Lieve leukerds en leuke lieverds,
Waarschijnlijk horen de wisselende stemmingen bij het proces.
Dit weekend was ik een beetje lusteloos. Ik heb echt bijna niks gedaan in huis. Het hoognodige en dat was het wel. Ik heb me gericht op mijn man en dochter en heb de rest lekker gelaten voor wat het is.
Tja, ik heb de dingen geregeld zodat ik aan de yoga kan beginnen. En ik focuste me op mijn dieet. En dat werkt gelijk de vruchten af, want ik ben een kilo kwijt. Bam!
Maar dat koppie.. Ik krijg haar niet onder controle. En er is een weerstand die zo groot is, dat ik ook niets doe aan mijn cursus zelfinzicht. Ik richt mij op lezen, mijn cursus Frans en afvallen, maar de cursus kan ik niet aanzetten. Geen idee hoe het komt.
Daarnaast heb ik het idee dat ik wel weer opnieuw kan beginnen met Tim. Dat ik een soort van terugval heb en die cursus maar gewoon opnieuw moet starten, in de hoop dat ik nieuwe inzichten krijg en het deze keer wat beter aan ga pakken. Ik voel me in ieder geval euforisch en een loser tegelijk. Euforisch omdat ik een kilo kwijt ben en die ene jeans weer pas waar ik serieus minstens een jaar niet in kon, een loser omdat ik die cursus van Tim niet af krijg. En die cursus is belangrijk.
Een deel waar het op vastloopt is omdat ideeën steeds veranderen. Eerst wilde ik een dieet gaan combineren met aqua fitness dat in januari zou gaan starten... Nu ben ik al gewoon een week bezig met een dame voor dieet en sta ik vrijdag in een yoga school. (Die yoga werd me door de diëtiste met klem aangeraden. Zowel voor mijn lijf als voor mijn koppie)
Wat ik wil lijkt elke week anders te zijn. Het enige consistente is dat ik af wil vallen, liever voor mezelf wil zijn, weer voor mezelf wil leven en mezelf wil zijn. Daarom vis ik oude gewoonten weer terug en leer ik mezelf weer aan om gewoon het kleurrijke, soms best wel luide vrouwtje te zijn dat ik altijd was. Helemaal handig is dat niet, dat weet ik. Maar ze is wel puur en echt. Wanneer ik me gedraag zoals me is aangeleerd houden mensen ook niet van me. Ik heb met dat gedrag niet meer mensen aangetrokken in de laatste tien jaar, dan met mijn oude gedrag in de jaren daarvoor. Dus kan ik beter zijn wie ik echt ben. Dat kost me minder energie en de mensen die dan bij mij blijven hangen houden tenminste echt van me. Dus.. Terug naar de wilde vrouw, met al haar aparte uitspattingen. Er zullen mensen zijn die dat niet kunnen waarderen. Jammer dan.
Maar hoe pak ik dat een beetje gestructureerd aan? Ik ben de laatste weken echt hard bezig, maar ik lijk steeds van plan en koers te wijzigen. Het gaat beter, ik ben lang niet meer zo depressief als ik in april en mei was. Maar het is nog steeds niet om over naar huis te schrijven. En ik zit nog steeds met rare dromen en de nasleep daarvan.
Allemaal geboren uit angst. De droom, de nasleep, de rare fantasieën in mijn hoofd. Ik weet het, ik vecht. Maar ik lijk het iedere dag te verliezen. Hoe ik mij ook focus op wat er echt belangrijk is in mijn leven. Hoe zeer ik ook mezelf voorhoud dat mijn man de belangrijkste is in mijn leven, dat hij van mij houdt en de enige is die er toe doet.
Er is altijd een sluipmoordenaar, die als een scherpschutter giftige zinnen in mijn hoofd bombardeert. 'Hij liet je alleen toen je vader zelfmoord pleegde. Toen je een half jaar later een inzinking kreeg wilde hij het uitmaken en liet je in de steek. Weet je nog? En toen je Mirena vervangen moest worden wilde hij ook niet mee om je hand vast te houden. Hij wilde enkel die middag weer over je heen.'
Waar. De sluipschutter heeft gelijk. Het waren twee onvoorstelbare drama's voor mij, waarin ik op zoek was naar steun en die niet van hem kreeg. En ik heb ze allebei overleefd en kwam sterker uit de strijd. Ik blijk over een veerkracht te beschikken die ik zelf ook niet kon bevroeden. Daar heb ik hem niet voor nodig. Al komt de sluipschutter gelijk met de tekst dat het de taak van je partner is om in alle punten steun te bieden.
Is dat zo? Moet je altijd maar achter je partner staan? Mag je het hem of haar nooit eens zelf uit laten zwemmen? Geen idee. Ik heb voor mijn man altijd naast partners gestaan die mij helemaal nergens mee hielpen. Hooguit van de wal in de sloot. Leuk waren mijn jaren niet, zo tussen mijn 20e en 30e. Begrijp me goed, ik heb het deels aan mezelf te danken. Ik liet toe dat ze mij behandelden zoals ze deden. Had ik nooit moeten toestaan. Maar dat is achteraf natuurlijk makkelijk praten. Op de momenten zelf handelde ik met de kennis die ik toen bezat. En ik wist domweg niet beter. Nu wel.
Maar dat mijn man mij niet in alles kan steunen, houdt niet in dat hij slecht is, of dat hij niet van mij houdt. Ook zegt dat niet dat ik een ideale vrouw ben. Dat ben ik niet, hoe onwaarschijnlijk dat ook voor jou als lezer zal klinken. ;)
Voorlopig zal ik nog wel even rondtollen in allerlei ideeën en gedachten. Ik log er vrolijk over door en je zult misschien gek van me gaan worden, omdat het erop lijkt dat ik niet weet wat ik wil. Deels is dat ook waar en weet ik niet wat ik wil. Maar dat is domweg onderdeel van de reis die ik nu doormaak. Houd moed, houd nog even vol. Moet jij opletten wat voor vrouw er over pakweg 9 maanden achter dit scherm zit te tikken.
Geheel de Uwe,
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten