Lieve leukerds en leuke lieverds,
Het licht staat een beetje op zwart, in de wereld van Mystic.
Simpel omdat ik geen school heb. Dan is het leven saai. Er is gewoon geen kloot te doen en ik heb nauwelijks gesprekken die ik boeiend vind. Dat en ik heb veel te veel tijd om over mijn stalker na te denken.
En dat is moeilijke stop te zetten dan ik zou willen. Toegeven doe ik het nu wel. Wat heeft het immers voor zin om te ontkennen? Het is iets waar ik dagelijks mee bezig ben. En dat valt uiteindelijk echt wel op. Dus dan kan ik gaan ontkennen, maar uiteindelijk ben ik dan alleen mezelf nog maar aan het bedotten. De rest van de wereld heeft allang al door hoe de vork in de steel zit.
Het wordt wel rustiger, gelukkig. En dus wil ik graag nog even teruggrijpen naar een ervaring in de laatste lesdag. Want sinds ik op school zit, lijkt mijn eigen gave ook weer tot bloei te komen. En dat uit zich nu vooral in beelden en visioenen. Wat ik op zich wel apart vind, want dat was vroeger niet zo. Toen had ik vooral stemmen die af en toe tegen mij praatten -en nee, geen enge dingen dat ik iemand moest vermoorden- en vertelden wat ik moest doen. Meestal waren dat combinaties van theesoorten om iemand te helpen snel weer beter te worden. Of ik maakte contact met iemand die niet meer onder de levenden is. Dat kan zijn voor een nabestaande, of ik krijg contact met een rusteloze ziel.
Vooral in de buurt van plekken waar veel moerasland is of was, dolen er nogal wat zielen van overledenen. Deze hebben zelden kwaad in de zin, maar kunnen de weg niet vinden. Het nadeel hierbij is dat ze vaak al zo lang dood zijn, dat ik me afvraag of ze zelf nog wel door hebben wat er aan de hand is. En of ze überhaupt wel iets hebben meegekregen van hun eigen dood. Helpen kan ik ze vaak in ieder geval niet, ze zien mij niet.
En begrijp me goed. Ik voel en zie ze nog steeds. Ik woon in een omgeving waar we leven met water. Er was genoeg water. Alles hier is drooggelegde grond. En er dolen in mijn buurt zielen zat rond. Allemaal rustelozen, die op zich niets kwaads in de zin hebben. Af en toe komen ze 'bezit nemen' van mijn huis. Dat kan gebeuren. Dan claimt een ziel een huis voor zichzelf. Dan voelt de grond waar het huis op staat goed, of de ziel heeft iets anders met die specifieke plek. Zelf verwijs ik de ziel dan vriendelijk edoch dringend en dwingend de deur. Om een maand later hetzelfde ritueel nog eens te herhalen met een andere ziel.
Heb je al het idee dat ik klaar ben voor een dwangbuis? Dat mag. Maar houd er rekening mee dat dit toch echt mijn dagelijks leven is. Dat het iets is waar ik als klein kind al mee bekend was en niet eng. Voor zover ik weet ben ik niet ziek, is er niets mis met mijn brein en werkt dat hooguit een beetje anders.
En ja, het was jaren stil op dat vlak. Er roerde zelden wat. Dit omdat ik het verzweeg -ik kan ook lezen en horen en snap ook wel dat het overkomt alsof ik getikt ben- en het weer iets was waardoor ik anders was, waar ik totaal geen zin in had. Ik drukte mijn snor, als het ook maar even kon. Dat gaat waar ik woon gewoon niet meer lukken, omdat ze met zovelen zijn, die rustelozen. En ik loop tussen ze door, op zoek naar die enkeling die ik de weg nog kan wijzen. Al waren het er maar een paar. Dan heeft mijn talent toch nog zijn nut gehad.
Maar nee. Dat was niet waar ik het over wilde hebben. Ik wilde het hebben over mijn ervaring met mijn surfer, tijdens een muziekstuk dat ik hoorde op school.
We moesten naar een muziekstuk gaan luisteren. En dan intuïtief gat tekenen, kleuren, schrijven. Wat we maar wilden. Als het maar uit onszelf kwam en betrekking had op de muziek.
Ik kwam uit op een strand, waar ik een heerlijke wandeling over maakte. In de verte vlogen vogels, af en toe spatte er een dier op uit het water. Nog verder weg donkere wolken met af en toe gedonder. Heel zacht en erg ver in de verte. Maar de flitsen lichtten de lucht prachtig op.
Ik was daar, fijn schelpjes aan het rapen en helemaal zen aan het wezen met mezelf, toen hij voorbij kwam surfen. Uit het niets kwam daar in ene een man voorbij scheren over de golven. Zijn scherm hield hem overeind, zijn hoofd in de wind, om de spinnenwebben uit zijn hoofd te waaien.
Ik wist gewoon... Daar is hij weer... De man die eigenlijk bij mij zou moeten zijn. En dus nodigde ik hem ook uit om bij me te komen op het strand, schelpen te zoeken en eventueel een kampvuur te bouwen met zijn twee.
Maar nee. Hij vertelde dat hij nog moest scheren over de golven. Zijn pak zat niet goed -wat verwees naar zijn werk en iets in zijn eigen leven- en er was een probleem met zijn oudste zoon.
Ik zag verderop op het strand een blonde vrouw met twee kinderen staan, echt helemaal apart. Zodat duidelijk was dat ze er echt buiten stonden. De oudste had donker haar, de jongste was blond. Ik denk dat het twee jongens zijn. Maar alleen van de oudste weet ik het zeker. En hij -mijn surfer- vertelde dat er wat is met zijn oudste zoon. Nou heb ik het vermoeden dat hij gescheiden is. Dus dan is er inderdaad iets met de kinderen. Vaak kunnen vaders naar hun kinderen fluiten, wanneer een relatie met nageslacht eindigt. Dat zal hier ook het geval zijn, maar het gevoel was sterker en vertelde mij dat het veel dieper ligt.
Verder vertelde de surfer dat hij graag wilde leren ademhalen. Hij moest nog scheren, adem halen en uitzoeken waar hij nou naartoe moest, dus hij kwam nog even niet.
Ik ervaarde dit als echt. Ik ervaarde het, terwijl ik bij mijn volle bewustzijn was en weet toch zeker dat het klopt. Ik heb een ervaring opgepikt van gedachten en emoties die van een ander zijn. En het meest recent van 2019/2020. Dus ik ben wel nieuwsgierig hoe het nu met hem gaat.
Waarom ik weet dat het om een ander gaat? Simpel. Ja, ik heb iets met water. Maar ik kan niet surfen. Kun je überhaupt windsurfen op de zee? Of is dat een raar beeld in mijn brein? Daarnaast... Ik zag weinig van de surfer. Ja, hij is slank. In ieder geval tot het moment dat dit beeld is ontstaan, deed hij veel aan sport. En iets zegt mij dat hij dat nog steeds wel zal doen. Maar wat ik zag, klopt niet met mijn verlangens. Sowieso dus dat surfen, wat ik niet kan. Als het uit mijn brein kwam, dan kwam hij voorbij zeilen. Het is lang geleden, maar in theorie kan ik zeilen. Dat en hij had kort haar en was glad geschoren. Iedereen die mij een beetje kent kan je vertellen dat ik ga voor baarden en óf kaal, óf lang haar. Ik heb serieus nog nooit een partner met kort haar gehad.
Toegegeven. Het kan best zijn dat meneer de surfer in de verstreken tijd de kolder in de kop heeft gekregen en niet alleen zijn pak in de wilgen heeft gehangen, maar zichzelf ook lang haar en een baard heeft aangemeten. Maar dat zal dan niet zijn omdat hij een beeld heeft binnengekregen van een rossige krullenbol die langs het strand loopt terwijl ze schelpjes aan het verzamelen is.
En wat voor mij de deur dichtdeed: Ik was er senang bij. Ik wenste hem geluk. Zei een beetje boos te zijn dat hij ook dit leven er weer vandoor ging, maar het was goed. Ik zit op het strand, bouw mijn kampvuren en verzamel mijn schelpjes. Ik hoop dat hij gelukkig is op het water. Dat hij zijn schaduwwerk doet en leert. Dat hij terugkomt en zich bij mij voegt. Zo nee, dan is het ook goed. Ik heb een man, een dochter en het strand. En ook ik moet nog leren adem halen.
Dat is dan weer wel een geruststelling. Weten dat we allebei moeten ademhalen.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten