‘Bezielde Waterdruppels met Essentie’
Wat nu al het ‘ik’ helemaal niet bestaat? Noch een soevereine ziel?
Wat nou als het enige ‘constante’ in één ziel is dat er linken zitten tussen het ene leven dat geleefd is en het andere?
Er is een bewustzijn. Daar hangen een geboorte aan, herinneringen, een tijd van leven en een tijd van dood.
Het ‘ik’ is niet meer dan een druppel, met een essentie, een stukje ziel. En zodra de fysieke afdruk daarvan de wereld verlaat, gaat de druppel met al haar indrukken en kleuren weer terug naar de bron. De druppel gaat op in de zee van de bron en is derhalve geen druppel meer.
De eigen identiteit is weg. Net zo vluchtig van bestaan als dat het fysieke lichaam was. De essentie, de ziel en alle herinneringen gaan naar het collectief, om meegenomen te worden in de eeuwige bron van licht en donker.
Wanneer het weer tijd is om herinneringen te creëren, gaat er een nieuwe druppel naar de aarde. In die druppel zitten elementen van de eerdere druppel die al opgegaan was in de zee. Genoeg oude elementen om van te leren in een nieuw leven, genoeg nieuwe elementen om een nieuwe essentie en een nieuw karakter te ontwikkelen. En misschien zelfs genoeg om herinneringen te hebben aan de eerdere druppels die het ooit was.
Zou dit een uitkomst zijn voor het continu veranderende en tegelijkertijd immer constante in het dispuut van wedergeboorte en reïncarnatie?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten