Lieve leukerds en leuke lieverds,
Ik merk nu dat ik het er nog helemaal niet over gehad heb.. Mijn mentale stalker. Al wordt het ondertussen wel wat rustiger, in het lijf van Mystic M.
Maar laat ik bij het begin beginnen, wat ergens in oktober/november '22 geweest moet zijn. Het begon met het gevoel dat er iemand was die me aaide over mijn haar. Echt heel liefdevol. Een simpele aai, zoals je krijgt van iemand die je liefheeft, die genegenheid voor je voelt. Ik had geen idee wie het was die het deed, maar ik voelde me er helemaal senang door. Ik werd er blij van, voelde me gelukkig en bemind en begon er zelfs naar uit te kijken. Ik voelde me gewild en geliefd.
Eerst was het af en toe, op de raarste plekken. Wanneer ik in de Hema een kop koffie dronk, voordat ik mijn dochter van school ging halen. Ik zat gewoon een beetje voor mij uit te dromen en te kijken naar de kleine ukkies die aan het spelen waren in de speelhoek. En uit het niets werden mijn hoofd en slapen gemasseerd. heerlijk ontspannend. Maar wel eng omdat ik geen idee had wie het was.
Langzaam aan werd het echter wat intiemer. Ik zat in mijn stoel, beetje Netflix te kijken. Mijn man lag naast mij op de bank. En het gevoel kwam weer, verplaatste zich naar mijn rug en begon zachtjes te spelen en circuleren aan de randen van mijn borsten.
Fijn, intiem en genot. Dat wil ik echt wel toegeven. Puur genot. Wie het ook is die ermee bezig is, hij kan het en weet hoe hij beminnen moet. Dat geef ik grif toe. En ik weet ook zeker dat het van een man. Dat is iets in de energie die vrij komt. Een vrouw heeft dat soort energie niet, hoe ´mannelijk´ ze ook is. Maar het gaat nu toch wel een beetje over het randje.
En toen er zelfs sensaties loskwamen in mijn kruis, was het toch echt wel zaak om er paal en perk aan te stellen, want dit kan echt niet meer.
Ik had echter geen idee wie het was/is. Een licht vermoeden, maar logisch was het niet. Logisch is het nog steeds niet. Want wanneer ik hem zie, negeert hij mij hoofdzakelijk. Dus waarom zou hij mij dan thuis en in de nacht manifesteren? De logica ontgaat mij daar een beetje van, maar daarover later meer.
Ik zocht en werd een beetje gek van het feit dat ik niet kon vaststellen wie het was. En dat werd best wel een beetje een obsessie. Ik moest er namelijk wat aan gaan doen.
Mijn gedachten kwamen steeds terug bij dezelfde persoon. Maar dat kan natuurlijk ook gewoon mijn wens zijn. Ik vind hem namelijk een interessant en magisch man. Er is iets ongrijpbaars en hij is erg intelligent. Combineer dat met het feit dat hij ook erg spiritueel is ingesteld en je snapt dat ik een zwak voor hem heb. Zeker omdat mijn man me wel steunt en het geweldig vindt wat ik allemaal doe, maar er geen jota van snapt. Dus ik dacht steeds aan deze specifieke man.
Linksom of rechtsom. Het werd erger en erger. Ik dacht aan hem, ik dacht aan wat er gebeurde. En stiekem niet zo stiekem keek ik er steeds naar uit. Maar ik werd bang voor de man in kwestie. Want als hij het dus is, heeft hij macht en is hij sterk. En wanneer wij in de buurt zijn van elkaar, negeert hij mij, zoals ik al aangaf. Bijna elk contact dat er is, komt van mij uit. Op een enkele keer na, wanneer het toevallig gebeurt.
Maar een goede vriendin van mij zei, nadat ze zijn foto had gezien, dat hij het best eens zou kunnen zijn. Ik twijfelde, ik weifelde. Dus toen er een tijdje rust in de toko kwam, was ik blij. Ik had mijn man ervan op de hoogte gesteld en hij gaf aan blij te zijn dat ik me er wel tegen verzet, hoe moeilijk dat ook is.
Vervolgens was het een tijdje stil en rustig. Er gebeurde niets meer, ik voelde af en toe een vlaag, maar verder was het stil. Tot een paar weken geleden het gedonder weer begon. En ik had nog steeds het gevoel dat het die ene persoon is.
Dit keer verzuchtte ik en besloot ik het spelletje mee te spelen, dat ik de aanwezigheid voelde. Ik zei hardop een paar runen te trekken, over hoe ons samenzijn eventueel zou verlopen. Ik trok mooie runen. Welke doen er voor het verhaal niet echt toe. Het zou in ieder geval charmant zijn.
"Je bent wel lekker bezig hè?' zei ik en toen heel duidelijk zijn naam. Weg was de energie. Nog geen drie seconden later was alles weg.
De vriendin van eerder gebeld. En ze zei dat het hem dan wel moest zijn.
Vervolgens hing ik met een andere vriendin aan de lijn, die aangaf dat het hem zeker weten was. Dat voelde ze. Ze vroeg om een foto. En toen ze die eenmaal gezien had zei ze het nu helemaal zeker te weten.
'Maar dan kan hij toch ook tegen me praten? Pak een kop koffie erbij, spreek me aan en vertel wat je wilt. Ik bijt niet.' Zei ik.
'Maar hij wil helemaal geen koffie met je drinken,' was haar antwoord. 'Hij wil iets heel anders van je. En zodra hij heeft wat hij wil, zal hij je laten vallen. Tot die tijd zal hij alles doen wat er verwacht wordt. Netjes, attent, de hele rimram. De ideale man, tot hij heeft wat hij wil. Dan is het klaar.'
Ik weet het nog steeds niet. Dit meer, omdat mijn eigen onderbuik zegt dat ik iets met die man moet. En dat heeft dan te maken met het verwerken van verleden. We hebben overeenkomsten, zeg maar.
Dat, of ik heb er nog een soulmate bij. (Je kunt er -mijns inziens- meerderen hebben.) En wat ik er dan mee moet, geen idee. Het is in ieder geval niet dat het volgens de gebaande paden gaat. Daar zijn we beide de mens niet voor.
Komt dat nu werkelijk uit mijn vingers? Dat ik het mens niet ben voor de gebaande paden?
Ja. Dat komt inderdaad uit mijn vingers. En hoe meer ik er over nadenk, hoe beter ik weet dat het waar is. Ik bedoel... Ik heb het wel jaren gedaan 'zoals het heurt', maar dat liep nooit goed. Dat liep altijd uit op niets. Ik deed dat om te behagen.
Niet dat mijn eigen keuzes nou desastreus anders zijn dan de gebaande paden, maar anders ben ik wel. En ik weiger daar nog langer tegen te vechten.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten