Bruut eerlijk zijn. Een voordeel en een nadeel.

 Lieve leukerds en leuke lieverds,

Wees bruut eerlijk. In alles. 

Of het er nu om gaat dat je die ene dame of heer het liefst aan haren of stropdas naar  je bed wilt slepen, je iemand bijna ongeneeslijk mist of dat wat die ene persoon doet je kwetst. Zeg het, zonder desperaat te klinken.

Was dit iets dat ik iemand hoorde zeggen? Of was het enkel dat ik het las, dat ik er weer aan denken moest? Ik zou het je echt niet meer kunnen zeggen. Het enige dat ik weet is dat ik het er grondig mee eens ben. Onder de vette voorwaarde dat je dan wel de reactie van de andere persoon accepteert en respecteert.

Voorbeeld: Ik heb ergens gewerkt, zoals iedereen. Van de ICT afdeling kende ik aardig wat heren, aangezien we met zijn allen in hetzelfde rookhok stonden. Iedereen van de ICT leek destijds te roken.

En zo leerde ik ook Rob kennen. Vanaf seconde A was het dikke mik tussen Rob en mij. Altijd lachen, gieren en brullen. En soms zeiden we beiden dingen die tegen het randje aan zaten, of er nèt even ietsje overheen waren. Ik hechtte daar geen waarde aan. Rob is aardig, maar niet op die manier. Daarnaast is hij een directe collega en ik klooi niet met collega's. Vervelend maar waar, ik houd er nogal wat regels en etiketten op na. En ik wijk daar onder geen beding van af.

Rob gaf aan mijn boezem charmant te vinden, hij keek er nogal graag naar. Net zoals hij het niet erg zou vinden wanneer ik een keertje in zijn bed zou belanden. Dat gaf hij mij een keer aan, toen wij met zijn tweetjes in dat hok stonden. Hij keek mij recht aan. Niet hitsig, niet behoeftig. Hij zei het, als een feit. En aan alles was duidelijk dat hij dit meende.

Ik heb hem vriendelijk bedankt voor de complimenten. Ik voelde mij zeer vereerd dat hij mij in zijn bed wil vinden. Maar helaas is dat gevoel niet wederzijds, dus sorry maar nee. Wat betreft mijn boezem... Hij mag best eens kijken naar 'Knabbel en Babbel', daar erger ik me echt niet aan. Als hij het maar niet te opzichtig doet bij collega's en niet vergeet dat ik ook nog ogen heb.

Onze band werd er alleen maar beter op. We hadden uit de weg geruimd wat er in de weg zat. Hij accepteerde dat ik nooit in zijn bed zal liggen, ik accepteerde dat hij die fantasieën heeft en ging daar niet tegen in.

In dit geval werkte bruut eerlijk zijn. We hebben er een goede band door gekregen en hij is nog steeds één van de oud collega's die ik het meeste mis.

Niet iedereen is even blij met je eerlijkheid. Menig baas zit niet te wachten op je brute kritiek. Ook niet wanneer je dit geeft omdat je helpen wilt en echt oprecht bezorgd bent. Dit mede omdat bazen meestal in het bezit zijn van een groots maar fragiel en snel gekrenkt ego. Wanneer niet iedereen met hem  meepraat, breekt de pleuris uit.

Ego... De stomste en naarste uitvinding van de mensheid. En helaas zit iedereen er vol mee. Zelfs zij die zeggen er geen gebruik van te maken. Want laten we eerlijk zijn. Ieders ego is wel eens gekrenkt. Dus ja, iedereen heeft ego. Alleen kan de één er iets beter mee omgaan dan de andere en zijn er mensen die er gelukkig niet al te veel waarde aan hechten.

In ieder geval... Bruut eerlijk zijn werkt op de werkvloer vaker niet dan wel. En ik spreek uit ervaring. Ik ben een flapuit en bruut eerlijk. En geregeld had ik het aan de stok met teamleiders, managers en bazen. En menig promotie en baan die ik niet gekregen heb, terwijl ik die echt wel verdiende.

Bij dezen. Een groot voordeel en een groot nadeel van het zijn van bruut eerlijk.

Ik ben het een aantal jaren niet meer geweest, omdat ik volgens zeggen het dan verder zou schoppen. De realiteit leerde mij anders, maar bruut eerlijk zijn was ik toch echt een tijdje verleerd.

Op dit moment ben ik het mezelf weer aan het aanleren. Dat gaat met vallen en opstaan. En misschien moet ik ook wel leren wanneer ik beter niet bruut eerlijk kan zijn. Of gewoon domweg mijn klep dicht moet houden. Leren liegen kan ik echt niet. Dat werkt voor mij niet en ik kan het niet. Dus ik kan misschien maar beter leren te zwijgen. Dat wordt al een opdracht op zich, kan ik je verzekeren.

 

 

Geheel de uw, 

 

Mystic M

Zeur alarm!!! Ik wil ook een korset en sexy lingerie!!!!

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Mag ik vandaag even huilen? Even klagen, als de vrouw die ik ben. Soms word ik er echt moedeloos van.

Waarom haat men vrouwen met een grote boezem? Want ja, blijkbaar haat men die.

De mannen die bh's ontwerpen, denken dat vrouwen met een cupmaat F of meer geen seksleven hebben of willen, de ontwikkelende vrouwen hebben blijkbaar kleinere borsten en ontwikkelen dus niet uit pure jaloezie.

Al vanaf mijn 14e wil ik korsetten met jarratels. Het liefst in het bordeaux, met veel kant en strikjes. Ik zal je laten blijken dat ik een vrouwtje ben.

Met die leeftijd mocht ik het niet van mijn moeder. Achteraf begrijp ik dat wel, destijds was ik volledig gefrustreerd. Ik zag er destijds niets erotisch in, ik zag alleen maar schoonheid. En, eerlijk is eerlijk. Een jarratel zit mijns inziens vele malen beter dan zo'n stomme panty, dus ik verkies, vanuit comfort en schoonheid, nog steeds de jarratel boven een panty. (Eigenlijk zou ik er weer een hele stapel moeten kopen) Enige nadeel van de gordel: Die kousen zijn er niet in fatsoenlijke dikten te krijgen, dus het is in de winter echt niet te harden zo koud.

Maar goed. Toen ik 14 was verhuisde ik in drie maanden tijd van een B-cup naar een D-cup. In die tijd was er geen korset te krijgen in die maat. Want 'bij deze cupmaat heb je ondersteuning nodig en dat is niet mogelijk in deze stroming van lingerie. En vrouwen met een grotere boezem hebben er geen interesse in.' Dat is serieus tegen mij gezegd. Geloof jij dat?

Toen ik 18 was mocht ik in theorie eindelijk los in de wereld van de lingerie. Op het formaat D-cup waren ze eindelijk wakker geworden. Wat erg meegewerkt zal hebben is dat vanaf de jaren '90 het fenomeen borstvergroting in kwam en er steeds meer vrouwen waren met grotere borsten.

Maar mijn lijf flikte mij een trucje en verhuisde van de behaaglijke D-cup naar een F-cup. Wederom werd mij in elke winkel het smoesje van de ondersteuning op de mouw gespeld. Wanneer ik vertelde dat ze me dat 5 jaar eerder ook probeerden te verkopen over de D-cup, werd ik voor leugenaar uitgemaakt.

Ondertussen zit ik aan de 75 G-cup. Een haast onmogelijke maat. Wanneer ik een lingerie zaak inloop in mijn stad, kom ik gefrustreerd en half huilend weer buiten. Bijna niets te krijgen. En dat wat er te krijgen is, is niveautje liefdes-doder. Je hebt ze vast wel eens gezien. Van die dingen waarbij zelfs je oma vindt dat het wel wat mooier en chiquer mag. Wanneer een hitsige tiener dat als eerste ervaring zou hebben, dan was hij spontaan genezen en werd het celibaat spontaan een aantrekkelijke optie. Dat niveau praten we over.

Het vinden van een leuk korset heb ik al jaren geleden opgegeven. Ook met het wonderlijke wereldwijde web kan ik niets vinden. En dan geef ik geen limitatie op de financiën.

De laatste keer dat ik in de Hunkemöller stond heb ik ook gevraagd of ze in 75G ook bh's hadden waarvan mijn man niet spontaan de scheiding aan zou vragen en monnik zou worden. Ze stonden me aan te kijken alsof ze water zagen branden. Ze snappen serieus de frustratie en het verdriet niet.

Ik hoop serieus dat al mijn afval gedoe er ook in resulteert dat ik één of twee cupmaten kleiner  krijg. Bij Pabo en Christine le Duc is dan weliswaar ook geen korset te krijgen in die maat, maar ze hebben in ieder geval wel leuk speelgoed in E en F cup.

Zit er verder nog een moraal aan het verhaal? Hooguit deze: 1: BH ontwerpers zijn gemene klootzakken en trutten. (Want in grote maten is er bijna niks leuks te krijgen. En als je een dame bent met een AA of A cup denken ze ook nog steeds dat je een tiener bent en ijsjes en hartjes op je bh wilt, verder niks) 2: Je wilt echt geen grotere boezem. Tenminste, niet voorbij een E-cup.

En verder kan ik je dan nog verklappen dat van die grote tieten vaak in de weg zitten. Bij het uitoefenen van yoga tot het fatsoenlijk willen schrijven met de linkerhand.

Zo. Ik ben uit gezeurd. Dit lucht op. En nu maar hopen dat er een paar ontwerpers zijn die dit lezen, de frustratie niet alleen herkennen maar ook erkennen en mooie bh's gaan ontwerpen voor dames met een grote en een kleine cupmaat. Ik ben ze nu al eeuwig dankbaar.

En mocht jij in mijn maat ergens een bh zien die wel te pruimen is... Stuur vooral een link. Het is dat ik al getrouwd ben. Anders had je het ding vervolgens persoonlijk mogen uitproberen.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Waarom is de mens eigenlijk geëvolueerd?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Dit log ben ik ooit gestart om van me af te schrijven. Om mezelf te hervinden. Om te vertellen wat er door me heengaat, zonder enige vorm van censuur. Ik hoop mezelf erin terug te vinden, mijn weg te vinden en jou bij de hand te kunnen nemen en je deelgenoot te maken van mijn leven, gedachten, misschien zelfs wel mijn ziel.

Ik stuit op de wonderlijkste dingen. Hoe mooi de mens kan zijn en hoe in en in slecht. Maar ook op dingen die ik echt absoluut niet begrijp. En dit is zoiets. Iets dat ik al jaren niet begrijp. Waar ik al jaren een verklaring voor zoek -niet eens een oplossing- zodat ik er voor mezelf vrede mee kan vinden.

De evolutie van de mens in het algemeen. Ik begrijp er geen kloot van.

Ooit, lang geleden - en hoe lang dat dan is daar verschillen de meningen over maar dat doet er nu niet toe- zijn wij uit een boom geklommen om verder te gaan op twee benen. Prima. Zeker toen we leerden omgaan met vuur en niet de halve stam en het halve bos in vlammen meer op gingen, ging het de goede kant uit. Als groep zijn we gaan functioneren, hebben we stelsels weten te maken en civilisatie. - Over wat dat precies is, civilisatie, kunnen we wederom twisten, maar ook daar gaat het nu eventjes niet om.- De mens evolueerde er op los en kwam boven de dieren en de planten te staan. In de gedachte van de mens dan. (Mijn hemel, wat valt er over veel te twisten. Ik schrijf leuk dat de mens boven dier en plant staat. Maar daar ben ik het zelf niet eens mee eens. Volg je me nog?)

In ieder geval.. De mens is gaan nadenken, heeft aanpassingen verricht en heeft zo een stelsel opgebouwd. Dit hebben wij onder andere gedaan om -voor onszelf-  het verschil tussen mens en dier groter te maken. Met alle geweld moest de mens domesticeren, overheersen en beheersen. Bewijzen dat wij hoger in rang staan en slimmer zijn dan al het andere dat hier op aarde groeit, bloeit en leeft. Daarom zijn wij gaat denken en filosoferen. Rangen en standen gaan geven, nog dieper denken.

En wat zie ik vervolgens om mij heen? Mensen met een brein capaciteit waar je bang van wordt, die ze niet gebruiken. Of maar ten delen. Ik heb zoveel intelligente mensen de grootste onzin uit horen kramen.

Ooit dacht ik dat ik geen aansluiting kon vinden bij de mensen om mij heen op school omdat ik anders dacht. Ik had niet hetzelfde denkniveau als leerniveau. Want ik had geleerd te debatteren en na te denken, om op onderzoek uit te gaan. En dat wordt niet echt geleerd en gewaardeerd op mbo niveau. Dus ik dacht dat het lag aan het denkniveau van de mensen om mij heen. En dat ik, als ik eenmaal te maken kreeg met hoger opgeleide mensen, ik meer aansluiting zou vinden.

Daar ben ik van terug gekomen zeg. Ik heb gewerkt bij een uitzendbureau. Al de mensen die daar werkten hadden minimaal een hbo opleiding op zak. Ze werkten hard, ze speelden harder en ik heb nog nooit zulke teleurstellende antwoorden gekregen op vragen. En vragen over dingen die, in mijn optiek, zo overduidelijk en gewoon zijn.

Over wat intelligent is en wat niet, over wat gewoon is en wat niet, daar valt voor de zoveelste keer weer over te twisten. Maar waarom denkt men niet na? Waarom schuift men al het onbekende in een hoekje, om het vervolgens te vergeten of belachelijk te maken? Al die millennia aan evolutie om anders te zijn dan dieren. Al die ontwikkeling om na te kunnen denken. En dan doen we er vervolgens niets mee.

Wanneer mensen kunnen kiezen tussen een televisie kanaal waar je wat kunt leren en een kanaal vol sensatie, kan het lerende kanaal de deuren sluiten. Men zit  massaal dom te doen en het brein op nul te zetten. En het niveau van intelligentie blijkt daarbij helemaal niet van invloed te zijn. Ik heb 'laaggeletterden' en 'laagopgeleiden' de diepste dingen horen zeggen en beredeneren en 'hoogopgeleiden' en 'intelligente mensen' de grootste onzin uit horen kramen.

Dus ik bedenk maar één ding: Probeer het hoogst mogelijke te halen. Weet waar je kracht ligt, weet wat je zwakke punten zijn. Geef dingen die je niet kunt met een gerust hart uit handen. Excelleer in wat je wel kunt en help daarin ook anderen. En denk na. Probeer verder te denken dan jezelf en je eigen kringetje. Als de mens dan echt beter moet zijn dan dier en plant, laat dat dan zijn omdat we elkaar kunnen accepteren zoals we zijn en elkaar daarin liefhebben.

In liefde geheel de Uwe,

Mystic M.

Is God een oververhitte peuter?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ondanks dat je me al een tijd niet meer hebt gehoord over religie... Ik ben er nog steeds mee bezig hoor. Maak je daar niet druk om. -Als je dat al deed, wat ik betwijfel.-

Ik ben nog steeds bezig met de serie de 'Bijbel voor Ongelovigen' van Guus Kuijer. En als er iets is dat me opvalt, dan is het wel dat God een jaloers figuur is die een morbide vorm van humor heeft, narcistisch is, jaloers en mega egoïstisch. O. En een vrouwen hater, ondanks dat Hij ons ook geschapen schijnt te hebben.

Wat er allemaal gebeurd is in die bijbel onder het mom van 'God'. 

Mensen aanbidden verschillende goden. Andere goden dan de god van Israël. Het ene moment lijkt de god van Israël daar totaal geen problemen mee te hebben. Hij laat de mannen van 'zijn volk' rustig trouwen en kinderen krijgen met vrouwen van andere landen en religies. Zo had Rachel, de vrouw van Jakob, haar eigen goden die zij vereerde. En deze werden ook niet ontkent. Eeuwen lang werd er een vrouwelijke godin vereerd die Ashera heette. Ook door de Joden zelf werd zij vereerd. De vrouwen zeiden dat Ashera de vrouw van de god van Israël was. Maar vervolgens is dat weer door mannen ontkent en werd er gezegd dat God enkel en alleen is en dat alle andere goden afgoden zijn. Het komische hierin vind ik persoonlijk dan weer wel... De god van Israël ontkent het bestaan van andere goden dus nergens. Hij wil enkel niet dat je die anderen aanbidt. Hij wil alle aandacht voor zichzelf alleen. Egoïstisch, als je het mij vraagt. Of een vorm van mega aandacht te kort. Alles moet om hem draaien immers. En dat is dan ook nog eens een keer narcistisch. Een ander woord heb ik er gewoon niet voor.

Morbide. Het ene moment beslist god in zijn wijsheid dat alle mensen ter wereld dood moeten. Alleen een klein groepje mensen mag het overleven, zie hier de ark van Noach. De hele wereld verdrinkt, er blijken toch nog iets meer mensen de boel te overleven dan het oorspronkelijke plan was en god krijgt toch wel spijt van wat hij heeft gedaan. Dus de mens mag weer voort. Vervolgens besluit hij om een totaal ongeschikt persoon tot koning te laten kronen, laat de stammen van het volk dat hij zelf heeft uitverkoren elkaar half naar het leven staan. Hij zegt tegen David dat hij hele volkeren uit moet moorden en straft hem vervolgens omdat David ook daadwerkelijk heeft gedaan wat hem is opgedragen.

Geen idee wat hier de humor van is, maar morbide is het wel.

Als laatste valt mij dan weer op wat voor rol de vrouw speelt. Echt veel verder dan 'speeltje van de man' en 'broedmachine' komen we niet. Niet dat een vrouw geen gedachten heeft, maar er wordt gewoon niet naar geluisterd. Ook in de Bijbel is er een verschrikkelijk dubbele en foute moraal. De man mag erop los neuken wat hij wil, gestraft zal hij niet worden. Daarnaast geeft god gewoon zijn zegen wanneer er aan veelwijverij gedaan wordt. (Al is hij er op later tijdstip dan weer in ene op tegen. Daarin verandert hij dus ook geregeld van mening.) De vrouw dient rein en ongeschonden te blijven tot haar huwelijksnacht.

Sowieso vindt hij het niet erg dat Abraham trouwt en kinderen krijgt met zijn halfzus Sarah. Ja. Die twee waren directe familie.

Wanneer een vrouw verkracht wordt, is zij voor de rest van haar leven gedoemd. Ze is een gevallen vrouw, niet meer kies en rein, dus geen man die haar nog wenst te hebben. Wat er met de verkrachter gebeurt? Die gaat meestal vrijuit. Hem wordt soms recht opgelegd. Maar wanneer dat niet gebeurt zal er geen haan zijn die ernaar kraait. Ook niet wanneer men weet dat hij een verkrachter is.

De schuld wordt afgewimpeld op de vrouw. zij had immers niet alleen ergens moeten zijn. Mansplaining gebeurt al in de bijbel. En dan vindt men het gek dat dit in de huidige maatschappij zo gewoon is.

Hoe meer ik lees in deze versie, hoe meer stoom er uit mijn oren komt. God lijkt wel een oververhitte peuter die niet weet wat hij wil en dus gaat gillen en krijsen op de meest onmogelijke momenten. Het lijkt pure willekeur te zijn.

Begrijp me goed. Ik ben geen theologe. Ik heb de originele geschriften niet gelezen en zou die ook niet kunnen lezen. Ik heb er al jaren niet meer over gediscussieerd. Maar ondertussen begin ik me toch serieus af te vragen wat voor god we met zijn allen aanbidden. En of het niet eens tijd wordt om deze peuter in te wisselen voor een god die een duidelijke moraal heeft en weet waar we heen moeten.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Onderwerp U aan de Liefde. Deel 12: Ik eigen mij mijn lijf en seksualiteit weer toe.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Mijn lichaam is van mij. Van mij en van mij alleen.

Ik ben bereid het af en toe te delen met mijn man. Nu ja. Niet af en toe. Ik wil het vaker met hem delen dan hij het zijne met mij, helaas. Maar daar heb ik een oplossing voor, zodat ik mijn heil niet elders hoef te zoeken, in de vorm van een minnaar of zoiets. (Al is dat zo nu en dan wel een fantasie, moet ik eerlijk bekennen.)

In ieder geval.... Mijn lijf is van mij. Ik doe ermee wat ik wil. Ik deel het met wie ik wil, onder mijn eigen voorwaarden. Deze voorwaarden en eisen zijn jaren ver te zoeken geweest. Maar er was een dag dat de knop omging en ik besloot 'nooit meer'. Ik heb er aardig wat voor moeten doen en laten. Sterker nog: Ik vecht nog steeds tegen sommige dingen die me zijn aangedaan. Eens in de zoveel tijd komt het weer omhoog, zeker nu ik de cursus over zelf-liefde doe. Daar komen meerdere triggers voorbij, zeg maar.

Mijn lijf is iets waar ik moeite mee heb sinds ik op de lagere school zat. Eerst omdat ik ermee werd gepest omdat ik een handicap heb, later omdat ik de meid was in de klas met 'de grote tieten'. De meisjes waren jaloers, de jongens meer dan gemiddeld geïnteresseerd. Tenminste, dat is mijn huidige interpretatie. Ik heb het ze nooit kunnen vragen en wil dat nu ook eigenlijk helemaal niet meer weten. -Of dat verstandig is weet ik niet, maar okay. Het is wat ik nu wil. En wat ik over drie jaar wil, dat zien we dan wel weer.-

Mijn lijf is na veel strijd weer van mij. En nu laat ik het me nooit meer afnemen.

Het beeld dat van vrouwen wordt geschetst is vreemd.

Het lichaam van de vrouw wordt gebruikt om van alles te verkopen. Auto's, kauwgum, huizen. Noem het op. Kijk een gemiddeld reclameblok op een willekeurige zender. Kijk naar de boodschap die wordt uitgezonden: Het vrouwenlichaam is een gebruiksvoorwerp. Ter lust ende vermaak van de man. En dan vaak de blanke, heteroseksuele man. Want daar draait de wereld om. Voor reclames, verkoop, het genot van de man en het krijgen van kinderen wordt het lichaam van de vrouw al jaren geseksualiseerd. In ieder geval sinds de jaren '50 van de vorige eeuw.

Wat op zich raar is.... Stel dat je het omdraait. Niet de mannen netjes geheel gekleed om hooggeplaatst de baas te zijn en de vrouw in drie centimeter stof kruipend door het stof, maar andersom. Niemand die daar naar kijkt. De klachten stromen geheid binnen minder dan geen tijd binnen. Dat het niet kan, dat de man niet zo dient te worden neergezet.

Sorry... Maar de vrouw wordt al een eeuwigheid ook zo neergezet. Aan de ene kant als het lust-object en speeltje van de man, aan de andere kant iemand die zich moet schamen voor het openlijk tonen van een borst en haar seksualiteit. Een vrouw kan een kind niet aan de borst leggen om het te voeden, want de borst komt bloot. Een vrouw kan dus niet doen met dat lijf, waar het deels voor bedoeld is. (Laat dat even tot je inwerken. Een vrouw kan niet zomaar haar kind voeden, omdat je dan een vetbult met wat kliertjes ziet.)

Wanneer een man zegt dat hij van seks houdt, knikt men goedkeurend als men een man is. Vrouwen zullen misschien wat preutser tegensputteren, maar het in ieder geval wel begrijpen. 'Want zo zijn mannen nu eenmaal.' Wanneer ik er, -in een ontactisch en openhartig moment- uit flap dat ik er niet vies van ben en vijf keer in de week toch echt wel mijn absolute minimum is maar dat het wat mij betreft vaker mag voorkomen, breekt de hel los. Mannen raken respect kwijt en vinden me enkel nog interessant om die ene keer in hun bed tegen te komen. Want dat willen ze wel eens uittesten, zo'n stoeipoes. Wanneer ik mazzel heb slaan ze mijn man op de schouder en maken niet malse opmerkingen over een 'slettebak'. Vrouwen spreken kwaad over 'dat ik er wel pap van lust' en een slet ben.  (Nou, nee. Ik heb in een eerder log al iets uitgelegd over het verschil tussen preuts zijn en kuis. Lees en leer het verschil.)

Openlijk er over praten en schrijven is nog steeds iets waarvoor je als vrouw echt extra stevig in je schoenen moet staan. Zeker wanneer het wat meer richting kinky gaat. En al helemaal wanneer je ook nog uitgebreid gaat uitweiden over het fenomeen 'genot'. Vrouwen en seksueel genot horen er te zijn, want de vrouw dient te genieten van wat de man haar 'aandoet'. (Dit vind ik zelf ook een beetje naar gezegd. Maar ik weet even niet hoe ik het anders moet omschrijven. Ik heb in ieder geval geen probleem met wat mijn man mij allemaal 'aandoet', kan ik je verzekeren.) Met vriendinnen onderling mag een vrouw er wel over giebelen en af en toe het erover hebben. Je mag zelfs een soort 'tupperware-parties voor seksspeeltjes' hebben met vriendinnen. Maar in het openbaar mag een vrouw het er niet over hebben. En al helemaal niet toegeven dat ze ervan geniet. Zij hoort kuis met rode koontjes de verlegen maagd uit te hangen.

Ik log onder mijn pseudoniem, zal niet direct mijn echte naam neerzetten. Niet omdat ik mij direct schaam voor mijn eigen seksualiteit of voor wat er door mijn hoofd heen gaat, maar omwille van de reacties die ik ga krijgen. Ik weet dat er heel wat banen zijn die ik nooit zal krijgen, als een manager ziet wat ik hier tik. Ook als het helemaal NIETS met de eventuele baan te maken heeft.

Wanneer ik onder mijn eigen naam zou loggen, zouden er ook heel wat mensen boos op mij worden. Mijn moeder was het er al niet mee eens dat ik ging loggen over de redenen dat ik naar de hel ging. Veel te persoonlijk en dat ging niemand wat aan. Men moest maar begrijpen dat heel wat mensen met dezelfde ellende worstelen als ik. Daar hoefde niemand toch over te loggen. Niemand heeft unieke problemen. (Dat is helemaal waar, maar ik denk dat ik niet de enige ben die het fijn vind om een verhaal te lezen en dat te herkennen. Dat het fijn is om te weten dat je niet de enige bent doordat iemand het vertelt, in plaats van dat je het maar moet weten en er op moet vertrouwen.)

De laatste keer dat ik over seks echt openlijk en eerlijk over was in het openbaar, eindigde dat in een verkrachting. Die ik volgens sommigen daardoor had uitgelokt. Door er over te praten, had ik erom gevraagd. Ook al zei ik van te voren dat ik geen interesse had in wie dan ook op dat moment aanwezig. 

Op dit blog circuleren twee foto's. Op beide foto's is duidelijk te zien dat ik naakt ben. Op de ene foto zie je mijn borsten wel, op de andere niet.

Het zijn foto's waar ik immens trots op ben. Ik vind ze zelf sensueel. Getuigen van een vrouw die okay is met haar eigen lijf. Ze hebben een tijd lang in mijn huis gehangen aan de muur.

En het commentaar was niet van de lucht. 'Dat doe je toch niet?' 'Waarom portretteer jij jezelf zo?'

Wanneer ik zelf zeg dat dit mijn keuze is, dat ik hier volledig achter sta en het niet erg zou vinden wanneer men dit in een bushokje op zou hangen, wordt er gek gekeken.

Niemand die reageert op de seksistische campagnes waar we dagelijks mee worden gebombardeerd. Het beeld dat we in films, boeken en op tv dagelijks krijgen opgedrongen, bedacht door een man. Maar wanneer ik het heft in eigen hand neem, uit de kleren ga en mijn lichaam portretteer zoals ìk dat wil, staat iedereen in ene op de achterste benen. Dan vraag ik om een verkrachting, ik smeek erom om neergezet te worden als een sletje en een hoer. Dan wil ik enkel als seksobject gezien worden.

Weet je. Ik ben er klaar mee. Ik ben geen seks-object. Ik ben een sensuele, zelfbewuste vrouw die aan het onderzoeken is wat de wereld allemaal biedt. Ik zoek uit wat daarin van mijn gading is en kom tot de conclusie dat seks iets is waar ik erg veel plezier en genot aan beleef. Wat jìj ervan vindt, moet jij weten. Maar doe mij en de hele wereld één lol... Veroordeel mij niet. Ik oordeel ook niet over jou. Wat jij doet, moet je lekker helemaal zelf weten. Of je nu iedere nacht een ander in je bed hebt, maagd bent, maar één bed-partner in je leven hebt gehad of iets daar tussenin. Doe wat jou goeddunkt, dan doe ik dat ook.

Dit lijf is van mij. Ik eigen het me bij dezen weer helemaal toe. Met al haar mooie en minder mooie kanten. En ik ga van haar houden en van haar genieten.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

PS: Mocht je nu nieuwsgierig zijn naar de twee foto's waar ik het over heb... De ene staat in mijn algemene omschrijving, de andere in het gedicht 'Hooglied' dat ik een paar maanden geleden heb gepubliceerd. Geniet ervan, zou ik zeggen.

Mis ik de vermoorde onschuld?

Lieve leukerds en  leuke lieverds,

'Wat was het dat je mist in de situatie? Je bent niet verliefd op de illusie. Je weet dat het een illusie is. Die jongen, daar gaat het niet om. Er is iets in de situatie die je had met die jongen wat je mist.'

Dat werd me gezegd, dat ik ten einde raad in een groep waar ik lid van ben deelde dat ik die Ruben maar mijn hoofd niet uit krijg. Dat ik van alles geprobeerd heb en het gewoon niet meer weet.

De opmerking dat het niet om Ruben gaat maar om de situatie, stemt me al geruster. Krijg ik minder het idee dat ik aan het vreemdgaan ben. Want ja, zo voelt het ondertussen. En dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon bij mijn man zijn en blij met hem zijn. Maar ik denk dat ik daar ondertussen wel genoeg over heb geschreven.

Terug naar de situatie, wat mis ik.

Ja. Mijn leven was een stuk eenvoudiger toen hij me in realiteit kuste. Ik ging naar school. Mijn problemen bestonden uit het feit dat ik het graf in werd getreiterd en thuis de situatie ook niet goed was, door problemen omtrent mijn zus. Maar ik had het niet super zwaar verder. Geen geld problemen, had alles wat ik nodig had, kende nauwelijks liefdesverdriet en de enige angst was dat getreiter. Nu chargeer ik dat getreiter behoorlijk. Het was destijds echt een groot probleem. Het heeft me mijn slapeloosheid opgeleverd en een zelfbeeld dat volledig verkeerd is. Ik doe niet voor niets die cursus zelfinzicht en zelf-liefde.

Ik voelde me begeert, ook dat. Want ik weet nog dat hij me tegen zich aantrok en me eigenlijk de kans niet gaf om me te verzetten. En dat had vreemd genoeg een heel erotiserend effect op mij. Al begreep ik dat toen niet, omdat ik nog maagd was. Jee, het was zelfs mijn allereerste echte kus. Ik was zo groen als gras.

Zou dat het zijn? Ik mis de onschuld. De onbevangenheid van hoe je alles tegemoet kunt treden. Open, eerlijk. Ondertussen probeer ik immers open te zijn. Maar ik heb te veel ellende meegemaakt om helemaal zonder wantrouwen door de wereld te gaan.

Ik denk het. De onschuld, de onbevangenheid. De eerlijkheid waarmee ik alles bezag.

Maar eens kijken of ik dat weer terug kan krijgen. Al was het maar een deel.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Sluipschutter van Gedachten.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Waarschijnlijk horen de wisselende stemmingen bij het proces.

Dit weekend was ik een beetje lusteloos. Ik heb echt bijna niks gedaan in huis. Het hoognodige en dat was het wel. Ik heb me gericht op mijn man en dochter en heb de rest lekker gelaten voor wat het is.

Tja, ik heb de dingen geregeld zodat ik aan de yoga kan beginnen. En ik focuste me op mijn dieet. En dat werkt gelijk de vruchten af, want ik ben een kilo kwijt. Bam!

Maar dat koppie.. Ik krijg haar niet onder controle. En er is een weerstand die zo groot is, dat ik ook niets doe aan mijn cursus zelfinzicht. Ik richt mij op lezen, mijn cursus Frans en afvallen, maar de cursus kan ik niet aanzetten. Geen idee hoe het komt.

Daarnaast heb ik het idee dat ik wel weer opnieuw kan beginnen met Tim. Dat ik een soort van terugval heb en die cursus maar gewoon opnieuw moet starten, in de hoop dat ik nieuwe inzichten krijg en het deze keer wat beter aan ga pakken. Ik voel me in ieder geval euforisch en een loser tegelijk. Euforisch omdat ik een kilo kwijt ben en die ene jeans weer pas waar ik serieus minstens een jaar niet in kon, een loser omdat ik die cursus van Tim niet af krijg. En die cursus is belangrijk.

Een deel waar het op vastloopt is omdat ideeën steeds veranderen. Eerst wilde ik een dieet gaan combineren met aqua fitness dat in januari zou gaan starten... Nu ben ik al gewoon een week bezig met een dame voor dieet en sta ik vrijdag in een yoga school. (Die yoga werd me door de diëtiste met klem aangeraden. Zowel voor mijn lijf als voor mijn koppie)

Wat ik wil lijkt elke week anders te zijn. Het enige consistente is dat ik af wil vallen, liever voor mezelf wil zijn, weer voor mezelf wil leven en mezelf wil zijn. Daarom vis ik oude gewoonten weer terug en leer ik mezelf weer aan om gewoon het kleurrijke, soms best wel luide vrouwtje te zijn dat ik altijd was. Helemaal handig is dat niet, dat weet ik. Maar ze is wel puur en echt. Wanneer ik me gedraag zoals me is aangeleerd houden mensen ook niet van me. Ik heb met dat gedrag niet meer mensen aangetrokken in de laatste tien jaar, dan met mijn oude gedrag in de jaren daarvoor. Dus kan ik beter zijn wie ik echt ben. Dat kost me minder energie en de mensen die dan bij mij blijven hangen houden tenminste echt van me. Dus.. Terug naar de wilde vrouw, met al haar aparte uitspattingen. Er zullen mensen zijn die dat niet kunnen waarderen. Jammer dan.

Maar hoe pak ik dat een beetje gestructureerd aan? Ik ben de laatste weken echt hard bezig, maar ik lijk steeds van plan en koers te wijzigen. Het gaat beter, ik ben lang niet meer zo depressief als ik in april en mei was. Maar het is nog steeds niet om over naar huis te schrijven. En ik zit nog steeds met rare dromen en de nasleep daarvan.

Allemaal geboren uit angst. De droom, de nasleep, de rare fantasieën in mijn hoofd. Ik weet het, ik vecht. Maar ik lijk het iedere dag te verliezen. Hoe ik mij ook focus op wat er echt belangrijk is in mijn leven. Hoe zeer ik ook mezelf voorhoud dat mijn man de belangrijkste is in mijn leven, dat hij van mij houdt en de enige is die er toe doet.

Er is altijd een sluipmoordenaar, die als een scherpschutter giftige zinnen in mijn hoofd bombardeert. 'Hij liet je alleen toen je vader zelfmoord pleegde. Toen je een half jaar later een inzinking kreeg wilde hij het uitmaken en liet je in de steek. Weet je nog? En toen je Mirena vervangen moest worden wilde hij ook niet mee om je hand vast te houden. Hij wilde enkel die middag weer over je heen.'

Waar. De sluipschutter heeft gelijk. Het waren twee onvoorstelbare drama's voor mij, waarin ik op zoek was naar steun en die niet van hem kreeg. En ik heb ze allebei overleefd en kwam sterker uit de strijd. Ik blijk over een veerkracht te beschikken die ik zelf ook niet kon bevroeden. Daar heb ik hem niet voor nodig. Al komt de sluipschutter gelijk met de tekst dat het de taak van je partner is om in alle punten steun te bieden.

Is dat zo? Moet je altijd maar achter je partner staan? Mag je het hem of haar nooit eens zelf uit laten zwemmen? Geen idee. Ik heb voor mijn man altijd naast partners gestaan die mij helemaal nergens mee hielpen. Hooguit van de wal in de sloot. Leuk waren mijn jaren niet, zo tussen mijn 20e en 30e. Begrijp me goed, ik heb het deels aan mezelf te danken. Ik liet toe dat ze mij behandelden zoals ze deden. Had ik nooit moeten toestaan. Maar dat is achteraf natuurlijk makkelijk praten. Op de momenten zelf handelde ik met de kennis die ik toen bezat. En ik wist domweg niet beter. Nu wel.

Maar dat mijn man mij niet in alles kan steunen, houdt niet in dat hij slecht is, of dat hij niet van mij houdt. Ook zegt dat niet dat ik een ideale vrouw ben. Dat ben ik niet, hoe onwaarschijnlijk dat ook voor jou als lezer zal klinken. ;)

Voorlopig zal ik nog wel even rondtollen in allerlei ideeën en gedachten. Ik log er vrolijk over door en je zult misschien gek van me gaan worden, omdat het erop lijkt dat ik niet weet wat ik wil. Deels is dat ook waar en weet ik niet wat ik wil. Maar dat is domweg onderdeel van de reis die ik nu doormaak. Houd moed, houd nog even vol. Moet jij opletten wat voor vrouw er over pakweg 9 maanden achter dit scherm zit te tikken.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Hoe het ervoor staat

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Beetje druk in huize Mystic M.

We zijn twee weken in Frankrijk geweest. Daarom was het de afgelopen tijd een beetje stil. Ik wil op vakantie zo min mogelijk met schermpjes bezig zijn. Al lukt dat niet super. Want we lopen wel door en ik houdt mijn stappen bij. En waar heb ik die stappenteller? Juist... op mijn telefoon Ik kan echt niet zonder dat ding. Mijn hele leven staat erin. Als ik mijn telefoon kwijt ben, kan en weet ik echt niets meer. Erg hè. Hopelijk ben ik niet de enige met dat probleem.

In de vakantie ben ik ook wat op wezen zoeken en heb ik wat stappen gezet.

Een maat van mij wilde mij aan zijn personal trainer en diëtiste voorstellen. Kijken of zij ook wat voor mij kon betekenen, want bij hem gaat afvallen en spieren kweken als een tierelier.

Afgelopen zaterdag had ik een gesprek met haar. Nu zal ze niet mijn trainer worden. Want dat wordt mij te veel reizen en moeilijk doen. Trainen doe ik in mijn eigen omgeving. Maar met mijn dieet mag ze me wel helpen. Het is echt een leuke meid, die met twee benen in de realiteit staat.

Ik heb twee apps moeten installeren om bij te houden wat ik eet en mijn gegevens in bij te houden. Gewicht, omvang, wat ik aan sport (niet) gedaan het.

Vandaag was een blergh dag. Niet gelopen. En dat merk ik ook gelijk, want echt gelukkig ben ik dus niet. En wanneer ik wel in de ochtend een uur met mijn neus door het park waggel, kan ik de wereld gelijk een stuk beter aan. Niet dat het gelijk zaligmakend is, maar het verbetert de boel in ieder geval wel.

Ik heb me opgegeven voor Yoga,

Vrijdag 16 oktober is mijn eerste les. Ik heb een proef abonnement van een maand onbeperkt lessen. Ik heb er nu twee ingedeeld en ben benieuwd. Volgens mijn man en moeder wil ik wat veel. Ik wil namelijk kijken of ik drie keer per week kan lessen, in de hoop dat dit gaat helpen met mijn strijd tegen de kilo's. Het zal in ieder geval helpen met het creëren van rust. En dan zal het in combinatie met het dieet allicht zoden aan de dijk gaan zetten.

Ook is afgelopen maandag mijn eerste les Frans geweest.

Leuk, enerverend, spannend en uitputtend. Ik reed verkeerd en kwam daardoor alsnog te laat, ondanks dat ik ruim op tijd vertrokken was. Ik ben niet blij met die wegwijs miep van Google. Ze leggen dingen zo cryptisch uit dat je exact het verkeerde doet. Ik heb half mijn stadje gezien. Ook plekken waar ik niet dood gevonden wil worden.

Mijn cursus zelfinzicht licht een beetje stil. Iets weerhoudt mij, al weet ik niet wat. Nee, onzin. Ik weet wel waar de schoen wringt.

Ik loop vast op een uitdaging, waarin ik nieuwe gewoontes aan moet leren in zestig dagen en daar over moet loggen. Die nieuwe gewoontes houden onder andere de diëtiste in en yoga. Al was mijn originele plan om aan aqua fitness te gaan doen en daar een diëtiste bij in de arm te nemen. Een cursus die in januari zou starten. Maar ik werd te ongedurig, haat die dikke buik te veel en wilde niet langer wachten. Vandaar dat ik het idee van aqua fitness even aan de wilgen heb gehangen en naar de yoga ben overgestapt. Ik wil NU. Niet over twee maanden.Over twee maanden wil ik er op zijn minst zes kilo extra af hebben.

Maar misschien heb ik wel een beetje veel uitdagingen op mijn vork genomen. Het huishouden gaat door, de cursus Frans (met aardig wat huiswerk), die cursus van Tim (ook met huiswerk en emoties die moeten bezinken, bedaren en worden verwerkt), de opvoeding van een kind en yoga. O, ik wil eigenlijk ook nog wel graag wat tijd om mijn man te zien. En ik wil ook graag (stompzinnig) een boek kunnen lezen en niks kunnen doen.

Waar ik me drie maanden geleden te pletter verveelde, weet ik nu bijna niet meer hoe ik mijn tijd een beetje logisch in kan delen. Van het weekend kijk ik in ieder geval maar alvast naar mijn Frans, ondanks dat de vakantie is begonnen en de les maandag dus niet doorgaat. Een beetje extra speling kan geen kwaad.

Misschien moet ik Frans en mijn zelfinzicht cursus maar afwisselen. De ene dag Frans, de andere dag cursus. En dat zal ik dan toch echt moeten doen terwijl dochterlief slaapt. Dus het worden weer even lange dagen, totdat mijn zelfinzicht cursus stopt. Dan kan ik me richten op enkel Frans en dus de vrije avonden die ik heb even aanspreken.

Maar even kijken hoe dat gaat.

Joh, ik lijk echt wel een draaitol. Waar ik het maanden enkel over dingen had die ik in de toekomst zou gaan doen, ben ik in ene in drie weken tijd drie verschillende uitdagingen aangegaan. Hopelijk pakt het goed uit.

O een vrolijke noot... Ik had vandaag sjans tijdens het buiten spelen met dochterlief. Van een niet onaardige knul die zeker 18 jaar jonger is dan ik. Misschien zelfs jong genoeg om mijn zoon te zijn. We doen daar natuurlijk niets mee, want misschien is het niet eens legaal. Maar het streelt wel het ego!