoop ik maar dat Hij dus ook vindt dat ik genoeg gestraft ben en dat het klaar is, sinds de geboorte van mijn dochter.
Ik was zo blij met haar geboorte. Het voelde als een soort verlossing. Alsof er gezegd werd dat ik genoeg geleden had.
Nu maar hopen, dat die hoop niet ongegrond is.
Geheel de Uwe,
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten