Lieve leukerds en leuke lieverds,
Vandaag hoorde ik iets, waar ik even op aan het kauwen ben. Iets waar ik denk dat ik er daadwerkelijk iets mee kan en dat nog gaat helpen ook.
Normaal gesproken mediteer je om stil te worden. Om de kalmte en sereniteit in jezelf te vinden. Emoties en gedachten worden geobserveerd in hun voorbijgang. Want dat is de bedoeling. Dat je ze liefdevol maar ferm weer wegstuurt. Er is nu even geen tijd voor, we zijn kalm en sereen aan het mediteren.
Op het moment van mediteren word je kalm. Je legt het wereldse even naast je neer, om tot jezelf te komen en met jezelf in contact te komen. Dus, beweerde de persoon, is het logisch dat er dan emoties naar boven komen. Dat is immers het moment dat je tijd neemt om iet alleen maar met externe factoren bezig te zijn. Je keert naar binnen. Dus dan komen vanzelf de sterkst geldende emoties van dat moment naar boven. En, ging de persoon in kwestie door, misschien moeten we die emoties dan eens doorvoelen. Dus mediteren om emoties te doorvoelen.
Daar denk ik nu dus eens over na. Want ja... Ik mediteer dus al sinds halverwege december ´22 elke dag. En als ik eerlijk ben al langer, maar dan niet dagelijks. Ik deed het bij yoga al, iedere keer wanneer we nidra yoga deden. Sterker nog, yoga is überhaupt de reden dat ik uiteindelijk die meditatie app heb geïnstalleerd en er een poging toe gewaagd heb.
Niet dat ik nooit eerder wilde mediteren. Dat wilde ik wel degelijk, want de emoties en gedachten zijn in mijn hoofd een dagelijks bombardement waarin ik lijk te verdrinken. Maar eerder mocht ik domweg niet mediteren van mijn moeder. Vraag me niet waarom, maar het was slecht. Het was niet goed voor de mens. (Maar ik moest wel rustig worden. Want met al doe woede uitbarstingen was ik niet te genieten.)
Lange tijd had ik er niet meer over nagedacht. Ik heb zelfs een tijd gedacht dat meditatie niets voor mij zou zijn, omdat ik stomweg te druk zou zijn. Ik zou niet stil kunnen zitten, heb te veel issues.
Tijdens de sessies in de yoga studio boekte ik wisselend succes. De ene keer schoot ik als een echte Alle Dagen Heel Druk stuiterbal door de wereld heen, de andere keer was ik zo'n gevorderde zen-meester dat ik in slaap dreigde te vallen.
Wat alle sessies wel gemeen hebben... Er komen dus emoties omhoog. Soms emoties van iets dat recent is, soms gewoon een losse emotie. Verdriet, of angst. Blijdschap of opluchting. Vaak is er een verhaal aan op te hangen, soms ook niet.
Op het moment probeer ik de verhalen te negeren. Dat zijn sowieso vaak verhaaltjes die we aan onszelf vertellen, om de emotie een plek te geven. tegelijkertijd maken we er ook een associatie mee. En dat is waar het mis gaat. Want dan geven we er immers ook een waarde bepaling aan. 'Deze emotie is goed, deze niet. Deze emotie moeten we te allen tijde vermijden, deze willen we juist bereiken voor de ultieme ervaring van geluk.' En meer van dat soort dingen.
Nu doe ik al maanden erg mijn best om geen waarde meer toe te kennen aan emoties. Boos zijn is een nuttige emotie. Het vertelt je iets. En altijd maar blij zijn vertelt dat je óf een notoire ontkenner bent, óf een deurmat die alles maar over zich heen laat komen en vrolijk verder gaat. Geen van twee is gezond, noch goed.
Dus... Mediteren om emoties te doorvoelen. Een emotie ter hand te nemen en daar eens een tijd over na te gaan denken. En dan heb ik het niet over alle emoties die er omheen hangen. Maar echt met hart en ziel en zonder oordeel enkel op het moment dat het zich aandient de emotie echt te doorvoelen. Hoe ben ik, als ik verdrietig ben? Waar uit zich dat? Welke organen reageren? Wat doet het met mijn lijf? Waar wil het heen? Wat wil het dat ik doe? (Waarvan acte, we gaan er nog niet direct naar handelen.)
Ik denk dat ik dat eens een tijdje ga proberen. maar dat wordt nog wel even zoeken naar een weg, want ik ben nog steeds een beginneling op het gebied van meditatie. Gewoon gaan liggen en kijken wat er gebeurt?
Ach, wat is het ergste dat ik te verliezen heb?
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten